Grzyb, który powoduje fuzaryjne więdnięcie papryki należy do klasy grzybów niedoskonałych, jest polifagiem. Na papryce występuje wszędzie tam, gdzie uprawia się tę roślinę. Największe szkody wyrządza w klimacie cieplejszym.

Porażone rośliny mają zahamowany wzrost, często więdną, liście żółkną i stopniowo zasychają. Owoce więdną i zasychają od wierzchołka. U podstawy łodygi pojawia się biało-różowy nalot. Wiązki przewodzące papryki są brunatne – widać to na przekroju poprzecznym pędów.

Grzyb żyje w glebie i na obumarłych częściach roślin, przenika do korzeni, a z nich do łodyg papryki. Szczególnie dobre warunki rozwoju znajduje w glebach lekkich, piaszczystych i mokrych. Optymalna temperatura gleby do rozwoju grzyba wynosi 28°C. W temperaturze powyżej 33°C i poniżej 21°C grzyb przestaje się rozwijać. Patogen na rok następny może się przenosić również przez nasiona.

W celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby należy stosować długą przerwę w uprawie papryki na danym polu. Więdnące rośliny należy wcześnie usuwać z plantacji i niszczyć. Pozostałe po zbiorze resztki roślin należy zebrać i spalić.

Źródło: A. Studziński „Atlas chorób i szkodników roślin warzywnych”.