Od stycznia ceny skupu mleka systematycznie spadają o kilka procent miesięcznie. Od początku roku do końca III kwartału ceny mleka spadły o 18,85%. We wrześniu 2014 r. średnia cena skupu mleka w kraju kształtowała się na poziomie 124,68 zł/hl i uległa obniżeniu w stosunku do średniej ceny z lipca 2014 r. – 133,97 zł/hl o 6,93%. Porównując poziom cen z września 2014 r. do września 2013 r., gdzie dostawcy otrzymywali 138,34 złotych za hektolitr mleka dostarczonego do skupu, cena spadła o około 9,87%.

Jak przestawia powyższa tabela, najwyższe ceny skupu mleka w lipcu br. uzyskali producenci z województwa dolnośląskiego, opolskiego, śląskiego i zachodniopomorskiego. Najniższe natomiast ceny skupu mleka były w województwie małopolskim, łódzkim i kujawsko-pomorskim.

W Wielkopolsce średnia cena skupu mleka w lipcu br. wynosiła 137,05 zł/hl.

 Graficzne przedstawienie ceny skupu mleka bez VAT w III kwartale 2014 r. wg województw z tabeli powyżej

 Opracowanie własne na podstawie danych GUS.

 Opracowanie wykresu na podstawie własnych wyliczeń.

Analizując ceny z początku i końca III kwartału 2014 r. zauważa się, że największe spadki cen skupu odnotowano w województwach: lubelskim – 11,12%, pomorskim – 10,97% i świętokrzyskim – 10,17%. Najniższe natomiast spadki cen skupu mleka z początku i końca III kwartału wystąpiły w województwie podlaskim – 3,5%, warmińsko-mazurskim – 5,71%, łódzkim oraz opolskim.

W województwie wielkopolskim ceny skupu mleka krowiego na przestrzeni VII-IX 2014 r. kształtowały się odpowiednio na poziomie 137,05 zł/hl, 133,04 zł/hl i 127,73 zł/hl. Różnica miedzy ceną skupu mleka z VII i IX wyniosła 9,32 zł/hl, jest to spadek o około 6,80%.

W poszczególnych miesiącach III kwartału 2014 r. na rynku krajowym średnie ceny skupu mleka były niższe o około 3,56% niż średnie ceny skupu mleka z poszczególnych miesięcy III kwartału 2013 r. Na spadkową tendencję krajowych cen skupu mleka niewątpliwie duży wpływ wywiera niekorzystna koniunktura na rynkach zagranicznych, jak również duży wzrost podaży mleka w kraju.

​

Fakt położenia gospodarstwa rolnego na obszarach o szczególnych walorach przyrodniczych może powodować ograniczenia w swobodzie użytkowania gruntów, wynikające z obowiązujących przepisów.

Fot. Wioletta Kmiećkowiak

Podstawowym aktem prawnym w zakresie ochrony przyrody w Polsce jest ustawa o ochronie przyrody z dnia 16.04.2004 r. (Dz.U. z 2013 r., poz. 627 z późn. zm.). Ochrona przyrody, w rozumieniu tej ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody. Dla zachowania bioróżnorodności najcenniejsze ekosystemy i krajobrazy objęte są prawnymi formami ochrony przyrody. W Polsce funkcjonuje ich 10, w tym obszary Natura 2000. Poza obszarami prawnie chronionymi obowiązuje również ochrona przyrody.

Natura 2000 to spójna europejska sieć ekologiczna, której celem jest utrzymanie różnorodności biologicznej na kontynencie europejskim poprzez zachowanie i ochronę siedlisk przyrodniczych oraz gatunków ważnych dla Wspólnoty Europejskiej. Wyznaczenie tych obszarów jest obowiązkiem dla wszystkich państw Unii Europejskiej.

Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje:

• Obszary Specjalnej Ochrony Ptaków (OSO) – utworzone dla ochrony populacji dziko występujących ptaków jednego lub wielu gatunków;
• Specjalne Obszary Ochrony Siedlisk (SOO) – wyznaczone w celu trwałej ochrony siedlisk przyrodniczych lub populacji zagrożonych wyginięciem gatunków roślin lub zwierząt lub w celu odtworzenia właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych lub właściwego stanu ochrony tych gatunków;
• Obszary mające znaczenie dla WE – projektowany specjalny obszar ochrony siedlisk, zatwierdzony przez Komisję Europejską w drodze decyzji.

Dyrektywy, tzw. Ptasia i Siedliskowa – unijna podstawa prawna dla obszarów Natura 2000, nie precyzują, jakie ograniczenia i zakazy mają obowiązywać na poszczególnych obszarach (brak sprecyzowanej listy zakazów i nakazów). Zobowiązują natomiast kraje członkowskie do zachowania na obszarach Natura 2000 „właściwego stanu ochrony gatunków i siedlisk”.

Obowiązek ochrony przyrody wynika też z wymogów wzajemnej zgodności (Cross – Compliance), które w zakresie ochrony środowiska obowiązują już od 1 stycznia 2009 roku. Nieprzestrzeganie tych wymogów może mieć wpływ na wysokość przyznawanych rolnikom płatności bezpośrednich i niektórych płatności w ramach PROW. Na obszarach Natura 2000 wymagania w zakresie wzajemnej zgodności wynikają właśnie z Dyrektyw – Ptasiej i Siedliskowej, jak i prawa krajowego w tym zakresie. Rolników gospodarujących na obszarach Natura 2000 (całe gospodarstwo lub część) obowiązują wymogi obligatoryjne, ustanowione wyłącznie dla danego obszaru, wynikające z tzw. planów zadań ochronnych (PZO) lub planów ochrony (PO). Zabrania się więc podejmowania działań mogących, osobno lub w połączeniu z innymi działaniami, znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000. Przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, mogą być realizowane, jeżeli została wydana w tej sprawie pozytywna decyzja administracyjna. Wymogi obligatoryjne to działania, które mają na celu utrzymanie siedlisk przyrodniczych lub siedlisk gatunków stanowiących przedmiot ochrony na obszarze Natura 2000 w obecnym stanie i zapobieganie pogorszeniu tego stanu poprzez prowadzenie ekstensywnego użytkowania, tj.:

1. Zachowanie siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków stanowiących przedmioty ochrony położonych na trwałych użytkach zielonych, czyli takie działania, które nie dopuszczają do częściowego lub całkowitego zniszczenia siedliska (zaoranie, zalesienie).
2. Ekstensywne użytkowanie trwałych użytków zielonych, czyli taką gospodarkę rolną, która nie prowadzi do zmiany stanu gatunkowego roślin wynikającego ze stosowania podsiewania, wałowania, zmiany sposobu nawożenia, czy stosunków wodnych.

Działania fakultatywne natomiast dotyczą czynności, które wymagają od rolników zmiany sposobu gospodarowania bądź wykonywania dodatkowych zadań zapisanych w PZO/PO, co związane jest z ponoszeniem dodatkowych kosztów wpływających na właściwy stan zachowania przedmiotów ochrony.

Regionalny dyrektor ochrony środowiska ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, plan zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 na okres 10 lat, tworząc ramy prawne do działania wszystkim podmiotom prowadzącym działalność na danym obszarze. PZO to zbiór najpilniejszych zadań i działań ochronnych. Natomiast minister właściwy do spraw środowiska ustanawia w drodze rozporządzenia plan ochrony dla obszaru Natura 2000 lub jego części na okres 20 lat. Plan ochrony określa dokładne zasady gospodarowania (działania ochronne i ograniczenia w gospodarowaniu) na obszarze Natura 2000 oraz jego granice i mapę obszaru.

Na obszarach Natura 2000 zabrania się (poza koniecznymi wymogami nadrzędnego interesu publicznego) podejmowania działań mogących, osobno lub w połączeniu z innymi działaniami, znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000, w tym w szczególności:

• pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub siedlisk gatunków roślin i zwierząt, dla ochrony których wyznaczono obszar Natura 2000, lub
• wpłynąć negatywnie na gatunki, dla ochrony których został wyznaczony obszar Natura 2000, lub
• pogorszyć integralność obszaru Natura 2000 lub jego powiązania z innymi obszarami.

