Pomoc związana z wystąpieniem szkód wywołanych niekorzystnymi zjawiskami atmosferycznymi - WODR Poznań
28 stycznia 2014

Krajowy systemy jakości żywności część 5

Przygotowane przez
f38021bc083425179a451f591caf0d3b5110-88-1000-626-0
KRAJOWE SYSTEMY JAKOŚCI ŻYWNOŚCI- część 5

 

System Gwarantowanej Jakości Żywności (QAFP)

opracowany przez Unię Producentów i Pracodawców Przemysłu Mięsnego

QAFP

System Gwarantowanej Jakości Żywności (QAFP) ma charakter multiproduktowy, obejmuje mięso wieprzowe, drobiowe oraz wędliny drobiowe i wieprzowo-wołowe:

– Kulinarne mięso wieprzowe

Jakość mięsa wieprzowego wytworzonego w ramach systemu QAFP wynika ze szczegółowych obowiązków producentów żywca, które gwarantują cechy charakterystyczne w procesie produkcji jakimi są:

– wykorzystanie w krzyżowaniu towarowym wyłącznie świń ras dostarczających mięso wysokiej jakości kulinarnej z krzyżowania towarowego dwurasowego (wielka biała polska (wbp) x polska biała zwisłoucha (pbz) lub polska biała zwisłoucha (pbz) x wielka biała polska (wbp)) lub trzyrasowego (wielka biała polska (wbp) x polska biała zwisłoucha (pbz) x duroc lub polska biała zwisłoucha (pbz) x wielka biała polska (wbp) x duroc). W miejsce knurów duroc mogą być używane również knury linii 990,

– wykorzystanie w krzyżowaniu towarowym wyłącznie świń wolnych od genu RYR1T, czyli genu odpowiedzialnego za zwiększoną częstotliwość występowania wad jakości mięsa typu PSE (od ang. pale – soft – exudative – mięso jasne, miękkie, wodniste),

– przestrzeganie standardów systemu QAFP dotyczących żywienia, w szczególności zakazu żywienia tuczników paszami z komponentami, które wpływają na wartość sensoryczną lub technologiczną tusz, co najmniej na trzy tygodnie przed uzyskaniem masy ubojowej,

– ustanowienie górnej granicy mięsności świń na poziomie 60%, co ogranicza częstotliwość występowania wad mięsa typu PSE,

– obowiązek zapewnienia zwierzętom odpoczynku w magazynach przedubojowych po zakończonym transporcie i rozładunku, w warunkach określonych w standardach systemu QAFP,

– przestrzeganie, określonej w standardach systemu QAFP, górnej granicy czasu, w jakim należy zakończyć czynności uboju i rozpocząć wychładzanie,

– pakowania mięsa kulinarnego objętego znakiem jakości wyłącznie w atmosferze gazów obojętnych (MAP),

– przestrzeganie zakazu nastrzykiwania mięsa oraz poddawania go jakimkolwiek innym zabiegom, których celem jest wprowadzenie wody bądź jakichkolwiek substancji dodatkowych,

– przestrzeganie zakazu znakowania uprzednio mrożonego mięsa znakiem jakości QAFP.

Ponadto, jakość końcowego produktu charakteryzuje:
– pH mięśnia najdłuższego grzbietu (musculus longissimus dorsi) – pH1 ≥ 6,3 oraz pH2 5,5 – 5,7,
– schab może być objęty przedmiotowym znakiem jakości, gdy jego jasność oceniona wizualnie na podstawie porównania z wzorcem Pork Quality Standards, National Pork Board 1999, zawarta jest w zakresie 3.0-4.0. oraz gdy jego marmurkowatość oceniana wizualnie na podstawie porównania z powyższym wzorcem zawarta jest w zakresie 2.0-3.0,
– szynka może być objęta przedmiotowym znakiem jakości, gdy jej jasność oceniana wizualnie na podstawie porównania z wzorcem Pork Quality Standards, National Pork Board 1999 nie wskazuje na wystąpienie wad jakości mięsa typu PSE i DFD.

– Kulinarne mięso z piersi kurczaka i indyka oraz tuszki i elementy młodej polskiej gęsi owsianej

Jakość mięsa drobiowego wytworzonego w ramach systemu QAFP wynika ze szczegółowych obowiązków producentów żywca, które gwarantują cechy charakterystyczne w procesie produkcji jakimi są:

1. Wykorzystanie w krzyżowaniu towarowym wyłącznie drobiu dostarczającego mięso wysokiej jakości pochodzącego z:
– krzyżowania towarowego dwurasowego kurek i kogutów mieszańców dwurodowych (linii ojcowskiej męskiej i linii ojcowskiej żeńskiej) w przypadku młodych kurcząt rzeźnych;
– krzyżowania rodów indyków białych szerokopierśnych w przypadku młodych indyków rzeźnych.
W przypadku „Młodej polskiej gęsi owsianej" do tuczu przeznacza się pisklęta pochodzące z ferm gęsi białych kołudzkich, lężonych w Zakładach Wylęgu Drobiu, uznanych przez inspekcję weterynaryjną (zgodnie z „Regulaminem znaku wspólnego towarowego – Młoda polska gęś owsiana").

2. Stosowanie w ostatnim okresie żywienia gęsi wyłącznie owsa.

3. Przestrzeganie standardów systemu QAFP dotyczącego żywienia, w szczególności zakazu dodawania do mieszanek paszowych komponentów, które wpływają na wartość sensoryczną, bądź technologiczną drobiu w okresie co najmniej 3 tygodni przed terminem przekazania do uboju młodego drobiu rzeźnego.

4. Pakowanie mięsa kulinarnego kurcząt i indyków objętego znakiem jakości QAFP w atmosferze gazów obojętnych (MAP), których koncentracja ilościowa i jakościowa musi być kontrolowana i dokumentowana. Tuszki, elementy i mięsa pochodzące z młodej polskiej gęsi owsianej powinny być pakowane w opakowania z folii termokurczliwej.

5. Przestrzeganie zakazu wprowadzania wody do mięsa lub jakichkolwiek substancji dodatkowych.

Ponadto, jakość końcowego produktu charakteryzuje:
– barwa
a) kulinarnego mięsa z kurczaka: od jasnoróżowej do różowej,
b) kulinarnego mięsa z piersi indyka: od różowej do ciemnoróżowej,
c) tuszek i elementów młodej polskiej gęsi owsianej: od czerwonej do ciemnoczerwonej,
– brak nadmiernej ilości wycieku swobodnego,
– brak zewnętrznych wybroczyn krwistych,
–pH
a) w przypadku kurcząt i indyków: wartość pH mierzona po 10 godzinach od uboju w mięśniu piersiowym powinna mieścić się w zakresie 5,8 – 6,0,
b) w przypadku gęsi: wartość pH mierzona po 24 godzinach od uboju w mięśniu piersiowym powinna mieścić się w zakresie 5,8 – 6,0.

