Chrząszcz o długości od 3,2 do 4 mm, koloru szarawego z powodu szarych łusek włosowych. Głowa wydłużona w cienki, wygięty do dołu ryjek. Larwa o długości 7 mm, bez odnóży, do wewnątrz zakrzywiona, żółtawo-biała. Głowa młodych larw początkowo czarnawa, potem żółto-brązowa z charakterystyczną szczeciną w górnej części. Chrząszcze chowacza brukwiaczka zimują w glebie na polach po roślinach kapustnych. Nalot na plantacje rzepaku następuje wiosną, gdy temperatura gleb wynosi 5-7^oC, a temperatura powietrza osiągnie 10-12^oC. Po dokonaniu żeru uzupełniającego samica składa jaja w pędy, głównie poniżej ich wierzchołków. Po upływie 11-20 dni wylęgają się larwy, które żerują wewnątrz pędów roślin do osiągnięcia przez rzepak fazy początku dojrzewania. Rozwój larw trwa około 40 dni, po czym larwy przepoczwarzają się w glebie. Młode chrząszcze pojawiają się w końcu czerwca i w lipcu. W ciągu roku rozwija się jedno pokolenie chowacza brukwiaczka.

Chowacz brukwiaczek – fot. Farmer.pl

Pierwsze objawy obecności chowacza brukwiaczka to miejsca „ukłuć” na łodydze wielkości ok. 1 mm, początkowo śluzowate, potem białawo obrzeżone. W trakcie wzrostu pędu głównego okaleczone miejsca wydłużają się, tworzą cienkie rynny, zgrubienia oraz skrzywienia w kształcie litery „S”, przede wszystkim w dolnej części łodygi. W tych miejscach łodygi pękają, szczególnie po okresach mrozów lub obfitych opadów, odsłaniając ślady żerowania larw. Otwory wydrążone przez larwy można znaleźć zwłaszcza w kątach liści. Objawy uszkodzeń spowodowane przez chowacza brukwiaczka można pomylić z objawami uszkodzeń, jakie powstają w wyniku żerowania chowacza czterozębnego i powodowanymi przez późne przymrozki.

Masowe występowanie chowacza brukwiaczka w dużym stopniu zależy od warunków pogodowych w okresie wschodów rzepaku. Sucha pogoda w sierpniu i wrześniu powoduje, że wschody są słabe, co poważnie zwiększa zagrożenie ze strony szkodnika. Uszkodzenia powodowane przez chowacza brukwiaczka przyczyniają się do większego porażenia roślin rzepaku przez choroby, a szczególnie przez suchą zgniliznę kapustnych, zgniliznę twardzikową oraz szarą pleśń.

Ograniczeniu występowania chrząszczy sprzyja prawidłowa agrotechnika, izolacja przestrzenna od innych roślin kapustowatych, wczesny wysiew nasion, wysiew odmian późno wznawiających wegetację wiosną oraz chemiczne zwalczanie.

Źródło: Poradnik sygnalizatora ochrony rzepaku, Poznań 2008.