W Polsce choroba ta występuje powszechnie, głównie na kapuście i kalafiorze.

Rośliny kapustne mogą ulec porażeniu we wszystkich fazach rozwoju. Na porażonych siewkach obserwuje się żółte rozjaśnienie liścieni. Rośliny najczęściej zamierają. Jeśli jednak przeżyją, to porażeniu ulegają rozwijające się liście, które rosną słabiej i często się wykrzywiają. Po posadzeniu rozsady na plantacji liście żółkną, najczęściej od brzegów, a ich nerwy czernieją. Z głównego nerwu liścia bakterie dostają się do głąbów. Czasem objawów porażenia głównych nerwów i głąbów brak, lecz o chorobie świadczą poczerniałe wiązki przewodzące widoczne na ich przekroju. Wcześnie porażone rośliny kapusty albo zamierają lub są zahamowane we wzroście i nie tworzą główek.

Optymalna temperatura dla rozwoju bakterii wynosi 25-30^oC, maksymalna 38-39^oC, minimalna 5^oC. Na rok następny przenoszą się przez nasiona, mogą również przezimować w resztkach chorych roślin. W okresie wegetacji rozprzestrzeniane są przez deszcz.

W celu zapobiegania wystąpieniu choroby należy wysiewać nasiona pochodzące ze zdrowej plantacji. W razie wątpliwości można dezynfekować je przez zanurzenie w wodzie o temperaturze 45^oC na 25 minut. Jeśli w gospodarstwie wystąpi choroba, to należy zachować 3- do 5-letnią przerwę w uprawie roślin kapustnych i rzepowatych na danym polu oraz systematycznie zwalczać chwasty. Wszystkie resztki roślin należy po zbiorach zebrać i zniszczyć lub zakopać.

Źródło: A. Studziński „Atlas Chorób i Szkodników Rośin Warzywnych”.