Konferencja "Sytuacja na rynku żywca wieprzowego - co dalej po roku 2013" w powiecie leszczyńskim
Przygotowane przez Kamila Stachowiak
Konferencja „Sytuacja na rynku żywca wieprzowego – co dalej po roku 2013" w powiecie leszczyńskim
W dniu 30.09.2011 roku w Święciechowie k. Leszna odbyła się konferencja na temat „Sytuacja na rynku żywca wieprzowego – co dalej po roku 2013". Konferencja została zorganizowana przez Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego, Urząd Gminy w Święciechowie oraz Wielkopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Poznaniu. Honorowy patronat nad imprezą objął eurodeputowany Pan Andrzej Grzyb. Otwarcia konferencji dokonała z-ca dyrektora Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu Pani Izabela Mroczek oraz Pan Marek Beer, Dyrektor Departamentu Rolnictwa i Rozwoju Wsi Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego. Uczestników konferencji powitał Wójt Gminy Święciechowa Marek Lorych.
Podczas spotkania wykłady prowadzili:
- Piotr Polok z PZHiPTCh „POLSUS"- „Podnoszenie efektywności w chowie i hodowli trzody chlewnej" oraz „System Jakości Wieprzowiny (PQS)",
- Andrzej Machowicz z Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu -„Możliwości wsparcia grup producentów rolnych w oparciu o działania PROW 2007-2013",
- Jacek Gmerek z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w Lesznie - „Sprzedaż bezpośrednia w kontekście wymogów weterynaryjnych".
W części poświęconej na dyskusję głos zabrał lekarz weterynarii Pan Zenon Tratwal, który przedstawił prezentację na temat „O jakości mięsa wieprzowego" .
W trakcie konferencji odbyła się również degustacja wyrobów z mięsa wieprzowego przygotowana przez Zakład Mięsny Państwa Konarczaków z Pogorzeli.
Uczestnikami spotkania byli producenci trzody chlewnej z regionu leszczyńskiego, przedstawiciele samorządu rolniczego oraz terytorialnego, przedstawiciele instytucji działających na rzecz rolnictwa oraz doradcy z WODR.
Azbest – problem rolników na lata
I. Co to jest azbest?Azbest to nazwa handlowa grupy materiałów włóknistych, które pod względem chemicznym są uwodnionymi krzemianami magnezu, żelaza, wapnia i sodu. W zależności z jakimi metalami krzemiany tworzą zawiązek wyróżniamy kilka typów azbestu o różnej szkodliwości dla zdrowia:
- azbest krokidolitowy ( niebieski)
Najbardziej niebezpieczny ze wszystkich rodzajów azbestu. Jego włókna są długie i cienkie, a na dodatek jest najtrwalszy ze wszystkich materiałów azbestowych. Usuwanie jest bardzo niebezpieczne i wymaga doświadczenia oraz odpowiedniego zaplecza technicznego.
- azbest amozytowy ( brązowy)
Bardzo odporny na ciepło, podobnie niebezpieczny jak niebieski.
- azbest chryzotylowy (biały)
Najczęstsze zastosowanie przemysłowe ze wszystkich azbestów charakteryzuje się poskręcanymi włóknami i dużą odpornością. Jest również bardzo odporny na wysokie temperatury.
W zależności od zawartości azbestu, stosowanego spoiwa oraz gęstości wyróżniamy dwie klasy wyrobów azbestowych:
Wyroby twarde o gęstości > 1000 kg/ m3
Zawierają one poniżej 20% azbestu, w wyrobach tych włókna azbestu są mocno związane. Niebezpieczeństwo dla zdrowia i środowiska stwarza mechaniczna obróbka tych wyrobów. Przez długi okres pozostają wyrobami emitującymi małe ilości pyłu azbestu. Można więc je uważać za mniej groźne w użytkowaniu.
Wyroby twarde to:
- płyty azbestowo-cementowe faliste, „eternit”
- płyty azbestowo-cementowe płaskie prasowane
- płyty azbestowo-cementowe KARO
- płyty warstwowe PW3/A i podobne
- rury azbestowo-cementowe
- złącza, listwy, gąsiory wykonane z azbestocementu
- płaszcze azbestowo-cementowe stosowane w izolacji rur
Wyroby miękkie o gęstości < 1000 kg/ m3
Zawierają powyżej 20% azbestu. Najczęściej stosowane w tej grupie były wyroby tekstylne.
Wyroby miękkie to m.in.:
- sznury, płótna, tkaniny z dodatkiem azbestu
- płyty i uszczelki klinkieryty, stosowane w ciepłownictwie na złączach rur
- płaszcze azbestowo – gipsowe stosowane w izolacji rur w ciepłownictwie
- płyty i tektury miękkie
- płyty ognioodporne
Właściwości azbestu takie jak: duża odporność na wysokie i niskie temperatury, niewielkie przewodnictwo cieplne, i odporność na działanie czynników chemicznych sprawiły, że stał się on powszechnie wykorzystywany jako cenny surowiec w Polsce.
II. Jak się rozpowszechnił?
III. Jak pozbyć się azbestu?
Zgodnie z przepisami prawa właściciele lub zarządcy budynków, budowli, instalacji lub urządzeń technicznych oraz terenów, gdzie znajdują się wyroby zawierające azbest, zobowiązani są do przeprowadzenia corocznej inwentaryzacji. Wyniki inwentaryzacji służą do sporządzenia informacji dla wójta, burmistrza właściwego dla miejsca występowania azbestu. Właściciel lub zarządca ma ponadto obowiązek oznakowania pomieszczeń z azbestem, opracowania i wywieszania na widocznym miejscu instrukcji bezpiecznego postępowania i użytkowania pomieszczenia z azbestem. Ponadto właściciel lub zarządca ma obowiązek zgłoszenia zamiaru prac remontowych, związanych z usuwaniem wyrobów zawierających azbest na 30 dni przed ich rozpoczęciem do właściwego Wydziału Budownictwa i Architektury Starostwa Powiatowego lub Gminy. Jeśli w ciągu 30 dni nie otrzyma odmownej odpowiedzi, może wówczas przystąpić do prac. Właściciel lub zarządca zawiera umowę na wykonanie prac ze specjalną firmą, która ma odpowiednie zezwolenia i doświadczenie w zakresie usuwanie takich materiałów. Wykonawca prac zgłasza zamiar przystąpienia do prac związanych z usuwaniem azbestu do Państwowej Inspekcji Pracy i Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w danym rejonie. Na końcu właściciel lub zarządca powinien uzyskać od wykonawcy prac, pisemne oświadczenie o prawidłowym wykonaniu prac. Oświadczenie to należy przechowywać przez okres 5 lat, wraz z inną dokumentacją budynku, budowli, instalacji lub urządzeń oraz terenu.
