Pomoc związana z wystąpieniem szkód wywołanych niekorzystnymi zjawiskami atmosferycznymi - WODR Poznań
02 stycznia 2013

,Kapusta kiszona z Grabiny” w Europejskiej Sieci Regionalnego Dziedzictwa Kulinarnego Wielkopolska

Napisane przez

,,Kapusta kiszona z Grabiny”

w Europejskiej Sieci Regionalnego Dziedzictwa Kulinarnego Wielkopolska

 

Europejska Sieć Regionalnego Dziedzictwa Kulinarnego działa w 24 regionach z 8 państw europejskich i daje szerokie możliwości ochrony odrębności kulturowej regionu i zachowania dziedzictwa kulinarnego. Powstała, aby ułatwić konsumentom i turystom odnalezienie oraz spróbowanie lokalnej i regionalnej żywności w Europie. Pojęcie Kulinarnego Dziedzictwa sprowadza się do wspólnego logo, ustalonych kryteriów uczestnictwa dla producentów, wspólnego marketingu i działań na szczeblu regionalnym i europejskim.

Do Sieci Dziedzictwa Kulinarnego Wielkopolska mogą zgłaszać się gospodarstwa rolne, gospodarstwa agroturystyczne, zakłady przetwórstwa żywności, sklepy i restauracje, które pod szyldem Dziedzictwo Kulinarne Wielkopolska będą oferować wysokiej klasy produkty i dania. Koordynację Sieci w Wielkopolsce sprawuje Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego.

W dniu 18 grudnia 2012 roku w Ośrodku Apifitoterapii w Witosławiu, Krzysztof Grabowski, Członek Zarządu Województwa Wielkopolskiego wręczył certyfikaty dziewięciu nowym członkom przystępującym do Sieci Dziedzictwa Kulinarnego Wielkopolska. Wśród nich znalazło się Gospodarstwo Ekologiczne „GRABINA” Państwa Grażyny i Mirosława Serafinowiczów z Grabiny, gmina Dąbie w powiecie kolskim.

Gospodarstwo to zajmuje się ekologiczną uprawą rolną, z której pochodzą takie produkty, jak: kapusta biała głowiasta, marchew jadalna, cebula, buraki, fasola szparagowa, pszenica, ziemniaki, zielonka, a także pietruszka korzeniowa, rzepak ozimy, owies – ziarno.

Państwo Serafinowicz w ramach sprzedaży bezpośredniej z gospodarstwa oferują warzywa ekologiczne, kiszoną kapustę i ogórki oraz inne przetwory warzywne (sałatki ze słoika). Produktem gospodarstwa o wyjątkowych walorach smakowych jest  kapusta kiszona. Wyjątkowość ,,Kapusty kiszonej z Grabiny” wynika z tradycyjnych metod kiszenia oraz wysokiej jakości surowców pochodzących z ekologicznej plantacji. Świeżo ukiszona kapusta ma słodkawy i lekko kwaśny smak. Przechowywana dłużej staje się kwaskowa i ma zapach charakterystyczny dla kiszonej kapusty. Nie posiada żadnych posmaków oraz obcych zapachów. Kiszona kapusta ma kolor biały z lekkim odcieniem kremowym. Jest jędrna i chrupka. Dzięki wykorzystaniu w uprawie i nawożeniu gleby tradycyjnych wyciągów, wywarów i gnojówek ziołowych z pokrzywy zwyczajnej, mniszka lekarskiego, wrotyczu pospolitego i skrzypu polnego wytwarzanych przez gospodynię do ochrony przed chorobami i szkodnikami uzyskuje się surowce o niepowtarzalnych, naturalnych walorach smakowych. Sam proces fermentacji przebiega również w naturalny sposób. Kiszenie kapusty trwa od zakończenia prac polowych do końca zimy i wyczerpania zapasów zebranej jesienią kapusty z pola.

Kapusta i ogórki uczestniczyły w konkursie ,,Nasze kulinarne dziedzictwo” w Poznaniu w 2012 r.