– Wędliny

System Gwarantowanej Jakości Żywności (QAFP) „Wędliny" obejmuje ściśle zdefiniowane wędliny z podziałem na grupy w zależności od stopnia rozdrobnienia i rodzaju mięsa, szczegółową charakterystykę surowca i przebiegu procesu produkcyjnego oraz parametry fizyko-chemiczne wyrobu gotowego. Wymienione cechy systemu gwarantują obecność na rynku wędlin o powtarzalnej wysokiej jakości.

Jakość wędlin wytworzonych w ramach systemu QAFP wynika z obowiązków jakie spełnia producent w procesie przygotowania surowca i produkcji, i jest właściwa dla poszczególnych kategorii wędlin wieprzowo-wołowych i drobiowych. Ww. jakość przejawia się, w szczególności, w:

– selekcji surowca oraz eliminacji lub ograniczeniu zastosowania mięsa obarczonego wadami technologicznymi,

– eliminacji lub ograniczeniu zastosowania mięsa mrożonego,

– określeniu pH mięsa w zależności od kategorii wędlin,

– określeniu czasu dojrzewania w tuszach mięsa przeznaczonego do produkcji wędlin,

– standaryzacji mięsa wieprzowego kl. II w zakresie zawartości tłuszczu,

– wyeliminowaniu mięsa odkostnionego mechanicznie (MOM),

– ograniczeniu procesu nastrzykiwania mięsa solanką,

– ograniczeniu w zakresie stosowanych dodatków, w tym: askorbinianu lub izoaskorbinianu sodu w maksymalnej dawce 0,5%, fosforanów w dawce nie wyższej niż 1500 mg P2O5/kg gotowego wyrobu, dopuszczeniu do użycia tylko naturalnych przypraw,

– określeniu parametrów chemicznych gotowych produktów,

– określeniu maksymalnej wydajności produktu w stosunku do surowca niepeklowanego,

– wprowadzeniu zakazu używania preparatu dymu wędzarniczego.

Więcej informacji o systemie QAFP można znaleźć na stronie internetowej http://www.qafp.pl/#static

opracowała:

Katarzyna Kowalska

28 stycznia 2014

Komunikat Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa 27-01-2014

Przygotowane przez

Komunikat Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa   27-01-2014

 

Główny Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa informuje, że zgodnie z ustawą z dnia

8 marca 2013 r. o środkach ochrony roślin (Dz.U. poz 455) z dniem 1 stycznia 2014 r. stosowanie integrowanej ochrony roślin stało się obowiązkiem wszystkich profesjonalnych użytkowników środków ochrony roślin. Integrowana ochrona roślin została zdefiniowana w ww. ustawie jako sposób ochrony roślin przed organizmami szkodliwymi polegający na wykorzystaniu wszystkich dostępnych metod ochrony roślin, w szczególności metod niechemicznych, w sposób minimalizujący zagrożenie dla zdrowia ludzi, zwierząt oraz dla środowiska. Szczegółowe wymagania dot. integrowanej ochrony roślin zostały określone w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 kwietnia 2013 r w sprawie wymagań integrowanej ochrony roślin (Dz.U. poz. 505). Mając na uwadze wymienione przepisy zabiegi chemiczne w ochronie roślin powinny zostać poprzedzone działaniami lub metodami ograniczającymi zużycie środków ochrony roślin.
Podczas przeprowadzanych kontroli inspektorzy PIORIN, w zależności od typu uprawy, będą weryfikować spełnienie następujących wymagań:

  • stosowanie płodozmianu, terminu siewu lub sadzenia, lub obsady roślin, w sposób ograniczający występowanie organizmów szkodliwych,
  • stosowanie agrotechniki w sposób ograniczający występowanie organizmów szkodliwych, w tym stosowanie mechanicznej ochrony roślin,
  • wykorzystywanie odmian odpornych lub tolerancyjnych na organizmy szkodliwe oraz materiału siewnego wytworzonego i poddanego ocenie zgodnie z przepisami o nasiennictwie,
  • stosowanie nawożenia, nawadniania i wapnowania, w sposób ograniczający występowanie organizmów szkodliwych,
  • przeprowadzanie czyszczenia i dezynfekcji maszyn, opakowań i innych przedmiotów, zapobiegające występowaniu i rozprzestrzenianiu się organizmów szkodliwych,
  • ochrona organizmów pożytecznych oraz stwarzanie warunków sprzyjających ich występowaniu, w szczególności dotyczy to owadów zapylających i naturalnych wrogów organizmów szkodliwych.

W ramach stosowania zasad integrowanej ochrony roślin, osoby wykonujące zabiegi chemicznej ochrony roślin muszą:

  • dobierać środki ochrony roślin w taki sposób, aby minimalizować negatywny wpływ zabiegów ochrony roślin na organizmy nie będące celem zabiegu, w szczególności dotyczy to owadów zapylających i naturalnych wrogów organizmów szkodliwych;
  • ograniczać liczbę zabiegów i ilość stosowanych środków ochrony roślin do niezbędnego minimum;
  • przeciwdziałać powstawaniu odporności organizmów szkodliwych na środki ochrony roślin poprzez właściwy dobór i przemienne stosowanie tych środków.

Podjęcie działań lub metod ochrony roślin przed organizmami szkodliwymi powinno być poprzedzone monitorowaniem występowania tych organizmów oraz uwzględniać aktualną wiedzę z zakresu ochrony roślin przed organizmami szkodliwymi, w tym, jeżeli jest to uzasadnione, z wykorzystaniem:

  • progów ekonomicznej szkodliwości organizmów szkodliwych wskazujących, kiedy wykonanie chemicznych zabiegów ochrony roślin jest ekonomicznie uzasadnione, lub
  • wskazań wynikających z opracowań naukowych umożliwiających określenie optymalnych terminów wykonania chemicznych zabiegów ochrony roślin, w szczególności w oparciu o dane meteorologiczne oraz znajomość biologii organizmów szkodliwych (programów wspomagania decyzji w ochronie roślin), lub
  • informacji uzyskanych od osób świadczących usługi doradcze dotyczące metod ochrony roślin w zakresie realizacji wymagań integrowanej ochrony roślin oraz stosowania środków ochrony roślin.


Szczegółowe informacje dotyczące integrowanej ochrony roślin wraz z pomocnymi narzędziami takimi jak metodyki integrowanej ochrony roślin, poradniki, systemy wspomagania decyzji zostały zamieszczone na stronie Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi pod adresem http://www.minrol.gov.pl/pol/Informacje-branzowe/Produkcja-roslinna/Ochrona-roslin/Integrowana-ochrona-roslin.