IV. Skąd pieniądze na usuwanie azbestu?
Co najmniej kilkanaście tysięcy złotych kosztuje usunięcie z dachu budynku eternitu oraz zastąpienie go blachą czy dachówką. Nie dziwi więc fakt, że rolnicy bardzo rzadko się na to decydują gdyż dodatkowo należy zapłacić za składowanie eternitu. Sytuację mogą poprawić specjalne ekologiczne kredyty na usuwanie wyrobów azbestowych. Bank Ochrony Środowiska w swojej ofercie proponuje preferencyjne kredyty na sfinansowanie inwestycji związanych z usuwaniem wyrobów zawierających azbest oraz termomodernizację i zagospodarowanie odpadów. Pomocy udziela Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Mogą się starać o nią jednostki samorządu terytorialnego i ich związki. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa uruchomiła środki na usuwanie azbestu z PROW na lata 2007-2013 w ramach działania Modernizacja Gospodarstw Rolnych.
V. Azbest a zdrowie człowieka?
Włókna azbestowe są niewidoczne dla oka i unoszą się w powietrzu. Wnikają one do organizmu przez układ oddechowy. Azbest w organizmie człowieka kumuluje się i pozostaje na zawsze. Azbest może być także obecny w wodzie, napojach i pokarmach, skąd przenika do organizmu człowieka. Nie ma jednak dowodów świadczących o tym, że azbest dostający się do organizmu drogą pokarmową jest szkodliwy. Najczęściej spotykane choroby wywołane stycznością z azbestem to:
- Pylica azbestowa – choroba występuje u osób wystawionych na kontakt z łamiącym się azbestem. Wykrywana po 20 latach od pierwszego kontaktu z włóknem azbestowym. Prowadzi do zwłóknienia tkanki płuc i tkanki łącznej. O 4 razy zwiększa ryzyko wystąpienia raka płuc i ponad 1000 krotnie zwiększa ryzyko międzybłoniaka opłucnej.
- Rak płuc – ryzyko zachorowania jest tym większe im więcej jest czynników zwiększających ryzyko powstania raka ( stopień szkodliwości i łamliwości azbestu, palenie papierosów, praca bez wentylacji). Pojawia się pomiędzy 15-25 rokiem od kontaktu z materiałem azbestowym.
- Międzybłoniak opłucnej – nowotwór atakujący błonę opłucną. Nowotwór złośliwy, szybko rozwijający się i dający wiele przerzutów. Największe ryzyko występuje u osób narażonych na kontakt z azbestem niebieskim i brązowym.
Opracowała:
Eliza Nowak
Dział Ekologii i Ochrony Środowiska
WODR w Poznaniu
Patrząc na bardzo szeroką ofertę produktów żywnościowych, należy się zastanowić w trakcie robienia zakupów: co i dlaczego warto wybierać?, na co zwracać uwagę?, jaki zastosować klucz przewodni? MAMY PRAWO WYBORU – TRZEBA Z NIEGO KORZYSTAĆ!
Spróbujmy prześledzić podstawowe cechy żywności wytwarzanej według różnych zasad i mającej różne nazewnictwo:
Rolnictwo konwencjonalne – sposób gospodarowania ukierunkowany na maksymalizacje zysku, osiąganego dzięki dużej wydajności roślin i zwierząt. Wydajność tę uzyskuje się w wyspecjalizowanych gospodarstwach stosujących technologie produkcji oparte na dużym zużyciu przemysłowych środków produkcji i bardzo małych nakładach robocizny,
Rolnictwo ekologiczne – w sensie praktycznym oznacza produkcję rolniczą z wykluczeniem syntetycznych nawozów i środków ochrony roślin, organizmów genetycznie modyfikowanych, stymulatorów wzrostu, przemysłowych dodatków do pasz, syntetycznych składników w lekach weterynaryjnych i w przetwórstwie spożywczym.
ROLNICTWO I ŻYWNOŚĆ Z WIELKOPRZEMYSŁOWEJ PRODUKCJI
Obecnie wielkość niezbędnego nawożenia znacznie ograniczono, nie mniej rolnictwo jest nadal liczącym sie źródłem skażenia wód powierzchniowych. Drugie źródło skażenia żywności przez rolnictwo, to chemiczne środki ochrony roślin, czyli pestycydy. Są to środki przeciw: owadom, gryzoniom, chwastom, grzybom, pleśniom, bakteriom. Zawarte w nich substancje aktywne są truciznami, wytwarzanymi dla niszczenia szkodników roślin uprawnych. Mimo starań przemysłu chemicznego, aby produkować nowe generacje pestycydów, np. szybciej rozkładalnych w środowisku – nie da sie ani precyzyjnie ustalić długotrwałych skutków pozostałości ich w środowisku i żywności, ani uchronić od kumulacji w organizmie człowieka.
W grupie najbardziej narażonych na schorzenia są dzieci poniżej 10 roku życia. Źródłem skażenia pestycydami jest żywność, a dla dzieci wiejskich – dodatkowo może być powietrze i woda. Potencjalne schorzenia, to: osłabienie systemu odpornościowego, zaburzenia nerwowe, układu dokrewnego, a przede wszystkim – udokumentowane zagrożenia nowotworowe. Jakkolwiek istnieje wiele regulacji prawnych unijnych i krajowych – póki pestycydy są używane – nadal są niebezpieczne dla przemysłowej produkcji żywności. Dotyczy to także produkcji pasz a także chowu i hodowli, w tym sposobu utrzymania i karmienia zwierząt, w tym: ryb i pszczół, jak i intensywnych technologii przetwarzania z udziałem dużej ilości środków chemicznych.
CZY WSPÓŁCZESNY KONSUMENT MA ALTERNTYWY? TAK!
