Choroba bakteryjna, występująca w rejonach uprawy ogórka na terenie całej Europy. Na liścieniach porażonych siewek są jasne plamki. Silnie porażone siewki giną, przy słabym porażeniu siewek wzrost roślin jest zahamowany. Typowe objawy choroby występują na liściach w postaci jasnozielonych, przeświecających plam, które wskutek ograniczenia przez nerwy liści mają kanciasty kształt. Plamy mogą się łączyć, obejmując większą powierzchnię liścia. Podczas wilgotnej pogody w miejscu plam pojawiają się krople mętnego płynu, w którym znajdują się bakterie. Gdy liście obeschną, powierzchnia plam pokryta jest białą powłoką. Tkanka liścia w miejscu porażenia zamiera, wykrusza się i w liściach tworzą się dziury. Podobne plamy mogą występować na ogonkach liściowych i łodygach. Na owocach plamy są zagłębione, a tkanka owocu w miejscu plam pęka. Wcześnie porażone rośliny zamierają nie owocując.

Bakterie zimują w nasionach i resztkach chorych roślin pozostawionych w glebie. W okresie wegetacji rozprzestrzeniane są przez deszcz, przenoszone na narzędziach, rękach i ubiorze osób pracujących na plantacji ogórków. Chorobę rozprzestrzeniają również owady zapylające owoce. Rozwojowi choroby w polu sprzyjają ciepłe dni i chłodne noce, a w szklarni duża wilgotność i wysoka temperatura powietrza.

Na polu, gdzie wystąpiła choroba, nie należy uprawiać roślin dyniowatych przez trzy lata. Nasiona przed siewem zaprawiać. Pierwsze chore rośliny usunąć z plantacji i plantację systematycznie opryskiwać zgodnie z zaleceniami Programu Ochrony Warzyw, dodając do cieczy użytkowej preparatu zwiększającego przyczepność. Najlepiej uprawiać odmiany ogórków charakteryzujące się zwiększoną odpornością na kanciastą plamistość ogórka.

Źródło: A. Studziński „Atlas chorób i szkodników roślin warzywnych”.