Producenci rolni, którzy prowadzą uprawy zgodnie z wymogami Integrowanej Produkcji Roślin i uzyskują potwierdzenie tego działania certyfikatem IP, mają gwarancję spełnienia wymogów integrowanej ochrony roślin. Mając na uwadze powyższe Główny Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa zachęca do zgłaszania się producentów rolnych do dobrowolnego systemu Integrowanej Produkcji Roślin nadzorowanego przez Inspekcję.

opublikował: Jacek Gudacz
2014-01-21 08:51

 

27 stycznia 2014

Główne założenia integrowanej ochrony roślin

Przygotowane przez

Główne założenia integrowanej ochrony roślin.

Integrowana ochrona roślin:

  • to sposób ochrony roślin przed organizmami szkodliwymi, polegający na wykorzystaniu wszystkich dostępnych metod ochrony roślin, w szczególności metod niechemicznych, w sposób minimalizujący zagrożenie dla zdrowia ludzi, zwierząt oraz dla środowiska.
  • wykorzystuje w pełni wiedzę o organizmach szkodliwych dla roślin (w szczególności o ich biologii i szkodliwości) w celu określenia optymalnych terminów dla podejmowania działań zwalczających te organizmy, a także wykorzystuje naturalne występowanie organizmów pożytecznych, w tym drapieżców i pasożytów organizmów szkodliwych dla roślin, a także posługuje się ich introdukcją.
  • pozwala ograniczyć stosowanie chemicznych środków ochrony roślin do niezbędnego minimum i w ten sposób ograniczyć presję na środowisko naturalne oraz chroni bioróżnorodność środowiska rolniczego.

Narzędzia, wykorzystywane w integrowanej ochronie roślin:

  • metodyki integrowanej ochrony roślin poszczególnych upraw,

Opracowane na zlecenie Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi metodyki dla poszczególnych upraw wskazują jeden ze sposobów wdrożenia ogólnych wymagań integrowanej ochrony roślin. Do tej pory opracowano metodyki dla następujących roślin:

Borówka wysoka, Borówka wysoka, Brzoskwinia, Burak cukrowy i pastewny, Burak ćwikłowy , Cebula, Chmiel, Czereśnia, Grusza, Jabłoń, Jęczmień ozimy i jary, Kalafior, Kapusta głowiasta, Kapusta pekińska, Len włóknisty, Lucerna siewna, Łubin wąskolistny, żółty i biały, Malina, Marchew, Ogórek w uprawie polowej, Ogórek szklarniowy pod osłonami, Papryka, Pieczarka, Pomidor w uprawie polowej, Pomidor pod osłonami, Por, Porzeczka, Pszenżyto ozime i jare, Sałata w uprawie polowej i pod osłonami, Seler, Słonecznik , Szparag, Śliwa, , Truskawka, Tytoń, Wiśnia, Wyka siewna i kosmata,

  • progi ekonomicznej szkodliwości patogenów – progi te określają, kiedy stosowanie chemicznej ochrony roślin staje się ekonomicznie opłacalne, tzn. przy jakiej liczebności organizmu szkodliwego dla roślin straty, jakie może on spowodować, przewyższają koszty jego chemicznego zwalczania,
  • systemy wspomagania decyzji w ochronie roślin – systemy te, bazujące na znajomości biologii organizmów szkodliwych, wskazują optymalny termin wykonania chemicznych zabiegów ochrony roślin.

Internetowy system sygnalizacji agrofagów.

Podmiot prowadzający: Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa.

System obejmuje cały kraj i zawiera wykaz upraw ważnych gospodarczo na danym terenie oraz listę agrofagów, które mogą wywołać znaczące szkody gospodarcze.

Sygnalizacja agrofagów

Podmiot prowadzający: Instytut Ochrony Roślin - PIB

System zawiera wyniki monitorowania w wybranych lokalizacjach poszczególnych stadiów rozwojowych agrofagów dla potrzeb prognozowania krótkoterminowego i jest uzupełnieniem sygnalizacji agrofagów prowadzonej przez PIORiN.

Monitoring zarazy ziemniaka

Podmiot prowadzający: Instytut Ochrony Roślin – PIB.

Kluczowymi elementami systemu są trzy aplikacje internetowe. Pierwsza służy do sygnalizowania terminu wykonania pierwszego zabiegu przeciwko zarazie ziemniaka w oparciu o dane meteorologiczne przekazywane ze stacji meteorologicznych Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej z terenu całej Polski. Druga służy do sygnalizowania terminu wykonania pierwszego zabiegu przeciwko zarazie ziemniaka w oparciu o dane meteorologiczne przekazywane z polowych stacji meteorologicznych rozmieszczonych w województwach: wielkopolskim, dolnośląskim, kujawsko-pomorskim, pomorskim, zachodniopomorskim i podkarpackim. Na podstawie wyników pomiarów temperatury. wilgotności względnej powietrza oraz opadów deszczu, sygnalizowany jest termin wykonania pierwszego zabiegu przeciwko zarazie ziemniaka. Trzecia aplikacja służy upowszechnianiu informacji o wynikach monitoringu plantacji ziemniaka z terenu całego kraju. Wyniki monitoringu zarazy ziemniaka bezpośrednio po ich wprowadzeniu do systemu są prezentowane w formie graficznej i tabelarycznej. Wyniki obserwacji polowych są wprowadzane do systemu raz w tygodniu przez przeszkolonych do realizacji tego zadania pracowników reprezentujących instytucje naukowe (COBORU. IOR-PIB) oraz ośrodki doradztwa rolniczego.

Monitoring rdzy brunatnej zbóż.

Podmiot prowadzający: Instytut Ochrony Roślin - PIB

System umożliwia prezentację rozwoju rdzy brunatnej pszenicy oraz rdzy brunatnej żyta na wybranych plantacjach pszenicy, pszenżyta i żyta. Najważniejszym elementem systemu jest aplikacja opracowana z wykorzystaniem systemu CMS (Content Management System), która umożliwia graficzną i tabelaryczną prezentację informacji bezpośrednio po ich wprowadzeniu. Wyniki obserwacji polowych są wprowadzane do systemu raz w tygodniu przez przeszkolonych do realizacji tego zadania pracowników COBORU i IOR - PIB.

PDO Rekomendacja odmian

Podmiot prowadzający: Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych.

System wspomagania decyzji przy doborze odmian do uprawy zawierający:

- Informacje dotyczące funkcjonowania programu porejestrowego doświadczalnictwa odmianowego,

- Listy odmian zalecanych do uprawy w ramach poszczególnych gatunków i na obszarze poszczególnych województw,

- Publikacje wyników Porejestrowego Doświadczalnictwa Odmianowego (w wersji elektronicznej),

- Aplikację ‘Porównanie odmian pod względem wybranych cech’ – pomocną przy dokonywaniu wyboru odmiany do uprawy,

- Aplikację ‘Charakterystyka odmian’ – umożliwiającą wyświetlenie charakterystyki wartości gospodarczej danej odmiany oraz informacji o jej wpisaniu do krajowego rejestru oraz danych dotyczących hodowcy, pełnomocnika i zachowującego odmianę,

- Wyniki doświadczeń z odmianami roślin ogrodniczych prowadzone przez Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych poza programem Porejestrowego Doświadczalnictwa Odmianowego.