ROLNICTWO I ŻYWNOSC EKOLOGICZNA
Źródłem certyfikowanej żywności ekologicznej jest rolnictwo, chów i przetwórstwo ekologiczne. Jakkolwiek nazwa obejmująca ten dział gospodarki jest stosunkowo nowa (funkcjonuje od lat osiemdziesiątych XX w.), ma długa tradycje; w Polsce znane jest ludziom nauki od lat dwudziestych XX w. W Unii Europejskiej produkcja takiej żywności jest regulowana rozporządzeniem, czyli aktem prawnym najwyższej rangi (Rozporządzeniem Rady UE (WE) Nr 834/2007 ( Dz. U.L.189 z lipca 2007 r.) obowiązujące w państwach członkowskich UE).
Podstawowe różnice pomiędzy rolnictwem zwanym konwencjonalnym, a ekologicznym są następujące:
Tabela 1. Porównanie metod rolniczej produkcji żywności
|
Rolnictwo konwencjonalne |
Rolnictwo ekologiczne |
|
maksymalizacja plonów optymalizacja plonów, stosowanie nawozów sztucznych i chemicznych środków ochrony roślin |
stosowanie nawozów naturalnych (obornik, kompost) oraz mineralnych dopuszczonych do tej formy rolnictwa (np. mielone skały) stosowanie oprysków naturalnych, wyciągi z ziół) i zabiegów zmierzających do ochrony roślin (mechaniczne niszczenie chwastów, ochrona pożytecznej fauny polnej) |
|
mechanizacja upraw – monotonia krajobrazu, monokulturowe uprawy |
zachowanie bioróżnorodności; zachowanie na polach miedz, strumyków, pojedynczych drzew, wielopoziomowych nasadzeń |
|
wielkoprzemysłowa produkcja – skażenie środowiska
|
dobór roślin i zwierząt pod katem warunków środowiskowych, (odporność poszczególnych ras i odmian roślin) |
|
maksymalizacja wykorzystania miejsca w pomieszczeniach, gdzie trzymane są zwierzęta, często brak możliwości ruchu, nadmierny ścisk, brak światła słonecznego |
obligatoryjny dostęp do pastwisk, wybiegów, światła słonecznego, określone leczenie polegające na profilaktyce, lekach homeopa tycznych, w ściśle określonych warunkach możliwe jest konwencjonalne leczenie weterynaryjne |
|
stosowanie przemysłowych pasz (mogących zawierać hormony wzrostu, antybiotyki, sterydy) stosowanie pasz gospodarskich jakość wytwarzanych produktów często jest przypadkowa |
jakość produktów jest zapewniona przez sposób produkcji oraz przetwarzanie – połączenie wielowiekowej tradycji ze współczesnymi osiągnięciami nauk interdyscyplinarnych |
|
dopuszcza sie stosowanie organizmów GMO |
stosowanie organizmów GMO jest niedozwolone |
Należy podkreślić, że uzyskanie wysokiej jakości, a nie ilości produktu rolniczego wymaga dużej pracowitości, wiedzy i osobistego zaangażowania rolnika.
Zgodnie z cytowanymi wyżej dokumentami przetworzony produkt ekologiczny musi zawierać co najmniej 95% składników pochodzenia ekologicznego a pozostałe 10 % również nie jest dowolne. System produkcji w rolnictwie ekologicznym w Polsce jest kontrolowany zgodnie z cytowaną ustawa i rozporządzeniem WE przez 11 jednostek certyfikujących, podległych Ministerstwu Rolnictwa. Posiadają one pełną informacje o producencie, nadają certyfikaty zgodności z zasadami rolnictwa ekologicznego, przedłużają ich ważność (certyfikat ważny jest przez rok) lub cofają je. Na etykietach certyfikowanych produktów musi widnieć informacja o ekologicznym sposobie produkcji, najczęściej Produkt rolnictwa ekologicznego lub Rolnictwo ekologiczne – kontrola WE oraz nazwa (logo) i numer jednostki certyfikującej; dodatkowe (choć nie obligatoryjne) oznaczenia – to numer certyfikatu producenta, a także nazwa stowarzyszenia producenckiego (np. EKOLAND).
W jaki sposób więc rozpoznać, że mamy do czynienia z produktami ekologicznymi?
Niektórzy producenci znakują swoje towary oznaczeniami stworzonymi przez siebie, tworzą jakby własne „znaki ekologiczne”. Produkty te być może są wytwarzane metodami ekologicznymi, a być może nie. Aby mieć absolutną pewność, że kupujemy produkt ekologiczny, który na każdym stadium produkcji, przygotowania i obrotu podlegał systemowi kontroli gwarantującemu zgodność z wymogami dotyczącymi produkcji ekologicznej, szukajmy znaku rolnictwa ekologicznego – wspólnotowego logo.
Znakiem tym mogą oznaczać swoje produkty wszystkie certyfikowane gospodarstwa ekologiczne i certyfikowani producenci żywności. Wspólnotowe logo „rolnictwo ekologiczne” sprawia, że produkty stają się markowe.
Na całym świecie rośnie popyt na żywność wysokiej jakości wyprodukowaną pod ścisłą kontrolą jednostek certyfikujących czyli żywność ekologiczną. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku innych "markowych" produktów, zdarzają się przypadki jej fałszowania.W związku z tym w krajach Unii Europejskiej wprowadzono system kontroli i certyfikacji produkcji ekologicznej. Graficznym odzwierciedleniem tego, że produkt został wytworzony zgodnie z tym systemem jest wspólnotowy znak „Rolnictwo ekologiczne”, umieszczony na etykiecie produktu.
Na etykiecie powinny się znaleźć następujące informacje:
- nazwa i numer upoważnionej jednostki certyfikującej, której podlega producent,
- nazwa i adres producenta oraz jeśli różny – właściciela lub sprzedawcy produktu,
- nazwa produktu, gdzie stosowne, znak identyfikacyjny partii towaru.
- napis „Rolnictwo ekologiczne – system kontroli WE”,
- wspólnotowy znak „Rolnictwo ekologiczne”.
