Substancja organiczna uzyskana z uprawy roślin strączkowych przyczynia się do polepszenia właściwości fizycznych gleb. Na glebach lekkich w okresie 1 roku rośliny strączkowe dostarczają około 0,32 t/ha substancji organicznej co powoduje zwiększenie pojemności wodnej, zwięzłości, polepszenie właściwości sorpcyjnych, zmniejszenie wypłukiwania związków pokarmowych i erozji gleby, wytwarza się również struktura gruzełkowata. Substancja organiczna reguluje odczyn gleby oraz stężenie składników mineralnych. Masa składników mineralnych w resztkach pożniwnych np: łubinu żółtego wynosi kg/ha N-71, P-17, K-113, Ca-31, Mg-10. Związki te pobierane są z głębszych warstw gleby i uruchamiane z form trudniej rozpuszczalnych, co w bilansie nawozowym daje wyraźne korzyści.
Na uwagę zasługuje duża ilość biologicznie związanego azotu jest on uwalniany stopniowo podczas następnych okresów wegetacyjnych z tego względu nie jest tak szybko wypłukiwany z gleby w odróżnieniu od azotu w nawozach mineralnych.
W uprawie na glebach piaszczystych, słabych, V-VI klasy, łubin żółty jest z pośród strączkowych rośliną bezkonkurencyjną. Ma nad seradelą, której odpowiadają te same gleby, tę przewagę, że nie wylega jest bardziej uniwersalny – na paszę nadaje się nie tylko zielona masa ale również nasiona. W uprawie na zieloną masę, w plonie głównym lub poplonie, wydaje wyższy plon niż saradela. W większym też stopniu wzbogaca glebę resztkami pożniwnymi w masę organiczną, NPK, Ca i w mikroelementy.
Grubo i drobnonasienne rośliny strączkowe w dobie aktualnych zmian są interesującą alternatywą dla producentów roślin i zwierząt. Zasiew strączkowych jest szczególnie opłacalny dla gospodarstw o charakterze ekologicznym oraz w gospodarstwach trudniących się hodowlą i posiadających własne hektary. Rośliny te są w zasadzie najtańszym źródłem białka, powodują wzrost żyzności gleby, jak też oszczędności przy nawożeniu.
Wprowadzenie między zboża raz na kilka lat roślin strączkowych, daje zneutralizowanie niekorzystnych zmian w glebie powodowanych przez zboża.
Ze względów ekonomicznych i zdrowotnych łubin żółty zaleca się uprawiać na słabszych glebach V-VI klasy, w kulturze. Łubiny nie znoszą gleb podmokłych i zlewnych - gliniastych. Stanowisko w płodozmianie po zbożach, w 3-4 roku po oborniku, nie częściej niż 4-5 lat po sobie.
Bardzo duży wpływ na wysokość plonu ma dobra uprawa gleby. Należy przestrzegać możliwie wczesnego terminu siewu optymalnego dla danego regionu. Najlepiej na nasiona siać łubin między 20 III a 10 IV, a w uprawie na zielonkę po 15 IV, wysiew 150-200 kg/ha. Należy pamiętać o zaszczepieniu nasion nitraginą łubinową, szczególnie na polach, na których nie uprawiano łubinu przez kilka lat. Nawożenie mineralne najlepiej stosować pod orkę zimową w ilości 50-70 P kg/ha i 70-90 K kg/ha.
Zwalczanie chwastów należy przeprowadzić bezpośrednio po siewie herbicydami takimi jak: Afalon, Linuron dodatkowo po wschodach nożna zastosować Metamitron, Goltix, Gladiator. W celu ochrony przed antraknozą, należy koniecznie opryskać plantacje w czasie wegetacji w fazie 10 cm wysokości roślin następującymi preparatami: Gwarant, Brawo plus, Clortofip, Serbrawit. Jeśli w maju i czerwcu panuje wilgotna pogoda i ciepło zabieg ten powtórzyć na początku i końcu kwitnienia. Zabiegi ochrony roślin należy wykonywać zgodnie z zaleceniami IOR oraz wskazówkami umieszczonymi n a opakowaniach stosowanych preparatów.
Uprawa roślin strączkowych podlega wsparciu specjalnemu - płatność obszarowa do powierzchni upraw strączkowych /ST/.
Literatura: Broszura Hodowla roślin Smolice, Rośliny strączkowe - IHAR
Opracowała: A. Malinowska ZD Pleszew
Latem dostępne są prawie wszystkie zapachy i smaki. Pachnie powietrze, pachną wspaniałe owoce i warzywa. Przygotowując posiłki, możemy rozwinąć swoją kreatywność, a także zaprosić do twórczych doświadczeń dzieci, wszystkich członków rodziny, a nawet znajomych przy okazji różnych letnich spotkań. Istotny jest fakt, że letnie posiłki są niezwykle kolorowe, więc i zachęcające do jedzenia. Odpowiednio dobrane i przygotowane produkty zapewnią zarówno przyjemne wrażenia smakowe, jak i dużo siły i energii.
Zdrowa dieta na lato powinna być lekka (żeby w upalne dni dodatkowo nie obciążać organizmu), a z drugiej strony ma za zadanie chłodzić ciało. Zatem łączymy w jednym posiłku warzywa z węglowodanami lub warzywa z białkiem.
W czasie męczących upałów to, co jemy ma bardzo duże znaczenie. Podczas gorących dni zazwyczaj zmniejsza się apetyt. Organizm domaga się wtedy orzeźwiających, lekkich, nieobciążających dań . Dlatego w czasie upałów zrezygnujmy ze smażonych, tłustych potraw; posiłki powinny być lekkostrawne, przygotowane na bazie warzyw, z dodatkiem chudych mięs i ryb.
W takie dni sprawdzą się chłodniki, świeże surówki i zupy. Jednak, mimo że żar leje się z nieba, nie wolno zapominać, aby wraz z pożywieniem dostarczyć organizmowi wszystkich niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania składników.
Należy wtedy dokonywać prawidłowych wyborów typu: jeżeli produkty mleczne, to nie śmietana, a jogurt. Nie tłuste rodzaje mięs, a chude, na przykład kurczak czy indyk. Pieczywo ciemne zamiast białego, pszennego. Wybierając tego typu produkty, uczucie pełności i zalegania w żołądku się nie pojawi – a w czasie upałów z pewnością nie jest to miłe doznanie.
Ograniczenie niektórych produktów nie oznacza jednak, że powinniśmy z nich całkowicie zrezygnować. I tak np. tłuszcze trzeba jeść, tylko w mniejszych ilościach, ponieważ są konieczne, aby w organizmie mogły zajść ważne dla życia procesy. Poza tym pamiętajmy, że wiele niezbędnych witamin rozpuszcza się właśnie w tłuszczach. Dlatego latem lepiej zjeść coś lekkiego z dodatkiem oliwy z oliwek, czy oleju rzepakowego na zimno tłoczonego, niż schabowego w panierce na obiad . Ostre przyprawy i gorące, ciężkostrawne jedzenie mogą wzmagać potliwość.
Warto wiedzieć również, że wydzielany przez organizm pot zawiera białko, które to z kolei podczas rozkładu przez bakterie powoduje przykry zapach. Dlatego wszelkie zupy na mięsnych wywarach, gęste śmietany, sery pleśniowe czy zawiesiste sosy są niewskazane na gorące dni. Lato to czas warzyw i owoców, więc zajadajmy się nimi śmiało – w sałatkach, koktajlach czy na surowo. Są smaczne, zdrowe, lekkostrawne i sezonowe, więc warto wykorzystać tę porę roku, aby się nimi najeść.
Picie to podstawa
Podczas upałów szczególnie powinniśmy zadbać o odpowiednie nawodnienie organizmu. W czasie gorących dni co najmniej dwa litry płynów dziennie to podstawa. Oprócz tego należy zwrócić uwagę na wzmożoną utratę składników mineralnych, chociażby z potem. Warto więc oprócz wody pamiętać o uzupełnianiu witamin i składników mineralnych. Tym bardziej powinniśmy sięgnąć po naszpikowane witaminami nieprzetworzone warzywa i owoce.