Ogólne zasady integrowanej ochrony roślin.

  1. nad chemiczne metody zwalczania organizmów szkodliwych przedkładać należy metody biologiczne, fizyczne i inne metody niechemiczne, jeżeli zapewniają one ochronę przed organizmami szkodliwymi;
  2. zapobieganie występowaniu organizmów szkodliwych powinno być osiągane m.in. przez:
    1. stosowanie płodozmianu,
    2. stosowanie właściwej agrotechniki,
    3. stosowanie odmian odpornych lub tolerancyjnych oraz materiału siewnego i nasadzeniowego poddanego ocenie zgodnie z przepisami o nasiennictwie,
    4. stosowanie zrównoważonego nawożenia, wapnowania, nawadniania i melioracji,
    5. stosowanie środków zapobiegających introdukcji organizmów szkodliwych,
    6. ochronę i stwarzanie warunków sprzyjających występowaniu organizmów pożytecznych,
    7. stosowanie środków higieny fitosanitarnej (takich jak regularne czyszczenie maszyn i sprzętu wykorzystywanego w uprawie roślin), aby zapobiec rozprzestrzenianiu się organizmów szkodliwych,
    8. stosowanie środków ochrony roślin w sposób ograniczający ryzyko powstania odporności u organizmów szkodliwych.

 

Decyzje o wykonaniu zabiegów ochrony roślin powinny być podejmowane w oparciu o monitoring występowania organizmów szkodliwych, z uwzględnieniem progów ekonomicznej szkodliwości. Dokonując wyboru środków ochrony roślin należy brać pod uwagę ich selektywność. Ponadto, stosowanie środków ochrony roślin powinno być ograniczone do niezbędnego minimum, w szczególności poprzez zredukowanie dawek lub ograniczenie ilości wykonywanych zabiegów.

Korzystając ze chemicznych środków ochrony roślin należy wykorzystywać tylko i wyłącznie środki ochrony roślin zarejestrowane w Polsce dla danej uprawy. Aktualna lista środków ochrony roślin znajduje się na stronie Ministerstwa Rolnictwa (http://www.minrol.gov.pl/pol/Informacje-branzowe/Wyszukiwarka-srodkow-ochrony-roslin).

 

Stosowanie ogólnych zasad integrowanej ochrony roślin przez profesjonalnych użytkowników środków ochrony roślin zostało w Polsce uregulowane zostało przepisami ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o środkach ochrony roślin (Dz. U. poz. 455) oraz rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 kwietnia 2013 r. w sprawie wymagań integrowanej ochrony roślin (Dz. U. poz. 505). Obowiązek stosowania zasad integrowanej ochrony roślin przez wszystkich profesjonalnych użytkowników środków ochrony roślin począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. wynika z postanowień art. 14 dyrektywy 2009/128/WE oraz rozporządzenia nr 1107/2009. Artykuł 55 rozporządzenia nr 1107/2009/WE stanowi, że środki ochrony roślin muszą być stosowane właściwie. Właściwe stosowanie środków ochrony roślin obejmuje m.in. zgodność z postanowieniami dyrektywy 2009/128/WE, a od dnia 1 stycznia 2014 r. zgodność z ogólnymi zasadami integrowanej ochrony roślin, o których mowa w art. 14 oraz załączniku III do tej dyrektywy.

Artykuł ten opracowana za www.minrol.gov.pl i jest też dostępny w formie ulotki w zamieszczonym linku. W przypadków problemów technicznych, prosze o kontakt.

Michał Gawłowski
Pobierz załącznik:
Ostatnio zmieniany 27 stycznia 2014
27 stycznia 2014

Kredyty preferencyjne z dopłatami do oprocentowania przez ARiMR

Przygotowane przez

ARiMR poinformowała 20 stycznia 2014 r. współpracujące z nią banki, że limit dopłat do nowych kredytów inwestycyjnych, które będą udzielane w I kwartale 2014 roku wynosi 7,4 mln zł. Oznacza to, że banki mogą udzielić w tym czasie kredytów na łączną kwotę ok. 750 mln zł. Rolnicy, którzy są zainteresowani takimi kredytami mogą składać wnioski o ich przyznanie w następujących bankach:

  • Bank Polskiej Spółdzielczości S.A.,
  • SGB Bank S.A.,
  • Bank Gospodarki Żywnościowej S.A.,
  • Bank Zachodni WBK S.A.,
  • ING Bank Śląski S.A.,
  • Pekao S.A.

W 2014 roku kredyty inwestycyjne mogą być udzielane w ramach następujących linii kredytowych:

  • młody rolnik (nMR),
  • linie branżowe (nBR),
  • na inwestycje w zakresie nowych technologii produkcji (nNT),
  • podstawowa (nIP),
  • dla grup producentów rolnych (nGP).

 Atrakcyjność takich kredytów inwestycyjnych polega na tym, że oprócz tego iż są niżej oprocentowane od kredytów komercyjnych, to dodatkowo w ich spłacie pomaga Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Wsparcie ARiMR polega na tym, że płaci za rolnika część należnego bankowi oprocentowania, a rolnik pokrywa jedynie 3% należnych bankowi odsetek.

 

Wkrótce banki współpracujące z ARiMR uruchomią trzy kolejne linie kredytowe

 10  milionów  zł  przekaże  Agencja  Restrukturyzacji  i  Modernizacji  Rolnictwa współpracującym z nią bankom, na dopłaty do udzielanych w 2014 r. kredytów z częściową spłatą kapitału (linia kredytowa CSK). O takie kredyt rolnicy mogą ubiegać się w Banku Polskiej Spółdzielczości S.A. i SGB-Banku S.A., a także w zrzeszonych w nich Bankach Spółdzielczych oraz w Banku Gospodarki Żywnościowej S.A., ING Banku Śląskim S.A. oraz Banku PEKAO S.A.

 Natomiast 2,8 mln zł może przekazać ARiMR w I kwartale 2014 r. współpracujący z nią bankom na przyznanie tzw. kredytów klęskowych (linie kredytowe nKL01 i nKL02). Na udzielenie w całym 2014 r. takich kredytów banki mają 959 mln zł. O kredyt klęskowe rolnicy mogą ubiegać się w Banku Polskiej Spółdzielczości S.A. i SGB-Banku S.A., a także w zrzeszonych w nich Bankach Spółdzielczych oraz w Banku Gospodarki Żywnościowej S.A., ING Banku Śląskim S.A., Banku PEKAO S.A. oraz Banku BZ WBK S.A.