Biorąc w sklepie do ręki produkt oznaczony w taki właśnie sposób możemy być pewni, że jest to naprawdę ekologiczna żywność, a co za tym idzie, że:
- przynajmniej 95% składników tak oznaczonego produktu zostało wyprodukowane metodami ekologicznymi,
Pojęcie żywności ekologicznej, a zwłaszcza żywności naturalnej pochodzącej z ustalonych prawnie, dobrowolnych systemów certyfikowanych, jest bardzo często mylone z żywnością niecertyfikowaną, dotyczy to np. tzw. zdrowej żywności, żywności domowej, żywności bezglutenowej itp. - Istnieje konieczność właściwej edukacji konsumenta, prowadzenia szkoleń, warsztatów i wprowadzania odpowiednich programów nauczania w przedszkolach i szkołach. Chwytem marketingowym stosowanym przez nieuczciwą konkurencję jest natomiast używanie określeń "zdrowa żywność", a także "żywność naturalna", "żywność tradycyjna" w odniesieniu do produktów, które nie zostały poddane certyfikacji. Wprowadzanie w błąd konsumenta poprzez informowanie go, że produkt jest rzekomo lepszy dla zdrowia od innych produktów, jest prawnie zabronione, ale niestety wykorzystywane w stosunku do nieuświadomionej części konsumentów, których nadal jest bardzo wielu.
Świadomość konsumentów istotnie wzrosła w przeciągu ostatnich lat. Zdarza się, że producenci sięgają po przebiegłe chwyty i sposoby, by wprowadzić konsumenta w przekonanie, że jego produkt posiada wyjątkowe cechy. Nierzadko wystarczą marketingowe zabiegi, choćby takie jak etykieta z szarego papieru stylizowana na ręcznie pisaną czy kraciasta lniana szmatka na słoiku z konfiturami, by stworzyć złudzenie naturalności i wywołać sentymentalne wspomnienie "babcinej spiżarni" - twierdzi dyrektor firmy certyfikującej.
Sprawą oczywistą jest, że żywności wysokoprzetworzonej nie można uznać za żywność naturalną, jeśli do jej produkcji zastosowano substancje, które wprawdzie mają ułatwiać proces technologiczny, umożliwiają manipulacje smakiem i barwą, przedłużają trwałość produktów, dzięki czemu produkty mogą być długo składowane i dzięki czemu nie powstają straty wynikające z krótkich terminów przydatności, ale przestaje się liczyć ich negatywne oddziaływanie na zdrowie ludzi i środowisko. Ponadto procesy przetwórcze wykorzystywane w przemysłowej produkcji spożywczej ingerują w znacznym stopniu w pierwotny skład surowca.
PRODUKTY INTEGROWANEJ PRODUKCJI (IP)
System integrowanej produkcji spełnia wszystkie kryteria stawiane systemom jakości żywności przyjmowanym przez państwa członkowskie, określone w rozporządzeniu
Komisji (WE) nr 1974/2006 ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów
wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). Integrowana produkcja (IP) to rozwijający się prośrodowiskowy system
gospodarowania uwzględniający najnowsze osiągnięcia nauki i techniki rolniczej, w ramach którego wytwarzana jest żywność. W systemie tym produkowane są wysokiej jakości owoce, warzywa oraz rolnicze płody rolne. Specyfika uprawy wynika z prawidłowo dobranego płodozmianu i agrotechniki, racjonalnego nawożenia opartego na rzeczywistym zapotrzebowaniu pokarmowym roślin. Chemiczna ochrona roślin w odróżnieniu od rolnictwa konwencjonalnego ograniczona jest do stosowania tylko środków ochrony roślin bezpiecznych dla środowiska naturalnego, w tym dla organizmów pożytecznych. Zabronione jest stosowanie preparatów z grupy toksycznych i bardzo toksycznych dla ludzi. Środki ochrony roślin stosuje się tylko wtedy, gdy inne metody ograniczania występowania agrofagów nie są wystarczające, w możliwie najniższych dopuszczalnych dawkach i stosuje się je po przekroczeniu przez agrofaga progu szkodliwości lub na podstawie sygnalizacji.
ŻYWNOSC REGIONALNA I TRADYCYJNA
Produkty tradycyjne i regionalne stanowią kolejna przeciwwagę w stosunku do wytwarzanej masowo żywności przemysłowej. Są przeznaczone dla konsumentów szukających wyrobów unikalnych, o ciekawych smakach, wytworzonych z udziałem lokalnych surowców i tradycyjnej technologii. Ten kierunek produkcji żywności rozwija sie od dziesiątków lat. Polska jest na początku drogi, pierwsze akty prawne opracowano w 2004 roku (Dz. U. 2004, 10, 68), co dało początek tworzenia Listy Produktów Tradycyjnych. W 2005 roku zawierała ona 43 pozycje, pod koniec 2007 – 293. Dla przykładu na krajowej Liście Produktów Tradycyjnych figurują już następujące przysmaki ślaskie:
– z miesa: krupniok, murzin wielkanocny, ciulim lelowski, porębskie prażonki, sery klagany i wołoski;
– wypieki: buchty, ciastka ze szpyrek, kołocz (kołocz – ciasto weselne z posypką, które jest według starej legendy darem skrzatów dla pracowitego ludu śląskiego – jako pierwszy może zostać uznany za produkt charakterystyczny dla Śląska na rynkach UE).
Aby wyrób został wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych zgłaszający go producent musi udokumentować co najmniej 25 - letnia tradycje wytwarzania go na danym terenie. Na ogół lokalne receptury znane są od wieków i przekazywane z pokolenia na pokolenie. Po spełnieniu odpowiednich wymogów umożliwiających certyfikacje i po akceptacji marszałka danego województwa – minister rolnictwa dokonuje wpisu na Liste.
Wytwarzanie żywności tradycyjnej i regionalnej zwiększa turystyczna atrakcyjność miejsca pochodzenia, a także – z uwagi na pracochłonną produkcje – przyczynia sie do zmniejszenia bezrobocia na wsi. Rozpoznawanie tych produktów na rynku umożliwiają znaki graficzne na opakowaniach zgodne z nazewnictwem obowiązującym w krajach UE.
Są to loga:
1. Chroniona Nazwa Pochodzenia (ChNP
2. Chronione Oznaczenie Geograficzne (ChOG)
3. Gwarantowana Tradycyjna Specjalność (GTS)
Opracowała:
Dr inż. Wiesława Juszkiewicz
Dział Ekologii i Ochrony Środowiska
WODR w Poznaniu
Festyn w Rokietnicy pt: „Rumpuć Rokietnicki”
Tradycyjne od paru lat w Rokietnicy w pierwszy weekend września odbywa się festyn pt.: „Rumpuć Rokietnicki” na którym mieszkańcy i organizacje społeczne promują swoją działalność i osiągnięcia. Między innymi można oglądać wystawy różnych prac konkursowych, osiągnięcia ogrodników i rolników, rękodzieło, potrawy regionalne, występy zespołów folklorystycznych oraz wiele innych atrakcji.