Dobrze byłoby całkowicie zrezygnować z kofeiny zawartej w kawie i czarnej herbacie, które powodują przyspieszenie krążenia krwi i wzrost temperatury ciała, co prowadzi do zwiększenia potliwości. Podobnie działa alkohol. Często zdarza się, że podczas upałów wybieramy piwo, robią tak zwłaszcza mężczyźni. Natomiast kobiety sięgają po wody smakowe.
Pamiętajmy zatem, że wody smakowe są zazwyczaj wodami słodzonymi, a co za tym idzie – kalorycznymi. Jeżeli sama woda gazowana czy niegazowana nas nie zachęca, można dodać do niej plasterek cytryny i listek mięty. Również napary z mięty, szałwii czy pokrzywy są dobre na upały (nie powodują potliwości, a orzeźwiają).
Na pewno warto pamiętać, że lepsze samopoczucie latem zapewnią ciepłe napoje i ciepłe prysznice. Pijąc ciepłą herbatę czy kompot, będziemy się pocić, a tym samym chłodzić swój organizm.
Ważne jest, by zwrócić uwagę na spożycie zimnych napojów czy pokarmów. Gdy często pijemy wodę z lodem lub jemy lody, dochodzi do skurczu żołądka i proces trawienia jest zakłócony. Dlatego w gorące upalne dni lepiej unikać lodowatej żywności.
Najlepiej ochłodzimy się, jedząc w cieniu lub chłodnych pomieszczeniach. Pokarmy ochładzające to warzywa i owoce. Wśród warzyw to przede wszystkim sałaty, kiełki – lucerny, fasoli mung itp. (warto założyć własną hodowlę), ogórki, tofu oraz najróżniejsze herbaty z mięty, rumianku, pokrzywy. Wśród owoców z kolei najbardziej ochładzająco działa arbuz i cytryna.
W czasie upału posiłki przyrządzamy-gotujemy w wysokiej temperaturze przez krótki czas. Tak postępujemy przy smażeniu produktów lub gotowaniu na parze czy duszeniu.
Szczególnie latem można przyprawiać żywność ostrymi przyprawami i produktami. Wspaniałe są ostre papryki, świeży imbir, czarny pieprz czy chrzan. Spożywanie zbyt dużo ostrych dań, w myśl zasady: co za dużo, to niezdrowo.
Wszystkie produkty białkowe, takie jak mięso i przetwory, jaja, duże ilości orzechów będą powodować senność, dlatego w okresie letnim warto jest je ograniczyć. Wielkość porcji także może się zmienić. W upalne dni jemy mniej i jest to naturalna potrzeba ciała, o której często zapominamy. Umiarkowanie to podstawowa zasada zdrowej diety, którą warto kierować się w doborze, sposobie przygotowania i ilości zjadanego pożywienia.
W ciepłe letnie poranki na śniadanie można zjadać płatki owsiane lub jaglane zalewane na noc gorącą wodą i rano miksowane w blenderze z razem ze świeżymi truskawkami lub malinami. Polecam też kaszę jaglaną z rukolą, szpinakiem czy roszponką.
Wyśmienity obiad w czasie letnich upałów dni to jogurt ekologiczny wymieszany z pokrojonym w małe kawałki świeżym ogórkiem i koperkiem. Do tego świeże ziemniaki.
Kolejnym szybkim daniem jest gotowana fasolka szparagowa polana gorącą oliwą z oliwek, w której smażę cieniutko pokrojony czosnek lub imbir, a do tego sałatka z ogórków i pomidorów z młodą cebulką z sosem balsamicznym. Fasolkę można zastąpić kalafiorem.
Wspaniałe kolacyjne chłodzące danie to kuskus (z pełnego ziarna) z warzywami : papryka, ogórek, świeży imbir, dużo kolendry lub pietruszki czy bazylii. Wszystko to mieszam, dodaję sok z cytryny i oliwę z oliwek lub olej lniany budwigowy. Inny pomysł na kolację to gotowane warzywa z różnymi sosami-dipami.
Wybornym deserem są oczywiście owoce, które można również podawać w postaci kompotu. Smak kompotu wzbogaci wanilia, cynamon lub szczyptę kolendry oraz sok z cytryny. Gdy zagęścimy całość mąką ziemniaczaną lub mąką z korzenia maranty, będziemy zajadać się pysznym kisielem.
Zmiany w opodatkowaniu działów specjalnych produkcji rolnej w 2013r.
Przygotowane przez Teresa StefańczykPodatek od działów specjalnych produkcji rolnej jest regulowany przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn.zm.), rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 listopada 2012 r. w sprawie norm szacunkowych dochodu z działów specjalnych produkcji rolnej (Dz. U. z dnia 20.11.2012r. poz. 1272) - w odniesieniu do dochodów na 2013 rok.
Jako działy specjalne produkcji rolnej dla wymiaru podatku o charakterze dochodowym uznano między innymi:
- uprawy w szklarniach pow. 25 m2 i ogrzewanych tunelach foliowych pow. 50 m2
- uprawy grzybów i ich grzybni pow. 25 m2
- uprawy roślin „in vitro” (np. prowadzenie badań na żywych, wyizolowanych z organizmu komórkach lub substancjach.)
- fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego pow. 100 szt i nieśnego pow. 80 szt., wylęgarnie drobiu,
- zwierzęta futerkowe,
- owady użytkowe (pasieki pow. 80 rodzin, jedwabniki, dżdżownice),
- hodowla i chów innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym.
Podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym stanowi dochód z tego źródła przychodu (działy specjalne produkcji rolnej). Określenie wielkości dochodu do opodatkowania może być dokonane w oparciu o:
- normy szacunkowe dochodu rocznego,
- uproszczoną ewidencję (księgi przychodów i rozchodów),
- pełną ewidencję księgową.
Podatnicy uzyskujący dochody z działów specjalnych produkcji rolnej, którzy prowadzą działalność w formach m.in.: spółki z .o.o. , spółki akcyjnej lub spółdzielni mają obowiązek prowadzenia rachunkowości i na podstawie prawidłowych zapisów określany jest dochód podatkowy od działów specjalnych produkcji rolnej.
Wymiar podatku zależy od kwoty dochodu ustalonego jednym z ww. sposobów oraz od obowiązującej skali podatkowej dla osób fizycznych
W 2013 roku zmieniły się wartości norm szacunkowych dochodu rocznego w stosunku do 2012 roku, co przestawia tabela zamieszczona poniżej.
ZESTAWIENIE ZMIAN NORM SZACUNKOWYCH DOCHODU ROCZNEGO NA 2013R.