 

Pieniądze na kredyty z linii CSK jak i kredyty klęskowe będą dostępne od 23 stycznia 2014 r. na platformie internetowej "Obsługa limitów on-line". Dzięki temu  banki współpracujące z Agencją będą mogły szybciej uruchomić akcję kredytową dla rolników i sprawniej ją prowadzić.

Kredyty CSK, zostały po raz pierwszy wdrożone przez ARiMR pod koniec 2010 roku. Stały się one alternatywą dla już wcześniej wprowadzonych kredytów inwestycyjnych, w wypadku których Agencja płaci za kredytobiorców część  należnego bankom  oprocentowania. Nowy rodzaj kredytów (CSK) polega na tym, że Agencja spłaca za rolnika część kapitału zaciągniętego kredytu, a nie należnego bankowi oprocentowania. Linia kredytowa CSK umożliwia Agencji spłatę za rolnika do 75 tysięcy złotych zaciągniętego kredytu, z tym że nie może to być więcej niż 35% całości otrzymanego kredytu. Tak obliczone wsparcie wypłacane jest w dwóch etapach. W pierwszym etapie  rolnik otrzymuje - 75% kwoty pomocy po zrealizowaniu inwestycji, a pozostałe 25% dostaje na koniec okresu kredytowania w celu ostatecznej spłaty kredytu. Kredyty CSK można zaciągać na okres od 5 do 10 lat.

 

Kredyty klęskowe mogą być udzielane, w zależności od rodzaju poniesionych strat, w ramach następujących linii kredytowych:

  • nKL01 - kredyty inwestycyjne przeznaczone na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej, w których wystąpiły szkody spowodowane przez suszę, grad, deszcz nawalny, ujemne skutki przezimowania, przymrozki wiosenne, powódź, huragan, piorun, obsunięcie się ziemi lub lawinę,
  •  nKL02  -  kredyty obrotowe przeznaczone  na  wznowienie produkcji  w  gospodarstwach rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej, w których wystąpiły szkody spowodowane przez suszę, grad, deszcz nawalny, ujemne skutki przezimowania, przymrozki wiosenne, powódź, huragan, piorun, obsunięcie się ziemi lub lawinę.

Wysokość oprocentowania kredytów klęskowych w bankach współpracujących z ARiMR jest uzależnione od tego czy rolnik posiada stosowne ubezpieczenia od skutków klęsk żywiołowych. Obecnie jeżeli rolnik zawarł takie ubezpieczenie w skali roku zapłaci jedynie 1,5% należnego bankowi oprocentowania. Natomiast jeżeli nie posiada takiego ubezpieczanie oprocentowanie, które będzie musiał opłacić wyniesie 2,8125%. Resztę należnego bankowi oprocentowania pokryje za niego ARiMR.

Źródło: Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, Redakcja AgroNews, 

27 stycznia 2014

Konkurencyjność grup i organizacji producentów w różnych sektorach produktów rolnych

Przygotowane przez

Często używa się zwrotu, że grupa lub organizacja producentów jest przedłużeniem gospodarstwa. Jednocześnie wskazuje się na zalety zespołowego występowania producentów na rynku produktów rolnych, tj. między innymi: oferowanie dużych jednolitych partii towarów przy możliwości negocjowania ich cen, eliminowanie pośredników przy sprzedaży produktów własnych i zakupie środków produkcji, możliwości łączenia kapitałów dla realizacji wspólnych inwestycji, czy też unikanie konkurencji pomiędzy producentami a wręcz ich współpraca w kwestii sprostania kontraktom pod względem wielkości, jednorodności i jakości oferowanych produktów.

Powyższe zalety wspólnego występowania producentów na rynku są niekwestionowaną prawdą. Prześledźmy jednak jak sytuacja, w zakresie pozycji grup i organizacji producentów w stosunku do producentów indywidualnie występujących na rynku, przedstawia się w poszczególnych sektorach produktów rolnych.

Możliwość integracji producentów stwarzają różne akty prawne. Ustawa z 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw wraz z kolejnymi zmianami (Dz. U. Nr 88, poz. 983 z późn. zm.) pozwala na konsolidację producentów w 35 produktach lub grupach produktów z wyłączeniem sektora owoców i warzyw. Możliwość konsolidacji w tych ostatnich daje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (Dz. U. L 347 z dnia 20.12.2013 r., str. 671) oraz Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw (Dz. Urz. UE L 157 z 15.06.2011, str. 1, z późn. zm.) oraz stosowne przepisy prawa krajowego regulujące niektóre kwestie na poziomie Polski.

Należy stwierdzić, że grupy producentów rolnych, wpisane w Rejestr grup producentów rolnych marszałka województwa na podstawie Ustawy z 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach..., korzystają z zapisów prawa krajowego, które pozwalają im być traktowane jak producenci indywidualni. Do tych uregulowań prawnych należą:

  • Kodeks Cywilny - ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. z późn. zm. - art. 613 § 4: „Przez producenta rolnego rozumie się również grupę producentów rolnych lub ich związek”,
  • Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. 1991 Nr 9 poz. 31 z późn. zm.) - art. 7 w ust. pkt 1: „budynki i budowle zajęte przez grupę producentów rolnych wpisaną do rejestru tych grup, wykorzystywane wyłącznie na prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży produktów lub grup produktów wytworzonych w gospodarstwach członków grupy lub w zakresie określonym w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn. zm.8)), zgodnie z jej aktem założycielskim”,
  • Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 1992 Nr 21 poz. 86 z późn. zm.) – art. 17 ust. 1 pkt 49: dochody grupy producentów rolnych wpisanej do rejestru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn. zm.28)), pochodzące ze sprzedaży produktów lub grup produktów, dla których grupa została utworzona, wyprodukowanych w gospodarstwach jej członków – w części wydatkowanej na rzecz członków tej grupy w roku podatkowym lub roku po nim następującym, z zastrzeżeniem ust. 9 i 10.

Powyższe ustawy, pod względem podatkowym z tytułu osiąganych dochodów oraz użytkowanych budynków i budowli stawiają grupy producentów rolnych na pozycji równorzędnej z producentami indywidualnymi. Jednocześnie, zgodnie z Kodeksem cywilnym, traktowanie grup na równi z producentem rolnym rodzi takie same skutki prawne obu.

