Zasada Wzajemnej Zgodności – ochrona środowiska i Dobra Kultura Rolna zgodna z ochroną środowiska – wybrane wymogi i zmiany od 2013 roku
Przygotowane przez Wioletta KmiećkowiakZasada Wzajemnej Zgodności, to wymagania dotyczące utrzymywania gruntów wchodzących w skład gospodarstwa w Dobrej Kulturze Rolnej zgodnej z ochroną środowiska (minimalne normy) oraz wymogi dotyczące zarządzania gospodarstwem. Nie są to wymagania nowe. Nowym elementem jest jedynie powiązanie wysokości przyznawanych płatności bezpośrednich przez rolników, a także płatności otrzymywanych w ramach osi II PROW 2007 – 2013, ze spełnianiem przez nich właśnie tych wymogów. Wymogi te zostały podzielone na obszary i terminy wdrażania:
- Dobra Kultura Rolna zgodna z ochroną środowiska – od 2005 roku
- Obszar A (zagadnienia ochrony środowiska naturalnego, identyfikacja i rejestracja zwierząt) – od 1 stycznia 2009 roku
- Obszar B (zdrowie publiczne, zdrowie zwierząt i zgłaszanie chorób zakaźnych, zdrowotność roślin) – od 1 stycznia 2011 roku
- Obszar C (dobrostan zwierząt) – od 1 stycznia 2013 roku.
Wymogi wzajemnej zgodności stanowią tylko niewielką część przepisów obowiązujących w Polsce w ramach powyższych obszarów.
Dobra Kultura Rolna zgodna z ochroną środowiska – została opracowana na podstawie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie minimalnych norm (Dz. U. Nr 39, poz. 211 z późn. zm.).
Warto w tym miejscu przypomnieć, że m.in.:
- na gruntach ugorowanych przeprowadzono co najmniej raz w roku w terminie do dnia 31 lipca koszenie lub inne zabiegi uprawowe, zapobiegające występowaniu i rozprzestrzenianiu się chwastów,
- na łąkach przeprowadzono koszenie okrywy roślinnej i jej usunięcie co najmniej raz w roku w terminie do dnia 31 lipca,
- na pastwiskach realizowany jest wypas zwierząt w okresie wegetacyjnym traw lub przeprowadzono koszenie okrywy roślinnej i jej usunięcie co najmniej raz w roku w terminie do dnia 31 lipca.
Rolnicy realizujący program rolnośrodowiskowy stosują się do zaleceń tego programu.
- Ten sam gatunek zbóż (pszenica, żyto, jęczmień, owies) jest uprawiany na danej działce rolnej nie dłużej niż 3 lata. Możliwe jest jednak uprawianie tego samego gatunku zbóż w czwartym i piątym roku, pod warunkiem, że rolnik wykona zabieg przyorania słomy, międzyplonów lub obornika w ilości co najmniej 10 ton/hektar oraz poinformuje o tym fakcie kierownika biura powiatowego ARiMR. Zawiadomienie o wykonaniu powyższego zabiegu agrotechnicznego należy złożyć na formularzu udostępnionym przez ARiMR, w terminie do dnia 9 czerwca roku poprzedzającego rok, w którym rolnik zamierza wykonać taki zabieg wiosną lub w roku, w którym rolnik zamierza wykonać taki zabieg jesienią. W przypadku uprawy gleby w systemach bezorkowych możliwe jest wykonanie innych zabiegów agrotechnicznych, tj. wymieszanie słomy z glebą, wymieszanie międzyplonów z glebą lub uprawa międzyplonów.
- Zabrania się wypalania gruntów rolnych.
- Nie wolno niszczyć drzew będących pomnikami przyrody oraz rowów do 2 m szerokości.
- Rolnik jest obowiązany do zachowania w obrębie działki rolnej oczek wodnych o łącznej powierzchni do 100 m².
- Zabrania się niszczenia:
- siedlisk roślin i zwierząt objętych ochroną gatunkową na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody,
- siedlisk przyrodniczych w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie przyrody położonych na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust.1 pkt 1-9 tej ustawy.
- Nawozy na gruntach rolnych stosuje się w odległości co najmniej 5 m, a w przypadku gnojowicy w odległości co najmniej 10 m od brzegu:
- jezior i zbiorników wodnych o powierzchni do 50 ha,
- cieków wodnych,
- rowów, z wyłączeniem rowów o szerokości do 5 m liczonej na wysokości górnej krawędzi brzegu rowu,
- kanałów.
- Nawozy na gruntach rolnych stosuje się w odległości co najmniej 20 m od:
- brzegu jezior i zbiorników wodnych o powierzchni powyżej 50 ha,
- stref ochronnych ujęć wody,
- obszarów morskiego pasa nadbrzeżnego.
Cały artykuł do pobrania poniżej:
{phocadownload view=file|id=23|text="Zasada wzajemnej zgodności"|target=s}
Niewielki symbol graficzny w kształcie trójkąta umieszczony na spodzie pudełeczka powie nam wszystko. Plastik bowiem plastikowi jest nierówny. W zasadzie nie sam symbol, tylko umieszczona w jego centrum cyfra – od 1 do 7, zdradzi nam, z jakiego tworzywa zostało wykonane opakowanie i czy rzeczywiście jest ono dla nas bezpieczne. Pomagamy rozszyfrować – na pierwszy rzut oka nic nie mówiące – oznaczenia:
1– PET
Jest to w zasadzie jedno z najczęściej spotykanych oznaczeń. Można je znaleźć na naczyniach jednorazowego użytku oraz wielu opakowaniach, chociażby butelkach wody mineralnej. Jak donoszą naukowcy, woda przechowywana w butelkach PET zawiera nieznany jeszcze składnik o działaniu zbliżonym do estrogenów. Warto pamiętać o tym, że nigdy nie powinno używać się ponownie opakowań wykonanych z tego tworzywa.
2 – HDPE
To jeden z bezpieczniejszych plastików. Pudełka, czy opakowania z tym oznaczeniem bez przeszkód możemy powtórnie używać.
3 – PCV
PCV, czyli polichlorek winylu. Może wydzielać toksyny, jest szkodliwy dla zdrowia. W procesie spalania PCV wydzielają się dioksyny, czyli związki chemiczne będące bardziej niebezpieczne dla zdrowia nawet od cyjanku potasu. Mimo to PCV używany jest chociażby do wyrobu folii do pakowania żywności.
4 – LDPE
Stosunkowo bezpieczny polietylen o małej gęstości, używany do produkcji wielu rodzajów opakowań do żywności. Dozwolony jest do powtórnego użytku, jednak nie jest tak bezpieczny jak tworzywa 2 i 5
5 – PP
Wraz z tworzywem nr 2, czyli HDPE uznawany jest za jeden z najbezpieczniejszych plastików. Często spotykany w opakowaniach żywności.
6 – PS
Kolejne z tworzyw to polistyren, najbardziej znany jako styropian. Plastik ten wydziela toksyny i nie powinien być stosowany jako opakowanie do żywności. I choć rzadko stosowany jest do tego celu ze względu na mniejszą odporność chemiczną od polietylenu, to jednak obecny jest np. w przykrywkach do jednorazowych kubków na kawę.
7 – INNE PLASTIKI
To kategoria, w której znajdziemy wiele bardzo niebezpiecznych dla naszego zdrowia związków, m.in. bardzo toksyczny bisfenol A (BPA). Plastików oznaczonych tym numerem nigdy nie powinniśmy powtórnie używać. BPA to związek, który może zwiększać prawdopodobieństwo zachorowania na schizofrenię, depresję czy chorobę Alzheimera. Żywność, która miała kontakt z BPA może powodować zaburzenia układu nerwowego i hormonalnego. W żadnym wypadku nie można tego plastiku używać w kuchenkach mikrofalowych, które zwielokrotniają przenikanie BPA do żywności.
Aby zminimalizować szkodliwy wpływ tworzyw sztucznych na nasze zdrowie warto zastosować się do poniższych rad:
Żywność przechowujmy wyłącznie w plastikach oznaczonych cyfrą 2 lub 5.