Przepis ten stosuje się także do proponowanych obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty do czasu zatwierdzenia ich przez Komisję Europejską jako obszary mające znaczenie dla Wspólnoty i wyznaczenia ich jako specjalne obszary ochrony siedlisk.

Projekty polityk, strategii, planów i programów oraz zmian do takich dokumentów, a także planowane przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, a które nie są bezpośrednio związane z jego ochroną lub obszarów projektowanych, lub nie wynikają z tej ochrony, wymagają przeprowadzenia odpowiedniej oceny oddziaływania na zasadach określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

W przypadku przedsięwzięć zaliczonych do kategorii przedsięwzięć mogących znacząco (zawsze lub potencjalnie) oddziaływać na środowisko – tzw. grupa I i grupa II, ocena ta przeprowadzana jest w ramach procedury oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ), kończącej się wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Rodzaje tych przedsięwzięć określone są w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 213, poz. 1397 ze zm.). Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wydawana jest na wniosek składany zazwyczaj do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko – zasadniczy element OOŚ, dokument będący przedmiotem weryfikacji w toku oceny oddziaływania na środowisko, jest obowiązkowy dla inwestycji mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (grupa I). Dla przedsięwzięć z grupy II przeprowadzenie OOŚ (wykonanie raportu) nie jest obligatoryjne, a może zostać orzeczone w drodze postępowania OOŚ. Jeżeli nie raport, to tylko Karta Informacyjna Przedsięwzięcia. OOŚ na obszarach Natura 2000 to ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko ograniczona do badania oddziaływania przedsięwzięcia na ten obszar. Realizacja planowanego przedsięwzięcia innego niż z I lub II grupy wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, jeżeli:

• przedsięwzięcie to może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, a nie jest bezpośrednio związane z ochroną tego obszaru lub nie wynika z tej ochrony,
• obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 został stwierdzony na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy OOŚ.

Zasada przezorności nakazuje wykluczenie jakichkolwiek negatywnych wpływów na obszar Natura 2000, ponad wszelką wątpliwość. W ramach oceny oddziaływania na obszar Natura 2000 określa się, analizuje i ocenia oddziaływanie danego przedsięwzięcia, biorąc pod uwagę także skumulowane jego oddziaływanie z innymi przedsięwzięciami, tzw. efekt skumulowany. Jeżeli przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań alternatywnych, właściwy miejscowo regionalny dyrektor ochrony środowiska może zezwolić na realizację planu lub działań mogących znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000 lub obszary projektowane, żądając wykonania kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000. Koszty kompensacji przyrodniczej ponosi podmiot realizujący plan lub przedsięwzięcie.

Na obszarach Natura 2000 nie podlega ograniczeniu działalność związana z utrzymaniem urządzeń i obiektów służących bezpieczeństwu przeciwpowodziowemu oraz działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka i rybacka, a także amatorski połów ryb, jeżeli nie oddziałuje znacząco negatywnie na cele ochrony tego obszaru. Ograniczenia wynikają przede wszystkim ze specyfiki chronionych siedlisk. Jeżeli działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka lub rybacka wymaga dostosowania do wymogów ochrony obszaru Natura 2000, na którym nie mają zastosowania programy wsparcia z tytułu obniżenia dochodowości, regionalny dyrektor ochrony środowiska może zawrzeć umowę z właścicielem lub posiadaczem obszaru, z wyjątkiem zarządców nieruchomości Skarbu Państwa, która zawiera wykaz niezbędnych działań, sposoby i terminy ich wykonania oraz warunki i terminy rozliczenia należności za wykonane czynności, a także wartość rekompensaty za utracone dochody wynikające z wprowadzonych ograniczeń. Kto umyślnie narusza zakazy obowiązujące na obszarach Natura 2000 podlega karze aresztu albo grzywny.