Powyższe uregulowania prawne nie mają zastosowania do grup i organizacji producentów owoców i warzyw. Zrzeszeni producenci, najczęściej w formie spółek z o.o. i spółdzielni,  traktowani są przez prawo jak każdy inny podmiot komercyjny. Można uznać zorganizowany podmiot przez grupy i organizacje producentów tego sektora za marketingowy, czyli praktycznie zakupywać owoce i warzywa w cenie sprzedaży minus koszty operacyjne. Jednak takie rozwiązanie jest dobre, gdy grupa lub organizacja nie korzystają w kredytów inwestycyjnych. Jeśli te podmioty zaciągają kredyt, banki wymagają zysku, który pokrywa spłatę rat kapitałowych lub w przeciwnym przypadku żądają dodatkowych zabezpieczeń. Wypracowanie zysku wiąże się z obowiązkiem podatkowym, co wpływa na obniżenie cen zakupu od członków o stawkę podatku 19%, pogarszając tym samym ich pozycję w stosunku do producentów indywidualnych.

Innym problemem dla producentów zorganizowanych w sektorze owoców i warzyw jest podatek od budynków i budowli, pomimo handlu nieprzetworzonymi produktami rolniczymi. Jego stawka jest na poziomie firm komercyjnych, przy jednoczesnym całkowitym zwolnieniu z tego podatku producentów indywidualnych. Wg danych uzyskanych od producentów owoców i warzyw w Wielkopolsce, z średnio posiadanego zaplecza w postaci budynków (magazynów i sortowni z komunikacją wewnętrzną) oraz budowli (utwardzenie dróg i placów manewrowych, ogrodzenia), dla możliwości przechowalniczych ok. 3 tys. ton, wysokość podatku od tych nieruchomości wynosi rocznie ok. 80 tys. zł. Z tego wynika, że każdy kg owoców lub warzyw jest obciążony dodatkowym kosztem blisko 0,03 zł. Przy niskich cenach warzyw jest to znaczące obciążenie. W sytuacji np. hurtowni, gdzie produkty są skupione i magazynowane przez okres 2 – 4 tygodni, po czym czynność tę powtarza się, powyższe obciążenie dla1 kg produktu znacząco się zmniejsza. Grupy i organizacje producentów owoców i warzyw praktycznie, podobnie jak rolnik indywidualny, wykorzystują magazyny i infrastrukturę pod własne produkty, stąd nie ma mowy o pomniejszeniu jednostkowych kosztów owoców i warzyw, niż wskazane wyżej, w tytułu podatku od nieruchomości.

Powyższe obciążenia znacząco wpływają na obniżenie dochodów producentów owoców i warzyw, którzy podjęli decyzję o wspólnym formalnym występowaniu na rynku. Ponadto firmy tych producentów podlegają wszelkim urzędowym kontrolom, co powoduje dodatkowe koszty w zakresie spełnienia ich wymogów, ale to nie jest argument, gdyż te koszty ponoszą również producenci indywidualne prowadzący poprawnie działalność rolniczą, w tym przygotowania produktów do sprzedaży.

Z powyższego można wyciągnąć następujące wnioski:

  1. grupy producentów zorganizowane na podstawie Ustawy z 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach... są traktowane na rynku na równi z producentami indywidualnymi, a dzięki zorganizowaniu, członkowie tych grup, uzyskują wyższe dochody niż producenci indywidualni;
  2. grupy producentów owoców i warzyw zorganizowane zgodnie z przepisami w zakresie organizacji rynków owoców i warzyw, również zyskują z tego tytułu pewność zbytu (kontrakty), wyższe ceny, ale jednocześnie ponoszą one wyższe koszty, które przyczyniają się do niższych dochodów ich członków w stosunku do producentów indywidualnych, szczególnie tych, którzy również posiadają podobną infrastrukturę i zapewniony zbyt poprzez zawarte kontrakty.

Praktycznie grupy wstępnie uznane, realizujące plany dochodzenia do uznania, cześć powyższych kosztów mogą pokrywać z dotacji administracyjnej, choć ta służy głównie do osiągania innych kryteriów uznania grupy za organizację. Natomiast, grupa po uznaniu za organizację będzie zmuszona, do częściowego zakupu owoców i warzyw od nieczłonków[1] w celu ich sprzedaży z zyskiem, co jest zgodnie z przepisami w zakresie organizacji tego sektora. Pozwoli to członkom organizacji na wyrównanie poziomu ich dochodów do dochodów producentów indywidualnych, posiadających odpowiednie zaplecze  (jak organizacja) i umocowanych na rynku poprzez posiadane umowy z kontrahentami.

Jednak najlepszym rozwiązaniem byłoby, gdyby przepisy prawa we wszystkich sektorach produktów rolnych, dla grup i organizacji, były równe.

 

[1] Zgodnie z przepisami w zakresie organizacji rynków owoców i warzyw organizacja musi uzyskiwać ponad połowę przychodów ze sprzedaży produktów należących do grupy produktów uznania,  które będą wytworzone przez producentów zrzeszonych w tym podmiocie, oraz sprzedaży tych produktów wytworzonych przez producentów będących członkami innej organizacji, w przypadku sprzedaży dokonanej za pośrednictwem danej organizacji producentów

 

24 stycznia 2014

Krajowy systemy jakości żywności część 4

Przygotowane przez
PQS_2
KRAJOWE SYSTEMY JAKOŚCI ŻYWNOŚCI –część 4.

 

System Jakości Wieprzowiny PQS (Pork Quality System)

opracowany przez Polski Związek Hodowców i Producentów Trzody Chlewnej „POLSUS" oraz Związek „Polskie Mięso"
System Jakości Wieprzowiny PQS (Pork Quality System)

Jakość wieprzowiny wytworzonej w ramach systemu PQS wynika ze szczegółowych obowiązków producentów żywca, które gwarantują cechy charakterystyczne w procesie produkcji jakimi są:

– wykorzystanie do krzyżowania zwierząt wolnych od homozygotycznej formy recesywnej wrażliwości na stres RYR1T (nn), czyli genu odpowiedzialnego za zwiększoną częstotliwość występowania wad jakości mięsa typu PSE (od ang. pale – soft – exudative – mięso jasne, miękkie, wodniste),

– stosowanie w krzyżowaniu towarowym ras świń i mieszańców z planowych kojarzeń. Wykorzystanie potencjału genetycznego ras: wielkiej białej polskiej (wbp) lub large white/yorkshire, polskiej białej zwisłouchej (pbz) lub landrace, puławskiej, duroc, hampshire i pietrain (pietrain wyłącznie do produkcji mieszańców). Są to rasy o wysokiej zawartości mięsa w tuszy, niskim otłuszczeniu, odpowiedniej jakości mięsa i korzystnym poziomie tłuszczu śródmięśniowego IMF. Zakaz wykorzystywania w produkcji tuczników świń czystej rasy pietrain. Świnie rasy pietrain mogą być stosowane w ramach Systemu wyłącznie jako jeden z komponentów ojcowskich w formie mieszańca powstałego w wyniku krzyżowania z rasą duroc lub hampshire,

– stosowanie podziału na komponenty mateczne (rasy: wielka biała polska (wbp) lub large white/yorkshire, polska biała zwisłoucha (pbz) lub landrace i puławska) oraz ojcowskie (duroc, hampshire i pietrain),