W pozostałych grupach plastików starajmy się nie przechowywać żywności. Nie używajmy ponownie butelek PET, nie podgrzewajmy w mikrofalówce żywności na tackach, na których ją kupiliśmy, (chyba że na opakowaniu zaznaczono, że nadają się do tego celu).
Nie podgrzewajmy w mikrofalówce żywności w opakowaniach z grupy 7, nie wlewajmy do nich gorących płynów i nie zmywajmy w zmywarce.
Każdego dnia na świecie wypijanych jest około 1,5 miliarda filiżanek kawy. Napój ten jest niewątpliwie bardzo popularny, ale czy zdrowy?
Naukowcy informują, że umiarkowane spożycie kawy zmniejsza ryzyko wystąpienia niewydolności serca nawet o 11 procent. W Polsce statystycznie wypijamy blisko dwie filiżanki kawy dziennie, które coraz częściej - także w domu - przyrządzamy w ekspresach do kawy.
Codzienne picie czterech filiżanek kawy zapobiega zmianom chorobowym prowadzącym do niewydolności serca. Zawarte w kawie aktywne składniki, m.in. antyoksydanty, mają dobroczynny wpływ na zmniejszenie ryzyka cukrzycy. To w konsekwencji może tłumaczyć mniejsze szanse wystąpienia niedoczynności serca.
W Polsce kawa jest jednym z czterech najpopularniejszych produktów w koszyku zakupów. Wg danych firmy badawczej Nielsen, od sierpnia 2011 roku do lipca 2012 roku wydaliśmy na nią niemal 3,4 mld zł. Spośród różnych rodzajów kawy najpopularniejsza jest kawa ziarnista. To oznacza, że coraz częściej inwestujemy także w domowe ekspresy do kawy.
Inwestycja w ekspres domowy to również odpowiedź na planowaną od Nowego Roku podwyżkę stawki VAT na napoje w kawiarniach przygotowywane na bazie kawy i herbaty - z 8 do 23 proc. Gdyby codziennie wypijać na mieście co najmniej jedną filiżankę kawy, kosztującą obecnie ok. 8-9 zł, rocznie da nam to wydatek rzędu 3 tys. zł. Taka kwota wystarczy już na zakup i utrzymanie dobrej jakości zaawansowanego ekspresu. Nieoceniony jest również poranny rytuał parzenia aromatycznej kawy, która dostarcza nie tylko doznań smakowych, ale również posiada walory zdrowotne.
Za ojczyznę kawy uznaje się Etiopię. Już w I w. p.n.e. z rosnących tam dziko krzewów kawowych zrywano ziarna i spożywano je w surowym stanie, jako środek pobudzający. Metodę prażenia nasion i wytwarzania z nich napoju opracowali Arabowie wiele wieków później (ok. XIII w.). W obecnych czasach kawę można pić wszędzie. Uważana jest ona za jedną z najpowszechniejszych używek na świecie.
Pozytywne działanie kawy
Największą zaletą kawy i główną przyczyną, dla której po nią sięgamy, są właściwości pobudzające. Zawarta w kawie substancja chemiczna, kofeina, przyspiesza akcję serca, zwiększając chwilowo ciśnienie krwi. Po wypiciu kawy na jakiś czas mija zmęczenie, umysł lepiej pracuje, rośnie nasza odporność na stres i koncentracja. Kofeina dodatkowo nas dotlenia, ponieważ rozszerza naczynia krwionośne oskrzeli. Dzięki temu zwiększa się nasza zdolność długotrwałego, wzmożonego wysiłku. Kawa zwiększa także wydzielanie endorfiny, hormonu szczęścia, który redukuje uczucie przygnębienia i wprawia w dobry nastrój.
Poranna kawa pozytywnie wpływa na trawienie, ponieważ przyspiesza metabolizm (a w szczególności przemianę tłuszczów). Spożywanie kawy w umiarkowanych ilościach, bez cukru i śmietanki, przyspiesza więc także proces odchudzania. Ponadto, kawa stanowi jedno z najbogatszych źródeł antynowotworowych utleniaczy. Zmniejsza ryzyko zachorowania m.in. na raka wątroby, dzięki zawartości kwasu chlorogenowego. Moczopędne działanie kawy chroni przed rakiem pęcherza, ponieważ substancje szkodliwe zostają wydalone wraz z moczem.
Kto nie powinien pić kawy?
Z powodu bardzo dużej zawartości kofeiny, kawy nie powinny pić osoby borykające się z nadciśnieniem lub arytmią serca. Spożycie kawy powinni ograniczyć również ludzie mający problemy z żołądkiem lub dwunastnicą. Nie poleca się jej także osobom z zaburzeniami psychicznymi emocjonalnymi, ponieważ może ona wpłynąć na obniżenie ich nastroju.
Nadmierne spożycie kawy może doprowadzić do osteoporozy, ponieważ zwiększa ona wydalanie wapnia z organizmu. Osoby mające dietę ubogą w wapń są szczególnie narażone na złamania kości wskutek obniżenia ich twardości. Miłośnicy kawy powinni uzupełniać poziom wapnia np. pijąc mleko.
Mimo wielu lat badań, dużo osób nadal unika kawy z kofeiną, ponieważ martwi się o jej wpływ na zdrowie. Jednak z badań przeprowadzonych na jednym ze znanych uniwersytetów wynika, że kawa jest bezpiecznym napojem, który może nawet oferować korzyści dla zdrowia.
Badania nie potwierdziły, że umiarkowane spożycie kawy nie spowoduje szkód, ale także odkryły możliwe korzyści. Pokazują, że ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2 jest niższe wśród osób regularnie pijących kawę, niż wśród tych, którzy jej nie piją. Także kawa może zmniejszyć ryzyko wystąpienia kamieni żółciowych, hamuje rozwój raka jelita grubego, poprawia funkcje poznawcze, zmniejsza ryzyko uszkodzenia wątroby i zmniejsza ryzyko choroby Parkinsona. Wykazano również, że kawa poprawia wytrzymałość i wydajność w długotrwałym wysiłku fizycznym.
Badania w dużej mierze dotyczyły kawy i jej wpływu na kwestie zdrowia kobiet, takie jak: zdrowie piersi, raka i osteoporozy. Ale negatywny wpływ kawy na ogół pojawia się w przypadku nadmiernego spożycia. Dla osób pijących dużo kawy naukowcy zalecają zachowanie czujności – umiar jest kluczem.
Czy kawa jest zdrowa?
Większość z nas zapewne często się zastanawia, jaki wpływ na zdrowie mają używki, takie jak kawa. Zazwyczaj słyszymy, że szkodzi na serce, gdyż podnosi ciśnienie. Nie jest to jednak cała prawda o kawie.
Opinie o szkodliwości kawy, powtarzane nierzadko przez lekarzy występujących w roli advocatus diaboli, wydają się tak oczywiste, że aż... stają się nudne. Ale czy są prawdziwe? Podejmujemy się trudniejszej roli, czyli advocatus angeli, odkrywając nieszkodliwe strony kawy.
Opierając się na wynikach badań eksperymentalnych i dużych obserwacji klinicznych, zastanówmy się, czy można połączyć przyjemne z pożytecznym.
Szkodzi czy nie?
Zawarte w kawie polifenole zwalniają procesy starzenia, zapobiegają odkładaniu się cholesterolu w naczyniach krwionośnych, zmniejszając zagrożenie miażdżycą, zawałem serca i udarem mózgu. Działają również przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie oraz opóźniają rozkład witaminy C w organizmie. Najwięcej polifenoli jest w kawie palonej, bo aż 8 proc. Wypijając filiżankę kawy, przyswajamy również 40 mg witaminy PP (10 proc. dziennej normy) i 300 mg potasu (10 proc. zapotrzebowania). Poza tym blisko 20 proc. naparu kawowego stanowi błonnik pokarmowy, który po 20 minutach od wypicia napoju zwiększa perystaltykę jelit, co ułatwia wypróżnienia, zmniejszając ryzyko zachorowania na nowotwory jelita grubego.