|
Lp. |
Rodzaje upraw i produkcji |
Jednostka powierzchni upraw lub rodzajów produkcji |
Norma szacunkowa dochodu rocznego |
|||
|
2012 |
2013 |
|||||
|
zł |
gr |
zł |
gr |
|||
|
1 |
Uprawy w szklarniach ogrzewanych powyżej 25 m2: |
|
|
|
|
|
|
a) rośliny ozdobne |
1 m2 |
10 |
13 |
11 |
74 |
|
|
b) pozostałe |
1 m2 |
3 |
76 |
4 |
36 |
|
|
2 |
Uprawy w szklarniach nieogrzewanych powyżej 25 m2 |
1 m2 |
2 |
32 |
2 |
69 |
|
3 |
Uprawy w tunelach foliowych ogrzewanych powyżej 50 m2: |
|
|
|
|
|
|
a) rośliny ozdobne |
1 m2 |
7 |
55 |
8 |
75 |
|
|
b) pozostałe |
1 m2 |
4 |
64 |
5 |
38 |
|
|
4 |
Uprawy grzybów i ich grzybni — powyżej 25 m2 powierzchni uprawowej |
1 m2 |
4 |
35 |
5 |
4 |
|
5 |
Drób rzeźny — powyżej 100 szt: |
|
|
|
|
|
|
a) kurczęta |
1 sztuka |
|
13 |
|
15 |
|
|
b) gęsi |
1 sztuka |
1 |
13 |
1 |
31 |
|
|
c) kaczki |
1 sztuka |
|
30 |
|
35 |
|
|
d) indyki |
1 sztuka |
|
73 |
|
85 |
|
|
6 |
Drób nieśny powyżej 80 szt.: |
|
|
|
|
|
|
a) kury nieśne (w stadzie reprodukcyjnym) |
1 sztuka |
2 |
87 |
3 |
33 |
|
|
b) kury mięsne (w stadzie reprodukcyjnym) |
1 sztuka |
2 |
41 |
2 |
79 |
|
|
c) gęsi (w stadzie reprodukcyjnym) |
1 sztuka |
1 |
59 |
1 |
84 |
|
|
d) kaczki (w stadzie reprodukcyjnym) |
1 sztuka |
2 |
97 |
3 |
44 |
|
|
e) indyki (w stadzie reprodukcyjnym) |
1 sztuka |
12 |
62 |
14 |
63 |
|
|
f) kury (produkcja jaj konsumpcyjnych) |
1 sztuka |
2 |
11 |
2 |
45 |
|
|
7 |
Wylęgarnie drobiu: |
|
|
|
|
|
|
a) kurczęta |
1 sztuka |
|
1 |
|
1 |
|
|
b) gęsi |
1 sztuka |
|
8 |
|
9 |
|
|
c) kaczki |
1 sztuka |
|
2 |
|
2 |
|
|
d) indyki |
1 sztuka |
|
8 |
|
9 |
|
|
8 |
Zwierzęta futerkowe: |
|
|
|
|
|
|
a) lisy i jenoty |
od 1 samicy stada podst. |
39 |
95 |
46 |
30 |
|
|
b) norki |
powyżej 2 szt. samic stada podst. |
17 |
57 |
20 |
36 |
|
|
c) tchórze |
powyżej 2 szt. samic stada podst. |
13 |
60 |
15 |
76 |
|
|
d) szynszyle |
powyżej 2 szt. samic stada podst. |
20 |
77 |
24 |
7 |
|
|
e) nutrie powyżej 50 sztuk samic stada podstawowego |
od 1 samicy stada podstawowego |
4 |
79 |
5 |
55 |
|
|
f) króliki powyżej 50 sztuk samic stada podstawowego |
od 1 samicy stada podstawowego |
4 |
79 |
5 |
55 |
|
|
9 |
Zwierzęta laboratoryjne: |
|
|
|
|
|
|
a) szczury białe |
1 sztuka |
|
12 |
|
14 |
|
|
b) myszy białe |
1 sztuka |
|
2 |
|
2 |
|
|
10 |
Jedwabniki — produkcja kokonów |
1 dm3 |
|
29 |
|
34 |
|
11 |
Pasieki powyżej 80 rodzin |
1 rodzina |
2 |
89 |
3 |
35 |
|
12 |
Uprawy roślin in vitro — powierzchnia półek |
1 m2 |
173 |
84 |
201 |
48 |
|
13 |
Hodowla entomofagów — powierzchnia uprawy roślin żywicielskich |
1 m2 |
144 |
86 |
167 |
89 |
|
14 |
Hodowla dżdżownic — powierzchnia łoża hodowlanego |
1 m2 |
72 |
44 |
83 |
96 |
|
15 |
Hodowla i chów innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym: |
|
|
|
|
|
|
a) krowy powyżej 5 sztuk |
1 sztuka |
289 |
70 |
335 |
76 |
|
|
b) cielęta powyżej 10 sztuk |
1 sztuka |
60 |
85 |
70 |
53 |
|
|
c) bydło rzeźne powyżej 10 sztuk (z wyjątkiem opasów) |
1 sztuka |
31 |
85 |
36 |
91 |
|
|
d) tuczniki powyżej 50 sztuk |
1 sztuka |
36 |
22 |
41 |
98 |
|
|
e) prosięta i warchlaki powyżej 50 sztuk |
1 sztuka |
14 |
49 |
16 |
79 |
|
|
f) chów i hodowla owiec powyżej 10 sztuk |
od 1 matki |
5 |
81 |
6 |
73 |
|
|
g) tucz owiec powyżej 15 sztuk |
1 sztuka |
8 |
69 |
10 |
7 |
|
|
h) konie rzeźne |
1 sztuka |
434 |
59 |
503 |
69 |
|
|
i) konie hodowlane |
1 sztuka stada podst. |
347 |
67 |
402 |
95 |
|
|
j) hodowla ryb akwariowych powyżej 700 dm3 objętości akwarium, obliczonej według wewnętrznych długości krawędzi |
1 dm3 |
1 |
30 |
1 |
51 |
|
|
k) hodowla psów rasowych |
1 sztuka stada podst. |
39 |
13 |
45 |
35 |
|
|
l ) hodowla kotów rasowych |
1 sztuka stada podst. |
14 |
49 |
16 |
79 |
|
Podatnicy, którzy osiągają dochody z działów specjalnych produkcji rolnej, są obowiązani do 30 listopada każdego roku złożyć urzędowi skarbowemu (właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika) deklarację PIT-6/PIT6L o rodzajach i rozmiarach zamierzonej produkcji w roku następnym. Urząd skarbowy wydaje podatnikowi decyzję ustalającą wysokość zaliczek na dany rok, które należy wpłacać na rachunek urzędu skarbowego w terminach do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczkę za grudzień w wysokości zaliczki należnej za listopad, uiszcza się w terminie do dnia 20 grudnia roku podatkowego.
Opracowała: Teresa Stefańczyk
Dział Ekonomiki WODR w Poznaniu
Produkcja mleka krowiego stanowi dominujący kierunek produkcji rolniczej i główne źródło dochodu dla wielu gospodarstw rolnych. Jest zarazem jedną z najbardziej intensywnych działalności rolniczych, uwarunkowanych między innymi cenami na rynkach krajowych jak i zagranicznych. Utrzymujący się wysoki popyt na przetwory mleczne ze strony krajów rozwijających się podtrzymują światowe ceny przetworów mlecznych na wysokim poziomie, co zapowiada utrzymanie dobrej koniunktury na krajowym rynku mleka łącznie z eksportem. Według danych GUS w marcu 2013 r. zakłady mleczarskie skupiły 789 mln litrów mleka, o 12% więcej niż w lutym 2013r. W pierwszym kwartale 2013 r. dostawy mleka były o 1% mniejsze niż przed rokiem i wyniosły około 2,3 mld litrów. Spadek skupu mleka w I kwartale 2013r był spowodowany koniecznością ograniczenia podaży mleka krowiego w obawie przekroczenia kwoty mlecznej oraz konieczności zapłacenia kary. Miesięczny skup mleka w I kwartale 2013r przedstawiał się następująco:
|
Okres skupu 2013r. |
Skup mleka w mln litrów |
Zmiana wielkości skupu w % |
|
styczeń |
759,6 |
2,6(w stosunku do XII 2012r) |
|
luty |
703,8 |
-7,3(w stosunku do I 2013r) |
|
marzec |
789,4 |
12,2( w stosunku do II 2013r) |
W okresie styczeń –marzec 2013 r. skupiono 2252,8 mln litrów mleka, natomiast w tym samym okresie 2012 roku skupiono 2282,1 mln litrów, tj. o 1,3% mniej.
Mimo mniejszych dostaw mleka do przemysłu mleczarskiego wzrosła produkcja przetworów mlecznych głównie masła. Na początku 2013 r. nastąpiło ożywienie w eksporcie masła w wyniku zwiększenia konkurencyjności cenowej polskiego masła wobec oferty z innych krajów UE.
Krajowe ceny skupu mleka (bez VAT) w okresie styczeń – marzec 2013 r. nieznacznie wzrastały w poszczególnych miesiącach od 123,48 zł/hl w styczniu 2013r. do 125,32 zł/hl w marcu 2013r. i był to wzrost o 1,47% w stosunku do stycznia 2013r.
