Skończył się sezon wakacyjny i w zasadzie można pokusić się o próbę oceny sezonu agroturystycznego 2014. Jako doradcy coraz częściej spotykamy się z opinią właścicieli gospodarstw agroturystycznych, że „agroturystyka wychodzi z mody”. Pojawiają się zdania stwierdzające, że rzeczywisty sezon agroturystyczny jest coraz krótszy, a powinien wydłużać się. Właśnie tego oczekują wszyscy działający na rynku usług turystycznych. Określa się, że tak naprawdę główny sezon trwa od połowy lipca do połowy sierpnia. Ponadto goście przyjeżdżają na coraz krótsze pobyty, obejmujące od kilku dni do maksymalnie tygodnia. Stan taki może być z jednej strony oznaką spadku dochodów społeczeństwa i oszczędzania na kosztach wypoczynku, a z drugiej – powrotu do turystyki masowej, kurortowej i najczęściej zagranicznej. Nie oznacza to jednak, że takie opinie są regułą. Gdyby jednak próbować takim zjawiskom zaradzić, to mamy trzy główne kierunki zmian, które powinny być brane pod uwagę w przygotowywaniu oferty agroturystycznej na sezon 2015.

Po pierwsze – intensyfikacja działań reklamowych, głównie drogą internetową, np. własna, dobrze pozycjonowana strona internetowa, informacja o ofercie gospodarstwa na wielu uznanych portalach turystycznych, udział w mediach społecznościowych typu Facebook, Twitter. Warto wrócić do promowania agroturystyki jako wypoczynku prozdrowotnego, umożliwiającego spędzanie wolnego czasu w aktywny sposób, z dala od miejskiego zgiełku i stresujących obowiązków życia codziennego. Wypoczynek na wsi da możliwość wyciszenia się oraz relaksującego kontaktu z przyrodą. Należy podkreślać zalety pobytu w gospodarstwie agroturystycznym dla rodzin z dziećmi, które chcą wzbogacić wakacje o przyjemną formę edukacji dla najmłodszych, o kształtowanie w nich dbałości o otaczającą przyrodę.

Po drugie – podniesienie jakości świadczonych usług, np. modernizacja kwatery w kierunku poprawy wyposażenia miejsc zakwaterowania, oferowanie pokoi gościnnych z łazienkami. Jakość jest pojęciem trudnym do zdefiniowania. w przypadku jakości produktu agroturystycznego mówi się o indywidualnych i często subiektywnych wyobrażeniach nabywcy o oferowanym produkcie.

Jednak klienci oceniając jakość produktu agroturystycznego biorą najczęściej pod uwagę poniższe kryteria:

• położenie i warunki dojazdu do gospodarstwa agroturystycznego,
• rzetelna i łatwo dostępna informacja o produkcie (ofercie agroturystycznej),
• widoczne dla nabywcy elementy materialne usługi wypoczynku w gospodarstwie agroturystycznym, obejmujące zakwaterowanie, wyżywienie,
• urządzenia sprzyjające spędzaniu czasu wolnego przez gości, znajdujące się w obrębie gospodarstwa agroturystycznego (urządzenia do rekreacji osób dorosłych i zabaw dzieci) oraz poza nim (szlaki turystyczne, obiekty kulturalne, sportowe itp.),
• obiekty infrastruktury handlowej, usługowej, społecznej w najbliższym otoczeniu gospodarstwa agroturystycznego,
• fachowość, kompetencja, uprzejmość, gościnność gospodarzy, ich dbałość o higienę, wygląd zewnętrzny,
• bezpieczeństwo w gospodarstwie agroturystycznym i na wsi,
• atrakcje środowiskowe w postaci naturalnych walorów przyrodniczych, kulturowych oraz możliwości poznania cyklu życia i pracy rodziny właścicieli gospodarstwa agroturystycznego.

Po trzecie – poszerzenie oferty wypoczynku o nowe, najróżniejsze atrakcje turystyczne, np. udział w spływach kajakowych, tematycznych wyprawach rowerowych, warsztatach z przetwórstwa owoców i warzyw, rękodzieła itp.

Ważne jest, aby przygotowując się do sezonu 2015, budować coraz ciekawszą ofertę własnego gospodarstwa agroturystycznego, wykorzystującą w miarę możliwości wszystkie wyżej wymienione kierunki zmian.

Warto także zastanowić się nad stworzeniem i wypromowaniem lokalnego produktu turystycznego, który połączyłby wszystkich chętnych dostawców usług turystycznych z okolicy.

Jaka jest bieżąca opłacalność najważniejszych kierunków produkcji rolniczej i jakie są perspektywy jej poprawy?