A jakie właściwości dietetyczne posiada kiszona kapusta? Jest zbawiennym produktem dla naszego układu pokarmowego. Kwas mlekowy oraz jego bakterie przyczyniają się do regulacji procesów trawienia oraz usprawniania pracy przewodu pokarmowego. Bakterie te ułatwiają rozkład pożywienia, obniżają tym samym poziom cholesterolu. Przypuszcza się też, że kiszona kapusta wykazuje działanie antynowotworowe ponieważ zawiera naturalne antyoksydanty. Kiszona kapusta wykazuje właściwości lecznicze, a sok z niej wzmacnia odporność dostarczając organizmowi cennych substancji (w tym naturalną witaminę C), ale również łagodzi kaszel, pobudza soki trawienne i wzmaga apetyt. Kapusta kiszona okazuje się być idealnym sposobem na wzmocnienie organizmu w czasie jesienno-zimowym, kiedy wzrasta zachorowalność na grypę i przeziębienie i gdy nie mamy wielkiego wyboru wśród świeżych owoców i warzyw.

Państwu Grażynie i Mirosławowi gratulujemy wyjątkowych produktów i życzymy dalszych sukcesów w produkcji tradycyjnej żywności lokalnej. Należy wspomnieć, że gospodarstwo należy również do Sieci Gospodarstw Demonstracyjnych WODR w Poznaniu, a więcej można się o nim dowiedzieć odwiedzając stronę internetową: www.ecograbina.pl

 

Opracowała:  Anna Stanisławska, powiat kolski

Ostatnio zmieniany 02 stycznia 2013
28 grudnia 2012

Małymi krokami do dużego suksesu

Napisane przez

 

_s0.zmniejszacz.pl_P1070801_zmniejszacz-pl_224591

Salon fryzjerski pani Sylwii Orzechowskiej z Gółkowa prosperuje już 15 lat.  Właśnie w czerwcu 2012 roku minęło 15 lat jak młoda wówczas 20 letnia dziewczyna z Gółkowa podjęła odważną decyzję – Moje miejsce pracy – będzie na wsi - w rodzinnym domu . W tym roku pani Sylwia  świętowała  jubileusz 15 - lecia . Na imprezę zostały zaproszone wszystkie obecne i byłe pracownice , rodzina oraz stali klienci.  Salon fryzjerski pani Sylwii zlokalizowany  jest na końcu wsi, pod lasem, w małej wiosce Gółkowo   w powiecie słupeckim.   Na  początku swojej działalności  pani Sylwia dysponowała  ograniczonymi zasobami  finansowych, nie było wtedy  takiego wsparcia kredytowego jak obecnie przy uruchamianiu działalności pozarolniczej na obszarach wiejskich.                                                                       Po ukończeniu Szkoły Zawodowej w zawodzie fryzjer pani Sylwia pracowała w pobliskim mieście . Codzienne dojazdy autobusem do Słupcy sprawiały jej kłopot, postanowiła zaryzykować i otworzyć zakład fryzjerski w rodzinnym domu na wsi.  Ta młoda  wówczas dziewczyna przełamała  stereotyp, że tylko w mieście można otworzyć  zakład usługowy, który będzie miał więcej klientów.  Elegancki salon fryzjerski zlokalizowany jest pod lasem, za wsią daleko od innych zabudowań.    Wygląd i wystrój salonu jest na wysokim poziomie . Taki salon mógłby prosperować na głównej ulicy wojewódzkiego miasta.

 

_s0.zmniejszacz.pl_DSCF3094_zmniejszacz-pl_550941

 Na początku działalności zakład mieścił się w jednym pokoik zaadaptowanym w domu rodziców ,  a obecnie zakład  ma ponad  100 m² , oprócz tego jest jeszcze pomieszczenie socjalne  i sanitarne. Przed zakładem jest parking do samochodów.   Każdego roku pani Orzechowska inwestowała   w zakład, powiększała  powierzchnie, kupowała nowe wyposażenie, zwiększała zatrudnienie  .  Jest ona osobą otwartą , chętnie uczestniczy w konkursach  również  z zakresu przedsiębiorczości, gdzie prezentuje swoje osiągnięcia ,między innymi brała udział  w 2012 r. w XIII edycji  konkursu  ,,Sposób na sukces „  .  Sposobem na sukces pani Sylwii była i jest wytrwała, ciężka praca, ciągłe zdobywanie nowych umiejętności oraz ofiarne wsparcie rodziny. Pani Orzechowska jest doskonałym fachowcem, lubi swoją pracę.  Ta przedsiębiorcza dziewczyna  udowodniła, że jak się jest dobrym w swoim zawodzie to i na wsi może dobrze prosperować zakład usługowy.