Mając na uwadze powyższe widzimy, że Natura 2000 nie stanowi zagrożenia dla procesów inwestycyjnych a priori, a jedynie kierunkuje je tam, gdzie ich przeprowadzenie będzie miało mniejszy wpływ na przyrodę, minimalizując w ten sposób ich ogólny wpływ na środowisko. Zabronione jest jedynie to, co może znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony danego obszaru Natura 2000. Kwestia oddziaływania poszczególnych działań jest natomiast każdorazowo przedmiotem indywidualnej oceny dokonywanej przez właściwe organy administracji.

Źródło: ustawa o ochronie przyrody, strony internetowe.

​

Działalność upowszechnieniowa

i szkoleniowa w roku 2014 na

terenie gminy Kaźmierz

Działalność upowszechnieniowa i szkoleniowa służby doradczej na terenie gminy Kaźmierz prowadzona jest zgodnie z zatwierdzonym i przyjętym do realizacji planem działalności Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu na dany rok. Plan pracy natomiast powstaje w oparciu o aktualne potrzeby i priorytety mieszkańców wsi, producentów rolnych, samorządów oraz organizacji rolniczych we współpracy z Wielkopolską Izbą Rolniczą. Realizując założenia do planu pracy na rok 2014 gminna służba doradcza w gminie Kaźmierz na przestrzeni całego roku prowadziła działalność szkoleniową, która obejmowała tematy, które w roku 2014  były szczególnie ważne dla środowiska rolniczego. W ramach przygotowanych i zrealizowanych spotkań szkoleniowych odbyło się 7 wykładów specjalisty, których dominującym tematem była Integrowana Ochrona Roślin wprowadzana i realizowana w uprawach rolniczych zgodnie z Ustawą od 1.01.2014 roku a wykładowcami byli Andrzej Obst – główny specjalista ds. IOR w WODR Poznań oraz doradca specjalizujący się w zagadnieniach ochrony roślin  Lech Dudek. W ramach wykładów specjalisty poruszane były także zagadnienia związane z Finansowaniem inwestycji w gospodarstwach rolnych w ramach PROW 2014 – 2020,  które omówiła pani Lucyna Grudzień-Kozaczka - główny specjalista w Dziale Ekonomiki WODR Poznań oraz Janusz Brodzik – starszy doradca ds. ekonomiki  w ZD Szamotuły.

