Z reguły należy nawadniać rozsadę warzyw posadzoną do gruntu. Nawadnianie zaleca się stosować w uprawie warzyw o bardzo dużych i dużych wymaganiach wodnych, które z reguły wytwarzają dużą masę liści, a także u odmian wczesnych o krótszym okresie wegetacji lub karłowych, u których zredukowany jest system korzeniowy.

Do warzyw o bardzo dużych wymaganiach wodnych należą: kalafior, kapusta pekińska, brokuł, sałata, kalarepa, rzodkiewka, kapusta wczesna, seler, ogórek.

Kalafior

Deszczowanie kalafiorów w okresach suszy należy wykonywać często, lecz przy użyciu małych dawek wody. Pierwsze deszczowanie powinno nastąpić zaraz po posadzeniu rozsady, następne w miarę potrzeby aż do końca wiązania róż, przy czym najskuteczniej działa nawadnianie tuż przed wiązaniem i w okresie wiązania róż. W latach suchych można otrzymać z pól deszczowanych nawet dziesięciokrotnie większą liczbę róż.

Kapusta pekińska

Roślina ta ma wysokie zapotrzebowanie na wodę i to nawet wyższe niż kalafior. Biorąc pod uwagę wrażliwość kapusty pekińskiej na niedobór wody w glebie, nawadnianie roślin w okresie suszy, zapobiegające zahamowaniu ich wzrostu w okresie wegetacji, jest konieczne. Wskazane jest wówczas danie jednorazowo około 20 mm wody. Nadmiar opadów, zwłaszcza przy niskiej temperaturze, nie jest jednak pożądany ze względu na możliwość rozszerzania się chorób grzybowych.

Brokuł

Dla brokułu niebezpieczny jest brak wody po posadzeniu rozsady do gruntu. Rośliny mogą reagować zbyt wczesnym wykształcaniem róż, które zazwyczaj osiągają średnicę kilku centymetrów – guzikowatość róż. Największą ilość wody roślina brokułu pobiera podczas formowania części jadalnej. Niedobór wody w glebie w tym okresie może prowadzić do uzyskania brązowo przebarwionych róż o niskiej jakości. Należy jednak zaznaczyć, że nadmiar wody może być równie szkodliwy jak jej niedobór. Szkodliwość ta polega na silnym rozwoju chorób bakteryjnych – bakteryjne gnicie róż.

Sałata

Sałata z uwagi na słabo rozwinięty system korzeniowy i nieproporcjonalnie w stosunku do niego dużą masę liści, wymaga w okresie wegetacji równomiernego nawadniania. Niedobór wody powoduje twardnienie i gorzknienie liści, natomiat nadmiar wody sprzyja gniciu główek.

Kalarepa

Najbardziej niebezpieczne dla jakości kalarepy jest zahamowanie wzrostu wywołane niedoborem wody i związków pokarmowych. Niedostatek wody powoduje zarówno obniżkę plonu, jak i powstawanie zgrubień spękanych i zdrewniałych. Poziom wilgotności gleby dla kalarepy nie powinien być niższy od 60%. W latach suchych deszczowanie kalarepy rozpoczyna się w okresie, gdy zgrubienia osiągają średnicę około 1,5 cm.

Rzodkiewka

W okresie suszy rzodkiewka rośnie słabo, a zgrubienia stają się łykowate i zdrewniałe. Niewskazane jest silne nawadnianie rzodkiewki po długotrwałej suszy, gdyż może nastąpić pękanie zgrubień. Do otrzymania dobrych plonów konieczne jest regularne, ale nie nadmierne, deszczowanie plantacji. Dostateczna ilość wody powinna być zapewniona w czasie całego okresu wegetacji rzodkiewki.

Kapusta głowiasta wczesna

Kapusty głowiaste jako rośliny wytwarzające olbrzymią masę zielonych liści mają bardzo wysokie wymagania wodne. Odmiany wczesne wszystkich warzyw kapustnych wykorzystują zimowe zapasy wody z gleby, natomiast odmiany późne potrzebują deszczu względnie nawadniania. Nie trzeba więc używać zbyt wysokich dawek wody w pierwszym okresie wzrostu, szczególnie kapust głowiastych wczesnych. Kapusty głowiaste odmian wczesnych zaleca się deszczować od połowy maja do połowy czerwca w ilości 80 mm łącznie. W przypadku odmian średnio wczesnych ilość wody powinna wynosić 80-100 mm, a deszczowanie należy rozpoczynać od początku lipca i stosować je do połowy sierpnia. Lepsze rezultaty deszczowania (zwyżka plonu, zwiększenie procentu i wyboru) otrzymuje się przy stosowaniu mniejszych dawek wody, wielokrotnie w 8-10-dniowych odstępach, niż przy dostarczeniu dużej dawki jednorazowo. Kapusta głowiasta reaguje szczególnie dodatnio na nawadnianie w okresie wiązania i wzrostu główek. Deszczowanie wpływa również na lepsze wykorzystanie przez kapusty nawozów mineralnych, zwłaszcza azotowych.

Seler

Optymalna wilgotność gleby w ciągu całego sezonu wegetacji powinna kształtować się na poziomie 70% pełnej pojemności wodnej. Bardzo ważne jest więc nawadnianie w czasie suszy, na którą rośliny te są bardzo wrażliwe. Ponieważ jednak zbytnia wilgotność sprzyja rozprzestrzenianiu się septoriozy selera oraz nadmiernemu rozrastaniu się liści kosztem korzeni spichrzowych, należy nawadnianie stosować tylko w momentach krytycznych. Najbardziej cierpią rośliny na niedobór wody w okresie najintensywniejszego wzrostu, co przeważnie przypada na okres od końca lipca do połowy września. W celu przeciwdziałania zahamowaniu wzrostu wystarczy zastosować w tym czasie pięcio- lub sześciokrotne deszczowanie dawkami nieprzekraczającymi łącznie od 100 do 120 mm opadu.

Nawadnianie selera pozytywnie wpływa na poprawę jakości korzeni, szczególnie na zmniejszenie ilości występowania pustych komór powietrznych w zgrubieniach.

Ogórek

Ze względu na pochodzenie ze strefy klimatycznej o obfitych opadach, jak i z racji tworzenia w krótkim czasie bardzo dużej masy wegetatywnej i wysokiego plonu owoców, ogórek ma bardzo wysokie wymagania wodne. Ponadto wymagania te spotęgowane są specyficznym stosunkiem nadziemnej masy do masy korzeniowej, który wynosi 20:1.

Zapotrzebowanie na wodę w glebie w początkowym okresie wzrostu, aż do momentu zawiązywania owoców, jest raczej umiarkowane, a nawet pewne nawroty chłodów ogórek znosi lepiej, gdy zarówno gleba, jak i powietrze są suche.

Od rozpoczęcia zbiorów należy dbać o wysoką i równomierną wilgotność gleby i w miarę potrzeby stosować nawadnianie. Okres dużego zapotrzebowania na wodę przypada dla ogórków na trzecią dekadę czerwca, lipiec i sierpień. Zalecane w tym okresie dawki nawodnień to odpowiednio: 4x20, 3x20 i 2x20 mm. W celu uniknięcia poparzenia roślin nie należy deszczować ogórków w pełnym nasłonecznieniu i gdy temperatura powietrza jest wysoka.

Żródło informacji: M. Orłowski „Polowa uprawa warzyw”.