Ze względu na wegetatywny sposób rozmnażania ziemniaków, sadzeniak stanowi źródło przenoszenia wielu groźnych agrofagów na sezon następny. Dlatego należy zwrócić baczną uwagę na ich stan zdrowotny i właściwie przygotować je do sadzenia.
Najlepiej jest stosować sadzeniaki pochodzące z kwalifikowanych plantacji. Przygotowując materiał do sadzenia, należy starannie wykonać selekcję i usunąć wszystkie bulwy z widocznymi objawami chorób (ospowatość bulw, sucha i mokra zgnilizna, zaraza ziemniaka) i uszkodzeniami mechanicznymi, eliminując w ten sposób możliwość wniesienia materiału infekcyjnego do gleby.
Korzystny wpływ na zmniejszenie zagrożenia występowania chorób ma prawidłowe wykonanie zabiegu pobudzania i podkiełkowywania bulw. Są to powszechnie zalecane zabiegi, których prawidłowe wykonanie wpływa między innymi na:
- przyspieszenie okresu wschodów o kilka do kilkunastu dni w zależności od stanu fizjologicznego sadzeniaków, warunków pogodowych od momentu sadzenia do końca wschodów; szybko rozwijające się rośliny mają lepiej rozwinięty system korzeniowy i są odporniejsze na warunki suszy, również są mniej narażone na wystąpienie chorób okresu wegetacji, np. rizoktoniozy czy zarazy ziemniaka;
- zwiększenie odporności na porażenie przez choroby wirusowe.
Niezależnie od długotrwałości podkiełkowywania, bulwom poddawanym temu zabiegowi należy zapewnić temperaturę 10-15°C, wilgotność względną powietrza ok. 80-85% oraz dostęp światła o natężeniu przynajmniej 150 lx przez 10-12 godzin na dobę (może to być światło naturalne bądź sztuczne). W celu zabezpieczenia wystarczających warunków świetlnych do prawidłowego rozwoju kiełków, wszystkie podkiełkowywane bulwy najlepiej jest umieścić w ażurowych skrzynkach, ustawianych piętrowo. Po 2-3 tygodniach zalecane jest dokonanie przeglądu sadzeniaków. W trakcie jego przeprowadzania wskazana jest zmiana miejsca usytuowania skrzynek. Na ogół bulwy znajdujące się w skrzynkach postawionych na dole mają znacznie gorsze warunki świetlne. Powoduje to zróżnicowanie stanu kiełków na podkiełkowywanych sadzeniakach, a w konsekwencji nierównomierność rozwoju roślin w okresie wschodów.
Prawidłowo rozwinięte kiełki są wyraźnie zabarwione, krótkie (nie przekraczają 18-20 mm), z zaznaczonymi piętrami przyszłego pędu i zawiązkami korzeni.
W gospodarstwie prowadzącym produkcję ziemniaków na zbiór w pełni wegetacji, zarówno wtedy, gdy jest to uprawa z zastosowaniem okrywy, jak i uprawa standardowa, wybór i przygotowanie pola przeprowadza się znacznie wcześniej. Czynnikami środowiska glebowego szczególnie dobrze służącymi uprawie ziemniaków są:
- dobre stosunki powietrzno-wodne,
- odpowiednia zawartość i łatwa dostępność składników pokarmowych,
- brak chwastów trwałych i szkodników wielożernych.
Do osiągnięcia takiego celu niezbędne jest staranne i terminowe wykonanie zabiegów uprawowych służących zwalczeniu chwastów i szkodników glebowych po zbiorze przedplonu, wzbogacenie gleby w substancję organiczną oraz przeprowadzenie prac uprawowych zapewniających odpowiednie spulchnienie warstwy ornej.
Termin sadzenia jest kolejnym etapem właściwego postępowania z sadzeniakami. W uprawie standardowej termin sadzenia w zależności od rejonu układa się między drugą dekadą kwietnia a pierwszą dekadą maja. Opóźnienie tego terminu o 2 do 6 tygodni w stosunku do optymalnego wpływa na obniżenie wysokości plonu o 7 do 50%.
Głębokość sadzenia także stanowi pośredni sposób obniżania porażenia bulw i roślin przez sprawców chorób. W zależności od wielkości sadzeniaka, głębokość sadzenia wynosi 5-6 cm dla sadzeniaków o wielkości 30-40 mm i 7-8 cm dla sadzeniaków dużych w stosunku do wyrównanej powierzchni gleby. Dostosowując głębokość sadzenia do sposobu wiązania bulw uprawianej odmiany oraz rodzaju gleby, możemy znacznie ograniczyć możliwość rozwoju chorób. Na glebach lekkich możemy posadzić bulwy trochę głębiej ze względu na łatwość osypywania się gleby z redlin w celu uniknięcia zazielenienia bulw oraz porażenia młodych bulw przez sprawców chorób, np. zarazy ziemniaka, alternariozy. W przypadku gleb ciężkich ze względu na trudności w ich ogrzewaniu, aby uniknąć porażenia bulw przez rizoktoniozę oraz przy dłuższych okresach wilgoci, kiedy istnieje zwiększone ryzyko porażenia bulw przez sprawców mokrej zgnilizny i czarnej nóżki ziemniaka, można sadzeniaki sadzić trochę płycej.