Chorobę powoduje ten sam wirus, który jest sprawcą ospowatości moreli. Występuje w szczególnie dużym nasileniu na Półwyspie Bałkańskim i praktycznie w całej Europie. Wirus powodujący ospowatość, oprócz śliwy i moreli, poraża ałyczę i wiele dzikich gatunków z rodzaju Prunus.

Na porażonych drzewach objawy choroby najczęściej są widoczne na liściach i owocach, czasem mogą występować tylko na liściach lub tylko na owocach. Na liściach objawy choroby mają wygląd chlorotycznych, rozlanych pierścieni, pasków lub niekształtnych plam. Na owocach objawy występują w momencie, gdy zaczynają one dojrzewać. Początkowo objawy choroby mają postać ciemnogranatowych, później zapadających się plam. Miąższ owocu w miejscu zapadniętych plam jest brunatnoczerwony, gąbczasty o nieprzyjemnym posmaku. Owoce mają obniżoną zawartość cukru. Przy silnym porażeniu nie nadają się do bezpośredniego spożycia i na przetwory. Chore owoce przedwcześnie dojrzewają i opadają.

Szkodliwość choroby jest bardzo duża, szczególnie dla odmian z grupy węgierek, które są bardzo podatne na szarkę. Mniej podatne na szarkę są śliwy renklody.

Wirus ospowatości śliwy rozprzestrzeniany jest przez mszyce. Z sadu należy usuwać chore drzewa i systematycznie zwalczać mszyce. W zwalczaniu choroby najważniejsze jest pobieranie do rozmnożeń materiału ze zdrowych drzew.

Źródło informacji: Nagy B. „Atlas szkodników i chorób roślin sadowniczych”, PWRiL, Warszawa 1972.