Uprawa winorośli nie należy w Polsce do znaczącej,  z powodu niekorzystnych warunków klimatycznych. Dzięki osiągnięciom hodowlanym mamy w doborze odmiany, które łączą w sobie wytrzymałość na mróz i niskie wymagania termiczne w okresie wegetacji  z niezłym smakiem owoców. Nowe odmiany mieszańcowe  i zmieniający się klimat, być może stworzą szansę na towarową uprawę winorośli w Polsce. Krzew winny należy do roślin długowiecznych i może (jak podają statystyki) owocować nawet przez 25 lat.  Winorośl jest rośliną ciepłolubną i w warunkach Polski jego uprawę umożliwiają różnego rodzaju osłony. Zasadniczo w Polsce do towarowej uprawy winorośli nadają się najcieplejsze rejony kraju. Do nich należą tereny położone na południowy zachód od linii łączącej Gorzów Wlkp, Poznań, Łódź, Radom, Lublin i Chełm. Występowanie chorób i szkodników może powodować znaczne straty w plonowaniu. Dużą uwagę należy zwrócić na odpowiednią gęstość sadzenia roślin, właściwe cięcie, utrzymanie roślin w dobrej kondycji  poprzez prawidłową agrotechnikę. Istotnym elementem jest również wycinanie krzewów porażonych przez choroby oraz usuwanie liści po zakończeniu wegetacji. Do znaczących chorób grzybowych i bakteryjnych w uprawie winorośli należą: mączniak rzekomy winorośli, mączniak właściwy winorośli, szara pleśń, rak bakteryjny. Na winorośli można zdiagnozować również choroby fizjologiczne. Omówić należy chlorozę oraz sektorowe zamieranie gron. 

Chloroza wywoływana jest z reguły niedoborem żelaza. Przy nadmiernej ilości wapna jego pobieranie jest utrudnione, szczególnie na glebach ciężkich i wilgotnych lub zbyt suchych. Objawy uwidaczniają się na liściach młodych, które stopniowo żółkną a nerwy pozostają zielone. Przy silnej chlorozie liście przybierają kolor kremowo biały a ich brzegi zasychają. Temu zaburzeniu zapobiec można poprzez utrzymanie właściwego odczynu gleby oraz odpowiednie nawożenie, szczególnie żelazem. Do uzupełnienia tego pierwiastka można zastosować chelat żelaza lub siarczan żelazawy.

Sektorowe zamieranie gron jest także chorobą fizjologiczną, której objawy występują w okresie dojrzewania owoców. Na szypułkach gron z pobliżu rozgałęzień pojawiają się drobne, ciemne plamy, które stopniowo obejmują całe części szypułek. Takie jagody więdną i marszczą się. Zasadniczo choroba ta występuje razem z szarą pleśnią, która pojawia się w miejscach zamierania tkanek. Przyczynami powyższego zaburzenia fizjologicznego może być: brak wapnia i magnezu wywołany zbyt wysoką zawartością potasu w glebie, nieregularne nawadnianie oraz różnice temperaturowe między dniem a nocą. Zaleca się, aby w momencie osiągnięcia przez  jagody wielkości groch wykonać zapobiegawczo oprysk roztworem siarczanu magnezu.