Zioła i przyprawy stanowią nieodłączną część polskiej kuchni – stosowane w niej były od dawna. O smaku i zapachu potraw decydują właśnie przyprawy, które odpowiednio dobrane i dozowane podkreślają charakter potrawy, podnosząc jej smak. Przyprawianie potraw jest sztuką, na którą nie ma sztywnych reguł i recept. Dużo zależy od indywidualnych gustów i wieloletnich przyzwyczajeń. Niestety, często nawyki powodują, że w kuchni stosujemy od wielu lat tylko kilka przypraw.

Warto odkrywać nowe gatunki ziół i stosować je w swojej kuchni. Należy pamiętać, że zarówno niedostateczne, jak i nadmierne szafowanie przyprawami może popsuć smak potrawy. Umiejętność stosowania przypraw jest sztuką, a  w doskonaleniu tej sztuki najważniejsze jest to, aby używać ich świadomie i z umiarem. Przyprawy nie mają zabijać naturalnych smaków potraw, ale je podkreślać i wzbogacać. Oprócz stosowania suszonych przypraw, warto nauczyć się dodawania świeżych ziół do różnych potraw, szczególnie do sałatek i surówek.

Estragon

Jest to roślina przyprawowa o ostrym zapachu i wyrafinowanym smaku. Liście można zbierać przez cały sezon, pozostawiając 2/3 łodygi. Najlepszy termin zbioru to lipiec i sierpień. Ziele estragonu suszy się powiązane w pęczki w zacienionych i przewiewnych miejscach, można je także zamrozić. Estragon posiada liczne właściwości zdrowotne, a dodany do potraw może zastępować sól. Posiada cenne właściwości lecznicze (zawiera kwasy organiczne, sole mineralne, witaminy A i C). Zastosowanie estragonu jako przyprawy do potraw jest zalecane szczególnie osobom z nadciśnieniem tętniczym. Liście estragonu stanowią doskonały dodatek do kwaszenia warzyw: ogórków, kapusty, buraków – zapobiegają psuciu kwaszonki i pomagają utrzymać jędrność i chrupkość, a także nadają aromat. Świeże gałązki estragonu dodaje się do octu, musztardy, marynat warzywnych, sosów i mieszanek przyprawowych. Estragon dodany do ciężkostrawnych potraw z dziczyzny i baraniny ułatwi nieco trawienie. Doskonale smakuje dołączonyy do cielęciny, drobiu i ryb, a pomieszany ze szczypiorkiem i natką pietruszki stanowi doskonały dodatek do wielu sałatek. Warto dodawać drobno posiekane listki do mizerii. Świetnie smakuje też masło utarte z młodymi listkami ziela. Estragon dobrze komponuje się z następującymi warzywami: pomidorami, ogórkami, cukinią i kabaczkami.

Rozmaryn lekarski

Zastosowanie rozmarynu w kuchni jest bardzo popularne, ponieważ zioło to jest niezwykle aromatyczne, dodaje potrawie wytrawnego smaku. Liście po roztarciu wydzielają cierpkawy, korzenny zapach. Do celów kulinarnych używa się czubków pędów, które kryją w sobie najdelikatniejszy aromat i smak. Rozmaryn może być używany w stanie świeżym lub suszony. Ziele stosowane jest w lecznictwie przy niedomaganiach żołądka, wątroby i nerek, działa również napotnie i przeciwreumatycznie. Rozmaryn poprawia pamięć i koncentrację, działa rozgrzewająco, przyśpiesza porost włosów. Łagodzi bóle głowy, migreny i ataki epilepsji, podnosi ciśnienie krwi, łagodzi niestrawność, pomaga w osłabieniu organizmu. Udowodniono, że minimalizuje zmarszczki, ponieważ jest mocnym utleniaczem. W kuchni jest stosowany jako dodatek do różnego gatunku mięs, zup, sosów, kurcząt, ryb, potraw mącznych, ryżu i kasz. Jest idealny do grillowanego mięsa, a także jako dodatek do warzyw, szczególnie ziemniaków, pomidorów i bakłażana. Mięso na grill możemy marynować np. w rozmarynie, czosnku i oliwie z oliwek. Świeże lub suszone ziele można rzucić do żaru, a  pieczyste nabierze aromatu. Suszony rozmaryn jest bardziej aromatyczny niż świeży i mocniejszy w smaku – należy go stosować oszczędniej.