 

_s0.zmniejszacz.pl_IMG_0880_zmniejszacz-pl_683163

Małymi krokami zdążała do dużego sukcesu.  Obecnie pani Sylwia jest uznawana za jedną z najlepszych fryzjerek w powiecie, ma wielu stałych klientów. Z zasady z wiosek  jeździ się do miasta do fryzjera , a w tym przypadku klienci z pobliskiego miasta przyjeżdżają na wieś aby skorzystać   z usług tego salonu fryzjerskiego. Miarą jej sukcesu jest stale rosnąca ilość zadowolonych klientów. Pani Orzechowska  może być przykładem do młodych mieszkańców wsi, bo udowodniła, że  na wsi można stworzyć miejsce pracy dla siebie i dla innych , zapracować na godne życie  oraz osiągnąć życiowy sukces.   Zbliżający się nowych rok jest okazją do składania życzeń, a więc należy życzyć Pani Sylwii samych sukcesów w nadchodzącym  Nowym Roku 2013.

 

_s0.zmniejszacz.pl_DSCF6135_zmniejszacz-pl_533373

                                                                                                                                                                        Barbara Stencel- Szykowna   ( ZD Słupca )

 

21 grudnia 2012

Wesołych Świąt

Przygotowane przez

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia
wielu głębokich i radosnych przeżyć,
wewnętrznego spokoju, wytrwałości i radości
oraz błogosławieństwa Bożego
w każdym dniu nadchodzącego Roku
życzą

Kierownik i Pracownicy Zespołu Doradczego w powiecie ostrowskim

21 grudnia 2012

Zdrowych Wesołych Świąt

Przygotowane przez

Swieta

Ostatnio zmieniany 21 grudnia 2012
20 grudnia 2012

Życzenia świąteczne

Przygotowane przez

 

Życzenia Świąteczne i Noworoczne od Doradców ZD w powiecie chodzieskim
dla Koleżanek i Kolegów z Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego,
Rolników oraz jednostek współpracujących z WODR

 

 

3102

21 grudnia 2012

Skorzonera

Przygotowane przez

Uprawa skorzonery rozpoczęła się w VII wieku, prawdopodobnie w Hiszpanii, a następnie rozszerzyła się na inne kraje, przede wszystkim Południowej i Środkowej Europy. Skorzonera (wężymord, czarne korzonki, zimowe szparagi) jest rośliną trwałą, lecz w uprawie traktowana jest jako dwuletnia. W pierwszym roku uprawy wytwarza mięsiste korzenie spichrzowe i rozetę liści, w drugim roku pęd kwiatostanowy długości 60 – 125 cm, na którym tworzą się nasiona.

Częścią jadalną skorzonery jest cylindryczny najczęściej tępo zakończony korzeń spichrzowy, dorastający do 30 cm długości. Pod czarną bądź ciemnobrunatną skórką korzenia znajduje się biały miąższ. Korowa część korzenia zawiera dużo kanalików mlecznych, z których po skaleczeniu obficie wypływa mleczny sok.

Skorzonera zawiera 20-25% suchej masy, liczne sole mineralne, niewielkie ilości witaminy C oraz B1 i B2. Zawiera również związki organiczne, dzięki którym jest łatwo strawna i zalecana w dietach stosowanych przy różnego rodzaju chorobach. Wśród cukrów na uwagę zasługuje inulina – węglowodan, dzięki któremu skorzonera znajduje zastosowanie w odżywianiu ludzi cierpiących na cukrzycę. Obecność glikozydów nadaje korzeniom przyjemny smak i decyduje o walorach dietetycznych.

Skorzonera wymaga gleb gliniastych lub piaszczystogliniastych o dużej zawartości substancji organicznej. Nie nadają się pod uprawę skorzonery gleby zbite lub kamieniste. Optymalne pH dla skorzonery wynosi 6,5 – 7,5. Ze względu na długi okres wegetacji skorzonera nie może być uprawiana na glebie, która wiosną długo obsycha.

Wymagania pokarmowe skorzonery są duże. Uprawiamy ją w drugim roku po oborniku, najlepiej na stanowisku po roślinach obficie nawożonych obornikiem i płytko korzeniących się. Nawożenie mineralne polega na wysianiu wiosną 4 kg na 100 m2 siarczanu potasu, który ma korzystny wpływ na barwę miąższu korzeni i 2 kg na 100 m2 fosforanu amonu. Zamiast tych nawozów można zastosować Polifoskę lub Azofoskę w dawce 8 kg na 100 m2. Pogłównie stosujemy saletrę amonową w dawce 1,5 kg na 100  m2 w dwóch lub trzech dawkach – po wschodach i w okresie intensywnego wzrostu.