Doradca WODR z organizował stoisko pszczelarskie na którym promował zalety produktów pszczelarskich oraz korzyści z obecności pszczół w środowisku człowieka i przyrody.
Atrakcją imprezy jest degustacja staropolskiej potrawy zwanej „rumpuciem” przygotowanej w specjalnym 1500 litrowym kotle.
Smól Zdzisław
Siemianice – prezentacja odmian kukurydzy
fot. Jan Sarnowski i Piotr Twardowski
W dniu 28 września 2011 o godz. 11˚˚ przy bezchmurnym niebie i wysokiej jak na tę porę roku temperaturze powietrza odbył się pokaz odmian kukurydzy firmy Pionieer.
Poletka pokazowe zostały starannie założone i przygotowane w Gospodarstwie Rolnym P. Józefa Nawrota w miejscowości Siemianice, (gm. Łęka Opatowska, powiat kępiński).
Uczestnikami pokazu byli zarówno doradcy rolni z miejscowego Zespołu Doradczego WODR jak również zainteresowani rolnicy z poszczególnych gmin powiatu kępińskiego.
Pole pokazowe było tak przygotowane, że każda odmiana kukurydzy (łącznie 10 odmian) została wysiana w 4 rzędach – obok siebie, tak iż gołym okiem można było dostrzec różnice przy poszczególnych odmianach.
fot. Jan Sarnowski
Jak powiedział Józef Nawrot : „Odmiany dostosowane do lokalnych warunków gospodarowania (m.in. warunki glebowe, klimat) potrafią przypadku kukurydzy dać nadwyżkę plonu o +4 do +5 t z ha, jednak wiąże się to ściśle z wieloma czynnikami, gdzie świadomość rolnika odgrywa najważniejsza rolę a i warunków pogodowych w danym roku nie da się przewidzieć. Bardzo istotną rolę pełni płodozmian ...kukurydza, jęczmień, rzepak.
Plony kukurydzy (wilgotnej 33%) w b.r. kształtują się na poziomie 13-14 ton z ha, choć obecnie zmagamy się z niedoborem opadów, źle rzutującym na przyszły rok. Trzeba także wspomnieć o tym, że kukurydza pozostawia po sobie ok. 130 kg N min./ha a były takie lata, że zostawało jedynie 20-30 kg N min./ha. Odmiany kukurydzy, które dostały ocenę ponad średnią i w zależności od rodzaju gleby stosuje się w warunkach polowych w następnych latach i wtedy można osiągnąć większe efekty."
fot. Piotr Twardowski
fot. Jan Sarnowski
Dalszy wykład prowadzili przedstawiciele Pionieer w regionie centralnej Polski- Małgorzata Wrąbel i Paweł Trawiński, który wspomniał o desykacji kukurydzy (opolskie) na początku września b.r. , co przyspiesza i znacznie ułatwia zbiór a także przypomniał historię „mrozów majowych" , kiedy producenci kukurydzy rozkładali bezradnie ręce, czekając na przesiewanie – jednak opłaciło się czekać, ponieważ kukurydza wykazała się bardzo dużą zdolnością regeneracji i mimo wszystko plony mogą być niezłe.
Ze strony rolników padło wiele ciekawych i fachowych pytań, głównie jeśli chodzi o specyfikę doboru odmian kukurydzy na różne warunki.
Z ciekawszych odmian wymieniono:
P8000 – bardzo wczesna odmiana, FAO 230, liście o dużej szerokości 10-12 cm, posiadająca cenioną cechę „stay green" a więc stale zielona,
rewelacyjny mieszaniec uniwersalny o bardzo wysokim potencjale plonowania we wszystkich kierunkach użytkowania
fot. Jan Sarnowski
PR39D23 – odmiana na gleby klasy IV b, V, a nawet VI.
fot. Jan Sarnowski
CLARICA – odmiana na niestabilne warunki glebowo-pogodowe, odznaczająca się wiernym plonowaniem w każdym roku.
fot. Piotr Twardowski
P9400 – późniejsza odmiana ziarnowa o liczbie FAO 290, posiada najwyższy potencjał plonowania, a także „szybko zrzuca wodę".
M23-odmiana na biogaz (może być na kiszonkę), rośliny osiągają bujny wzrost dochodzący nawet do 4-5 m wysokości.
fot. Jan Sarnowski
Podsumowując trzeba zaznaczyć iż obecny rok mimo tak zróżnicowanych warunków meteorologicznych ( przymrozki, nierównomiernie rozłożone opady) jest „rokiem dobrym dla kukurydzy".
Po zakończeniu pokazu uczestnicy raczyli się smacznym obiadem w Motelu „Wielkopolski"
Piotr Twardowski
Szkolenie z zakresu Cross-Compliance w gminie Stęszew
W dniach 21-22.09.2011 r. w gminie Stęszew odbyło się dwudniowe szkolenie z zakresu Cross-Compliance, czyli tzw. zasady wzajemnej zgodności. Zasada ta odnosi się do określonych przepisami minimalnych wymogów, które muszą spełnić rolnicy, korzystający z płatności w ramach programów pomocowych:
* Płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego
* Pomocy finansowej z tytułu gospodarowania na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania
* Płatności rolnośrodowiskowej
* Zalesiania gruntów rolnych.
Program szkolenia obejmował 10 godz. szkolenia teoretycznego, które przeprowadził p.Konstanty Hipś oraz 2 godz. szkolenia praktycznego, prowadzonego przez p.Dominika Głodka. Część pokazowa odbyła się w gospodarstwie Państwa Zofii i Henryka Olejniczaków, gdzie rolnicy mogli zapoznać się z działaniem sprzętu, służącego do pomiarów m.in. temperatury, wilgotności, stężenia gazów (amoniaku, siarkowodoru, dwutlenku węgla), natężenia światła oraz hałasu, a także pomiaru wielkości kojców. Rolnicy uczestniczący w szkoleniu otrzymali zaświadczenia o ukończeniu kursu.
Serdecznie podziękowania dla Urzędu Miasta i Gminy w Stęszewie oraz Państwa Z.H. Olejniczaków za możliwość przeprowadzenia kursu.
