Uprawy rzepaku narażone są na liczne ataki szkodników. Wśród nich spotykamy około 30 gatunków, których żerowanie powoduje obniżenie plonu od 10 do 50%. W szczególnych przypadkach może dojść do całkowitego zniszczenia plantacji rzepaku.

Słodyszek rzepakowy jest jednym z najgroźniejszych i najliczniej występującym szkodnikiem na rzepaku wiosną. Osobnik dorosły to chrząszcz o długości 1,5-2,5 mm, podłużnie owalny, czarny z zielonym i niebieskawym, metalicznym połyskiem. Larwa jest żółtawo-biała z ciemnymi plamami na górnej stronie ciała, pokryta jest włoskami, ma długość 3,5-4 mm, czarno-brązową głowę i 3 pary odnóży.

Chrząszcz powszechnie występuje na rzepaku, rzepiku i wielu innych roślinach z rodziny kapustowatych, tj. rzodkwi oleistej, rzepie ścierniskowej, rzodkiewce, gorczycy polnej. Osobniki dorosłe zimują w ściółce na brzegach lasów lub innych zadrzewionych i zakrzewionych terenach. Wylot następuje w marcu lub kwietniu, gdy temperatura gleby wynosi 10°C. Następnie gdy temperatura powietrza przekroczy 15°C słodyszek rzepakowy pojawia się na plantacji rzepaku. Sposób, w jaki wpływa na zmniejszenie plonu rzepaku polega na tym, że chrząszcze przegryzają pąki w celu dostania się do pyłku kwiatowego. Uszkodzone pąki żółkną, usychają i odpadają, a zostają tylko szypułki kwiatowe. Samice do wnętrza pąków składają jaja pojedynczo lub po kilka. Larwy odżywiają się pyłkiem kwiatowym, lecz nie wyrządzają większych szkód. Przepoczwarczenie larw odbywa się w glebie. Pod koniec sierpnia młode chrząszcze wylatują w celu poszukania miejsca do zimowego spoczynku. Słodyszek rzepakowy ma jedno pokolenie w roku.

Uprawa odmian rzepaku wcześnie rozpoczynających wegetację wiosenną pozwala uniknąć masowego ataku słodyszka rzepakowego. Natomiast odmiany późno dojrzewające i rzepak jary w większym stopniu narażone są na straty w plonie wyrządzone przez szkodnika. Gdy rzepak jest w fazie kwitnienia szkodliwość słodyszka maleje. Uszkodzenia rzepaku spowodowane przez słodyszka mogą być mylone z objawami cylindrosporiozy na łuszczynach (krótkie ogonki łuszczyn), ze szkodami spowodowanymi przez późne przymrozki (górna część łuszczyn usycha i karłowacieje) oraz ze szkodami powstałymi w wyniku suszy (przedwczesne opadanie pąków). W integrowanej ochronie roślin należy stosować metody niechemiczne w celu ograniczenia liczebności szkodników. Stosować należy prawidłową agrotechnikę, izolację przestrzenną od innych roślin kapustowatych, siać odmiany wcześnie wznawiające wegetację wiosenną, odmiany wcześnie zakwitające. Gdy metody te nie dają zadowalających efektów, a próg ekonomicznej szkodliwości jest przekroczony, wówczas należy wykonać zabieg chemiczny środkiem ochrony roślin. Należy prowadzić monitoring upraw, wykorzystywać żółte naczynia, które pozwalają nam na określenie liczebności szkodnika. Dla rzepaku w fazie zwartego kwiatostanu próg ekonomicznej szkodliwości wynosi 1-2 chrząszcze na 1 roślinie, w fazie luźnego kwiatostanu – 3 chrząszcze na 1 roślinie. Do ochrony chemicznej rzepaku przed słodyszkiem rzepakowym możemy wybrać jeden z wielu insektycydów, np. Cyperkil Max 500 EC, Decis Mega 50 EW, Mospilan 20 SP, Pyrinex 480 EC, Nurelle D 550 EC, Avaunt 150 EC.