Lubczyk ogrodowy

Jako przyprawy używa się zarówno świeżych, jak i suszonych listków, z tym że niektórzy używają także korzeni, które mają smak korzenno-ostry oraz swoisty zapach, podobny do selerów. Korzeń i kłącza lubczyku można wykopywać najwcześniej w drugim roku uprawy. Młode listki można zrywać od wiosny do pierwszych mrozów. Do suszenia lub mrożenia należy zebrać tuż przed kwitnieniem. Roztarte, świeże liście lubczyku wydzielają silny zapach, przypominający wynalezioną pod koniec XIX wieku mieszankę ziołową do zup „maggi” – dlatego też często zioło to jest nazywane „maggi”. Lubczyk w niedużych ilościach dodawany jest do zup, dań jednogarnkowych, sosów, można je również dodawać do mięsa siekanego i mielonego. Przyprawione lubczykiem sosy i dania mięsne nabierają bardziej intensywnego, wyrazistego smaku. Jest składnikiem pęczków włoszczyzny używanych do gotowania rosołów i bulionów. Warto wypróbować go do dań z warzyw strączkowych i ziemniaków. Lubczyk ma zastosowanie w medycynie, służy przy leczeniu nerek, pęcherza, skuteczny jest również w niedomaganiach serca. Zawiera spore ilości witaminy C .

Hyzop lekarski

Ma silny, korzenny, lekko gorzkawy smak, przypominający nieco miętę i szałwię. Zawiera olejek eteryczny i różne goryczki. Od dawna jest stosowany w ziołolecznictwie, np. w celu ułatwienia trawienia tłustych potraw i w przeziębieniach. Jako przyprawa jest u nas niestety rzadko używany. Hyzop jest doskonałą przyprawą do ciemnych mięs, świeże pędy dodają aromatu i smaku potrawom z ziemniaków, fasoli i treściwym daniom mięsnym. Kwiaty hyzopu stanowią ładne i jadalne przybranie sałatek. Doskonale sprawdza się jako dodatek do marynat i bejcy, można zielem przyprawić grillowaną rybę. Nie należy go długo gotować i trzeba stosować z umiarem. Na bieżące potrzeby obcinamy młode listki, wierzchołki pędów i kwiaty aż do jesieni. Do suszenia najlepiej nadają się pędy tuż przed kwitnieniem.

Lebiodka pospolita

Inaczej nazywana „oregano” ma aromatyczny, lekko gorzki smak i przypomina zwłaszcza zapachem majeranek i tymianek. Jest jednak w smaku zdecydowanie ostrzejsza. Zioło wykorzystujemy świeże lub suszone. Ze względu na pokrewieństwo z majerankiem można je stosować zamiast majeranku do wszelakich mięs, zup, sosów, ryb, jajek, ryżu, klusek i warzyw. Lebiodka jest klasyczną przyprawą do pizzy, pasuje też dobrze do pomidorowych sosów, zawiesistych dań jednogarnkowych i do pieczonych lub z rusztu mięs: cielęciny i wieprzowiny. Jako lek pomaga w lekkich zaburzeniach żołądkowych, dobra jest też jako środek moczopędny i napotny. Na bieżące potrzeby obrywamy listki i czubki pędów aż do jesieni. Do suszenia nadają się tylko delikatne, górne części pędów i pędy boczne (zrywać w porze kwitnienia). W szczelnych opakowaniach ziele długo zachowuje pełny aromat.

