Choroba ta występuje w wielu rejonach uprawy pomidora. W Polsce znajduje się na liście chorób kwarantannowych.

Charakterystycznym objawem choroby jest więdnięcie najpierw dolnych liści, czasem tylko z jednej strony rośliny. Stopniowo więdną coraz wyżej położone liście i następnie cała roślina. Liście najstarsze żółkną i zamierają. Na łodygach i ogonkach liściowych pojawiają się smugi i pęknięcia skórki. Z pęknięć tych często wydziela się śluz zawierający bakterie chorobotwórcze. Przekrój podłużny łodygi uwidacznia brunatne wiązki przewodzące oraz puste przestrzenie po martwych naczyniach i tkankach. Na owocach objawy występują w postaci początkowo białych, a później brunatniejących plamek z żółtą obwódką.

Źródłem infekcji mogą być nasiona pochodzące z chorych roślin, gleba i resztki chorych roślin.

Po zauważeniu objawów przypominających opisane powyżej należy niezwłocznie powiadomić służbę ochrony roślin. Wszystkie chore rośliny i ich części należy zebrać i spalić – nie wolno ich kompostować. Szklarnie trzeba odkazić. Na zarażonym polu nie należy uprawiać pomidorów przez 4-5 lat. Nasiona do siewu muszą bezwzględnie pochodzić ze zdrowej plantacji.

Źródło: A. Studziński „Atlas chorób i szkodników roślin warzywnych”.