Nie ma badań wskazujących, że kawa wypijana w umiarkowanych ilościach zwiększa ryzyko arytmii, zawału serca i nadciśnienia tętniczego. Dowodem na to są opublikowane w „JAMIE” wyniki dużego badania obejmującego ponad 85 tys. amerykańskich kobiet w wieku 34-59 bez choroby wieńcowej, udaru mózgu i choroby nowotworowej w wywiadzie. Przez 10 lat obserwacji nie stwierdzono, by kawa u badanych kobiet istotnie statystycznie zwiększała ryzyko zachorowania na chorobę wieńcową.
Inne duże badanie (23 tys. osób badanych, 12 lat obserwacji) przeprowadzone w tym samym czasie i opublikowane w „British Medical Journal” oceniało ryzyko wystąpienia zawału mięśnia sercowego lub incydentu dusznicy bolesnej w zależności od ilości wypijanej kawy. Okazało się, że u „nałogowych” amatorów kawy (pijących więcej niż 9 filiżanek na dobę) obserwowano 1,7 razy większe ryzyko wystąpienia ostrego incydentu wieńcowego niż u pijących mniej niż 1 filiżankę na dobę. Spożywanie nawet do 5 filiżanek na dobę nie zwiększało natomiast takiego ryzyka. Badanie to wykazało również, że stosowanie filtra istotnie obniża stężenie lipidów w zaparzonej kawie.
W innej pięcioletniej obserwacji amerykańskich kobiet w wieku 40‑59 lat ryzyko zawału mięśnia serca również wzrastało dopiero przy konsumpcji powyżej 5 filiżanek kawy kofeinowej dziennie, zarówno w przypadku palących tytoń, jak i niepalących. Do podobnych wniosków doszli szkoccy badacze w odniesieniu do kawy i herbaty. Przebadali oni 10 tys. ochotników w wieku 40‑59 lat, u których nie wykazano związku pomiędzy piciem kawy a zwiększoną zapadalnością na chorobę wieńcową.
Umiar najważniejszy
Ciekawe są wyniki badania GISSI-Prevenzione Trial obejmującego 11 323 pacjentów, którzy przebyli zawał mięśnia sercowego. Z udokumentowanych incydentów sercowo-naczyniowych około 70 proc. wystąpiło u osób pijących małe ilości kawy (czyli do 2 filiżanek dziennie). W okresie 3,5-letniej obserwacji pacjentów po zawale serca nie stwierdzono związku pomiędzy spożyciem kawy a wydolnością układu krążenia. W grupie osób spożywających duże ilości ryb, olejów roślinnych i owoców obserwowano tendencję do picia mniejszych ilości kawy niż wśród osób mających złe nawyki żywieniowe.
Wyniki najnowszych badań wskazują, że może istnieć złożona, zależna od dawki, zależność pomiędzy piciem kawy a ryzykiem sercowo-naczyniowym. Wykres tej zależności przyjmuje kształt litery J (duże spożycie kawy zwiększało ryzyko). Według innych źródeł wykres ten przypomina literę U (zarówno osoby, które piły kawę tylko okazjonalnie, jak i te, które piły napój w dużych ilościach, były zagrożone wystąpieniem incydentów sercowo-naczyniowych w większym stopniu niż te, które piły kawę codziennie w umiarkowanej ilości).
Na dobry nastrój
Z wyników badań prowadzonych na Uniwersytecie Harvarda wynika, że już jedna filiżanka kawy podnosi poziom serotoniny, zwanej hormonem szczęścia, co ułatwia ranne wstawanie z łóżka, pomaga dobrze zacząć dzień.
Dla miłośników kawy, którzy lubią również dobre wino, mamy jeszcze jedną pocieszającą wiadomość. Wyniki badań naukowców z Norweskiego Instytutu Zdrowia Publicznego w Oslo, opublikowane na łamach „Annals of Epidemiology”, wykazały w obserwacji przeszło 51 tys. dorosłych osób, że picie 3 filiżanek kawy dziennie obniża o 40 proc. ryzyko zgonu z powodu marskości wątroby, w porównaniu z osobami pijącymi mniejsze ilości kawy. Na razie nie wyjaśniono, jaki jej składnik odpowiada za ochronny wpływ na wątrobę. Zdaniem autorów artykułu, jest mało prawdopodobne, by była to kofeina. Analiza wyników, w której uwzględniono również ilość spożywanego przez badanych alkoholu, wykazała, że picie 3 filiżanek kawy dziennie w dużym stopniu chroniło przed marskością wątroby.
Towarzystwa kardiologiczne nie zalecają, ale też nie odradzają picia kawy. A to brzmi optymistycznie, zwłaszcza dla miłośników tego napoju. Nie należy również demonizować umiarkowanego spożycia kawy przez osoby z rozpoznaną chorobą sercowo-naczyniową.
Opracowała Ewa Tuliszka
WODR W Poznaniu
na podstawie
tekstu:
prof. dr hab. med.
Władysław Sinkiewicz
lek. Jarosław Pietrzak
Katedra i Zakład Klinicznych Podstaw Fizjoterapii Collegium Medicum w Bydgoszczy UMK w Toruniu. Oddział Kardiologii Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 w Bydgoszczy
dr n. med. Aldona Kubica
Katedra i Zakład Promocji Zdrowia Collegium Medicum w Bydgoszczy UMK w Toruniu
Amerykańscy naukowcy opracowali nowy typ żarówki z tworzywa sztucznego, który być może zastąpi tradycyjne świetlówki kompaktowe, coraz częściej stosowane w naszych domach jako energooszczędne. Nowy typ żarówki daje lepszej jakości światło, bez efektu migania. To tworzywo sztuczne to warstwy polimerów zawierających nanomateriał, który świeci, kiedy przechodzi przez niego prąd elektryczny. Wynalazcą tej żarówki jest dr David Carroll, prof. fizyki z Wake Forest University w Północnej Karolinie. Profesor twierdzi, że "Znaleźliśmy sposób na to, jak emitować światło zamiast ciepła. Nasze urządzenie nie zawiera rtęci i żrących chemikaliów, a poza tym nie stłucze się, bo nie jest zrobione ze szkła" – podkreślił
Ponadto nowa żarówka jest tania w wykonaniu i znalazła się już firma skłonna ją wyprodukować. Profesor wierzy, że pierwsza partia zostanie wyprodukowana już w 2013 roku.
Jolanta Szydłowska
WODR w Poznaniu
Ekologia i Ochrona Środowiska
Na podst.art. Plastikowa żarówka szansą na niższe rachunki
Warunki składowania i magazynowania paliw płynnych
Przygotowane przez Jolanta SzydłowskaZbiornik na substancje niebezpieczne np. na olej napędowy powinien być tak usytuowany w gospodarstwie, żeby zachowane były bezpieczne odległości od innych obiektów. I tak:
- od budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej minimum 10m
- od innych obiektów budowlanych i od granicy działki sąsiedzkiej -5 m.
Odległości te mogą być zmniejszone o połowę pod warunkiem ,że ściana obiektu lub budynku zbudowana jest z materiałów ogniotrwałych lub pomiędzy zbiornikiem a obiektem zostanie zbudowana ściana z materiałów odpornych na ogień.
Ponadto warto wiedzieć, że:
- ciecze o zapłonie o do 373,15K (tzn. do 100oC) wolno przechowywać w garażach o powierzchni powyżej 100m2, tylko jeśli są niezbędne do eksploatacji pojazdu i w oryginalnych opakowaniach jednostkowych stosowanych w handlu detalicznym. Naczynia te powinny być metalowe lub z innych materiałów dopuszczone do obrotu.
W garażach nie wolno natomiast przelewać paliwa ani nim napełniać zbiorników w pojazdach.
W garażach wolno stojących o powierzchni do 100m2 ,zbudowanych z materiałów niepalnych ,wolno przechowywać do 200 dm3 (200 l) cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 328,15K (55oC ).
W pozostałych garażach o powierzchni do 100 m2 można przechowywać:
- do 20 dm3(20 l) cieczy o temperaturze zapłonu do 294,15K (22o C)
- do 60 dm3 (60 l) o cieczy o temperaturze zapłonu od 294,15K (22o C) do 373,15 K (100o C)
Jolanta Szydłowska
WODR w Poznaniu
Ekologia i Ochrona Środowiska
W dniu 17 sierpnia 2012 r dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Poznaniu opublikował rozporządzenie w sprawie wprowadzenia programu działań mających na celu ograniczenie odpływu azotu ze źródeł rolniczych. Program ten będzie realizowany przez okres 4 lat począwszy od dnia jego wejścia w życie. Większość obszaru powiatu jarocińskiego znalazła się na terenie obowiązywania programu.