Ceny skupu mleka w I kwartale 2013 r. w poszczególnych województwach.
|
Województwa |
Styczeń zł/hl |
Luty zł/hl |
Marzec zł/hl |
|
Polska |
123,48 |
123,70 |
125,32 |
|
Dolnośląskie |
124,42 |
124,17 |
127,1 |
|
Kujawsko-pomorskie |
121,46 |
119,68 |
121,62 |
|
Lubelskie |
124,58 |
124,36 |
125,01 |
|
Lubuskie |
130,94 |
129,45 |
132,46 |
|
Łódzkie |
114,77 |
114,79 |
116,11 |
|
Małopolskie |
111,21 |
109,00 |
110,45 |
|
Mazowieckie |
124,03 |
123,99 |
124,63 |
|
Opolskie |
123,03 |
123,74 |
124,83 |
|
Podkarpackie |
113,60 |
113,96 |
113,94 |
|
Podlaskie |
128,54 |
129,99 |
131,77 |
|
Pomorskie |
125,26 |
126,07 |
129,20 |
|
Śląskie |
122,45 |
122,01 |
122,82 |
|
Świętokrzyskie |
115,89 |
116,15 |
116,74 |
|
Warmińsko - mazurskie |
125,69 |
125,66 |
127,93 |
|
Wielkopolskie |
121,50 |
122,19 |
124,26 |
|
Zachodniopomorskie |
129,90 |
131,32 |
137,82 |
Najwyższe ceny mleka krowiego w okresie styczeń-marzec 2013 r. odnotowano w województwie zachodniopomorskim, lubuskim i podlaskim.
Najniższe ceny mleka w tym samym okresie notowano w województwie małopolskim, podkarpackim i łódzkim.
Źródło: na podstawie danych GUS i ARR
Grupy producentów rolnych - najczęście zadawane pytania i odpowiedzi
Przygotowane przez Andrzej MachowiczPoprawne zarządzanie grupą producentów rolnych rodzi szereg pytań, głównie w zakresie zasad członkostwa, poprawności sporządzania umów i regulaminów członkowskich, sposobu wydatkowania dotacji administracyjnej oraz poprawności prowadzenia rachunkowości. Odnośnie powyższych zagadnień możecie Państwo zapoznać się z interpretacją (w załączniku). Jeśli zakres przedstawionych pytań i odpowiedzi nie satysfakcjonuje Państwa, prosimy o kierowanie pytań do naszej firmy.
Andrzej Machowicz
{phocadownload view=file|id=72|text="Grupy producentów rolnych - najczęście zadawane pytania i odpowiedzi"|target=s}
18 kwietnia 2013 r. ogłoszone zostało, w Dzienniku Ustaw pod pozycją 472, rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, z dnia 25 marca 2013 r., zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie. Przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania budowli rolniczych lub ich części, a także związanych z nimi urządzeń budowlanych.
W myśl rozporządzenia budowlami rolniczymi są budowle dla potrzeb rolnictwa i przechowalnictwa produktów rolnych, w szczególności: zamknięte zbiorniki na płynne odchody zwierzęce, płyty do składowania obornika, silosy na kiszonki, silosy na zboże i pasze, komory fermentacyjne i zbiorniki biogazu rolniczego. Usytuowanie budowli rolniczych i projekt zagospodarowania działki lub terenu powinny być zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku tego planu z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Do budowli rolniczych i urządzeń budowlanych z nimi związanych należy zapewnić dojścia i dojazdy przystosowane do sposobu ich użytkowania, oraz drogi pożarowe, jeżeli gęstość obciążenia ogniowego strefy pożarowej przekracza 500 MJ/m² i zachodzi co najmniej jeden z warunków:
- powierzchnia strefy pożarowej przekracza 1 000 m²
- występują strefy zagrożenia wybuchem wewnątrz budowli.
Szerokość dojazdów do wymienionych wyżej budowli powinna wynosić co najmniej 3 m.
Zamknięte zbiorniki na płynne odchody zwierzęce powinny mieć:
- dno i ściany nieprzepuszczalne
- szczelne przykrycie, z wyłączeniem zbiorników na płynne odchody zwierzęce lub ich części znajdujących się pod budynkiem inwentarskim, stanowiących technologiczne wyposażenie budynku inwentarskiego
- wylot wentylacyjny i zamykany otwór wejściowy.
Odległość zamkniętych zbiorników na płynne odchody zwierzęce oraz zamkniętych zbiorników na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej, mierzone od pokryw i wylotów wentylacyjnych, powinny wynosić co najmniej:
- 10 m od pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi na działkach sąsiednich, jednak nie mniej niż 15 m od otworów okiennych i drzwiowych w tych pomieszczeniach
- 15 m od magazynów środków spożywczych, a także od obiektów budowlanych służących przetwórstwu artykułów rolno-spożywczych
- 4 m od granicy działki sąsiedniej
- 5 m od budynków magazynowych pasz i ziarna
- 5 m od silosów na zboże i pasze
- 5 m od silosów na kiszonki.
Odległość otwartych zbiorników na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej oraz płyt do składowania obornika powinna wynosić co najmniej:
- 25 m od pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi na działkach sąsiednich, jednak nie mniej niż 30 m od otworów okiennych i drzwiowych w tych pomieszczeniach
- 50 m od budynków służących przetwórstwu artykułów rolno-spożywczych i magazynów środków spożywczych
- 10 m od budynków magazynowych pasz i ziarna
- 4 m od granicy działki sąsiedniej
- 5 m od silosów na zboże i pasze
- 10 m od silosów na kiszonki.
Dopuszcza się sytuowanie zamkniętych zbiorników na płynne odchody zwierzęce oraz zbiorników na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej, a także płyt do składowania obornika w odległościach mniejszych niż określone powyżej lub na granicy działek, w przypadku gdy będą przylegać do tego samego rodzaju budowli rolniczych na działce sąsiedniej.
Odległość silosów na zboże i pasze o pojemności do 100 ton powinna wynosić co najmniej:
- 8 m od pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi
- 8 m od innych budynków, z wyłączeniem budynków inwentarskich i gospodarczych
- 15 m od instalacji służących do otrzymywania biogazu rolniczego
- 15 m od składu węgla i koksu
- 4 m od granicy działki sąsiedniej.
Odległość silosów na zboże i pasze o pojemności większej niż 100 ton powinna wynosić co najmniej:
- 10 m od pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi oraz od budynków inwentarskich, jednak nie mniej niż 15 m od otworów okiennych i drzwiowych w tych pomieszczeniach oraz budynkach
- 8 m od budynków innych niż określone w punkcie powyżej
- 15 m od instalacji służących do otrzymywania biogazu rolniczego
- 15 m od składu węgla i koksu
- 4 m od granicy działki sąsiedniej.
Odległość silosów na kiszonki powinna wynosić co najmniej:
- 25 m od pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, jednak nie mniej niż 30 m od otworów okiennych i drzwiowych w tych pomieszczeniach
- 50 m od budynków służących przetwórstwu artykułów rolno-spożywczych i magazynów środków spożywczych
- 8 m od budynków magazynowych pasz i ziarna
- 15 m od instalacji służących do otrzymywania biogazu rolniczego
- 15 m od składu węgla i koksu
- 5 m od granicy działki sąsiedniej.
Silosy na kiszonki powinny mieć dno i ściany nieprzepuszczalne.
Odległości od granicy sąsiedniej działki nie ogranicza się, jeżeli działka sąsiednia jest własnością inwestora lub jest on jej użytkownikiem wieczystym.
Odległości myjni urządzeń ochrony roślin powinny wynosić co najmniej:
- 30 m od pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, silosów na kiszonki, magazynów pasz i ziarna oraz obiektów budowlanych służących przetwórstwu artykułów rolno-spożywczych
- 5 m od granicy działki sąsiedniej.
Budowle rolnicze uciążliwe dla otoczenia, w szczególności z uwagi na zapylenie, zapachy lub wydzielanie się substancji toksycznych, powinny być odizolowane od przyległych terenów pasem zieleni złożonym z roślinności średnio- i wysokopiennej.
Konstrukcja zamkniętych zbiorników na płynne odchody zwierzęce oraz zbiorników na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej powinna zapewniać warunki ich użytkowania przez:
- umożliwienie dojazdu oraz opróżnienia gromadzących się osadów
- wykonanie spadków w dnie w kierunku komory czerpalnej płynnych odchodów zwierzęcych oraz produktów pofermentacyjnych w postaci płynnej
- wykonanie spadków na zewnątrz dla odpływu wód opadowych.