Skorzonera w warunkach klimatycznych naszego kraju  i Wielkopolski, gdzie mamy długi okres wegetacji, rośnie bardzo dobrze. Dobrze rośnie w niskiej temperaturze, może zimować w gruncie. Wymaga jednak stanowiska nasłonecznionego, gdyż w miejscach zacienionych daje niższe plony.

W naszych warunkach zalecane są do uprawy dwie odmiany Einjhrigr Riesen i Lange Jan. Pierwsza jest odmianą plenną, pochodzenia niemieckiego o małej skłonności do wybijania w pędy nasienne. Tworzy korzenie średnio długie, proste o średniej tendencji do rozgałęzień. Odmiana dobra na użytek późnojesienny i zimowy.

Druga jest odmianą bardzo plenną, pochodzenia holenderskiego. Tworzy korzenie o ciemnobrązowej barwie skórki, mające skłonność do rozwidlania. Odmiana nadaje się do bezpośredniego spożycia i do przetwórstwa.

Optymalnym terminem siewu skorzonery jest połowa kwietnia lub początek maja. Wcześniejszy termin siewu jest możliwy w przypadku siewu odmian posiadających tolerancję na wybijanie w pędy kwiatostanowe. Nasiona kiełkują powoli – około 2 tygodnie. Na 10 m2 przeznacza się 12-15 g nasion. W uprawie skorzonery stosuje się odległość między rzędami 30 – 40 cm, w rzędzie kiełkujące nasiona powinny przypadać co 2-3 cm. Nasiona należy umieścić na głębokości 1-2 cm.

Na glebach słabszych można wysiewać nasiona skorzonery w sierpniu na wczesnojesienny zbiór  w następnym roku.

Do podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych w uprawie skorzonery należą: spulchnianie i odchwaszczanie gleby, przerywka i nawadnianie roślin. Zabiegi spulchniania i odchwaszczania są często ze sobą połączone. Glebę spulchniamy kilkakrotnie od momentu zwarcia rzędów. Przerywkę należy przeprowadzić, gdy rośliny skorzonery wykształcą 3 – 4 liście właściwe. Po przerywce odległość roślin w rzędzie powinna wynosić 5 – 8 cm. Na nawadnianie skorzonera reaguje zwyżką plonu, szczególnie gdy woda jest podawana w lipcu i sierpniu. Korzenie nawadnianych roślin są delikatne i nie zdrewniałe.

Korzenie z siewu kwietniowego zbieramy jesienią, lecz ze względu na dużą wytrzymałość skorzonery ma mróz nie musimy spieszyć się ze zbiorem, możemy je zbierać dopiero w październiku i listopadzie. Można też wykopywać skorzonerę przez całą zimę, jeżeli warunki atmosferyczne nam na to pozwolą i gleba nie jest zamarznięta.

Ponieważ korzenie skorzonery są długie i kruche ich zbiór jest trudny i pracochłonny. Wykopując skorzonerę posługujemy się widłami amerykańskimi uważając, aby nie uszkodzić korzeni. Mleczny sok znajdujący się wewnątrz korzeni wypływa po ich mechanicznym uszkodzeniu i tracą one swoją dobrą jakość. Jeżeli przed zbiorem gleba jest przesuszona, to dwa dni przed wykopaniem korzeni należy skorzonerę dobrze podlać, zbiór jest wówczas łatwiejszy. Po wykopaniu liście skorzonery należy przyciąć na 1 cm przy wierzchołku korzenia. Tak przygotowaną skorzonerę można przechowywać w piwnicy w wilgotnym piasku i temperaturze powietrza ok. 1oC. Przeciętny plon korzeni wynosi 12 – 18 kg z 10 m2.

 

Jarosław Górski

WODR Poznań
20 grudnia 2012

Tradycje Świąt Bożego Narodzenia

Przygotowane przez

Dla wielu z nas Święta Bożego Narodzenia i Wigilia to są te dni, na które czeka się z niecierpliwością, są bowiem bardzo uroczyście obchodzone. Wieczór wigilijny w tradycji polskiej jest najbardziej uroczystym i najbardziej wzruszającym wieczorem roku.

Święto to - kameralne, rodzinne, przeważnie spędzane w gronie najbliższych nam ludzi - sięga tradycjami pogańsko-słowiańskich czasów. Szczególnie wieczerza wigilijna, jedyny już chyba uroczysty posiłek w kuchni polskiej, w którym tak wyraźnie zachowały się ślady obrzędów z czasów przed wprowadzeniem chrześcijaństwa do Polski. Do wieczerzy wigilijnej zasiadano z zapadnięciem zmroku, z chwilą ukazania się pierwszej na niebie gwiazdy, pilnie wypatrywanej przez dzieci. Zaczynano od dzielenia się opłatkiem połączonym ze składaniem sobie życzeń.

