Większość ogródków przydomowych charakteryzuje się warunkami mikroklimatycznymi i glebowymi sprzyjającymi uprawie ziół – są to tereny osłonięte od silnych wiatrów, dobrze nasłonecznione, mają gleby zazwyczaj pulchne, żyzne, zasobne w próchnicę i są wolne od wieloletnich chwastów.

Przy wyborze stanowiska pod ogródek zielarski musimy pamiętać, że wiele ziół pochodzi ze słonecznych i ciepłych krajów. Należą do nich: bazylia, cząber, kolendra, koper włoski, lawenda, lebiodka, majeranek, melisa, ogórecznik, papryka, rozmaryn, tymianek. Inne, jak estragon, lubczyk czy rzeżucha, nie są wrażliwe na chłody i mogą rosnąć nawet w półcieniu.

Najlepszą lokalizacją dla naszego ogródka jest teren przy południowej ścianie budynku. Do stworzenia bardziej dogodnego mikroklimatu polecamy od strony północnej ogródka posadzenie żywopłotu. Do tego celu możemy wykorzystać rośliny jednoroczne – słonecznik, kukurydzę lub wieloletnie – grab, ligustr, irgę, jałowiec, sosnę górską, żywotnik (tuja). Możemy również stosować osłony z takich materiałów jak: drewno (deski, paliki), folia polietylenowa itp.

Istotnym warunkiem powodzenia ogrodowej uprawy ziół jest właściwe przygotowanie gleby. Musi się ona charakteryzować dostateczną przepuszczalnością, szybko nagrzewać i być bogata w składniki organiczne. Jeśli dysponujemy tylko glebą ciężką, gliniastą, to możemy poprawić jej strukturę przez przeprowadzenie drenażu przy użyciu piasku, żwiru lub kompostu. Gleby lekkie muszą być wzbogacone próchnicą przez nawożenie organiczne (obornikiem, kompostem, nawozami zielonymi). Większość roślin zielarskich wymaga gleb o odczynie obojętnym, dlatego konieczne jest ich wapnowanie średnio co 3 lata (stosuje się 1,5-3 kg wapna lub kredy na 10 m² powierzchni.

Źródło: Piotr Metera „Zioła i przyprawy z własnego ogródka”.