Konstanty Hipś
Starszy doradca
Gmina Stęszew
Dożynki gminne „U księdza za płotem"
Tradycyjnie w ostatnią niedzielę sierpnia odbyły się dożynki w gminie Tarnowo Podgórne. „U księdza za płotem". Proboszcz parafii pod wezwaniem św. Jadwigi i Jakuba Apostoła, ksiądz Ignacy Karge, który w tym roku obchodził 50 rocznicę święceń kapłańskich użyczył miejsca na przeprowadzenie imprezy oraz był jednym z organizatorów. Msza święta koncelebrowana przez trzech kapłanów, rozpoczęła się o godz. 10.30. W wygłoszonej homilii, ksiądz Henryk Nowak wyraził szacunek i podziw dla rolniczego trudu i zmagania się z czasem i pogodą oraz zaapelował o większy szacunek dla tego trudnego zawodu zapewniającego żywność. Podczas mszy poświęcono wieńce przygotowane przez poszczególne wsie wchodzące w skład gminy - niektóre z nich były wręcz arcydziełami kunsztu artystycznego. Po zakończeniu mszy świętej zebrani uformowali korowód wychodząc drzwiami usytuowanymi naprzeciwko ołtarza głównego i przeszli za symboliczny płot, gdzie rozpoczęły się obrzędy dożynkowe w wykonaniu zespołu pieśni i tańca „Lusowiacy". Licznie zebrani mogli podziwiać wspaniałe układy choreograficzne, perfekcję wykonania tańców i śpiewów oraz urodę dziewcząt w zespole. Kapłani sprawujący Eucharystię poświęcili chleby wypieczone z ziarna z tegorocznych zbiorów oraz staropolskie i swojskie jadło przygotowane przez poszczególne wsie. Okolicznościowe przemówienia wygłosili Wójt Gminy Tadeusz Czajka oraz poseł Platformy Obywatelskiej Waldy Dzikowski. Po przekazaniu chlebów od starościny i starosty dożynek władzy w osobie pana Wójta i pana posła, osoby te dzieliły się chlebem z zebranymi uczestnikami dożynek. Święto było też okazją do wymiany spostrzeżeń na temat tegorocznych żniw. Obecne było też stoisko Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego, gdzie informacji udzielał doradca WODR Pan Wiesław Biały. Dożynki uświetnił 12-ty, powiatowy Przegląd Zespołów Folklorystycznych z udziałem 8 zespołów, a gwiazdą wieczoru był ludowy zespół litewski Nemunas z Kowna.
Doradca WODR
Wiesław Biały
SPOTKANIE ŚRODOWISKOWE W POWIECIE GOSTYŃSKIM.
Spotkanie środowiskowe dotyczące przygotowania planu działania Zespołu Doradczego w powiecie gostyńskim odbyło się 15 września 2011.
Kierownik ZD Zbigniew Borowski przywitał przybyłych członków Rady Powiatowej WIR oraz pracowników WODR w powiecie, a następnie przedstawił harmonogram spotkania.
Omówiona została charakterystyka rolnictwa oraz priorytet powiatowy ,, Ochrona środowiska z uwzględnieniem Dyrektywy Azotanowej na terenie powiatu gostyńskiego’’- jego cele i metody doradcze.
Przedstawione zostały również potrzeby doradcze powiatu na podstawie ankiet przeprowadzanych na szkoleniach oraz rejestracji porad drogą elektroniczną.
Na zakończenie spotkania uczestnicy wysłuchali wykładu Pana Jarosława Górskiego na temat podatku VAT w rolnictwie i otwierania działalności gospodarczej na obszarach wiejskich.
Podsumowaniem spotkania była dyskusja oraz wysłuchanie i przyjęcie wniosków.
Małgorzata Waleńska
WODR w powiecie gostyńskim.
Czwarty Piknik Ekoagroturystyczny
Już po raz czwarty rolnicy oraz doradcy z powiatu leszczyńskiego zainteresowani ekologią i agroturystyką wzięli udział w pikniku, który w tym roku odbył się w gospodarstwie agroturystycznym „Bajka" Państwa Urszuli i Mieczysława Nowackich w Ludwinowie w gminie Pępowo.
Spotkanie było okazją do nawiązania współpracy między producentami żywności ekologicznej, kwaterodawcami wiejskimi, lokalnymi producentami żywności, którzy zaprezentowali na nim swoje produkty. Uczestnicy pikniku wysłuchali wykładu pt: „Lokalna Grupa Działania – partnerstwo na rzecz rozwoju turystyki na obszarach wiejskich na przykładzie LGD Gościnna Wielkopolska", który przedstawił Pan Marian Poślednik, prezes tej grupy.
Pani Ewa Ulanicka, dyrektor Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Gostyniu omówiła zasady sanitarne przy sprzedaży produktów roślinnych i mleka z gospodarstwa. Wioletta Kmiećkowiak, specjalistka Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu przedstawiła wykład pt: „Wstęp do rolnictwa ekologicznego".
Spotkanie pozwoliło na wymianę wiedzy i doświadczeń pomiędzy tymi, którzy już taką działalność prowadzą, a osobami, którzy chcieliby się tym zająć.
Kamila Stachowiak
ZD Leszno
FESTIWAL SMAKÓW
18 września br. w Marszewie w Centrum Edukacyjno-Wystawowym odbyła się impreza określana mianem „ Festiwal smaków"- Potrawy z kapusty. Organizatorami uroczystości było Stowarzyszenie „Wspólnie dla Przyszłości" oraz Wielkopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Poznaniu- zespół Doradczy w Pleszewie. Marszewski konkurs potraw odbył się po raz pierwszy. Kulinarne zdolności pań Kół Gospodyń Wiejskich zadziwiły wszystkich odwiedzających festiwal, a przyznam, że tłum gości zadziwiał. W konkursie wzięło udział 17 Kół Gospodyń Wiejskich z powiatu pleszewskiego. Impreza rozpoczęła się o godzinie 14.00 po uroczystym otwarciu jury wyruszyło smakować i oceniać to co Panie przygotowały, a było co próbować... Potrawy oceniano pod względem smaku i oryginalności. Wszystkie były pyszne, pięknie reprezentowały się wśród naturalnych jesiennych ozdób. Na stołach królowały gołąbki, pierogi z kapustą, bigosy, krokiety, kapuśniaki, kapusta podana na różne sposoby: „dziadówka", „pazibroda" i wiele innych . Przyznano następujące wyróżnienia:
I miejsce: Koło Włościanek z Żegocina za karpia faszerowanego kapustą i borowikami.