Ponadto rolnicy mieli możliwość zapoznania się z tematem : Zasady racjonalnego doboru maszyn rolniczych i obliczania kosztów, który to temat przedstawił w Kaźmierzu pan Piotr Konieczny - główny specjalista w Dziale Ekonomiki WODR Poznań. Kolejnym działaniem szkoleniowym realizowanym na przestrzeni całego roku 2014 były wykłady, których tematyka obejmowała aktualne potrzeby rolników z terenu gminy Kaźmierz a przygotowywane i prezentowane były przez doradcę gminnego. Wykładów takich zorganizowano łącznie 5 a tematy były bardzo zróżnicowane i poruszały następujące zagadnienia : BHP w gospodarstwach rolnych szczególnie przy wykonywaniu zabiegów ochrony roślin, Racjonalne nawożenie roślin uprawnych w okresie wegetacji ze szczególnym uwzględnieniem nawożenia azotem, Technologia uprawy zbóż na cele konsumpcyjne, Utrzymanie poziomu materii organicznej w glebie z wykorzystaniem słomy. Omawiane tematy spotkały się z dużym zainteresowanie ze strony uczestników szkoleń ze względu na aktualność poruszanych problemów. Na terenie gminy Kaźmierz od trzech lat działa Lokalna Grupa Dyskusyjna, która w swym składzie skupia głównie młodych rolników zainteresowanych pogłębianie swej wiedzy w dziedzinie ochrony roślin a prowadzi ją doradca gminny Lech Dudek.  Grupa ta zebrała się w ciągu  roku na czterech spotkaniach szkoleniowych gdzie omawiane były zagadnienia dotyczące realizacji zasad Integrowanej Ochrony Roślin w uprawach rolniczych na przestrzeni całego roku.  W okresie wegetacji w miesiącu czerwcu służba doradcza tutejszej gminy organizuje już cyklicznie od kilku lat Dni Pola połączone z objazdem pól i gospodarstw na terenie gminy. Ta forma szkoleniowa spotyka się szczególnie dużym zainteresowanie ze strony rolników, którzy licznie uczestniczą w tej metodzie upowszechnieniowej. W roku 2014 część merytoryczna odbyła się w Gospodarstwie Agroturystycznym pani Violetty Wawszczak w Radzynach gdzie przeprowadzono wykłady specjalistów a pokaz oraz prezentacje plantacji prowadzonych według zasad IOR wraz z kolekcją odmian zbóż i rzepaku w Gospodarstwie Demonstracyjny pana Wojciecha Kalinowskiego w Kaźmierzu i  na polach uprawnych w miejscowości Piersko. Omawiane zagadnienia i doskonała pogoda jaka panowała w tym dniu spowodowała, że frekwencja uczestników z terenu tutejszej gminy  oraz gmin okolicznych była bardzo duża. Ponadto w miesiącu listopadzie grupa 30 rolników z tutejszej gminy uczestniczyło w Kaźmierzu w szkoleniu w ramach projektu FAPA pod tytułem : Szkolenie z zakresu stosowania środków ochrony roślin z uwzględnieniem zasad integrowanej ochrony roślin w województwie wielkopolskim.  Omawiane zagadnienia odebrane zostały przez uczestników z dużym zainteresowaniem gdyż pogłębiły ich wiedzę o zagadnieniach Integrowanej  Ochrony Roślin realizowanej  zgodnie z obowiązującą Ustawą od 1 stycznia 2014 roku w gospodarstwach rolnych.

Uczestnicy szkolenia w Kaźmierzu w trakcie wykładu

Główny specjalista ds. IOR Andrzej Obst w trakcie  wykładu  w Radzynach

Pokaz zasad IOR na polu w Gospodarstwie Demonstracyjnym w Piersku

Główny specjalista ds. Ekonomiki Piotr Konieczny w trakcie wykładu

Działalność szkoleniowa jest jednym z podstawowych zadań realizowanych przez służbę doradczą na terenie gminy Kaźmierz i każdego roku odbierana jest z dużym zainteresowanie przez środowisko rolnicze. Ta forma upowszechnieniowa będzie kontynuowana w roku 2015 a wychodząc na przeciw aktualnym potrzebom rolników zaplanowane zostały już kolejne wykłady na przestrzeni całego roku gdzie dalej szczegółowo omawiane będą zagadnienia dotyczące Integrowanej Ochrony Roślin w uprawach rolniczych jako temat wiodący oraz inne zagadnienia wynikające z aktualnych  potrzeb  związanych z doborem, uprawą, nawożeniem i ochroną roślin towarowych i paszowych,  pozyskiwaniem nowych funduszy w ramach PROW 2014 – 2020 oraz organizacją i zarządzaniem gospodarstwami rolnymi.

WODR Poznań,  ZD Szamotuły

Lech Dudek

​

Projekt ustawy o odnawialnych źródłach energii (OZE) w obecnej formie dalej zawiera szereg niepewności zwiększających ryzyka inwestorów – stwierdza doroczny raport firmy doradczej TPA Horwath analizujący sytuację rynkową polskiej energetyki wiatrowej.

Według zaprezentowanego raportu, w 2013 r. w Polsce przybyło turbin wiatrowych o mocy 894 MW, co dało łączną moc zainstalowaną w wysokości 3,4 tys. MW. W pierwszej połowie 2014 r. przybyło kolejnych 337 MW, a łączna moc zainstalowana przekroczyła 3,7 tys. MW.