Zamknięte zbiorniki na płynne odchody zwierzęce oraz zamknięte zbiorniki na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej zaopatrzone w przykrycie inne niż sztywne i odporne na uszkodzenia mechaniczne, a także otwarte zbiorniki na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej, o wysokości mniejszej niż 1,8 m, powinny być zabezpieczone ogrodzeniem o wysokości co najmniej 1,8 m. Pomosty obsługowe i dojścia dla obsługi zamkniętych zbiorników na płynne odchody zwierzęce oraz zamkniętych zbiorników na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej zaopatrzonych w przykrycie inne niż sztywne i odporne na uszkodzenia mechaniczne oraz otwartych zbiorników na produkty pofermentacyjne w postaci płynnej powinny być zabezpieczone barierkami ochronnymi o wysokości co najmniej 1,1 m z poprzeczką umieszczoną w połowie ich wysokości i na wysokości 0,15 m nad pomostem. Konstrukcja silosów na kiszonki powinna zapewniać ochronę przed oddziaływaniem soków powstałych w procesie kiszenia oraz przenikaniem tych soków do otaczającego środowiska przez wykonanie odpowiednich spadków i kanalików do odprowadzania soków do szczelnych studzienek. Budowle rolnicze, z wyłączeniem płyt do składowania obornika i silosów na kiszonki, powinny być chronione przed wyładowaniami atmosferycznymi zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi ochrony odgromowej.
Do postępowań wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe. Do budowli rolniczych, w stosunku do których przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia:
1) została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę lub
2) zostało dokonane zgłoszenie budowy lub wykonania robót budowlanych w przypadku, gdy nie jest wymagane uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę
– stosuje się przepisy dotychczasowe.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.
Wioletta Kmiećkowiak
Dział EOŚ WODR w Poznaniu
Wybrane działania w ramach pomocy unijnej PROW 2014-2020 - cz.I
Przygotowane przez Krzysztof GrafPROPOZYCJE
NA PODSTAWIE MATERIALÓW Z MINISTERSTWA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI
OPRACOWAŁ:
mgr inż. Krzysztof Graf
KE przedstawiła projekt reformy Wspólnej Polityki Rolnej na lata 2014-2020
Komisja Europejska ogłaszając. projekt reformy Wspólnej Polityki Rolnej UE na lata 2014 - 2020 podkreśliła, że jej celem będzie podniesienie konkurencyjności europejskiego rolnictwa oraz zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego Europy, wraz z jednoczesną promocją wysokiej jakości produktów, ochroną środowiska i rozwojem obszarów wiejskich.
Jak proponuje KE:
I FILAR
- Podstawą WPR mają pozostać dopłaty bezpośrednie do hektara, jednak Komisja proponuje wprowadzenie wielu zmian w systemie ich przyznawania oraz stopniowe zrównanie ich poziomu we wszystkich państwach Unii Europejskiej.
- Projekt budżetu przewidywał dla naszych rolników dopłaty w wysokości 210 euro na hektar, ale wprowadzony nowy zapis o możliwości przesunięcia środków z II do I filaru WPR pozwoli podnieść dopłaty do wysokości 230-240 euro na hektar.
- Ponadto dopłaty mają otrzymywać jedynie aktywni rolnicy, czyli tacy, których przychód z płatności bezpośrednich rocznie przekracza bądź jest równy 5% łącznej sumy przychodów z działalności nierolniczej (nie dotyczy rolników którzy otrzymali poniżej 5 tys. euro).
- Projekt zakłada też, że jeden beneficjent nie będzie mógł dostać dopłat wyższych niż 300 tysięcy euro.
- Specjalnie premiowani będą rolnicy, którzy będą spełniać tzw. trzy "zielone" warunki ochrony środowiska. Chodzi o:
- dywersyfikację kultur,
- zabezpieczenie ziemi pod pastwiska oraz
- przekazanie 5% upraw na infrastrukturę ekologiczną.
Mogą wtedy liczyć na otrzymanie należnych dopłat w pełnej wysokości.
Natomiast rolnik, który nie będzie spełniał tych warunków otrzyma jedynie 70% należnych mu dopłat.
- Nowy projekt WPR zakłada też, że małe kilkuhektarowe gospodarstwa będą mogły zamiast "tradycyjnych" dopłat otrzymywać jednorazowo od 500 do 1000 euro rocznie. Dokładne kwoty wsparcia dla nich ustali każde państwo w ramach tzw. narodowej koperty. To zwolni takich rolników z "niepotrzebnych obciążeń administracyjnych" i kontroli, które teraz muszą spełniać, ubiegając się o "tradycyjne" dopłaty. Każde małe gospodarstwo rolnicze będzie mogło wybrać tę formę jednorazowej rocznej dopłaty, ale tylko na początku perspektywy finansowej (czyli w 2014 roku). Ma to zapobiec sztucznemu mnożeniu się gospodarstw.
- Komisja zapowiedziała zrównywanie dopłat w całej Unii, ale mimo starań nowych państw UE, nie zaproponowała jednakowej we wszystkich krajach podstawowej stawki dopłat. Ci, którzy dostają teraz najwięcej, będą otrzymywać stopniowo nieco mniej (ale nie więcej, niż 10 proc. mniej wobec obecnych dopłat). To zmniejszanie różnic ma następować stopniowo do 2018 roku, ale i wtedy dopłaty w UE nie będą jeszcze równe. Na jednakowe wysokości dopłaty nie zgodzili się m.in. główni płatnicy netto do budżetu UE, czyli Niemcy i Francja.
II FILAR
KE zaproponowała również zmiany w II filarze nowej Wspólnej Polityki Rolnej. Mają one
- premiować rolników aktywnych, prowadzących intensywną produkcję. Ich zadaniem jest także wspieranie tych, którzy chcą w swoich gospodarstwach prowadzić innowacyjne metody produkcji.
- Nowością są zachęty dla młodych rolników (poniżej 40 lat) i dopiero rozpoczynających działalność. Według propozycji KE, przez pięć lat mieliby obowiązkowo dostawać o 25 proc. dopłat więcej niż średnia krajowa, pod warunkiem, że posiadają mniej niż 25 hektarowe gospodarstwa. Komisja Europejska podkreśla, że wspieranie rolnictwa wśród młodych jest konieczne, gdyż tylko 7 proc. rolników ma mniej niż 40 lat, a dwie trzecie ma ponad 55 lat. W Polsce te proporcje są dużo korzystniejsze , gdyż aż 16% naszych rolników jest w wieku poniżej 40 lat i pod tym względem Polska jest unijnym liderem.
Jednym z nowych priorytetów II filaru jest wspieranie tworzenia przez rolników grup. Kraje będą zobowiązane rejestrować je i z nimi negocjować.
Zdecydowanie niedobrą wiadomością dla Polski jest to, że KE zaproponowała zamrożenie wydatków na Wspólną Politykę Rolną na poziomie z 2013 roku, czyli około 418 mld euro (w tym 317 mld euro na I filar, a 101 mld euro na II filar) w latach 2014-2020. Ponadto KE przewiduje około 17 miliardów euro do ewentualnego wykorzystania jeśli wystąpią np. sytuacje kryzysowe w sektorze rolnym, na pomoc żywieniową dla najuboższych, na badania i innowacje, czy na walkę ze skutkami globalizacji.
Budżet na Wspólną Politykę Rolną UE na lata 2014 - 2020 przyjęty dla całej Unii będzie ogólnie mniejszy o 10% w stosunku do okresu 2007-2013, ale Polska ma otrzymać teraz więcej niż poprzednio o 1,6 mld euro.
Z kwoty 28,6 mld euro - 18,8 mld euro przeznaczone zostanie na dopłaty bezpośrednie, czyli I filar WPR, a pozostałe - 9,8 mld euro na rozwój obszarów wiejskich - czyli II filar.
Możliwe będzie przesunięcie do 25% środków z rozwoju obszarów wiejskich (II filar WPR), na dopłaty bezpośrednie (I filar WPR). Pieniądze na rozwój obszarów wiejskich mogą zostać uzupełnione z budżetu krajowego.
Propozycję dotyczącą zmian pomiędzy PROW 2007-2013 a PROW 2014-2020 w zakresie nowych działań oraz nowego nazewnictwa przedstawiają zamieszczone poniżej tabele.
