Chorobę tę zaobserwowano na roślinach pomidora – na całym świecie, na papryce – w rejonach jej uprawy. W sprzyjających warunkach rozwojowych dla bakterii choroba może spowodować znaczną obniżkę plonu owoców papryki i pogorszenie ich jakości.

Porażane są wszystkie części nadziemne roślin papryki, tzn. liście, ogonki liściowe, łodygi i owoce. Najsilniej porażane są młodsze tkanki roślin, w związku z tym choroba występuje już na siewkach.

Na chorych liściach pojawiają się drobne, wodniste plamki, które szybko osiągają średnicę 2-3 mm. Środek plamki ciemnieje, a zewnętrzna część otoczona jest żółtą obwódką. Następnie żółkną pozostałe tkanki liścia. Na ogonkach liściowych, łodygach i szypułkach kwiatowych plamy są czarne, wydłużone. Młode siewki i porażone liście żółkną i zamierają. Z porażonych szypułek odpadają kwiaty. Na owocach plamy są czarne, wypukłe, otoczone wodnistą obwódką. Porażone rośliny mają zahamowany wzrost.

Optymalna temperatura rozwoju bakterii powodujących chorobę to 25-30°C. Bakterie przenoszą się z roku na rok na nasionach i z resztkami chorych roślin. W okresie wegetacji do liści papryki bakterie wnikają przez szparki oddechowe.

Na polu, gdzie wystąpiła choroba, należy stosować co najmniej trzyletnią przerwę w uprawie papryki i pomidora. Nasiona powinny pochodzić ze zdrowej plantacji. Chore rośliny należy z plantacji usuwać i palić. Należy stosować zabiegi chemiczne zgodnie z zaleceniami Programu Ochrony Warzyw.

Źródło: A. Studziński „Atlas chorób i szkodników roślin warzywnych”.