Raport przypomina, że w 2013 r. na całym świecie przybyło 35 GW mocy wiatrowych, mniej niż w 2012 r. (wzrost o 45 GW) głównie z powodu niestabilnej sytuacji prawnej w USA, co jednak jest efektem przejściowym. Na koniec zeszłego roku na świecie pracowały turbiny wiatrowe o łącznej mocy 319 GW, z czego najwięcej – 91 GW w Chinach, 64 GW w USA i 34 GW w Niemczech.

Z danych wynika, że polski sektor w 2014 r. rozwija się, ale w tym momencie nikt nie będzie już podejmował kolejnych decyzji inwestycyjnych ze względu na oczekiwaną zmianę systemu wsparcia – mówił podczas prezentacji raportu Wojciech Sztuba, partner w TPA Horwath. Projekt ustawy o OZE, nad którym pracuje Sejm, zmienia system wsparcia na aukcyjny – wsparcie dostaną te instalacje, które w ramach koszyków poszczególnych technologii zaoferują najlepsze warunki, czyli najniższą cenę.

Model aukcyjny stawia instalacjom wyższe wymagania pod każdym względem, jakościowe, efektywnościowe itp. – mówił Sztuba, oceniając, że w efekcie wejścia w życie ustawy z rynku zniknie wiele planowanych dopiero projektów wiatrowych. Do realizacji trafią te najlepsze, najbardziej wydajne, a selekcja będzie ostra – ocenił.

Uczestnicy dyskusji nad raportem wskazywali jednak na liczne niepewności, które dalej towarzyszą polskiemu sektorowi OZE, mimo że prace nad długo oczekiwaną ustawą są już zaawansowane. W projekcie jest dużo uznaniowości, ciągle np. nie wiadomo, ile energii z OZE rząd będzie chciał pozyskać z aukcji, jak ta ilość zostanie podzielona pomiędzy poszczególne technologie (wiatr, spalanie biomasy itd.) – mówił Sztuba.

Tu nie chodzi o ułatwianie życia inwestorom, im więcej ryzyk po ich stronie, tym droższa na końcu energia – mówił Sztuba. Zatem w interesie państwa jest niestawianie niepotrzebnych ograniczeń, także w projekcie ustawy – dodał.

Oficjalnie rząd deklaruje, że ustawa o OZE ma wejść w życie z początkiem 2016 r. po rocznym vacatio legis. Jednak według partnera w kancelarii BSJP Dominika Sołtysiaka, realistyczny termin uchwalenia ustawy to połowa 2015 r., zatem wejście w życie systemu aukcyjnego nastąpi dopiero w połowie 2016 r.

Sołtysiak zauważył, że dodatkowy czynnik ryzyka to decyzja rządu, by nie notyfikować ustawy – jako pomocy publicznej – w KE. Rząd uznał, że materia w projekcie zawiera się w tzw. wyłączeniu blokowym, ale nie jest wykluczone, że Komisja jednak nakaże notyfikację – mówił Sołtysiak. Wtedy nowy system wejdzie w życie realnie w II połowie 2017 r. – dodał. Wskazał też na inny rodzaj ryzyka – ryzyko polityczne. Wcale nie jest powiedziane, że ustawa zostanie przyjęta do końca kadencji Sejmu. Jeśli prace w praktyce nie zakończą się przed wakacjami 2015 r., to projekt wyląduje w koszu z powodu końca kadencji – zauważył.

Natomiast według Polskiego Stowarzyszenia Energetyki Wiatrowej, przepisy przejściowe ustawy są tak skonstruowane, że perspektywa wejścia w życie nowych przepisów wywoła lukę inwestycyjną – część projektów zostanie dokończona szybciej, a część – opóźniona. To z kolei – według PSEW – może zagrozić osiągnięciu przez Polskę celu OZE na 2020 r. w unijnej polityce klimatycznej.

Wiceprezes Stowarzyszenia Arkadiusz Sekściński przypomniał też, że dalej słabiej premiowane będą źródła działające mniej niż 4 tys. godzin rocznie, czyli wiatr, słońce i małe elektrownie wodne, co jego zdaniem wydaje się wprost niezgodne z wytycznymi KE, które mówią, że system powinien być neutralny dla różnych technologii.

Źródło: PAP.

​