Do dziś jest to chwila bardzo wzruszająca, jak żadna inna w roku, wywołująca wiele wspomnień sięgających dzieciństwa i młodości oraz smutku po tych, którzy już na zawsze odeszli, i zarazem rozjaśniona wiecznie płonącą w ludzkich sercach nadzieją pełnego szczęścia.

Dla dzieci jest to chyba najpiękniejszy wieczór w roku, w którym atmosfera baśni urzeczywistnia się na parę godzin, gdzie w blasku różnorodnych światełek choinki kochające ręce położyły podarki dla wszystkich obecnych. Najskromniejszy nawet upominek posiada w ten wieczór wartość wyjątkową, stając się symbolem łączącej ludzi miłości i przyjaźni.

Słowo "wigilia" pochodzi z języka łacińskiego i oznacza czuwanie. Taki był dawniej zwyczaj w Kościele, że poprzedniego dnia przed większymi uroczystościami obowiązywał post i wierni przez całą noc oczekiwali na tę uroczystość, modląc się wspólnie.

W Polsce wigilia weszła na stale do tradycji dopiero w XVIII wieku. Główną jej częścią jest uroczysta wieczerza, która ma charakter ściśle rodzinny. Czasami zaprasza się na nią, oprócz krewnych, osoby mieszkające samotnie.

Cały artykuł do pobrania poniżej:

{phocadownload view=file|id=22|text="Tradycje Świąt Bożego Narodzenia"|target=s}

 

20 grudnia 2012

Sylwestrowe tradycje

Przygotowane przez

Sylwester nie jest zwyczajną nocą, więc spędzać go jak każdej innej, po prostu nie można. To jest właśnie czas, który warto przeżyć wyjątkowo, niecodziennie. Nie znaczy to oczywiście, że trzeba koniecznie iść na bal. Jest wiele sposobów na atrakcyjne spędzenie Sylwestra. Coraz częściej wybieramy oryginalne pomysły na uatrakcyjnienie tej nocy. Przy tym warto pamiętać o obyczajach związanych z tym świętem. Są bardzo barwne i ciekawe. Zarówno te nasze rodzime, jak i wszelkie inne kultywowane w różnych zakątkach świata.

Istnieje wiele polskich obyczajów związanych z obchodzeniem Sylwestra. O niektórych pamięć już prawie zaginęła.

Wśród najpopularniejszych z nich wymienić warto:

  • spisanie na kartce starych problemów, a następnie jej spalenie, co ma przynieść uwolnienie się od dotychczasowych kłopotów. Ogniem można również zniszczyć pamiątki związane z wydarzeniami, o których chcemy zapomnieć;
  • zadbanie o staranny ubiór ma przynieść w nowym roku powodzenie u płci przeciwnej;
  • unikanie w ostatni dzień roku sprzątania, w celu zapobiegnięcia wykurzenia z domu szczęścia;
  • skupienie się na pierwsze imieniu usłyszanym po północy, gdyż może się ono okazać imieniem naszego przyszłego małżonka (zwyczaj dotyczący panien);
  • wróżenie z gwiazd (ilość gwiazd na niebie symbolizuje pomyślny rok, im więcej tym lepiej);
  • zaopatrzenie lodówki w jedzenie, a portfela w pieniążki – zgodnie z zasadą ,,jaki Sylwester, taki cały przyszły rok”;
  • wróżenie z bąbelków szampana w kieliszku (duże bąbelki oznaczają wielkie zmiany, aktywność, zaś małe spokój i stabilizację);
  • włożenie na siebie w noc sylwestrową nowej bielizny, najlepiej z nieoderwaną metką, co ma przynieść powodzenie u płci przeciwnej;
  • nakręcenie zegara i otworzenie okien i drzwi po wybiciu północy. W ten sposób godnie witamy nowy rok, a żegnamy stary, a z nim wypraszamy z domu wszelkie kłopoty i nieszczęścia.