II miejsce: Kolo Gospodyń Wiejskich w Sośnicy za Pierogi z kapustą i grzybami.
III miejsce Koło Gospodyń Wiejskich z Pieruch za kulebiaka i kapuśniaka z chlebem wiejskim.
Dodatkowym punktem imprezy był konkurs na najlepszą nalewkę domowego wyrobu. Robert Mikołajczak, Robert Cichy, Bożena Grabowska, Ewa Andersz -Wanat spróbowali aż 24 trunki. Wygrała nalewka pani Ireny Urbaniak z Kwilenia. Wyróżniono ponadto nalewkę pani Marii Rególskiej ze Skrzypni i pani Józefa Jarmuż z Gołuchowa.
Powodzeniem cieszył się również konkurs na najcięższą głowę kapuścianą. I miejsce zdobył Artur Matuszak z wynikiem 13,95 kg, II Zofia Seidel z wynikiem 13,15 kg, III miejsce Gabriela Kierońska z wynikiem 12,05kg. Całą imprezę zakończyły rozgrywki i konkurencje sportowe.
Komisja, organizatorzy oraz goście z zadowoleniem uznali, że konkurs cieszył się dużym zainteresowaniem Przygotowanych dań oraz nalewek każdy mógł kosztować do woli w niebywale przyjaznej atmosferze. Uczestnicy wykazali się duża znajomością umiejętności kulinarnych. Zaprezentowali wiele oryginalnych ,smacznych potraw i nalewek.
Uczestnikom, gościom dziękujemy i zapraszamy za rok.
Maciej Kałużny
Doradca z gminy Czermin
Więcej...
Kolejny raz w Bednarach – AGRO SHOW 2011
W dniu 24 września 2011 roku z powiatu kępińskiego wyjechały 3 autokary z uczestnikami wyjazdów studyjnych do Bednar na XIII Międzynarodową Wystawę Rolniczą AGRO SHOW 2011.
Organizatorami grup wycieczkowych byli doradcy WODR Zespołu Doradczego w powiecie kępińskim :
Stasiak Paweł, który przy współpracy z miejscowym Stowarzyszeniem Grupy Producentów Rolnych Gminy Baranów zorganizował grupę blisko 40 osób,
Żary Stanisław z terenu gminy Bralin zorganizował grupę 20-osobową,
z gminy Kępno grupa blisko 50-osobowa wyjechała pod przewodnictwem Piotra Twardowskiego.
Jak co roku pobyt na Agro Show wiązał się z wieloma atrakcjami m.in. pokazami maszyn rolniczych w pracy na żywo, odbyły się konkursy z nagrodami a także prezentacje nowości na rynku.
Impreza ( jedna z największych w Europie ) jak co roku została świetnie zorganizowana. Wielu rolników nawiązało kontakty z liczącymi się na rynku wystawcami a także podniosło zakres wiedzy z dziedziny nowoczesnego rolnictwa.
Oprac. i fot. Piotr Twardowski
DZIEŃ ZAGRODY
Młodzikowo, 21 września 2011 r.
Pozytywne przykłady przedsiębiorczości na obszarach wiejskich.
W środę, 21 września 2011 roku w Młodzikowie w gospodarstwie agroturystycznym rodziny Państwa Wojciechowskich odbył się „Dzień zagrody w powiecie średzkim”. W programie znalazły się m.in. szkolenia z zakresu przedsiębiorczości i finansowania inwestycji.
Pani Wiktoria Maciejewska – Kierownik działu rozwoju obszarów wiejskich w Wojewódzkim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Poznaniu przedstawiła w bardzo interesujący sposób „Przedsiębiorczość na obszarach wiejskich”. Przedstawiła zagadnienia przedsiębiorczości, działalności gospodarczej oraz związane z nimi pojęcia. Za pomocą prezentacji multimedialnej pokazała również przykłady przedsiębiorczości wśród rolników.
Pan Jan Brożek, specjalista z zakresu ekonomiki przedstawił „Wybór najtańszego źródła finansowania gospodarstwie” pokazując różne możliwości finansowania działalności, z których mogą skorzystać rolnicy.
Powiat średzki jest przed następnym naborem wniosków z osi 4. Leader. Nie mogło więc zabraknąć przedstawiciela Lokalnej Grupy Działania. W tej roli wystąpiła Pani Marta Mańkowska – Specjalistka ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich w Biurze Stowarzyszenia Lider Zielonej Wielkopolski, będącego Lokalną Grupą Działania. Przestawiła słuchaczom Program LEADER, na czym polega Oś IV LEADER, jakie są możliwości pozyskiwania dotacji unijnych w ramach tej Osi, a także kto (i w jaki sposób) może stać się beneficjentem projektów.
Część szkoleniową zakończył właściciel gospodarstwa w Młodzikowie, Pan Andrzej Wojciechowski. W kilku zdaniach opowiedział o sobie, o swojej karierze rolnika i przedsiębiorcy oraz o historii i rozwoju gospodarstwa, które aktualnie pełni wiele funkcji. Po tej krótkiej prezentacji zaprosił wszystkich zebranych do zwiedzenia całego gospodarstwa. Jego gospodarstwo jest znane m.in. z tego, że jest tu największa w Polsce hodowla koni rasy Fiord.
Pan Andrzej Wojciechowski jest wyśmienitym przykładem aktywnego przedsiębiorcy. W realizacji pomysłów pomagają mu fundusze unijne. Pochwalił się, że wraz z rodziną złożył do ARiMR I LGD 14 projektów na łączną kwotę 2,5 mln zł. Po zwiedzeniu gospodarstwa organizatorzy zaprosili wszystkich uczestników do dyskusji i wymiany doświadczeń. Dla wszystkich przygotowana była pyszna grochówka z kotła i kiełbaski z grilla.
Od dwóch lat Powiatowy Zespół Doradczy ze Śremu kontynuuje wyjazdy szkoleniowe dotyczące tematyki odnawialnych źródeł energii na terenach wiejskich. Jednym z pierwszych źródeł pozyskiwania tej energii na dużą skalę w ostatnich latach na terenie naszego kraju były siłownie wiatrowe ,których technologię produkcji energii elektrycznej poznawaliśmy przed dwoma laty na terenie województwa kujawsko-pomorskiego w okolicach Gdańska.