Melisa cytrynowa

Jako przyprawa charakteryzuje się silnym, przyjemnym aromatem, harmonizującym z innymi przyprawami. Polecana jest do aromatyzowania octu, oleju lub oliwy, do marynat, koktajli, likierów, zarówno w postaci świeżych, jak i suszonych listków. Używać jej można do sałaty zielonej, drobiu, cielęciny, grzybów, sosów, zup. Nadaje się do mięs delikatnych białych (potrawki z kury czy cielęciny) oraz jako dodatek do ryb morskich, bowiem likwiduje częściowo ich charakterystyczny zapach. Drobno posiekane listki można dodawać do twarogów, serków oraz różnych past. Smak melisy jest przyjemnie świeży i cytrynowy. Melisę można wykorzystać wszędzie tam, gdzie odrobina cytryny nadałaby potrawie ostateczny smak. Liście ładnie wyglądają jako przybranie deserów. Ponieważ jej aromat jest bardzo ulotny, do ciepłych dań dodajemy ją na samym końcu. Napar z melisy może z powodzeniem zastępować herbatę szczególnie dla osób starszych. Jako lek działa uspokajająco, przeciwbólowo, przeciwskurczowo, a nawet przeciwwirusowo. Pomaga w przewlekłych katarach, gorączce, przeziębieniu, bólach głowy. Stosuje się ją w trudnościach z zasypianiem, dolegliwościach żołądkowo- jelitowych i w opryszczce wargowej. Melisa najsilniej pachnie tuż przed kwitnieniem. Surowiec można zbierać przez cały okres wegetacji – używać świeżego bądź suszu lub zamrożonego.

Mięta

Smakuje w zależności od gatunku – pieprzowo i chłodząco lub słodko i świeżo. Może przypominać woń jabłek, bananów, pomarańczy czy też róż. Orzeźwia w letnich sałatkach, przede wszystkim z jogurtowym dresingiem. Można ją wykorzystywać w pomidorowych sosach i duszonych daniach z pomidorami (też razem z bazylią). Miętowy sos pasuje do  dań z jagnięciny i dziczyzny. Znakomita jest w koktajlach i  letnich lemoniadach. Ze świeżej i suszonej można robić herbatki. Oszczędnie stosowana w mieszankach ziołowych, np. do dań z twarożku, sprawia, że nabierają one świeżego i pełnego aromatu. Miętę stosujemy w przeziębieniach, bólach głowy, dolegliwościach żołądkowo-jelitowych. Ma również działanie przeciwskurczowe. Świeże liście i pędy zbieramy do jesieni. Do suszenia najlepiej ściąć pędy przed kwitnieniem. Ponieważ wysuszona mięta nadaje się tylko na herbatkę, na przyprawę najlepiej ją zamrozić lub posadzić w doniczce i uprawiać na parapecie. Mięta jest nieodzownym dodatkiem do arabskiej sałatki „tabule”.

Szałwia lekarska

Dodaje smaku różnym potrawom i wyrobom kulinarnym, zwłaszcza wypiekom. Używać należy jej jednak oszczędnie. Z powodu właściwości ułatwiających trawienie szałwia jest stosowana do przyprawiania przede wszystkim tłustych mięs (baraniny, wieprzowiny, kaczki) i węgorza. We włoskiej kuchni zioło to ma wszechstronne zastosowanie: podaje się makaron z masłem i szałwią oraz smaży się z szałwią cielęcą wątróbkę i mięsa. Można ją dodawać w niewielkich ilościach do fasoli, grochu, soczewicy, soi, bobu, tłustych zup, sosów, tłustych ryb, zapiekanek i ryżu. Szałwia z powodzeniem może zastąpić w potrawach dietetycznych zarówno gałkę muszkatołową, jak i goździki. Świeżymi listkami możemy pięknie udekorować swoje letnie sałatki. Szałwia wykazuje właściwości antyseptyczne. Jest pomocna w dolegliwościach trawiennych, ostrych bólach gardła, w stanach zapalnych w obrębie jamy ustnej i gardła. Ponadto hamuje wydzielanie potu. Ponieważ liście szałwii nawet pod śniegiem pozostają świeże, można je zbierać przez cały rok. Dają się jednak też dobrze mrozić. Suszona jest wprawdzie nadal aromatyczna, ale smakuje jednak trochę jak lek.