Oczywiście sposób obchodzenia tej nocy jest uzależniony od kultury i religii danej społeczności. W Wietnamie tuż po wybiciu północy najstarsza kobieta w domu odpala petardy. Następnie wszyscy udają się spać, aby wstać przed świtem i przywitać pierwszy wschód słońca nowego roku. W Meksyku kultywuje się włączenie telewizora tuż przed godziną 24:00 i odsłuchanie bijących w niej dwunastu dzwonów, oznajmiających nadejście nowego roku. Przy każdym uderzeniu Meksykańczycy składają sobie życzenia, zajadając przy tym winogrona. W krajach skandynawskich sylwestra obchodzi się kameralnie, w gronie najbliższych, przy dobrym jedzeniu. W wielu państwach przyjęła się tradycja witania 1 stycznia na ulicach. Niektóre z takich imprez są bardzo huczne i gromadzą tysiące ludzi. We Francji odbywa się takie na Polach Elizejskich, w Stanach Zjednoczonych na placu Time Square, a w Brazylii na plaży Copacabana w Rio de Janeiro.

Warto pamiętać o tradycjach sylwestrowych, bo są niezwykle interesujące i świadczą o bogactwie obyczajowości społeczeństwa. Bez względu na to jak spędzamy tę jedyną noc w roku, możemy przecież wpleść w nią choć jeden ze starych przesądów, lub zapoczątkować całkiem nowy: z innego kraju, lub z własnej wyobraźni.

20 grudnia 2012

Jagodnik przydomowy – zakładanie

Przygotowane przez
Do grupy krzewów jagodowych należą takie gatunki jak: truskawki, poziomki, agrest, maliny, jeżyny, winorośl, borówki, porzeczki i inne. Są to zwykle krzewy i krzewinki o niedużych 
i miękkich owocach. Uprawiane są one amatorsko w ogrodach przydomowych i działkowych na potrzeby rodziny, oraz na plantacjach towarowych.

 

Krzewy jagodowe owocują najczęściej już w drugim roku po posadzeniu i (mając kilka różnorodnych gatunków) możemy dostarczać rodzinie owoców przez całe lato aż do późnej jesieni. Owoce są bogatym źródłem witamin i soli mineralnych, nadają się do bezpośredniego spożycia i na przetwory. W jagodniku przydomowym powinny znajdować się krzewy kilku gatunków roślin jagodowych, a dobór gatunków do uprawy powinien uwzględniać upodobania użytkowników. Nie należy jednak zapominać o nowościach i gatunkach krzewów jagodowych mniej znanych.

 

Przygotowanie gleby przed sadzeniem krzewów jagodowych

Staranne przygotowanie gleby przed sadzeniem roślin jagodowych jest jednym z czynników decydujących o ich przyjęciu się, stwarza dobre warunki do wzrostu krzewów i szybkiego osiągnięcia wysokich, dobrej jakości plonów.

Podstawowym celem przygotowania gleby jest oczyszczenie jej z chwastów, poprawienie struktury i wzbogacenie w próchnicę. Na rok przed sadzeniem krzewów, gdy gleba jest zbyt kwaśna należy ją zwapnować wysiewając 10 – 15 kg wapna tlenkowego lub węglanowego na 100 m2. Wapnowanie nie jest wskazane przy uprawie borówki wysokiej i żurawiny wielkoowocowej. Odchwaszczenie gleby z chwastów trwałych, głównie perzu najlepiej wykonać chemicznie, stosując preparat Roundup w dawce 50-80 ml/100 m2.

W roku sadzenia, chcąc zapobiec zachwaszczeniu gleby oraz wzbogacić ją w próchnicę można wysiać wiosną jako przedplon nawóz zielony, wysiewając mieszankę roślin motylkowych, którą należy przekopać po wyrośnięciu. Jesienią, w roku sadzenia, zaleca się zastosować nawożenie obornikiem w dawce 40 - 60 kg / 100 m2 oraz nawozy mineralne wieloskładnikowe jak Mikroflor, Fruktus czy Azofoska w dawce podanej na opakowaniu. Po głębokim przekopaniu obornika i nawozów mineralnych oraz dokładnym wyrównaniu terenu gleba jest przygotowana do sadzenia krzewów.

 

Sadzenie krzewów jagodowych

Do sadzenia krzewów przystępuje się najlepiej bezpośrednio po ich zakupie lub wykorzystując materiał szkółkarski wcześniej kupiony i zadołowany. W wyznaczonych pod krzewy miejscach wykopuje się dołki o średnicy 40 – 50 cm i głębokości 30 – 40 cm. Jeżeli sadzimy materiał szkółkarski kopany (nie produkowany w doniczkach) to na dnie dołka dobrze jest usypać kopczyk z bardziej urodzajnej gleby, tak aby można było na nim swobodnie rozłożyć system korzeniowy sadzonych krzewów.