Sytuacja na rynku trzody chlewnej jest stabilna, ale nadal jest słaba, głównie ze względu na niskie ceny skupu w stosunku do cen opłacalnych dla tego kierunku produkcji. Koszt produkcji we wrześniu br. 1 kg tucznika to ok. 6,04 zł (w cyklu zamkniętym bez robocizny), a średnia cena rynkowa skupu (18 września br.) to ok. 4,87 zł/kg brutto wagi żywej, czyli że cena skupu nie pokrywa kosztów produkcji, a tym bardziej nie zapewnia opłacalności tej produkcji. Jedną z przyczyn trudnej sytuacji w opłacalności tej produkcji jest tzw. afrykański pomór świń, co spowodowało mniejszy eksport wieprzowiny i spadek skupu tuczników, a to głównie spowodowało spadek cen skupu tuczników i niską opłacalność produkcji. Aktualnie we wrześniu ceny skupu tuczników wykazują tendencję spadkową. Cena skupu tuczników tzw. opłacalna, która dałaby rolnikowi parytet dochodu, czyli średnie krajowe wynagrodzenie netto, wg GUS to ok. 6,38 zł/kg wagi żywej, wyliczona dla gospodarstwa, które wielkością produkcji zapewnia unijną normę pracy rolnika, tj. 2158 godz. rocznie. Przewidywania na najbliższą przyszłość w tym kierunku produkcji nie są dobre, bo wzrost cen skupu spowodować może większy eksport i mniejszy import wieprzowiny, o co w aktualnej sytuacji rynkowej jest trudno.

Sytuacja na rynku bydła mięsnego jest stabilna, choć aktualnie poniżej opłacalności produkcji. W bieżącym roku ze względu na prawie stałe ceny skupu w stosunku do cen tzw. minimalnych, czyli opłacalnych dla tego kierunku produkcji, opłacalność ta nie rośnie i jest nadal niska. Spowodowane jest to w głównej mierze niskim eksportem mięsa wołowego w wyniku prawnego zakazu w kraju tzw. uboju rytualnego. Aktualnie (wrzesień br.) koszt produkcji 1 kg żywca wołowego dla byków kl. A bez robocizny to ok. 6,73 zł, a średnia cena rynkowa skupu (18 wrzesień br.) to ok. 6,88 zł/kg brutto wagi żywej, czyli że cena skupu pokrywa tylko koszty produkcji, ale nie daje opłacalności w tej produkcji na poziomie parytetu dochodu rolnika, czyli średniego wynagrodzenia krajowego netto wg GUS, którą daje dopiero cena skupu ok. 7,25 zł/kg żywca wyliczona dla gospodarstwa, które zapewnia unijną normę pracy rolnika, tj. 2158 godz. rocznie. Przewidywania na najbliższą przyszłość są raczej złe, bo ceny skupu dające opłacalność tej produkcji nie będą raczej kształtowały się na dużo większym od obecnego poziomie i mogą mieć tendencję stałą, bez wznowienia eksportu wołowiny z uboju rytualnego, co w aktualnej sytuacji prawnej w kraju będzie raczej niemożliwe, a stracą na tym głównie rolnicy, jak też zakłady przetwórstwa.

Sytuacja na rynku mleka jest od 4 kw. 2013 r. dobra, choć w ostatnim okresie ma tendencję spadkową ze względu na spadające ceny skupu mleka w stosunku do cen tzw. minimalnych, czyli opłacalnych dla tego kierunku produkcji, bo od czerwca br. nastąpił spadek cen skupu o ok. 20 groszy na litrze. Aktualnie koszt produkcji 1 litra mleka to ok. 1,18 zł bez robocizny, a bieżąca średnia cena rynkowa skupu mleka kl. ekstra (18 września br.) to ok. 1,36 zł brutto za litr, czyli że cena skupu pokrywa koszty produkcji i daje opłacalność tej produkcji. Cena tzw. opłacalna dla mleka na parytet dochodu rolnika, czyli średnie wynagrodzenie krajowe netto wg GUS, to już ok. 1,30 zł brutto za 1 litr, wyliczona dla gospodarstwa, które zapewnia unijną normę pracy rolnika, tj. 2158 godzin rocznie. Przewidywania na najbliższą przyszłość są nieokreślone, tzn. cenę skupu mleka, czyli opłacalność produkcji może utrzymać większe spożycie w kraju wyrobów mleczarskich i głównie ich eksport.

Uwaga: wyliczenia sporządzone z uwzględnieniem dopłat obszarowych i tzw. dopłaty paliwowej i do materiału siewnego dla gospodarstw zrównoważonych nakładami pracy do normy UE.

Stąd wniosek, że w br. jedynie produkcja mleka krowiego daje opłacalność produkcji, czyli parytet dochodu porównywalny do średniego wynagrodzenia krajowego netto (wg GUS), a produkcja żywca wieprzowego i wołowego jest poniżej opłacalności dającej parytet dochodu, choć ceny skupu tych kierunków produkcji mają okresowe wahnięcia, wzrostów i spadków. Na wzrost opłacalności wszystkich kierunków produkcji w bieżącym roku duży wpływ będzie mieć sytuacja na rynku rolnym w kraju, czyli głównie koszty produkcji i ceny skupu, jak również sytuacja na rynku unijnym i światowym w rolnictwie.

Jan Brożek – WODR Poznań, Dział Ekonomiki