Tymianek właściwy

W kuchni ma zastosowanie jako przyprawa, tak w stanie świeżym, jak i po wysuszeniu. Jego cytrynowy aromat dobrze komponuje się z wieloma potrawami. Używać go można do drobiu, cielęciny, wołowiny, ryb i sosów, ale szczególnie polecany jest do potraw z dużą ilością pieprzu, co czyni je bardziej wyrafinowanymi w smaku. Nadaje się do przyprawiania farszów, potraw z dziczyzny, baraniny i jagnięciny, a z ryb najlepiej komponuje się z łupaczem. Tymianek stanowi składnik wielu ziołowych mieszanek. Najbardziej znana mieszanka to z pewnością „zioła prowansalskie”. Na potrzeby kuchenne do jesieni zbieramy jedynie młode pędy. Do suszenia obcinamy całe gałązki tuż przed kwitnieniem (albo w trakcie). Podobnie jak rozmaryn, suszony tymianek jest bardziej aromatyczny niż świeży i bardziej wytrawny. Jako lek ma zastosowanie w stanach zapalnych dróg oddechowych, nieżytach żołądka oraz niedostatecznym wydzielaniem soku żołądkowego. Działa uspokajająco, moczopędnie, pobudza trawienie, obniża gorączkę.

Agroturystyka wg wikipedii– forma wypoczynku w warunkach zbliżonych do wiejskich. Może być połączona z pracą u osoby zapewniającej nocleg. Traktowana jako alternatywne do rolnictwa źródło dochodu mieszkańców wsi.

Ta forma turystyki obejmuje różnego rodzaju usługi, począwszy od zakwaterowania, poprzez częściowe lub całodniowe posiłki, wędkarstwo i jazdę konną, po uczestnictwo w pracach gospodarskich. Polega na wykorzystaniu walorów krajobrazu wiejskiego i uatrakcyjnianiu gościom pobytu udziałem w codziennych zajęciach w gospodarstwie, w tradycyjnym rzemiośle artystycznym (np. haftowanie, szydełkowanie), w obrzędach ludowych oraz w przygotowywaniu potraw regionalnych, połączonym z wypiekiem chleba, wyrobem serów lub wędlin.

Agroturystyka to rodzaj turystyki wiejskiej, znanej w Polsce od dawna jako wczasy pod gruszą. Jest to forma wypoczynku u rolnika, w funkcjonującym gospodarstwie rolnym, gdzie można mieszkać, jadać wspólne posiłki z gospodarzami, uczestniczyć w wielu pracach polowych, obserwować jak na co dzień wygląda hodowla zwierząt i produkcja roślinna.

Celem agroturystyki jest przeciwdziałanie wyludnieniu wsi i miejscowości górskich, wzrost dochodów ludności miejscowej, wytwarzanie wyrobów pamiątkarskich, wzrost atrakcyjności obszarów wiejskich, wyrażający się we wzroście cen gruntów, a przez to wartości terenów rolnych i wiejskich oraz rozwój infrastruktury wspierającej ekologiczne wzory turystyki.

W powiecie wrzesińskim znajdują się również gospodarstwa  , które chętnie goszczą u siebie gości. Największa liczba  gospodarstw tego typu zlokalizowanych jest w pobliżu Warty w sąsiedztwie dużych kompleksów leśnych .   Poniżej prezentuję dwa  z nich położone  w Czeszewie w gminie Miłosław.

Jedno  z nich to przytulne gospodarstwo p.p. Wożniaków-Gospodarstwo Agroturystyczne „U Leny” oferujące wypoczynek w ciszy i spokoju a drugie kieruje ofertę  dla osób pragnących  aktywnie spędzić czas  , poprawić kondycje i leżące w pobliżu pierwszego  - Ośrodek  Rekreacyjno –Sportowy „U Kazia”. Obydwa usytuowane na obrzeżach Żerkowsko-Czeszewskiego Parku Krajobrazowego oraz w pobliżu Nadwarciańskiego Parku Krajobrazowego. Gospodarstwa oferują wygodne pokoje sprzyjający wypoczynkowi, proponują smaczne wyżywienie oraz organizacją wszelkiego typu imprezy okolicznościowe- grillowanie , spływ kajakiem , przejażdżki rowerowe , przejażdżki bryczką. W pobliżu gospodarstwa znajdują się lasy zasobne w jagody i grzyby oraz wiele atrakcji turystycznych. Turyści, którzy tu przyjadą, mogą zwiedzić wiele ciekawych miejsc związanych z historią i przyrodą. W samym Czeszewie znajduje się zabytkowy drewniany kościół i gospoda zwana „Oberżą". W okolicach Czeszewa wytyczonych jest wiele tras rowerowych - jedna z nich prowadzi do pałacu Henryka  Dąbrowskiego w Winnej Górze. Po przeprawie promowej można udać się do Śmiełowa, gdzie znajduje się Muzeum A. Mickiewicza. Miłośników przyrody zainteresuje rezerwat przyrody usytuowany w Żerkowsko – Czeszewskim  Parku Krajobrazowym. Znajdują się tam liczne pomniki przyrody (ponad 100-letnie dęby i klony), chronione gatunki flory i fauny, m.in. storczyk i podkolan biały, a także występuje 75 gatunków ptaków (z czego 25 gatunków zagrożonych jest wyginięciem). Nierzadko można spotkać  tutaj orła bielika , czarnego bociana .Stwierdzono także, iż Park ten jest siedliskiem największej w Wielkopolsce kolonii dzięcioła średniego.