 

Maliny należy sadzić na taką samą głębokość jak rosły w szkółce, a porzeczki, agrest, borówkę wysoką i jeżynę bezkolcową kilka centymetrów głębiej. Po umieszczeniu krzewu 
w dołku i rozłożeniu korzeni na kopczyku, dołek zasypuje się najpierw ziemią próchniczną, 
a następnie pozostałą. Glebę po zasypaniu należy lekko ugnieść, a krzewy obficie podlać wodą. Przy sadzeniu borówki wysokiej należy pamiętać o potrzebie zakwaszenia gleby. 
W tym celu stosuje się kwaśny torf, trociny lub ściółkę leśną, które miesza się z glebą 
w stosunku 1:1. Na rok przed sadzeniem borówki wysokiej można zmieszać z glebą siarkę 
w ilości 10-30 kg/100 m2.

Jarosław Górski

20 grudnia 2012

Bezpieczeństwo i higiena pracy w gospodarstwie rolnym

Przygotowane przez

Praca w gospodarstwie rolnym jest ciężka i niebezpieczna, charakteryzuje się sezonowym nasileniem prac oraz dużym ich zróżnicowaniem. Rolnik pracuje na wielu stanowiskach, które wymagają odmiennych umiejętności, a jednocześnie powodują liczne zagrożenia zdrowotne. Obowiązkiem rolnika jest zapewnienie sobie oraz osobą z min współprocującym bezpiecznych warunków pracy, aby uniknąć wypadku i choroby zawodowej.

Najwięcej wypadków przy pracy rolniczej w ostatnich latach było w grupach: upadki osób, pochwycenie i uderzenie przez części ruchome maszyn oraz uderzenia, przygniecenia i pogryzienia przez zwierzęta. Statystyki mówią, że najwięcej nieszczęśliwych zdarzeń miało miejsce w obejściach gospodarskich (80%), a więc na podwórzu, w budynkach inwentarskich i gospodarczych. Pozostałe wypadki miały miejsce na polach, łąkach i pastwiskach a także lasach i na drogach.

 

Zagrożenia mechaniczne

Głównymi zagrożeniami towarzyszącymi wykonywanym pracom w rolnictwie są zagrożenia powodowane przez czynniki mechaniczne. Należy przez nie rozumieć wszelkie czynniki fizyczne, które mogą doprowadzić do lżejszych lub cięższych urazów, a nawet śmierci poszkodowanych, powodowane mechanicznym oddziaływaniem na człowieka maszyn i ich elementów, przedmiotów i narzędzi pracy, upadkiem na skutek poślizgnięcia, potknięcia itp.

Zagrożenia mechaniczne mogą być powodowane przez:

  • przemieszczające się maszyny oraz transportowe przedmioty
  • ruchome elementy robocze maszyn i urządzeń
  • ostre, wystające elementy budowli, konstrukcji urządzeń gospodarskich oraz narzędzia maszyn i urządzeń rolniczych czy narzędzi warsztatowych
  • spadające przedmioty
  • płyny pod ciśnieniem
  • śliskie nierówne powierzchnie
  • ograniczone przestrzenie
  • żywe zwierzęta.

 

Zagrożenia chemiczne i pyłowe

Do zagrożeń chemicznych, na które jest narażony rolnik, należy zaliczyć kontakt ze środkami ochrony roślin, nawozami sztucznymi, paliwami i smarami. Pestycydy działają bardzo niekorzystnie na organizm człowieka mogą powodować różnego rodzaju zatrucia.

Pyłem nazywamy cząstki ciała stałego, które oderwane od niego przez pewien czas pozostają zawieszone w powietrzu. W przemyśle rolniczym pyły powstają najczęściej podczas takich procesów jak mielenie, szlifowanie, kruszenie, bronowanie, młócenie, cięcie drewna, siew, nawożenie, przesypywanie nawozów lub innych sypkich substancji. Ze względu na skutki zdrowotne najniebezpieczniejsze są cząstki pyłu o średnicy poniżej 7um. Tak mała średnica umożliwia przeniknięcie cząstek do pęcherzyków płucnych. Należy pamiętać, że również pył o większych cząstkach, osadzający się w obrębie górnych dróg oddechowych (jama nosowa, krtań, tchawica, oskrzela), może uszkadzać mechanizm eliminacji pyłu z organizmu wywołując różnego rodzaju schorzenia i ułatwiając wnikanie pyłu do płuc.

 

Niekorzystne warunki termiczne i  czynniki atmosferyczne.