Podkreślić należy, iż podane informacje mają charakter propozycji. Ministerstwo Rolnictwa cały czas pracuje nad nową formą przyszłego PROW. O ostatecznej formie poszczególnych działań decydować będą akty legislacyjne, które stanowią o faktycznym zakresie i warunkach pomocy. Tak więc chcąc podejmować decyzje mające związek z przyszłym okresem budżetowym UE od 2014 roku należy obserwować na bieżąco pojawiające się akty prawne i na ich podstawie wyciągać wnioski dotyczące własnych działań.
Fenkuł jest odmianą botaniczną kopru włoskiego, należącego do rodziny baldaszkowatych. Pochodzi ze strefy klimatu śródziemnomorskiego, dlatego Włochy, Francja czy Hiszpania mają długoletnią tradycję jego uprawy. Fenkuł znany był już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie jako środek leczniczy i przyprawowy. Uprawiano go także w Chinach i Indiach. Obecnie bardzo dużym producentem i eksporterem fenkułów są Włochy, gdzie powierzchnia uprawy tego warzywa corocznie wynosi ok. 20 tys. ha.
W klimacie śródziemnomorskim fenkuł jest rośliną wieloletnią, a w klimacie umiarkowanym dwuletnią lub jednoroczną. U nas w uprawie jest warzywem jednorocznym mało rozpowszechnionym, ale zyskującym coraz większą popularność.
Jako roślina dnia długiego wykazuje wyraźną reakcję fotoperiodyczną – ponad 13,5 godzinny dzień, susza oraz wysoka temperatura (powyżej 25oC ) stymulują wybijanie rośliny w pędy nasienne.
Częścią jadalną fenkuła są białe zgrubienia, zwane potocznie cebulami lub bulwami, powstałe z ściśle zachodzących na siebie mięsistych pochew liściowych. Zgrubienia mają kształt owalny lub lekko spłaszczony i osiągają średnicę około 10 cm. Jadalne są również ogonki liściowe oraz pierzaste liście – służące do przyprawiania potraw.
Fenkuł jest bardzo cennym źródłem witamin i minerałów. Od dawna jest cenioną rośliną leczniczą, która wzmacnia wzrok, łagodzi dolegliwości żołądkowe, korzystnie wpływa na system nerwowy i potencję. Jedno warzywo pokrywa dzienne zapotrzebowanie na witaminę C, na potas i witaminę B1 w 50%. Zawiera dużo olejku lotnego, o bardzo charakterystycznym anyżowym smaku. Jeśli ktoś nie lubi tego smaku, to powinien jeść fenkuły na ciepło. Fenkuł zawiera silne przeciwutleniacze, które zapobiegają rozwojowi komórek rakowych. Duża zawartość potasu sprzyja obniżeniu ciśnienia krwi, zapobiega udarom i zawałom. Fenkuł ze względu na niską zawartość energetyczną jest często wykorzystywany do przyrządzania różnych sałatek i potraw w dietach odchudzających.
Do uprawy fenkułów nadają się żyzne, przepuszczalne gleby o obojętnym odczynie. Dobrze plonuje na glebach piaszczysto gliniastych. Stanowisko powinno być nasłonecznione, osłonięte od wiatrów. Fenkuł nie należy do warzyw o dużych wymaganiach nawozowych, zajmuje stanowisko w drugim roku po oborniku. Przed siewem lub sadzeniem glebę należy zasilić, na przykład Azofoską w dawce 1,0 – 1,5 kg na 100m2 . W fazie wiązania zgrubień wskazane jest nawożenie pogłówne saletrą amonową w dawce 0,5kg azotu na 100m2. W trakcie wegetacji, w miarę potrzeby można rośliny dwukrotnie dolistnie dokarmić 1% roztworem Florowitu.
Zalecane odmiany to:
Rudy - odmiana holenderska, która może być uprawiana zarówno wiosną, latem jak i jesienią, gdyż jest odmianą odporną na wybijanie w pędy kwiatostanowe. Tworzy zgrubienia kuliste i mięsiste.
Goal – odmiana holenderska, podobna do odmiany Rudy, odporna na ordzawienie zgrubień.
Match – odmiana holenderska, tolerancyjna na choroby i wybijanie w pędy kwiatostanowe.
Zefa Fino – odmiana holenderska, wczesna, przeznaczona do produkcji letniej. Tworzy zgrubienia białe, lekko spłaszczone.
Zefa Tardo – odmiana holenderska, średniopóźna, przeznaczona do produkcji jesiennej. Tworzy zgrubienia zielonkawobiałe, duże, lekko wydłużone.
Ze względu na to, iż fenkuł jest rośliną dnia długiego, uprawiany jest najczęściej jako roślina poplonowa. Dobrze znosi spadki temperatur do -5oC , co jest ważne zarówno w uprawie przed jak i poplonowej.
Optymalna temperatura kiełkowania nasion wynosi 20-22oC. W temperaturze powyżej 15oC rośliny szybko rosną, dlatego istotny jest wybór właściwej odmiany. W uprawie polowej siewy wiosenne ze względu na wybijanie roślin w pędy kwiatostanowe są często zawodne. W okresie wiosennym przyspieszenie zbioru można osiągnąć stosując okrycie roślin włókniną lub folią perforowaną. Bardziej bezpieczna jest uprawa poplonowa, po zbiorze warzyw wczesnych. Nasiona sieje się wówczas od połowy czerwca do połowy lipca wprost do gruntu, w rzędy odległe co 30 – 40 cm.
W przypadku uprawy z rozsady (okres produkcji rozsady trwa 40 – 55 dni wiosną, a latem 30-35 dni) można wysiać nasiona w czerwcu na rozsadniku i do końca lipca wysadzić rozsadę na miejsce stałe. Rośliny należy sadzić w zagęszczeniu 10 -15 sztuk na 1m2. Z jednego grama nasion uzyskuje się ok. 120 roślin.
Do podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych w uprawie fenkuła należą: przerywka, odchwaszczanie i nawadnianie.
Przerywka – w przypadku poplonowej uprawy z siewu wprost do gruntu, po wschodach, gdy rośliny osiągną fazę dwóch liści, siewki należy przerwać, pozostawiając jedną roślinę co 20 cm.
Odchwaszczanie – w okresie wegetacji odchwaszczamy grządki, usuwając chwasty współzawodniczące z fenkułem o wodę i składniki pokarmowe.
Nawadnianie roślin – gdy wystąpi susza należy rośliny nawadniać.
Do zbioru fenkułów przystępuje się wówczas, gdy rośliny wytworzą 5-8 liści, a zgrubienia osiągną średnicę około 10 cm. Rośliny wykopuje się z ziemi, obcina korzenie, a ogonki liściowe przycina się około 10 cm powyżej zgrubienia. Fenkuły najlepiej spożywać zaraz po zbiorze. Można je przechowywać przez około dwa tygodnie w chłodnych pomieszczeniach o temperaturze 0 – 2oC i wilgotności powietrza 90 – 95%.
Jarosław Górski
WODR Poznań
W 2013r Wielkopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego od 2013r dysponuje 34 stacjami meteorologicznymi. W powiecie gnieźnieńskim urządzenie takie zlokalizowane jest w gospodarstwie demonstracyjnym Panów Aleksandra i Marcina Kujawskich w miejscowości Głębokie gm. Kiszkowo.
Dane meteorologiczne przetwarzane przez modele obliczeniowe pozwalają w optymalny sposób określić rozwój patogenu i optymalny termin i ilość wykonanych zabiegów, co gwarantuje najskuteczniejsze działanie środka ochrony roślin. System ten pozwala skutecznie w promieniu 10 km podejmować decyzje ochrony roślin.
Rolnik, choć ma świadomość, że każdy zabieg powinien być wykonany w optymalnych warunkach i terminie to nie zawsze jest w stanie określić właściwy termin szczególnie, gdy okres inkubacji patogenu przebiega bezobjawowo.
Wieloletnie doświadczenia w stosowaniu systemów decyzyjnych dowodzą, że cechuje je bardzo wysoka skuteczność oraz obniżenie kosztów stosowanych środków ochrony roślin.