Celem programu jest zapobieganie pogorszeniu stanu wód i poprawa stanu wód w których pogorszenie już nastąpiło . Program obowiązuje na obszarach szczególnie narażonych wyznaczonych w drodze rozporządzenia dyrektora RZGW w Poznaniu zwanych dalej obszarami OSN. W programie zostały określone rodzaje, terminy i okresy obowiązywania środków zaradczych na obszarach OSN.
W rozporządzeniu tym zawarto przepisy dotyczące dawek i okresów nawożenia , przechowywania nawozów naturalnych oraz magazynowania pasz soczystych. W zakresie nawożenia zmieniły się terminy stosowania nawozów :
- nawozy naturalne stosuje się na gruntach ornych od 1 marca do 15 listopada
- nawozy płynne naturalne stosuje się na łąkach i pastwiskach od 1 marca do 15 sierpnia
- nawozy stałe naturalne stosuje się od 1 marca do 30 listopada na łąkach trwałych i od 1 marca do 15 kwietnia oraz od 15 października do 30 listopada na pastwiskach.
Wprowadzone zostały również terminy stosowania azotowych nawozów mineralnych na gruntach ornych i uprawach wieloletnich stosuje się je od 1 marca do 15 listopada natomiast na łąkach i pastwiskach od 1 marca do 15 sierpnia.
W zakresie przechowywania nawozów naturalnych określone zostały nowe normy dotyczące powierzchni , pojemności i okresów ich przechowywania. Płynne nawozy naturalne należy tak przechowywać aby wycieki nie przedostawały się do gruntu i wód. Pojemność zbiorników do przechowywania gnojówki i gnojowicy powinna wystarczyć na okres nie krótszy niż 6 miesięcy(dotychczas było 4 miesiące).
Obornik należy przechowywać w sposób zabezpieczający przed przenikaniem odcieków do wód lub gruntu za wyjątkiem okresu od dnia 1 marca do dnia 31 października gdzie dopuszcza się składowanie obornika na pryzmie bezpośrednio na gruncie przy zachowaniu następujących warunków :
- okres przechowywania nie dłuższy niż 12 tygodni
- pryzmę lokalizuje się na płaskim terenie w odległości co najmniej 20 m od linii brzegu wód powierzchniowych
- lokalizację pryzmy i datę złożenia obornika rolnik zaznacza na mapie lub szkicu działki
- w przypadku złożenia obornika na pryzmie w przyszłym sezonie wegetacyjnym lokalizacja musi być inna.
Sposoby obliczania pojemności i powierzchni do przechowywania nawozów zostały podane w załączniku nr 3 do programu.
Rolnicy którzy gospodarują na obszarach OSN muszą również właściwie przechowywać pasze soczyste – kiszonki. Należy je przechowywać na zabezpieczonym gruncie w taki sposób aby wycieki nie przedostawały się do wód lub gruntu czyli w silosach lub na podkładzie z folii i sieczki oraz pod przykryciem foliowym.
W programie zostały określone też wielkości dawek nawożenia azotem roślin w plonie głównym ,są one zawarte w załączniku nr 5 Programu. Rolnik gospodarujący na obszarach OSN nie może tych dawek przekraczać . Rolnicy którzy posiadają powyżej 100 ha na obszarach OSN zobligowani są do posiadania i realizacji planu nawożenia opartego na bilansie azotu.
Ponadto wszyscy rolnicy gospodarujący na obszarach OSN zobowiązani są do prowadzenia dokumentacji wszystkich zabiegów agrotechnicznych a w szczególności związanych z nawożeniem ( termin, rodzaj i zastosowana dawka pod daną uprawę).
Część przepisów wymienionych w programie weszła w życie z chwilą jego uprawomocnienia , większość wchodzi jednak w życie z dniem 1 marca 2013 . Rolnicy powinni pamiętać że mogą ponieść sankcje wynikające z nieprzestrzegania wymogów programu , bowiem przestrzeganie programu OSN będzie kontrolowane przez ARiMR w ramach kontroli cross-compliance jak również przez Wojewódzką Inspekcje Ochrony Środowiska .
Rolnicy pragnący poznać szczegółowe wymogi programu OSN mogą zgłaszać się do biur Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego gdzie doradcy udzielą im fachowej porady .
Jacek Furmaniak
Gospodarstwo rolne stanowi swego rodzaju przedsiębiorstwo, które musi, z różnych względów organizacyjnych, w celu prowadzenia płynnej działalności, w celu zminimalizowania kosztów itd. posiadać i magazynowa na swoim terenie różnego rodzaju materiały, produkty, które aczkolwiek bardzo potrzebne, w skrajnych sytuacjach stanowić mogą zagrożenie dla środowiska i mieszkańców. Aby zapobiec zanieczyszczeniom wody i gleby w przypadku rozlania, wycieków, kapania a przede wszystkim aby substancje niebezpieczne nie stanowiły zagrożenia dla osób przebywających w ich pobliżu trzeba w odpowiedni sposób je magazynować oraz zachować zasady bezpieczeństwa i higieny pracy. Z magazynowaniem różnych chemikaliów łączą się niestety także inne zagrożenia. W gospodarstwie bardzo często magazynuje się różne produkty naftowe takie jak oleje napędowe i opałowe, benzyna, itp. Przy ich składowaniu obowiązują szczególne zasady postępowania, dotyczące także przepisów przeciwpożarowych, które rolnik powinien znać.
W 2010 r zmieniły się przepisy dotyczące zasad magazynowania czy też przechowywania produktów naftowych pod względem zabezpieczenia przeciwpożarowego. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. 2005 nr 243 poz. 2063) ropę naftową i produkty naftowe z wyjątkiem gazu płynnego, ze względu na temperaturę zapłonu dzieli na 3 klasy. I,I i III. Do III klasy zalicza się produkty naftowe o najwyższej temperaturze zapłonu od 328,15K (55oC ) do 373,15K ( 100oC ). W Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz. U. z 7 czerwca 2010 Nr 109 poz. 719) w rozdziale 3 § 11.1 zapisano ,że dopuszcza się przechowywanie paliw płynnych klasy III, na potrzeby własne użytkownika, w zbiorniku naziemnym dwupłaszczowym, o pojemności do 5 m3. Dwupłaszczowe zbiorniki charakteryzują się podwójną konstrukcją ścian w celach dodatkowego zabezpieczenia przed wyciekiem paliwa. Zbiornik wewnętrzny jest obudowany drugim – zewnętrznym, którego pojemność wynosi 110% pojemności wewnętrznego. Taka konstrukcja w przypadku np. wystąpienia rozszczelnienia wewnętrznego powoduje, że paliwo nie wycieka bezpośrednio do gruntu i nie zanieczyszcza środowiska naturalnego tylko gromadzi się w płaszczu zewnętrznym. W zbiorniku jednopłaszczowym takiego dodatkowego zabezpieczenia nie ma.
Jolanta Szydłowska WODR w Poznaniu
Ekologia i Ochrona Środowiska
Kwalifikowany materiał siewny zakupiony w okresie od 15 lipca 2012 r. do 15 czerwca 2013 r. i wysiany jesienią 2012 bądź wiosną 2013 może zostać objęty dopłatą w 2013 roku, jeśli w odpowiednim terminie rolnik złoży wniosek do ARR. Materiał siewny należy kupować tylko od przedsiębiorców lub rolników wpisanych do rejestrów prowadzonych przez Wojewódzkich Inspektorów Ochrony Roślin i Nasiennictwa. Dopłatą objęte są: zboża ozime, zboża jare, rośliny strączkowe, ziemniaki, mieszanki zbożowe i pastewne (sporządzone z gatunków albo odmian gatunków objętych systemem dopłat, z wyłączeniem ziemniaka).