– żywienie zbilansowane i dwufazowe pozwalające na maksymalne wykorzystanie potencjału genetycznego zwierząt w zakresie umięśnienia oraz pozwala zapobiec występowaniu wad jakości mięsa i nadmiernemu otłuszczeniu tuczników, w tym w zakresie odkładania tłuszczu śródmięśniowego,

– zakaz stosowania mączki rybnej w ostatnim okresie tuczu (ostatni miesiąc przed ubojem) oraz ograniczenie udziału kukurydzy do poziomu maksymalnie 20% w dawce pokarmowej,

– eliminowanie lub minimalizowanie w obrocie przedubojowym oddziaływania czynników stresogennych, które mogą wywoływać nieodwracalne reakcje metaboliczne, prowadzące do powstania wad jakości mięsa. W szczególności typu PSE (od ang. pale – soft – exudative – mięso jasne, miękkie, wodniste) oraz DFD (od ang. dark – firm – dry – mięso ciemne, twarde i suche),

– przestrzeganie uboju tuczników przy masie ciała około 100 kg (+/- 15 kg), co odpowiada obowiązkowi uboju zwierząt w wieku 5-6 miesięcy.

Ponadto, jakość końcowego produktu charakteryzuje:
– barwa mięsa w przedziale – L* 43-56,
– wodochłonność (WHC) – określana metodą drip loss 2-5%,
– zawartość tłuszczu śródmięśniowego IMF 0,8 - 2,5%,
– kwasowość mięsa – pH1 5,8 – 6,4,
– zawartość mięsa w tuszy przewyższająca średnią mięsność tusz pochodzących ze skupu masowego i wynosząca średnio nie mniej niż 55%,
– barwa tłuszczu (słoniny) – barwa biała, biała z odcieniem kremowym lub lekko różowym,
– jędrna konsystencja tłuszczu,
– mięso wolne od rybiego zapachu.

Więcej informacji o systemie PQS można znaleźć na stronie internetowej http://www.wieprzowinapqs.pl/strona-glowna.aspx

Katarzyna Kowalska
Źródło MRiRW

23 stycznia 2014

Krajowy systemy jakości żywności część 3

Przygotowane przez
KRAJOWE SYSTEMY JAKOŚCI ŻYWNOŚCI –część 3
System Quality Meat Program (QMP)

 

Jakość wołowiny i młodej wołowiny wytworzonej w ramach systemu QMP wynika ze szczegółowych obowiązków producentów żywca, które gwarantują cechy charakterystyczne w procesie produkcji, a w szczególności:

– dobór odpowiednich ras do produkcji zwierząt kwalifikowanych w Systemie QMP – zwierzęta ras mięsnych (Limousin (LM), Charolaise (CH), Angus (AN), (AR), Hereford (HH), Salers (SL), Simentaler (SM) oraz krzyżówki ras mięsnych (MM) w których komponent ojcowski stanowią rasy mięsne),

– sposób postępowania ze zwierzętami, w szczególności stosowanie systemu bezuwięziowego w gospodarstwie,

– stosowanie zaleceń opasania w ramach Systemu QMP, w szczególności osiągnięcie wagi ubojowej i parametrów tuszy dla zwierząt w wymaganym wieku.

System QMP określa również standardy dotyczące transportu zwierząt i sposobu postępowania z nimi w rzeźniach.

Ponadto, jakość końcowego produktu charakteryzuje:

1. W odniesieniu do wołowiny QMP:
– umięśnienie E, U, R, O+ oraz otłuszczenie 2, 3, 4- wg skali EUROP,
– minimalna waga tuszy buhajka i wolca 240 kg, jałówki 220 kg,
– wiek ubojowy bydła: nie mniej niż 12 miesięcy i nie więcej niż 16 miesięcy w przypadku buhajków oraz nie więcej niż 24 miesiące w przypadku jałówek i wolców,
– tłuszcz twardy, biały lub kremowo-biały,
– mięśnie i tłuszcz wolne od krwiaków,
– pH mięsa po wychłodzeniu nie może przekraczać 5,8,
– mięso wolne od wady typu DFD (od ang. dark, firin, dry).

2. W odniesieniu do młodej wołowiny QMP:
– umięśnienie E, U, R, O+ oraz otłuszczenie 1, 2, 3 wg skali EUROP,
– masa tuszy nie może być niższa niż 160 kg,
– wiek ubojowy bydła od 8 do 12 miesięcy,
– tłuszcz twardy i biały lub kremowo-biały,
– mięśnie i tłuszcz wolne od krwiaków,
– pH mięsa po wychłodzeniu nie może przekraczać 5,8,
– mięso wolne od wady typu DFD (od ang. dark, firm, dry).

Więcej informacji o systemie QMP można znaleźć na stronie internetowej http://www.kochamwolowine.pl/Program-QMP/Program-QMPProgram-QMP_preview

Katarzyna Kowalska
Źródło MRiRW

23 stycznia 2014

Krajowy systemy jakości żywności część 2

Przygotowane przez
topmap-02
KRAJOWE SYSTEMY JAKOŚCI ŻYWNOŚCI -część 2.

 

Jakość Tradycja

opracowany przez Polską Izbę Produktu Regionalnego i Lokalnego i Związek Województw Rzeczypospolitej Polskiej .

Decyzją z dnia 12 czerwca 2007r. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi uznał system „Jakość Tradycja" za krajowy system jakości żywności.
Opis systemu jakościowego "Jakość Tradycja"

System jakościowy „Jakość Tradycja" służy wyróżnianiu produktów żywnościowych wysokiej jakości z uwzględnieniem produktów tradycyjnych.

System stawia na:

Jakość produktu: do systemu będą przyjmowane wyłącznie produkty wysokiej jakości wynikające z ich tradycyjnego charakteru, posiadające szczególną jakość, reputację lub inne cechy odróżniające je od innych należących do tej samej kategorii. Producent deklaruje zachowanie wyższych standardów produkcyjnych lub wyjątkowych cech produktów. Przed dopuszczeniem do uczestnictwa w systemie produkt będzie podlegał szczegółowej weryfikacji zgodnie z Regulaminem Znaku, który został przyjęty przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, a wcześniej zatwierdzony przez Radę, Zarząd Izby oraz Związek Województw Rzeczypospolitej Polskiej. Znak Jakość Tradycja jest znakiem zarejestrowanym w Urzędzie Patentowym za numerem Z-307821 i chroniony zgodnie z prawem własności przemysłowej jako znak wspólny gwarancyjny.
Kontrolę jakości: producenci są zobowiązani do posiadania certyfikatu zgodności, potwierdzającego wytwarzanie produktu zgodnie ze specyfikacją. Producenci używający znaku jakościowego „Jakość Tradycja" będący w Systemie Jakości Żywności powinni poddawać swoje produkty kontroli, której celem jest zagwarantowanie że stosowana metoda wytwarzania jest zgodna z metodą deklarowaną we wniosku. Wyboru jednostki kontrolnej dokonują sami producenci, koszty kontroli ponoszą uprawnieni do korzystania ze Znaku. Kontroli tej nie należy mylić z kontrolą urzędową gwarantującą bezpieczeństwo żywności dokonywaną przez odpowiednie służby weterynaryjne lub sanitarne.
Otwartość Systemu: do systemu organizowanego prze PIPRiL we współpracy ze Związkiem Województw Rzeczypospolitej Polskiej mogą przystąpić wszyscy rolnicy, producenci rolni, przetwórcy w kraju i za granicą, członkowie Izby i nie należący do niej. Jedynym kryterium przyjęcia do systemu produktu jest jego jakość. Nie można odmówić, bez ważnych powodów, prawa używania znaku przedsiębiorcom, którzy spełniają kryteria określone w regulaminie. Uczestnictwo w systemie potwierdzania jakości żywności jest całkowicie dobrowolne.
Przejrzystość i identyfikowalność produktu: regulamin określa tryb i zasady korzystania ze znaku. Używający go producenci są zobowiązani do określenia częstotliwości i zakresu kontroli oraz prowadzenia dokumentacji mającej na celu zapewnienie pełnej identyfikowalności produktu .
Aktualnie ponad 100 produktów uczestniczy już w systemie „ Jakość Tradycja" . Opisy tych produktów znajdują się na stronie www.produktytradycyjne.pl .

Katarzyna Kowalska
Źródło Polska Izba Produktu Regionalnego

23 stycznia 2014

Krajowy systemy jakości żywności część 1

Przygotowane przez
Krajowe systemy jakości żywności część 1 .

 

Krajowe systemy jakości żywności tym różnią się od innych metod wyróżniania produktów , że produkty uczestniczące w tym systemie są systematycznie kontrolowane i certyfikowane przez akredytowane jednostki kontrolne . W Polsce aktualnie funkcjonuje pięć uznanych przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi krajowych systemów jakości: Integrowana produkcja (IP) ,System „Jakość Tradycja" ,System Quality Meat Program (QMP) ,System Pore Quality System (PQS) , System Gwarantowanej Jakości Żywności (QAFP).

1. Integrowana Produkcja

Integrowana produkcja (IP) jest nowoczesnym system jakości żywności, wykorzystującym w sposób zrównoważony postęp techniczny i biologiczny w uprawie, ochronie roślin i nawożeniu oraz zwracającym szczególną uwagę na ochronę środowiska i zdrowie ludzi.

Uczestnictwo w systemie IP pozwala na otrzymanie zdrowej produkcji roślinnej podlegającej certyfikacji i oznakowanej logo IP. Uzyskany certyfikat jest urzędowym poświadczeniem, że produkcja odbywała się w oparciu o metodyki IP. Stosowanie metodyk IP zapewnia, że w wytworzonych płodach rolnych nie zostały przekroczone dopuszczalne poziomy pozostałości środków ochrony roślin, metali ciężkich, azotanów i innych pierwiastków oraz substancji szkodliwych. Jednocześnie w sposób zrównoważony wykorzystywane są zasoby środowiskowe w gospodarstwie.

Oprócz korzyści marketingowych wynikających ze sprzedaży żywności o poświadczonej urzędowo jakości istnieje szereg innych argumentów, dla których warto wdrożyć IP:

Zbieżność założeń sytemu Integrowanej Produkcji z zasadami integrowanej ochrony roślin pozwala stwierdzić, że wdrożenie IP w chwili obecnej gwarantuje wypełnienie obligatoryjnego wymogu wprowadzenia zasad integrowanej ochrony roślin od 2014 r. Obecnie trwają prace legislacyjne nad ustawą o środkach ochrony roślin, która będzie między innymi wdrażała przepisy UE w tym zakresie.
Uzyskanie certyfikatu w systemie IP pozwala na refundację części poniesionych kosztów związanych z uczestnictwem w systemie oraz promocją w ramach działań PROW 2007-2013.
Zastosowanie zasad IP pozwala na spełnienie wymogów stawianych przez system Wzajemnej Zgodności – Cross Compliance w ramach płatności bezpośrednich, które w zakresie ochrony roślin i bezpieczeństwa żywności obowiązują od 1 stycznia 2011 r.
Wdrożenie w gospodarstwie IP jest niezwykle istotne w przypadku konieczności potwierdzenia wymogów odnośnie bezpieczeństwa żywności. Dotyczy to sprzedaży na rynku krajowym, jak i przy eksporcie roślin i produktów roślinnych, w szczególności na potrzeby eksportu owoców i warzyw na rynek Federacji Rosyjskiej. W ramach IP przewidziano możliwość prowadzenia produkcji zgodnie z normami rosyjskimi. Zasadniczym elementem są w tym przypadku opracowane przez Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach specjalne programy ochrony roślin.
IP pozwala także na wypełnienie w dużym zakresie wymogów bezpieczeństwa żywności i ochrony środowiska w ramach innych komercyjnych systemów jakości wymaganych przez np. wielkopowierzchniowe sieci handlowe.

Urzędem odpowiedzialnym na mocy prawa za wydawanie certyfikatów oraz nadzór nad systemem jest Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa, która kontroluje cały proces produkcyjny w gospodarstwie rolnym.

Katarzyna Kowalska
Wykorzystano materiały
MRiRW cdn.

23 stycznia 2014

Określenie zawartości suchej masy w kiszonce z kukurydzy przy pomocy mikrofalówki

Napisane przez

W żywieniu bydła, a szczególnie krów jednym z istotnych elementów jest zawartość suchej masy w dziennej dawce żywieniowej. Zadawana pasza o wyższej zawartość suchej masy daje możliwość pobrania przez zwierzę więcej składników pokarmowych. Zawartość suchej masy może rolnik określić we własnym gospodarstwie. Wymagane jest posiadanie czterech rzeczy: mikrofalówki, precyzyjnej wagi elektronicznej, naczynia i szklanki żaroodpornej.

W naczyniu żaroodpornym umieszczamy dokładnie odważoną ilość kiszonki, dla ułatwienia może to być 100g. Naczynie to wkładamy do mikrofalówki w celu odparowania wody, za każdym razem odnotowujemy uzyskany wynik po zważeniu. W kolejnych cyklach suszenia razem z naczyniem z kiszonką umieszczamy żaroodporną szklankę z wodą, woda w procesie suszenia jest konieczna aby zbyt sucha kiszonka nie uległa zapaleniu. Cykle suszenia prowadzimy tak długo aż uzyskiwany wynik  nie zmieni się. Pozostała ilość kiszonki w naczyniu stanowi zawartość suchej masy.

Strona 444 z 590