Choroba stanowi duże zagrożenie dla wszystkich zbóż, szczególnie dla pszenicy. Może spowodować znaczne straty plonu ziarna (5-60%), poprzez obniżenie masy 1000 ziaren. Przyczynia się również do pogorszenia jego jakości. Ziarno porażone przez niektóre gatunki z rodzaju „Fusarium” może zawierać silnie trujące dla ludzi i zwierząt miko toksyny.

Objawy fuzariozy kłosów pojawiają się w fazie dojrzałości mlecznej. Plewy niektórych kłosków, a czasem całego kłosa żółkną. Przy wczesnym porażeniu chorobę można pomylić z biało kłosowością, spowodowaną występowaniem chorób podsuszkowych lub uszkodzeniem dokłosia albo korzeni przez roztocza lub mszyce korzeniowe. Przy wysokiej wilgotności kłosy pokrywają się białym lub pomarańczowo-różowym nalotem. W nalocie mogą tworzyć się też poduszeczkowate, widoczne gołym okiem pomarańczowe lub łososiowe sporodochia (skupienia trzonków z zarodnikami konidialnymi). Porażeniu ulegają również ziarniaki, jeśli ich infekcja nastąpi wcześnie to są one zdrobniałe, pomarszczone i różowo zabarwione.

Chorobę powodują różne gatunki z rodzaju „Fusarium”. Stadium workowe tych grzybów w postaci owocników tworzą się na resztkach pożniwnych. W stadium konidialnym grzyby te mogą tworzyć różnego rodzaju zarodniki. Za źródło infekcji uważa się materiał siewny, resztki pożniwne, glebę. Grzyby te rozprzestrzeniają się w łanie głównie za pomocą zarodników konidialnych, które tworzą się na resztkach pożniwnych, a także na obumarłych dolnych liściach i z kroplami deszczu przedostają się na górne części roślin. Najgroźniejsze jest porażenie roślin w fazie kwitnienia i na początku mlecznej dojrzałości ziarna.

Podstawową metodą ograniczania choroby jest prawidłowa agrotechnika: płodozmian, uprawa gleby, nawożenie, dobór odmian. Zwalczanie chemiczne to głównie zaprawianie ziarna siewnego oraz opryskiwanie fungicydami, szczególnie w okresie kwitnienia.

Źródło: Makhteshim-Agan Poland,internet