Minimalna ilość materiału siewnego gatunków roślin rolniczych, jaka powinna być użyta do obsiania lub obsadzenia 1 ha powierzchni gruntów ornych, wynosi:
1) 150 kg - w przypadku pszenicy zwyczajnej, pszenżyta i owsa.
2) 130 kg - w przypadku żyta populacyjnego i jęczmienia
3) 60 kg albo 1,7 jednostki siewnej- w przypadku żyta mieszańcowego;
4) 150 kg - w przypadku łubinu (żółtego, wąskolistnego lub białego);
5) 200 kg - w przypadku grochu siewnego;
6) 80 kg - w przypadku wyki siewnej;
7) 270 kg - w przypadku bobiku;
8) 2000 kg - w przypadku ziemniaka;
9) 140 kg - w przypadku mieszanek zbożowych lub mieszanek pastewnych
Nabywca materiału siewnego powinien otrzymać od sprzedającego odpowiednie dokumenty potwierdzające zakup. Na fakturze zakupu winny znaleźć się informacje o materiale siewnym: nazwa gatunku i odmiany, kategoria lub stopień kwalifikacji, numer partii materiału siewnego oraz data sprzedaży. Wnioski o przyznanie dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifikowany będzie można składać od 15 stycznia do 25 czerwca 2013 roku w ARR.
Uzyskanie stabilnych, zadowalających plonów w rolnictwie ekologicznym zależy od wielu czynników, ale na pewno umożliwi to stosowanie elitarnego lub kwalifikowanego materiału siewnego. Materiał siewny – oznacza rośliny lub ich części przeznaczone do siewu, sadzenia, szczepienia, okulizacji. Wielkopolska jest od lat największym w kraju producentem materiału siewnego. Jest niekwestionowanym liderem w skali kraju zarówno pod względem ilości, jak i powierzchni produkowanego i certyfikowanego materiału siewnego. Każdego roku na terenie województwa wielkopolskiego wytwarza się i certyfikuje ok. 25% materiału siewnego produkowanego w kraju. Na terenie Wielkopolski mają swoje siedziby hodowcy większości gatunków i odmian roślin rolniczych wpisanych do krajowego rejestru odmian, m. in. Hodowla Roślin Smolice, Hodowla Roślin Danko, Poznańska Hodowla Roślin z/s w Tulcach, Hodowla Roślin Szelejewo. Rolnicy ekologiczni nie mogą w pełni korzystać z tego dobrodziejstwa, gdyż w/w hodowcy nie oferują materiału siewnego wyprodukowanego przy zastosowaniu metod ekologicznych a materiał siewny rolnicy ekologiczni muszą mieć wyprodukowany metodą ekologiczną. Mogą wysiewać własny materiał ale należy wiedzieć, że stosowanie do siewu nasion pochodzących z wieloletniego ich rozmnażania we własnym gospodarstwie powoduje degradację odmian, a w konsekwencji spadek wysokości i jakości plonu. Najczęstszą przyczyną spadku wartości użytkowej nasion jest przekrzyżowanie występujące w przypadku roślin obcopylnych, a u gatunków samopylnych - mechaniczne zamieszanie nasion różnych odmian. Spadek plenności lub innych cech decydujących o wartości odmiany jest także spowodowany porażeniem nasion przez choroby i szkodniki, stąd tylko materiał siewny dobrej jakości stanowi gwarancję wysokiego plonu. Najpewniejszym sposobem uzyskania wzrostu plonu w granicach 10-30% jest wysiew elitarnego bądź kwalifikowanego materiału siewnego. Duże znaczenie ma także dobór właściwej odmiany, z uwzględnieniem kierunku produkcji danego gospodarstwa i występujących w nim warunków glebowo – klimatycznych. Doboru odpowiedniej odmiany najłatwiej jest dokonać w oparciu o wyniki porejestrowych doświadczeń odmianowych prowadzonych w Wielkopolsce. Porejestrowe Doświadczalnictwo Odmianowe (PDO) jest wojewódzkim systemem badań odmianowo – agrotechnicznych, mającym na celu dostarczenie rolnikom informacji o przydatności zarejestrowanych odmian do uprawy w ich rejonie. Warto też korzystać z zaleceń dla gospodarstw ekologicznych, gdyż nie wszystkie odmiany polecane do upraw konwencjonalnych sprawdzają się w systemie produkcji ekologicznej.
Zadania Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa z zakresu nasiennictwa:
• kontrola przestrzegania warunków wytwarzania i przechowywania materiału siewnego
• kontrola materiału siewnego w przygotowaniu do obrotu i w obrocie,
• wydawanie pozwoleń na zastosowanie w rolnictwie ekologicznym konwencjonalnego materiału siewnego,
Materiał siewny – kategorie i stopnie kwalifikacji (z wył. sadzeniaków ziemniaka)
Kategoria Elitarny :
- Przedbazowy - PB / III ; PB / II
- Bazowy - B
Kategoria Kwalifikowany
- C /1 ; C / 2 ; C/ 3
Kategoria Standard / warzywa/
Kategorie i stopnie kwalifikacji - sadzeniaki ziemniaka
Kategoria Elitarne
- Przedbazowy : PB/M ; PB / III ; PB / II
- Bazowy : B / I ; B / II
Kategoria Kwalifikowane
- C / A
- C / B
Materiał siewny roślin rolniczych
• zgłaszanie plantacji nasiennych do oceny polowej
/ dokumentacja, etykiety, próby/
• ocena polowa plantacji nasiennych wykonywana przez PIORiN bądź pod nadzorem PIORiN
• przerób, przygotowanie materiału siewnego do obrotu – kontrola przerobu, pobieranie prób do oceny laboratoryjnej
• ocena laboratoryjna – wydanie świadectwa , informacji / dyskwalifikacja/
Materiał siewny roślin warzywnych:
Kategoria Elitarny i Kwalifikowany –
wytwarzanie materiału siewnego pod nadzorem PIORiN ( urzędowa ocena polowa)
Kategoria Standard – materiał siewny wytwarzany przez hodowcę odmiany i przez niego oceniany.
Kontrola tożsamości i jakości materiału siewnego warzyw wykonywana jest przez PIORiN
Kategorie i stopnie kwalifikacji mat. szkółkarskiego roślin sadowniczych
Kategoria Elitarny
- przedbazowy /PB/-superelita/SE/agrest, malina, porzeczka, truskawka/
- bazowy / B / - elita 1 / E 1 / - „ -
Kategoria Kwalifikowany / C/ - oryginał /O / „
Materiał szkółkarski CAC – inny niż materiał kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany
Materiał szkółkarski roślin sadowniczych
Kategoria Elitarny i Kwalifikowany – urzędowa ocena, wykonywana przez PIORiN (odmiany wpisane do krajowego rejestru, odpowiednich państw członkowskich albo państw trzecich lub chronionych)
Obrót – wypis ze świadectwa oceny polowej materiału szkółkarskiego, paszporty a etykiety dla borówki, żurawiny, leszczyny, orzecha włoskiego, porzeczki, agrestu
Materiał szkółkarski roślin sadowniczych
Kategoria CAC – ocena polowa i ocena cech zewnętrznych dokonywana przez dostawcę tego materiału (odmiany wpisane do rejestrów lub listy tego dostawcy i opisanej przez niego)
Do obrotu dopuszcza się wyłącznie materiał siewny w zamkniętych opakowaniach, zaopatrzony w urzędowe etykiety lub etykiety przedsiębiorców. Kolory etykiet określają kategorię i stopień materiału siewnego. W grupie roślin zbożowych, pastewnych i oleistych w obrocie występuje materiał siewny zaopatrzony w etykiety:
- białe z ukośnym fioletowym paskiem, oznaczające materiał kategorii elitarny w stopniu PB/III lub PB/II, czyli materiał przedbazowy pierwszego lub drugiego rozmnożenia,
- białe – dla materiału siewnego kategorii elitarny w stopniu B (bazowy),
- niebieskie – materiał kategorii kwalifikowany C/1 (kwalifikowany pierwszego rozmnożenia),
- czerwone - materiał siewny kategorii kwalifikowany C/2 (kwalifikowany drugiego rozmnożenia) i C/3 ( kwalifikowany 3 rozmnożenia)
Etykiety urzędowe lub etykiety przedsiębiorcy gwarantują, iż materiał siewny został oceniony urzędowo lub jego ocena odbywała się pod urzędowym nadzorem. Obecność etykiety gwarantuje również, że materiał siewny spełnia wymagania jakościowe, dotyczące zdolności kiełkowania, czystości i obecności nasion innych gatunków. Po wysianiu zakupionego materiału siewnego, rolnik powinien zachować etykietę i fakturę zakupu. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 5 lipca 2007 roku w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia dokumentacji materiału siewnego oraz zakresu i terminów składania informacji o obrocie materiałem siewnym (Dz. U. z 2007 r. Nr 133, poz. 928, akt zmieniający - Rozporządzenie MRiRW 30.06.2009 DZ.U.nr 114 poz.951), na fakturze powinny znaleźć się informacje dotyczące tego materiału: nazwa gatunku i odmiany, kategoria lub stopień kwalifikacji oraz numer partii. Znajdujące się na etykiecie informacje w pełni identyfikują materiał siewny tj. wskazują gatunek, odmianę, stopień kwalifikacji i numer partii. Podają również nazwę przedsiębiorcy, jego numer z rejestru przedsiębiorców oraz informują o masie materiału siewnego w opakowaniu oraz dacie zamknięcia opakowania. Znajdująca się na etykiecie informacja „Jakość WE” oznacza, że materiał siewny spełnia wymagania unijne. Etykiety i dokumenty sprzedaży w postaci faktur zakupu potwierdzają wysiew materiału siewnego z określonej partii. Prawidłowo wypełniona faktura jest dokumentem niezbędnym przy ubieganiu się o udzielenie dotacji do zakupionego materiału siewnego, natomiast etykieta stanowi dowód w przypadku reklamacji.
