Roślinność turzycowata występuje najczęściej w siedliskach wilgotnych i mokrych, gdzie często tworzy charakterystyczne płaty. To wieloletnie rośliny zielne. Podobnie jak trawy wytwarzają wiązkowy system korzeniowy. Często charakteryzują się pokrojem kępkowym. Wiele gatunków, dzięki posiadaniu zakorzeniających się rozłogów, tworzy gęste lub luźne darnie. Wiele cech odróżnia jednak turzycowate od traw. Łodyga jest najczęściej trójkanciasta, pełna w środku, niepodzielona na węzły i międzywęźla. Liście wyrastają na trzy strony, starsze liście i łodygi gromadzą dużo krzemionki, wskutek czego stają się twarde i ostre.

Roślinność turzycowata może dominować w składzie gatunkowym na łąkach bagiennych. W praktyce rolniczej najczęściej jest koszona i suszona na siano. Ze względu na twardość łodyg i liści jest ona niechętnie zjadana przez zwierzęta gospodarskie. W badaniach naukowych przeprowadzonych przez zespół prof. Jana Zastawnego (ITP Falenty) wykazano, że kiszonka z roślinności turzycowej jest znacznie lepsza i chętniej pobierana przez zwierzęta niż siano. Korzystny jest także dodatek preparatów bakteryjnych i bakteryjno-enzymatycznych, które poprawiają jakość i wartość pokarmową kiszonek. W większości przypadków dodatek testowanych preparatów poprawiał również stabilność tlenową kiszonek. Ich zastosowanie miało również wpływ na dzienne przyrosty zwierząt (wyższe o 24%).

Ocena jakości i wartości pokarmowej sianokiszonek oraz uzyskane przyrosty ciężaru ciała wskazują, że zakiszanie roślinności turzycowej jest lepszym sposobem konserwacji niż suszenie jej na siano.

Źródło: Informator o wynikach badań przeznaczonych do upowszechniania.