Większość prac w rolnictwie wykonuje się na otwartej przestrzeni. Środowisko pracy na tych stanowiskach jest kształtowane przez panujące warunki atmosferyczne, bardzo często niekorzystnie oddziałujące na człowieka. Niekorzystne warunki zewnętrzne podczas prac w rolnictwie to, oprócz dużych skoków temperatury, zmienna wilgotność oraz opady atmosferyczne. Natomiast w pomieszczeniach rolnicy narażeni są na przeciągi.

 

Zagrożenia biologiczne.

Zagrożenia biologiczne to zjawisko bardzo powszechne w środowisku rolniczym. Podczas wykonywania wielu różnych prac rolnik jest narażony na działanie biologicznych czynników szkodliwych. Biologiczne czynniki szkodliwe to mikro- i makroorganizmy oraz substancje przez nie wytwarzane, które wywierają szkodliwy wpływ na organizm człowieka i mogą wywoływać choroby zawodowe, zwłaszcza układu oddechowego i skóry. Wyróżnić możemy trzy grupy biologicznych czynników szkodliwych:

  • czynniki zakaźne pochodzenia zwierzęcego ( wirusy, bakterie, pierwotniaki i grzyby)
  • alergie i toksyny wytwarzane przez rośliny uprawne
  • alergie i toksyny wytwarzane przez drobnoustroje rośliny i zwierząt

Działania profilaktyczne w celu zapobiegania chorobom wywołanym przez szkodliwe czynniki biologiczne to przede wszystkim:

  • dbanie o czystość pomieszczeń inwentarskich
  • sprawna wentylacja w pomieszczeniach inwentarskich
  • przechowywanie surowców roślinnych w odpowiednich warunkach nie dopuszczając do rozwoju drobnoustrojów
  • higiena osobista (mycie rąk)

 

Zagrożenie prądem elektrycznym.

Rolnik w swoim środowisku pracy ma do czynienia z wieloma urządzeniami elektrycznymi, które, jeśli są niewłaściwie użytkowane, stają się przyczyny wielu wypadków oraz chorób.

Porażenia i oparzenia prądem elektrycznym najczęściej są spowodowane:

  • wadliwą budową urządzeń
  • pojawieniem się napięcia względem ziemi na metalowych częściach urządzeń  i konstrukcjach nie będących zwykle pod napięciem
  • nieprzestrzeganiem przepisów bezpieczeństwa pracy
  • lekkomyślnością
  • brakiem odpowiedniej wiedzy o zagrożeniach

Używanie wadliwych lub nieodpowiednich urządzeń elektrycznych w strefach zagrożenia wybuchem niesie niebezpieczeństwo wybuchu, który może również spowodować pożar. Osoby przebywające przez dłuższy czas w pobliżu urządzeń generujących duże napięcie lub w pobliżu torów prądowych o bardzo dużych wartościach prądu są narażone na niebezpieczeństwo szkodliwego oddziaływania silnych pól elektrycznych i elektromagnetycznych.

 

Zagrożenie hałasem.

Jednym z ważniejszych szkodliwych czynników środowiskowych występujących w rolnictwie jest hałas. Powstaje on podczas pracy takich maszyn, jak: ciągniki współpracujące z zespołami maszyn rolniczych (doczepianych lub zawieszanych na ciągniku), samobieżne maszyny rolnicze (kombajny zbożowe, kombajny buraczane, sieczkarnie, kosiarki pokosowe), maszyny rolnicze stacjonarne (młocarnie, śrutowniki, gniotowniki, razdrabniacze, mieszalniki, sortowniki do ziemniaków, dojarki) oraz maszyny warsztatowo-budowlane (pilarki łańcuchowe spalinowe, pilarki tarczowe, sprężarki, przecinarki do metalu, szlifierki, wiertarki, spawarki, betoniarki). Ponieważ podstawową jednostką napędową, najczęściej wykorzystywaną w rolnictwie jest ciągnik rolniczy, maszyna ta jest głównym źródłem hałasu w środowisku rolnym.

We wszystkich tych przypadkach, kiedy poziom hałasu na stanowisku jest większy od dopuszczalnego, a równocześnie wszystkie inne sposoby zmniejszenia poziomu tego hałasu są trudne do natychmiastowego zrealizowania, należy stosować ochronniki słuchu. Warunkiem koniecznym uzyskania wystarczającej ochrony jest prawidłowy dobór ochronników do wielkości charakteryzujących występujący hałas.

 

Opracowanie:

Eliza Nowak

WODR w Poznaniu

Strona 505 z 590