Rośliny strączkowe dostarczają paszy a niektóre z nich pożywienia dla ludzi oraz zwiększają żyzność gleb, wzbogacając je w masę organiczną. W Polsce, z roślin pastewnych, na glebach V i VI klasy, piaszczystych, słabych uprawia się łubin żółty, seradelę i wykę ozimą. Rośliny strączkowe przerywają następstwo zbóż po sobie i doskonale ocieniają glebę, posiadają właściwość współżycia z bakteriami brodawkowymi, dzięki głęboko sięgającym korzeniom uruchamiają trudno dostępne związki fosforu i wapnia oraz poprawiają stosunki wodno-powietrzne.
Substancja organiczna uzyskana z uprawy roślin strączkowych przyczynia się do polepszenia właściwości fizycznych gleb. Na glebach lekkich w okresie 1 roku rośliny strączkowe dostarczają około 0,32 t/ha substancji organicznej co powoduje zwiększenie pojemności wodnej, zwięzłości, polepszenie właściwości sorpcyjnych, zmniejszenie wypłukiwania związków pokarmowych i erozji gleby, wytwarza się również struktura gruzełkowata. Substancja organiczna reguluje odczyn gleby oraz stężenie składników mineralnych. Masa składników mineralnych w resztkach pożniwnych np: łubinu żółtego wynosi kg/ha N-71, P-17, K-113, Ca-31, Mg-10. Związki te pobierane są z głębszych warstw gleby i uruchamiane z form trudniej rozpuszczalnych, co w bilansie nawozowym daje wyraźne korzyści.
Na uwagę zasługuje duża ilość biologicznie związanego azotu jest on uwalniany stopniowo podczas następnych okresów wegetacyjnych z tego względu nie jest tak szybko wypłukiwany z gleby w odróżnieniu od azotu w nawozach mineralnych.
W uprawie na glebach piaszczystych, słabych, V-VI klasy, łubin żółty jest z pośród strączkowych rośliną bezkonkurencyjną. Ma nad seradelą, której odpowiadają te same gleby, tę przewagę, że nie wylega jest bardziej uniwersalny – na paszę nadaje się nie tylko zielona masa ale również nasiona. W uprawie na zieloną masę, w plonie głównym lub poplonie, wydaje wyższy plon niż saradela. W większym też stopniu wzbogaca glebę resztkami pożniwnymi w masę organiczną, NPK, Ca i w mikroelementy.
Grubo i drobnonasienne rośliny strączkowe w dobie aktualnych zmian są interesującą alternatywą dla producentów roślin i zwierząt. Zasiew strączkowych jest szczególnie opłacalny dla gospodarstw o charakterze ekologicznym oraz w gospodarstwach trudniących się hodowlą i posiadających własne hektary. Rośliny te są w zasadzie najtańszym źródłem białka, powodują wzrost żyzności gleby, jak też oszczędności przy nawożeniu.
Wprowadzenie między zboża raz na kilka lat roślin strączkowych, daje zneutralizowanie niekorzystnych zmian w glebie powodowanych przez zboża.