W pierwszym roku funkcjonowania systemu będzie można korzystać z danych w zakresie ochrony ziemniaków przeciwko zarazie ziemniaczanej. W następnych latach w oparciu o modele obliczeniowe opracowane przez Instytut Ochrony Roślin w Poznaniu będzie można planować ochronę innych gatunków roślin i zwalczanie występujących w nich chorób i szkodników. System ten wpisuje się w obowiązującą od roku 2014r zasadą integrowanej ochrony roślin.
Rolnicy znajdujący się w zasięgu działania stacji mogą uzyskać dostęp do systemu po wpisaniu się do bazy WODR i otrzymaniu loginów i haseł dostępu.
Zachęcamy do korzystania z naszej oferty doradczej.
Tadeusz Rochowiak
WODR ZD Gniezno
Z bezpłatnych badań poziomu cukru i ciśnienia krwi, badań układu moczowego i mammografiii mogli skorzystać uczestnicy imprezy promocyjno- handlowej pod hasłem "Biała Sobota", która została zorganizowana 27.04 br. w Centrum Wystawowo-Edukacyjnym w Gołaszynie.
W trakcie imprezy nie zabrakło specjalistycznych konsultacji chirurgicznych i dietetycznych, wykładów na temat profilaktyki prozdrowotnej i zdrowego stylu życia oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy w gospodarstwie rolnym. W programie znalazły się również pokazy ratownictwa medycznego i zasad udzielania pierwszej pomocy. Oprócz tego można było skorzystać z fachowego doradztwa rolniczego i zakupić nasiona, sadzonki czy sprzęt ogrodniczy.
Podczas imprezy nastąpiło rozstrzygnięcie konkursu plastycznego dla dzieci „W zdrowym ciele - zdrowy duch" i wręczenie nagród zwycięzcom.
Jedną z wielu atrakcji przygotowanych przez organizatorów była degustacja zupy z kotła i zdrowej żywności , rajd rowerowy „rowerem po zdrowie" oraz marsz z kijkami tzw. nordic walking. Całą imprezę uatrakcyjniły wstępy artystyczne dzieci i młodzieży ze szkół i przedszkola w Bojanowie.
Fotorelacja z imprezy
1. Uroczyste otwarcie "Białej Soboty" przez Dyrektora WODR Ryszarda Jaworskiego, Burmistrza Gminy Bojanowo Józefa Zutera i Wicestarostę Rawickiego Krzysztofa Synorackiego.
2. Pomiar ciśnienia krwi i poziomu cukru na stoisku medycznym SP ZOZ z Bojanowa.
3. Prace zgłoszone do konkursu plastycznego.
4. Uczestnicy imprezy podczas zwiedzania stoisk wystawowych.
5. Wręczanie nagród zwycięzcom konkursu plastycznego przez Przewodniczącego Rady Miejskiej w Bojanowie Macieja Jagodzińskiego.
Więcej...
Loszka jednorazówka, to taka. Którą producent prosiąt świadomie kryje jednorazowo aby doraźnie wyprodukować prosięta. O taki sposobie produkcji prosiąt można spotkać informacje w literaturze fachowej oraz broszurze wydanej przez POLSUS „TOP GENETICS”. Informacje te są stosunkowo skąpe. Loszki jednorazówki to osobniki żeńskie wyselekcjonowane z tuczu, które zaleca się pokryć już w czasie pierwszej rui, gdy osiągną minimalną masę ciała 90 – 100 kg. Powinno dotyczyć to ras komponentu matecznego (wbp, pbz lub ich mieszańców). Założeniem hodowcy jest pianowe ograniczenie co do użytkowania rozpłodowego tych loszek. Jak już wspomniałem w praktyce są to zwierzęta wyselekcjonowane z tuczu, a więc w wielu przypadkach niewiele wiemy o ich wartości genetycznej. Musimy się liczyć, z tym, że uzyskane potomstwo będzie się charakteryzowało przeciętnymi wskaźnikami tuczu, a więc przyrostami, zużyciem paszy na 1 kg przyrostu masy ciała, czy mięsnością. Z uwagi, że samice były pokryte w czasie pierwszej rui i charakteryzowały się niska masą ciała w czasie pokrycia, powinniśmy się spodziewać, że miot może się okazać mało liczny. Prosięta mogą się rodzic o niskiej masie ciała. Przy wyborze samicy z tuczu, oceniamy jej pokrój oraz preferujemy loszki. Które mają co najmniej 7 par czynnych sutków.
Loszki jednorazówki wybieramy z sektora tuczu fot. Archiwum autora
Zachodzi pytanie jakiej rasy knura najlepiej użyć do pokrycia loszek jednorazówek?
Musimy tu się posłużyć intuicją hodowlana. Po wyglądzie zewnętrznym oceniamy, do jakich ras świń możemy zaliczyć rodziców wybranej sztuki. W wielu przypadkach jest to loszka mieszaniec naleąca do ras matecznych (wbp, pbz). Nie mamy informacji, które to pokolenie mieszańców, taka sytuacja jest dość powszechna w chowie w małych chlewniach. Wówczas dobrze jest taką loszkę pokryć knurem ras z komponentu ojcowskiego (duroc, hampshire, pietrain lub ich mieszańce). W tym przypadku możemy liczyć na poprawę mięsności u potomstwa.
Opracował: Jan Sarnowski
WODR Poznań
Każda samica, w tym przypadku loszka, aby była użyta do rozpłodu, musi osiągnąć tzw. dojrzałość rozpłodową. Jest to ważne, szczególnie gdy zamierzamy użytkować daną sztukę przez kilka cykli reprodukcyjnych. Pojawienie się pierwszej rui oznacza, że dana samica weszła w dojrzałość płciową. Jest to sygnał dla hodowcy, ze organizm podjął produkcję komórek rozrodczych zdolnych do dalszej reprodukcji. Fakt pojawienia się pierwszej rui jest godny odnotowania przez hodowcę. Ale to jeszcze nie czas na pierwsze pokrycie samicy, którą chcemy użytkować przez kilka kolejnych cykli reprodukcyjnych. Musimy mieć na uwadze fakt, że wykorzystanie młodych zwierząt do rozrodu nie powinno ujemnie odbić sią na ich wzroście i rozwoju. Loszki remontowe pierwszy raz powinny być pokryte, gdy osiągną dojrzałość rozpłodową, a więc taką, która będzie optymalną. Jest to uwarunkowane wiekiem, stopniem rozwoju zwierzęcia, wyrażającym się jego masą ciała oraz kondycją.
Loszka remontowa Wielkopolskie Targi Rolnicze Sielinko 2012 r. fot. Archiwum autora
Uwarunkowania pierwszego krycia loszek ras komponentu matecznego (wbp, pbz i mieszańce tych ras), świadczące o osiągnięciu dojrzałości rozpłodowej to:
-
Wiek po ukończeniu 8 miesiąca życia.
-
Masa ciała 100-120 kg (niektórzy np. SANO zalecają 130-140 kg)
-
Zaleca się kryć w czasie drugiej rui (najlepiej w trzeciej).
-
Grubość słoniny grzbietowej 22 mm.
Opracował: Jan Sarnowski
WODR Poznań
Dopłaty obszarowe 2013.
Wzorem lat ubiegłych, od 15 marca do 15 maja był to czas na składanie wniosków o przyznanie płatności obszarowych do Biur Powiatowych w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Natomiast zmiany do wniosku o przyznanie jednolitej płatności obszarowej (JPO), płatności uzupełniających (UPO), specjalnych płatności obszarowej do powierzchni upraw strączkowych i motylkowatych drobnonasiennych (ST), płatności ONW oraz płatności rolno środowiskowej (RŚ) można składać do 31 maja 2013 roku. Przypomnijmy, że zmiana we wniosku następuje z przyczyny rolnika, a korekta jako wyjaśnienie na wezwanie pracownika BP ARiMR. Formularz zmiany do wniosku można także złożyć w terminie do 10 czerwca 2013 roku, jednak zmiana ta powoduje zmniejszenie kwoty płatności o 1% za każdy dzień roboczy opóźnienia (licząc do dnia 3 czerwca włącznie).