W rolnictwie ekologicznym należy stosować przede wszystkim materiał siewny, nasiona lub wegetatywny materiał nasadzeniowy wyprodukowany metodami ekologicznymi, a ponadto w przypadku materiału siewnego musi on spełniać wymagania dotyczące wytwarzania, jakości oraz obrotu określone w ustawie o nasiennictwie z dnia 9 listopada 2012 r.( została ogłoszona 28 grudnia 2012 r. w Dzienniku Ustaw pod pozycją 1512) oraz rozporządzeniach wykonawczych do tej ustawy.
Główny Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa prowadzi:
- wykaz dostępnego materiału siewnego, nasion i wegetatywnego materiału nasadzeniowego wyprodukowanego metodami ekologicznymi
- wykaz dostawców ekologicznego materiału siewnego nasion i wegetatywnego materiału nasadzeniowego wyprodukowanego metodami ekologicznymi (Bio Seed; Bejo Zaden Poland; CN Pietrzak; Biosfera; DSV Polska)
Wykaz dostępnego materiału siewnego, nasion i wegetatywnego materiału nasadzeniowego wyprodukowanego metodami ekologicznymi jest aktualizowany na podstawie zgłoszeń dostawców 10 dnia każdego miesiąca.
W przypadku braku w wyżej wymienionym Wykazie materiału, którym zainteresowany jest rolnik prowadzący produkcję ekologiczną może on wystąpić z wnioskiem do Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa o pozwolenie na zastosowanie materiału niewyprodukowanego metodami ekologicznymi (konwencjonalnego).Wszystkie niezbędne informacje dotyczące materiału siewnego i druki do pobrania są na stronie www.piorin.gov.pl
Jeśli na rynku brak jest /wykaz GIORiN/ ekologicznego materiału siewnego – producent składa wniosek o pozwolenie zakupu materiału konwencjonalnego (druk wniosku – strona GIORiN www.piorin.gov.pl .)
Wniosek o wydanie zezwolenia należy złożyć przed wysiewem nasion albo posadzeniem sadzonek lub sadzeniaków ziemniaka (30 dni, nie wcześniej)
Wniosek powinien zawierać:
- gatunek i odmianę rośliny uprawnej
- ilość - kg /szt.
- planowany termin siewu, sadzenia / miesiąc, rok/
- dokładny adres / telefon /i podpis wnioskodawcy
- uzasadnienie
Zezwolenie wydawane przez WIORiN dotyczy materiału siewnego dopuszczonego do obrotu na podst. przepisów ustawy o nasiennictwie (kat. elitarny, kwalifikowany, standard, CAC). Zakup mat. siewnego – informacja dotyczy odmiany, kategorii, stopnia kwalifikacji materiału siewnego powinna być wyszczególniona na etykiecie, paszporcie oraz na dokumencie zakupu ( f-ra, r-k, wypis ze świadectwa kwalifikacji, dokument dostawcy).
Złożenie wniosku po terminie siewu – zezwolenie nie może być wydane. Zezwolenia mogą być wydane też dla mat. siewnego gatunków, które nie podlegają kwalifikacji – odmiany wówczas nie są obowiązkowe.
Dotyczy to:
- roślin ozdobnych, zielarskich, przyprawowych i lekarskich,
- niektórych gatunków roślin sad., np. aronia, winorośl,
- niektórych gat. roślin rolniczych, np. seradeli, gryki, prosa
Nasiona i sadzonki tych gatunków mogą pochodzić z dowolnego źródła.
Wydanie zezwolenia przez WIORIN na wysiew materiału z produkcji konwencjonalnej nie podlega opłacie skarbowej.
Elżbieta Dryjańska EOŚ, WODR w Poznaniu
Rolnictwo ekologiczne jest odpowiedzią na zmieniającą się strukturę popytu na rynku. Konsumenci poszukują żywności produkowanej tym systemem, chcą jąkupować i zazwyczaj płacą za nią wyższą cenę niż za produkty, które nie zostały wytworzone takimi metodami. Od 1 lipca 2012 roku do znakowania paczkowanej żywności ekologicznej, wyprodukowanej w krajach UE zgodnie z wymogami kontroli produkcji ekologicznej UE, można używać tylko nowe, unijne logo produkcji ekologicznej (obowiązujące od dnia 1 lipca 2010 roku). Decydując się na zakup produktów ekologicznych konsument musi być pewny, że dostaje dokładnie to, za co płaci. Ekologiczne logo i system znakowania stanowią mechanizm, który nabywcy produktu to umożliwia.Jest on tak zaprojektowany, by dać całkowitą pewność, że produkty, które są nim oznakowane są wytwarzane zgodnie z wymogami Rozporządzenia EU o rolnictwie ekologicznym, a w przypadku produktów importowanych - zgodnie z równorzędnymi lub identycznymi przepisami."Euro-liść” - specjalne unijne logo musi zawsze widnieć na pakowanej żywności organicznej, którą wytworzono w jednym z państw Unii Europejskiej. W przypadku ekologicznych produktów importowanych logo nadal nie będzie obowiązkowe. Nowe przepisy w sprawie oznakowań dotyczą również obowiązkowego wskazania miejsc, w których były uprawiane surowce wykorzystane w produktach, a także numeru organu, który odpowiadał za odpowiednie kontrole. Z początkiem lipca 2012 dobiegł końca etap przejściowy dla unijnego sektora ekologicznej żywności. Trwał on dwa lata i zakończył się dokładnie 1 lipca 2012 r. Z tą datą minął okres jaki miały państwa członkowskie na przystosowanie się do zasad odnośnie zeskanowania właśnie tych artykułów spożywczych. Wszystkie produkty ekologicznej żywności, które spełniają wytyczone normy, będą zobowiązane znakowaniem swoich artykułów unijnym logiem ekologicznej żywności, niezależnie od rodzaju opakowań. Teraz wszyscy producenci tejże żywności muszą wprowadzić oznakowanie ,,zielonego euro – listka. Towary pochodzące z terenów o chronionych nazwach geograficznych będą mogły zachować swoje oznaczenie zaraz obok unijnego logo dla produktów ekologicznych. Euro-logo żywności ekologicznej można zastosować na opakowaniu produktów ekologicznych, gdzie co najmniej 95% składników produktu jest ekologicznych.