Niezwykłą atrakcją Gospodarstwa „u Kazia” jest otwarta tu jaskinia solno-jodowa, w której  stworzony jest specyficzny mikroklimat morski. W jaskini organizowane są 45 min. seanse z zastosowaniem muzykoterapii, koloroterapii, i refleksoterapii.
Dla osób lubiących aktywny wypoczynek, Gospodarstwo „u Kazia” organizuje spływy kajakowe po wijącej się przez Nadwarciański Park Krajobrazowy rzece Warcie.
W nowoczesnej i w pełni wyposażonej w sprzęt fitness sali gimnastycznej, można poświęcić odrobinę czasu na poprawę sylwetki , pograć w squasha czy pobiegać na korcie za piłka tenisową.
 

Gospodarstwo Agroturystyczne u Leny zaprasza  smakoszy dobrej kuchni - na regionalne potrawy i domowe ciasta w miłej domowej atmosferze. Nad stawem rekreacyjnym  można zgrilować złowione przez siebie ryby. Położenie gospodarstwa , wyposażenie w odpowiednią infrastrukturę  ,miłe  przyjęcie sprzyja  wszelkiego rodzaju imprezom integracyjnym i  tematycznym ,które chętnie tutaj znajdują swoje miejsce , niektóre już od kilku lat.  Cisza , spokój , bezpośredni kontakt z naturą jest inspiracją dla malarzy, którzy już od kilu lat goszczą tu z plenerem malarskim.

Poniżej galeria zdjęć prezentująca te dwa obiekty:

1. Gospodarstwo Agroturystyczne U LENY
2. Ośrodek Rekreacyjno –sportowy U KAZIA

Na niektórych plantacjach buraka cukrowego pojawiły się objawy chwościka buraka. Chwościk buraka (Cercospora beticola) jest najgroźniejszą chorobą liści buraków cukrowych, pastewnych i ćwikłowych, wywoływaną przez grzyba o tej samej nazwie.

Zarodniki grzyba przenoszą się przez wiatr i krople deszczu. Kiełkują na liściu i wnikają przez aparaty szparkowe do wnętrza liścia. Po kilku dniach na liściach pojawiają się plamki o średnicy 2-4 mm, okrągłe, brązowe, szarzejące, otoczone czerwono-fioletową obwódką. Wewnątrz obwódek widoczne są czarne punkty i szary nalot złożony z trzonków konidialnych. Konidia te, rozsiewane przez deszcz, stanowią czynnik rozprzestrzeniający chorobę. Pojedyncze początkowo kolorowe punkty zlewają się w brązowe plamy. Liście przestają asymilować i stają się brązowe. Rozwój choroby prowadzi do usychania i skręcania liści. Buraki ,,walcząc” z chorobą tworzą nowe ulistnienie. Odrastające liście tworzą stożkowaty kształt głowy buraka – widoczny charakterystyczny objaw choroby. Powstanie nowego aparatu asymilacyjnego wiąże się z gwałtownym zapotrzebowaniem rośliny na energię niezbędną do szybkiego wzrostu liści. Najprostszym źródłem energii do tworzenia liści jest zgromadzony w korzeniach cukier. Wystąpienie chwościka na plantacji buraka cukrowego wiąże się więc z poważnym spadkiem plonu i zawartości sacharozy w korzeniach.