Rośliny do których przysługują płatności w zakresie danej grupy upraw:
- Do przyznania JPO kwalifikują się wszystkie rośliny uprawne (rolnicze) uprawiane na gruntach rolnych utrzymywanych w dobrej kulturze rolnej na dzień 30 czerwca 2003 r., obejmujących grunty orne, trwałe użytki zielone, uprawy trwałe oraz ogródki przydomowe, a także:
- szkółki drzew i krzewów (z wyłączeniem drzewek bożonarodzeniowych oraz szkółek kontenerowych, tj. szkółek drzew i krzewów posadowionych na podłożu betonowym), rośliny uprawiane w szklarniach i tunelach foliowych;
- ugór, wierzba przeznaczona do wyplatania;
- zagajniki o krótkiej rotacji (jednolite gatunkowo uprawy drzew z rodzaju brzoza, topola oraz wierzba (poza wierzbą do wyplatania) o powierzchni co najmniej 0,1 ha, w których zbiór plonu dokonywany jest w cyklu nie dłuższym niż: 8 lat w przypadku upraw brzozy i6lat w przypadku pozostałych upraw);
- elementy krajobrazu podlegające zachowaniu w obrębie działki rolnej, obejmujące: drzewa będące pomnikami przyrody (objęte ochroną na podstawie przepisów o ochronie przyrody), oczka wodne o łącznej powierzchni mniejszej niż 100 m2(w rozumieniu przepisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych), oraz rowy do 2 m szerokości;
- obiekty położone w obrębie działki rolnej, takie jak żywopłoty, pasy zadrzewień, ściany tarasów, nieutwardzone drogi dojazdowe wydzielone w obrębie działek rolnych oraz mury, które tradycyjnie stanowią element dobrej kultury rolnej, jeżeli ich całkowita szerokość nie przekracza 2 m, i które nie stanowią odrębnej działki ewidencyjnej;
- strefy buforowe
- UPO –w przypadku ubiegania się o przyznanie uzupełniającej płatności podstawowej
- zboża;
- mieszanki zbóż, roślin oleistych, roślin wysokobiałkowych,
- roślin strączkowych, roślin motylkowatych drobnonasiennych;
- rośliny oleiste (rzepak, rzepik, słonecznik, soja);
- rośliny strączkowe pastewne;
- rośliny strączkowe(wyka siewna, soczewica jadalna i ciecierzyca pospolita);
- len włóknisty i oleisty;
- konopie na włókno;
- rośliny motylkowate drobnonasienne;
- rośliny okopowe pastewne z wyłączeniem ziemniaków pastewnych.
- rośliny wysokobiałkowe (bób, bobik, łubin słodki, groch siewny);
- trawy na trwałych użytkach zielonych, przeznaczone na susz paszowy;
- mieszanki roślin motylkowatych drobnonasiennych z trawami (które nie zostały zgłoszone jako JPO, TUZ);
- rośliny przeznaczone na materiał siewny kategorii elitarny i kwalifikowany (zboża, oleiste i włókniste, trawy, motylkowate);
- powierzchnie gruntów ornych, na których nie jest prowadzona uprawa roślin, jeżeli na tych gruntach: rolnik dokonał zasiewu w celu podniesienia żyzności gleby przez wprowadzenie do niej świeżej masy roślinnej (zielony nawóz); roślinność została przyorana lub wprowadzona do gleby na skutek zastosowania innego zabiegu mechanicznego w terminie do dnia 31 sierpnia roku, w którym został złożony wniosek o przyznanie płatności; uprawa nie jest prowadzona nie dłużej niż rok.
- ST –w przypadku ubiegania się o przyznanie specjalnej płatności obszarowej do powierzchni upraw roślin strączkowych i motylkowatych drobnonasiennych uprawianych w plonie głównym
- koniczyna czerwona; koniczyna biała; koniczyna białoróżowa; koniczyna perska, koniczyna krwistoczerwona;
- bób, bobik, łubin wąskolistny łubin żółty, łubin biały;
- ciecierzyca, fasola zwykła, fasola wielokwiatowa, groch siewny, groch siewny cukrowy, soczewica jadalna;
- peluszka, seradela uprawna
- komonica zwyczajna;
- esparceta siewna;
- lucerna siewna; lucerna mieszańcowa;
- wyka siewna w plonie głównym lub z rośliną podporową;
- mieszanki ww. wymienionych roślin strączkowych i motylkowatych.
Atrakcyjna jest uprawa wieloletnich roślin z grupy dopłat ST, nie tylko dlatego że jest przewidziana dodatkowa dopłata. Pod względem technologii uprawy jest to ekonomicznie opłacalna, gdyż tylko w pierwszym roku musimy przygotować glebę do siewu a w następnych latach musimy myśleć tylko o nawożeniu. Poniżej przedstawiam wyliczenie wielkości dopłat z uwzględnieniem roślin z grupy ST.
JPO + UPO + ST = 732,06 + 211,80 + 672,56 = 1616,42 zł
JPO + UPO + ST + UPO = 732,06 + 211,80 + 672,56 +179,00 = 1795,42 zł.
Michał Gawłowski, WODR w Gołańczy, za www.arimr.gov.pl
Turnusy rehabilitacyjne dla dzieci rolników w 2013 roku
Przygotowane przez Katarzyna KaczmarekTurnusy rehabilitacyjne dla dzieci rolników w 2013 roku
Od 1993 roku Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego organizuje w czasie letnich wakacji turnusy rehabilitacyjne dla dzieci rolników - ubezpieczonych w KRUS. Mogą z nich korzystać osoby urodzone pomiędzy 1998 a 2006 r., których przynajmniej jedno z rodziców (prawnych opiekunów) jest ubezpieczone w KRUS.
Podstawę skierowania stanowi wniosek o skierowanie dziecka na turnus rehabilitacyjny (druk dostępny także w oddziałach regionalnych Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego). Zgłoszenia dziecka należy dokonać w najbliższej miejsca zamieszkania rolnika jednostce KRUS - oddziale regionalnym lub placówce terenowej Kasy - w terminie określonym przez tę jednostkę, po uprzednim wypełnieniu wniosku przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub lekarza specjalistę.
Skierowanie dziecka do konkretnego ośrodka następuje po kwalifikacji lekarza inspektora oddziału regionalnego i zatwierdzeniu skierowania w Centrali KRUS. W pierwszej kolejności na turnusy kierowane są dzieci, na które rodzice pobierają zasiłek pielęgnacyjny. Centra Rehabilitacji Rolników KRUS zapewniają całodzienne wyżywienie, całodobową opiekę lekarsko-pielęgniarską oraz indywidualny program rehabilitacyjny. Opiekę nad dziećmi sprawuje wykwalifikowana kadra pedagogiczna.
W latach 1993-2012 z rehabilitacji połączonej z wakacyjnym wypoczynkiem, skorzystało ponad 25 tys. dzieci.
W 2013 roku zostało przygotowanych 1 200 miejsc, w tym:
na turnusach dla dzieci z wadami postawy i chorobami układu ruchu:
- w Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS w Horyńcu Zdroju – dwa turnusy w terminach:
- I turnus: od 30 czerwca do 20 lipca
- II turnus: od 21 lipca do 10 sierpnia
- w Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS w Jedlcu – dwa turnusy w terminach:
- I turnus: od 8 lipca do 28 lipca
- II turnus: od 29 lipca do 18 sierpnia
na turnusach dla dzieci z chorobami układu oddechowego:
- w Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS w Iwoniczu Zdroju – dwa turnusy w terminach:
- I turnus: od 19 lipca do 8 sierpnia
- II turnus: od 9 sierpnia do 29 sierpnia
- w Centrum Rehabilitacji Rolników w Szklarskiej Porębie – jeden turnus w terminie od 15 lipca do 4 sierpnia
- w Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS „Sasanka” w Świnoujściu – jeden turnus w terminie od 11 sierpnia do 31 sierpnia.
Turnusy rehabilitacyjne trwają 21 dni. Szczegółowe informacje na ten temat, w tym wyjaśnienia dotyczące sposobu wypełniania wniosku o skierowanie dziecka na turnus rehabilitacyjny, można uzyskać w oddziałach regionalnych KRUS. Dane teleadresowe oddziałów dostępne są na stronie internetowej Kasy.
Źródło: www.krus.gov.pl