Grzyb powodujący chorobę należy do klasy grzybów niedoskonałych, rzędu strzępczaków. Poraża głównie pomidory szklarniowe, natomiast teuprawiane w polu – bardzo rzadko, nie wyrządzając większych szkód. Na otwartej przestrzeni rozwija się tylko w okresie długotrwałej niepogody.

Na górnej stronie najstarszych liści występują pierwsze objawy choroby w postaci żółtawych plam o rozmytych brzegach. Na dolnej stronie liści pojawia się szaro-biały, później szaro-brunatny nalot. Plamy na górnej stronie liści zlewają się i brunatnieją. Silnie porażone liście zamierają i zwisają, nie opadają. W miarę rozwoju choroby plamy pojawiają się na coraz wyżej położonych liściach. Zahamowany wzrost roślin ma niekorzystny wpływ na ich plon.

Podczas wegetacji grzyb rozprzestrzenia się na sąsiednie liście i rośliny za pomocą zarodników unoszonych przez powietrze i krople wody. Zimuje w postaci grzybni na resztkach roślin lub w postaci bardzo odpornych na wysychanie zarodników konidialnych, które mogą znajdować się na urządzeniach i ścianach szklarni.

Częste wietrzenie szklarni i niezbyt gęste sadzenie roślin to profilaktyczne metody zapobiegające rozwojowi choroby. Po zakończeniu zbiorów resztki roślin należy dokładnie zebrać i najlepiej spalić, a wewnętrzne ściany i glebę i sprzęty zdezynfekować. Nasiona przed siewem należy zaprawiać i późniejszą ochronę roślin prowadzić zgodnie z aktualnym Programem Ochrony Warzyw. Podstawową metodą zapobiegania powstawaniu choroby jest uprawa odmian odpornych.

Źródło: A. Studziński „Atlas chorób i szkodników roślin warzywnych”.