Temperatura powietrza w ciągu dnia powyżej 25°C, ciepłe noce oraz wysoka wilgotność powietrza to idealne warunki dla rozwoju chwościka. Czas zatem intensywnie monitorować plantacje buraka cukrowego, by w porę wykonać zabieg ochrony plantacji. Termin pierwszej aplikacji środka ochrony roślin uzależniony jest od stopnia porażenia liści buraka cukrowego. Bardzo istotne jest, aby w przypadku wczesnego wystąpienia patogena, tj. od początku lipca do pierwszych dni sierpnia, wykonać zabieg fungicydem (tabela) przy maksymalnie 5% porażeniu roślin. W miarę upływu, próg zagrożenia zmienia się i w terminie od 5 do 15 sierpnia wynosi do 15% porażenia, a w okresie od 15 sierpnia do 5 września objawy choroby mogą sięgać do 45%.

Źródło: Wyszukiwarka środków ochrony roślin, http://www.minrol.gov.pl.

Chcąc wprowadzić jakiekolwiek zmiany w budynku mieszkalnym, powinniśmy wiedzieć – co jest remontem, a co przebudową.

Proste prace remontowe, takie jak malowanie ścian, płytkowanie ścian pomieszczeń czy wymiana powierzchni podłóg, nie wymagają zawiadomienia – zgłoszenia robót w starostwie powiatowym w wydziale budownictwa i architektury. Chcąc jednak podczas robót remontowych głębiej ingerować w roboty – rozbiórka ścian, powiększenie powierzchni okien, budowa zjazdu/podjazdu na działkę siedliskową, powinniśmy zadbać o pozwolenie na budowę.

W przypadku rozbiórki ścian musimy ustalić, czy jest to ściana konstrukcyjna o minimalnej grubości 25 centymetrów, na której oparty jest strop, czy może jest to ściana działowa grubości 6 i 12 cm, którą bez przeszkód można modyfikować i usuwać, gdybyśmy z dwóch osobnych małych pomieszczeń chcieli zrobić przykładowo jeden większy pokój. Przed wyburzeniem ścianki działowej musimy również ustalić, czy powierzchnia ściany nie kryje w sobie instalacji wodnej, kanalizacyjnej, elektrycznej. Zwiększając powierzchnię poszczególnych pomieszczeń, być może konieczna będzie również wymiana grzejników, aby zapewnić komfort cieplny użytkowników mieszkania.

Prac remontowo-adaptacyjno-wyburzeniowych nie należy wykonywać tak zwanym systemem gospodarczym. Powinna je przeprowadzać ekipa znająca się na podobnych pracach, pod nadzorem osoby mającej odpowiednie uprawnienia budowlane. Częściową gwarancją dobrze wykonanych robót są opinie znajomych na temat firmy i rekomendacje.

Podstawą do wykonania takich robót jest dokumentacja techniczna, która musi być sporządzona przez projektanta budowlanego.

Prace remontowo-adaptacyjno-wyburzeniowe to trudne zadanie, ponieważ podczas ich wykonywania możemy natknąć się na wiele niespodzianek, których nie widzimy podczas wznoszenia nowego obiektu.

Dopełnienie formalności biurokratycznych w starostwie powiatowym – wykonanie ZGŁOSZENIA ROBÓT lub otrzymanie POZWOLENIA NA PRZEBUDOWĘ jest potrzebne, by prace remontowe przebiegały zgodnie z prawem budowlanym i by nie dały „życzliwym sąsiadom” możliwości wstrzymania na pewien czas robót. Zmiany przeprowadzone bez porozumienia z organami budownictwa w powiecie mogą być potraktowane jako samowola budowlana. Chociaż polskie prawo nie wypracowało jeszcze precyzyjnej definicji tego zjawiska, to dopuszczenie do samowoli budowlanej może skutkować karą finansową lub koniecznością przywrócenia stanu pierwotnego mieszkania – przed rozpoczęciem robót.

POZWOLENIE BUDOWLANE z chwilą złożenia dokumentacji uzyskuje się w terminie do 56 dni.

Jeżeli roboty zgłosimy trybem ZGŁOSZENIA ROBÓT, to w terminie 30 dni od daty zgłoszenia możemy przystąpić do ich realizacji, o ile wydział architektury nie wniesie w ciagu tych 30 dni pisemnego sprzeciwu wobec wykonywania zgłoszonych robót.