Unijne logo musi być stosowane:
- W oznakowaniu eko- produktów paczkowanych,
- wprowadzanych do obrotu jako ekologiczne,
- zgodnie z wymogami UE (rozp.834/2007)
- Zawierających > 95% składników pochodzenia eko- rolniczego
- W widocznym miejscu, czytelne i nieusuwalne (art. 24, 834/2007)
Logo rolnictwa ekologicznego może być stosowane dobrowolnie:
- Jako oznakowanie eko- produktów w opakowaniach hurtowych
- Jako oznakowanie eko- produktów
- importowanych z krajów trzecich,
- wyprodukowanych i kontrolowanych
- zgodnie z wymogami UE
- w reklamie eko- produktów
Logo rolnictwa ekologicznego nie można stosować ( nie wolno!) w takich przypadkach jak:
- W oznakowaniu produktów z okresu konwersji (przestawiania) na rolnictwo ekologiczne
- W oznakowaniu produktów zawierających mniej niż 95% składników pochodzenia eko- rolniczego
- W oznakowaniu produktów z dziczyzny oraz rybołówstwa, zawierających składniki eko -rolnicze
Zasady stosowania, umieszczania unijnego logo rolnictwa ekologicznego:
- Logo rolnictwa ekologicznego powinno być stosowane w widocznym miejscu, czytelne, nieusuwalne.
- Poniżej logo – nr kodowy jednostki certyfikującej producenta / dostawcę eko- produktu
AB – kod państwa jednostki certyfikującej
CDE – wyróżnik eko- rolniczego statusu: BIO, EKO, ORG
999 – max. trzycyfrowy numer kodowy, nadany przez państwo członkowskie jednostce certyfikującej
- Poniżej numeru jednostki certyfikującej AB-CDE-999 oznaczenie pochodzenia surowców rolniczych Rolnictwo UE / spoza UE
Rolnictwo UE – jeśli wszystkie składniki pochodzą z UE
Rolnictwo PL – jeśli 98% składników z Polski (z danego państwa UE)
Rolnictwo spoza UE – jeśli wszystkie składniki pochodzą spoza UE
Rolnictwo UE / spoza UE – jeśli część składników z UE, a część spoza UE
Na etykiecie produktu ekologicznego powinno się znaleźć oznaczenie w następującym formacie: (przykład)
Logo rolnictwa ekologicznego, poniżej
PL-EKO-999
rolnictwo UE/ spoza UE
Oznaczenia te muszą być umieszczone w eksponowanym miejscu na etykiecie produktu, tak aby były dobrze widoczne, czytelne i nieusuwalne.
Na etykietach produktów ekologicznych można także umieszczać dodatkowe oznaczenia, jak np. loga i nazwy jednostek certyfikujących czy krajowe i prywatne loga rolnictwa ekologicznego.
Szczegółowe informacje dotyczące znakowania produktów rolnictwa ekologicznego oraz unijnego logo produkcji ekologicznej można znaleźć w rozporządzeniu Rady (WE)nr 834/2007, rozporządzeniu Komisji (WE) nr 889/2008 oraz rozporządzeniu Komisji (UE)nr 271/2010.
Reasumując: wszystkie paczkowane produkty ekologiczne powinny być znakowane unijnym logo żywności ekologicznej (jest nim obrysowany gwiazdkami wizerunek liścia na zielonym tle).
Badania Eurobarometru wykazały, że "Euro-liść” - specjalne unijne logo jest już rozpoznawane przez jedną czwartą obywateli UE (24 proc.).
"Mamy nadzieję, że unijne logo zostanie powszechnie znanym symbolem żywności ekologicznej w całej UE. Chcemy, aby konsumenci mieli pewność, że produkty opatrzone takim logo zostały wytworzone zgodnie z rygorystycznymi unijnymi normami dotyczącymi upraw ekologicznych" - powiedział unijny komisarz ds. rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich DacianCiolos.
Jak informuje KE, w ostatnich latach odnotowano stały wzrost konsumpcji produktów ekologicznych w Unii, obecnie stanowi ona około 2 proc. unijnego rynku żywności. Także produkcja wzrosła znacząco w ostatnim dziesięcioleciu - obecnie około 5 proc. unijnych obszarów rolnych i ponad 200 tys. gospodarstw rolnych w UE (ponad 2 proc.) uznaje się za ekologiczne.
Przykład prawidłowo oznakowanych produktów ekologicznych - pochodzących z naszego wielkopolskiego gospodarstwa ekologicznego
Opracowanie: Elżbieta Dryjańska EOŚ, WODR w Poznaniu
Więcej...
Roszponka to roślina warzywna, która w formie dzikiej występuje na polach i łąkach Europy Środkowej, Azji Mniejszej i na Kaukazie. Pierwsze wzmianki o jej uprawie pochodzą z XVII wieku.
Jest to roślina jednoroczna, o płytkim i słabym systemie korzeniowym. Częścią jadalną roszponki są niezbyt duże liście o kształcie jajowatym, tworzące rozetę. Spożywa się je na surowo, jak sałatę – są delikatne w smaku, kruche bez goryczki. W liściach roszponki znajduje się duża ilość witaminy C (120 mg w 100g świeżej masy), witamin z grupy B, prowitaminy A oraz związków mineralnych: fosforu, wapnia, żelaza i potasu. Jej wartość energetyczna jest jednak bardzo mała i wynosi 100kJ (24kcal).
W Polsce uprawa roszponki jest mało rozpowszechniona. Ze względu na niskie plony uprawia się ją wyłącznie amatorsko. W krajach Europy Zachodniej, szczególnie w Niemczech, Belgii i Francji jest warzywem bardziej rozpowszechnionym i częściej spotykanym.
Roszponkę uprawia się jako poplon na okres późnojesienny i zimowy, kiedy to występuje deficyt świeżych, zielonych warzyw. Małe wymagania cieplne i mrozoodporność umożliwiają zimowanie jej na polu pod okrywą śnieżną. Okres wegetacji roszponki, od siewu do osiągnięcia dojrzałości użytkowej trwa 60 – 90 dni. Roszponkę uprawia się z siewu nasion wprost do gruntu. Termin siewu na zbiór jesienny przypada na okres od końca lipca do końca sierpnia. Można też wysiewać nasiona później, we wrześniu na zbiór zimowy i wczesno-wiosenny oraz na przełomie marca i kwietnia (jako przedplon) na zbiór późnowiosenny. Rozstawa rzędów powinna wynosić 15 – 25 cm. Po wzejściu rośliny przerywa się i pozostawia w rzędzie, co 10 – 15 cm.
Wymagania glebowe roszponki są duże ze względu na bardzo płytki system korzeniowy i krótki okres wegetacji. Powinno się ją uprawiać na glebach gliniasto-piaszczystych, zasobnych w próchnicę, o obojętnym odczynie (pH 6-7). Najlepiej rośnie po warzywach uprawianych w drugim roku po oborniku.
Nawożenie mineralne stosuje się w ilości 2 – 3 kg NPK na 100 m2 w stosunku 2:1:2, z czego fosfor, potas i połowę dawki azotu wysiewa się przedsiewnie, a drugą część tego składnika w trzy tygodnie po wschodach roślin. Uprawa gleby pod roszponkę powinna być bardzo staranna, wierzchnia warstwa gleby powinna być wyrównana, pozbawiona brył i resztek roślinnych.
Zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się do odchwaszczania, podlewania i przerywania roślin. W przypadku uprawy roszponki na zbiór zimowy (nawet spod śniegu) w celu ułatwienia tego zbioru, po przemarznięciu ziemi zagon dobrze jest lekko przykryć słomą, lub łętami.
Z jednego ara zbiera się 50 – 60 kg zielonej masy.
Jarosław Górski
WODR Poznań
Podatek rolny i leśny w 2013roku. Opracowanie: Teresa Stefańczyk
Przygotowane przez Elżbieta RóżańskaPodatek rolny i leśny w 2013roku.
Podatek rolny.
Rolnictwo jako jedyny dział gospodarki narodowej w Polsce w miejsce płacenia podatku dochodowego wg ogólnie obowiązujących zasad płaci podatek rolny.
Opodatkowanie gospodarstw rolnych podatkiem rolnym regulują przepisy:
- ustawy z dnia 15 listopada 1984 o podatku rolnym (Dz.U. z 2006r. Nr136, poz.969 z późn. zm.)
- rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 2001 r. w sprawie zaliczenia gmin oraz miast do jednego z 4 okręgów podatkowych (Dz.U. nr 143, poz. 1614.).
Za gospodarstwo rolne dla określenia wymiaru podatku w myśl ww. ustawy, uważa się obszar gruntów o łącznej powierzchni przekraczającej 1ha fizyczny lub
Podstawę opodatkowania podatkiem rolnym stanowi :
- dla gruntów gospodarstw rolnych - liczba hektarów przeliczeniowych ustalana na podstawie powierzchni, rodzajów i klas użytków rolnych wynikających z ewidencji gruntów i budynków oraz zaliczenia do okręgu podatkowego,
- dla pozostałych gruntów - liczba hektarów wynikająca z ewidencji gruntów i budynków.
Hektar przeliczeniowy – charakteryzuje produkcyjność ziemi z uwzględnieniem jej jakości, jest umowną jednostką, która ma odzwierciedlać możliwości osiągnięcia dochodu z gospodarstwa rolniczego.
Za
Grunty o powierzchni mniejszej niż
Grunty pod zabudowaniami podlegają podatkowi rolnemu, gdy spełnione są jednocześnie dwa warunki:
- zabudowania na gruncie przeznaczone są do prowadzenia działalności rolniczej,
- grunt jest sklasyfikowany w operatach ewidencyjnych jako użytek rolny.
Za działalność rolniczą uważa się:
- produkcję roślinną i zwierzęcą,
- produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego,
- produkcję warzywniczą, roślin ozdobnych, grzybów uprawnych, sadownictwa, hodowlę i
produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych,
- produkcję zwierzęcą typu przemysłowego fermowego oraz chów i hodowlę ryb.
Podatkowi rolnemu nie podlegają grunty zajęte na prowadzenie działalności innej, niż działalność rolnicza
Liczbę hektarów przeliczeniowych dla danego gospodarstwa ustala się przy zastosowaniu przeliczników określonych przepisami ustawy o podatku rolnym.
Przeliczniki są zróżnicowane dla poszczególnych rodzajów użytków:
- dla gruntów ornych,
- łąk i pastwisk, oraz
- dla miejsca położenia gospodarstwa rolnego.
W tym celu przewidziano 4 okręgi podatkowe, do których zalicza się gminy oraz miasta w zależności od warunków ekonomicznych i produkcyjno-klimatycznych.
Więcej w załączniku.
Opracowała: Teresa Stefańczyk
Dział Ekonomiki WODR w Poznaniu
- Podatek_rolny_i_leny_w_2013_roku.pdf (4938 Pobrań)
Rolnicy których limit produkcji mleka jest niewystarczający mają możliwość nabycia kwoty mlecznej. Część z nich już się zaopatrzyła w dodatkowe limity, są też tacy którzy nadal czekają z decyzją.
Kwotę mleczną nabyć można w drodze kupna/sprzedaży od 1 sierpnia do ostatniego dnia lutego kolejnego roku. W tym przypadku do krajowej rezerwy przechodzi 5 proc. kwoty stanowiącej przedmiot umowy.
Poza kupnem limit produkcyjny można nabyć na podstawie dzierżawy, czy oddania w użytkowanie kwoty mlecznej, a umowę należy dostarczyć do właściwego Oddziału Terenowego ARR w terminie od 1 sierpnia do 31 stycznia kolejnego roku. Umowa wygasa automatycznie z ostatnim dniem roku kwotowego, czyli 31 marca.
Zainteresowanie kupnem jest bardzo duże zwłaszcza w województwie podlaskim, ale również na Mazowszu oraz w Wielkopolsce.
Cena kupna kwoty mlecznej jest taka sama dla całej Polski, a także handel kwotami jest możliwy bez granic wojewódzkich.
Średnia cena kilograma limitu produkcji mleka wynosi 0,38 zł. netto. Praktycznie nie ma zainteresowania dzierżawą czy oddaniem w użytkowanie kwoty - mówi Marta Konopko z Ogólnopolskiej Giełdy Kwot Mlecznych.
Po wejściu Polski do UE i objęciu rolników systemem kwotowania produkcji mleka wartośc kilograma kwoty mlecznej na wolnym rynku sięgała, a nwet przekraczała wartościowo cenę skupu kg mleka. Jeszcze w zeszłym roku cena kg kwoty mlecznej wynosiła kilka groszy.
Źródło: www.farmer.pl
ZD Ostrzeszów
Magdalena Sowizdrzał
Natura 2000 to program obejmujący ochronę przyrody, który powstał na podstawie unijnych dyrektyw : tzw. Dyrektywy Ptasiej i Dyrektywy Siedliskowej. Celem tego programu jest ochrona i zachowanie cennych siedlisk przyrodniczych i gatunków ptaków. Część z tych gatunków i siedlisk ma status gatunków priorytetowych , czyli takich , które należy chronić w sposób szczególny, z racji ich niewielkiego zasięgu występowania lub dużego zagrożenia wyginięciem .W ramach programu wyznaczono obszary specjalnej ochrony ptaków i specjalne obszary ochrony siedlisk. Na terenie województwa wielkopolskiego wyznaczono między innymi obszar ochrony ptaków o nazwie Dolina Środkowej Warty /PL 300002/. Obszar ten zajmuje powierzchnię 57 104,4 ha i obejmuje teren od Poddębic w woj. sieradzkim aż do Środy Wielkopolskiej w woj. wielkopolskim. Częścią tego obszaru jest również powierzchnia doliny Warty w powiecie słupeckim , która ciągnie się od Sługocina i Zagórowa aż po Ciążeńskie Holendry.
Zachowanie walorów chronionych w stanie nie pogorszonym jest uzależnione od ich odpowiedniego użytkowania i jest warunkiem skutecznej ochrony obszarów cennych, a w efekcie zachowania różnorodności biologicznej. Działalność rolnicza prowadzona na obszarach Natura 2000 musi być prowadzona w sposób gwarantujący realizację działań ochronnych. Obszary Natura 2000 nie są terenami zamkniętymi, na których obowiązują wyłącznie zakazy i ograniczenia. Jest na nich prowadzona normalna, racjonalna gospodarka rolna, nie wpływająca negatywnie na walory przyrodnicze obszaru. Realizacja programu rolnośrodowiskowego przez rolników powiązana jest z możliwością otrzymania przez nich dodatkowych dopłat oraz ma przyczyniać się do zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich z jednoczesnym zachowaniem różnorodności biologicznej . Przystąpienie do programu jest dobrowolne, a jego uczestnicy mogą liczyć na pomoc formalną ze strony doradców rolnośrodowiskowych . Rolnicy przystępujący dobrowolnie do programu rolnośrodowiskowego są zobowiązani do prowadzenia działalności rolniczej zgodnie z wymogami ochrony środowiska poprzez przestrzeganie określonych zasad, co jest podstawowym warunkiem otrzymania dopłat rolnośrodowiskowych. Dopłaty, które w zamian za to rolnicy otrzymają, są rekompensatą za utracone korzyści i poniesione koszty w produkcji rolnej. Na terenie powiatu słupeckiego na obszarze Natura 2000 znajdują się głównie trwałe użytki zielone. Program rolnośrodowiskowy realizowany jest w zakresie pakietu 3. Ekstensywne trwałe użytki zielone oraz pakietu 5.Ochrona zagrożonych gatunków ptaków i siedlisk przyrodniczych na obszarach Natura 2000.
W ramach pakietu 5 opisano występowanie rzadkich ptaków tj. krwawodziób, bekas kszyk ,czajka, rycyk a także cennych siedlisk łąkowych jak łąki kaczeńcowe, łąki trzęślicowe i selernicowe oraz szuwary. Często utrzymanie wilgotnego czy bagiennego charakteru łąki nie byłoby możliwe bez wsparcia finansowego w ramach Wspólnej Polityki Rolnej Unii Europejskiej. Dzięki temu wsparciu, w dolinie rzeki Warty bogate gatunkowo zbiorowiska łąkowe są często spotykane.
Opracowała Ewa Wziętek ZD w pow. słupeckim.