Rokitnik jest gatunkiem zasiedlającym ubogie gleby. Najlepsze dla niego jest stanowisko słoneczne. Gleba powinna być pulchna i piaszczysta z mała ilością wody, ale z dużą wapnia. Idealnie nadaje się do obsadzania nieużytków, skrajów lasów. Walorem rokitnika są barwne owoce, srebrzyste liście i małe wymagania oraz odporność na choroby i szkodniki. Nadaje się na żywopłoty – dobrze znosi cięcie i silnie krzewi się. Utrzymanie rokitnika na określonej powierzchni wymaga stałego usuwania odrostów korzeniowych, gdyż rokitnik jest rośliną, która wytwarza ich bardzo dużo. Rokitnik kwitnie w kwietniu lub w maju. Kwiaty barwy żółtej są wiatropylne. Owoce osadzone na krótkich szypułkach mają barwę od żółtej do czerwonej. Są bardzo kwaśne i czasem z gorzkim posmakiem. Jako surowe nie nadają się do jedzenia, ale są cennym surowcem do przetwórstwa i lecznictwa. W swoim składzie zawierają cukry, kwasy, garbniki, pektyny oraz tłuszcze. Owoce bogate są witaminy: C, A, B, F, E, P. Rokitnik jest rośliną dwupienną, dlatego należy pamiętać, aby zakupić co najmniej dwie rośliny, męską i żeńską. Gdy sadzimy całą grupę roślin wystarczy jeden egzemplarz męski na kilkanaście żeńskich. Zbiór owoców można przeprowadzić od września do zimy, pamiętając jednak, że z upływem czasu tracą swoją wartość, utrzymują one się na roślinie przez całą zimę, aż do wiosny. Najłatwiej jest zbierać owoce rokitnika zmarznięte, lecz nie należy czekać dłużej niż do pierwszego mrozu. Z rokitnika można zrobić sok, przecier lub konfitury. Co ciekawe, podczas gotowania witamina C nie ulega rozkładowi (jak w owocach innych roślin), gdyż rokitnik nie posiada enzymów rozkładających tę witaminę.

Jarosław Górski