Celem tegorocznego wyjazdu Zespołu Powiatowego było zapoznanie się z technologią wykorzystywania biomasy do celów energetycznych. Pierwszym punktem wyjazdu była firma Asket Roman Długi ,której gospodarstwo przetwarzające biomasę, znajduje się w Gniewkowie na terenie gminy Kiszkowo w powiecie gnieźnieńskim.
Firma Asket działa od 2005 roku .Obecna działalność firmy koncentruje się na pozyskiwaniu biomasy, produkcji brykietów ze słomy i siana, zrębków i drewna kominkowego a także sprzedaży brykieciarek BIOMASSER oraz urządzeń do rozdrabniania biomasy. Oprócz działalności produkcyjno-handlowej firma zaangażowała się w prowadzenie szerokiej edukacji ekologicznej we współpracy z władzami samorządowymi dla mieszkańców wsi ,uczniów szkół, studentów i wszystkich chętnych pragnących pogłębić wiedzę i nawiązać współpracę. Przedstawiciele firmy wyczerpująco przedstawili technologię produkcji brykietów ze słomy w części teoretycznej, natomiast w części praktycznej mieliśmy okazję na gorąco poznać technologię BIOMASSER zaczynając od składowania słomy w odpowiednie stogi, ich przykrycie w czasie ,rozdrabnianie aż do produktu finalnego jakim jest brykiet używany do celów opałowych. Cały proces technologiczny mieliśmy okazję obserwować na przykładzie wysoko wydajnej linii produkcyjnej BIOMASSER MAXI-MULTI przy wydajności do 1120 kg/ha. Dużym zainteresowaniem cieszyła się przewoźna wytwórnia brykietów ze słomy i siana BIOMASSER MOBILE do zastosowania w warunkach polowych przy stogu szczególnie przy większych odległościach od zakładu. Surowiec do produkcji pochodzi z gospodarstwa (ok 200 ha) a także od okolicznych rolników .Z 1 ha zbiera się przeciętnie 4,5 tony słomy co stanowi równowartość ok 2,2 ton węgla kamiennego. Parametry jakościowe i wilgotnościowe mają istotny wpływ na wartość opałową brykietu i są one ściśle przestrzegane w procesie produkcji .Spalanie słomy daje małą ilość popiołu(1-3% masy wsadu),który jest w pełni wykorzystywany jako nawóz mineralny. Produkcja brykietu opiera się wyłącznie na technologii ciśnieniowo-mechanicznej bez użycia substancji klejowych. Głównymi odbiorcą brykietów z zakładu jest elektrownia Pątnów Adamów Konin oraz w mniejszym stopniu indywidualni odbiorcy.
Funkcjonowanie na rynku zielonych certyfikatów oraz limitów surowców pochodzących z OZE, jakie elektrownie muszą spalać daje obu stroną wymierne korzyści. Oprócz produkcji biomasy na cele energetyczne firma ASCET zajmuje się dystrybucją linii technologicznych lub pojedynczych maszyn do produkcji brykietów ze słomy i siana oferując zarówno maszyny i technologię dla małych wytwórców na potrzeby własne i lokalnego rynku a także dla większych zakładów dostarczających paliwo w hurtowych ilościach do składów elektrowni, elektrociepłowni itp.
Kolejnym przedsiębiorstwem na naszym energetycznym szlaku, przetwarzającym biomasę na energię była pierwsza powstała w Wielkopolsce biogazownia, która położona jest w miejscowości Skrzatusz 15 km na północny zachód od Piły. Wielkość biogazowni wynosi 526 KW i jest ona w stanie zasilić w energię ok 2 tys. gospodarstw .Ogromne wrażenie sprawia nowoczesność technologiczna, brak nieprzyjemnych zapachów oraz optymalne położenie. Biogazownia powstała przy miejscowej gorzelni a nie opodal znajdują się zakłady wytwarzające skrobię ziemniaczaną oraz sok marchwiowy. Odpady przetwórcze sąsiadujących zakładów służą do produkcji biogazu a dobór i wkład procentowy odpadów jest ustalony w nowoczesnej skomputeryzowanej sterowni ,która jest sercem całej biogazowni. Do produkcji biogazu używa się tak że pewnej ilości odpadów poubojowych z pobliskich ubojni, które są przyjmowane w osobnej hali przyjęć, posiadającej zamkniętą przestrzeń, filtry odorowe i urządzenia do przygotowania surowca . Automatyka oraz pracownik obsługujący sterownię odpowiadają za cały proces technologiczny biogazu, sprawność urządzeń, utrzymanie własnej temperatury, ph i wyprodukowanie energii elektrycznej i cieplnej w generatorze. Cały proces produkcyjny odbywa się w mieszalniku oraz w głównym zbiorniku fermentacyjnym wielkości 3 mln. litrów, którego pracę przyrównuje się do żołądka w którym to bakterie metanowe i octowe przetwarzają biomasę na prostsze substancje i w efekcie w procesie fermentacji powstaje metan i dwutlenek węgla . Przy pełnej mocy biogazowni zużywa się ok 80 ton biomasy na dobę. Po zakończeniu procesu fermentacyjnego płynna pozostałość przelewana jest do wielkiego zbiornika odkrytego zwanego laguną i wykorzystywana jako doskonały nawóz na pola uprawne.
Około 10-12 % wytworzonej energii elektrycznej zużywana jest na potrzeby własne a na podtrzymanie odpowiedniej temperatury (ok 37 stopni) w procesie produkcji biogazu zużywa się około 20 % wytworzonej energii cieplnej. Pozostałą wyprodukowaną energię elektryczną i cieplną sprzedaje się na zewnątrz za co oprócz normalnej ceny za energię otrzymuje się także zielone i fioletowe certyfikaty mającymi określoną wartość pieniężną i którymi można także handlować na Towarowej Giełdzie Energii generując większe zyski. Powyższe przedsiębiorstwa produkujące energię odnawialną są przykładem zakładów, które w pełni wykorzystują biomasę dostępną w najbliższej okolicy co w sposób istotny wpływa na koszty produkcyjne, właściwe wykorzystanie odpadów przetwórczych na danym terenie .Istniejące przedsiębiorstwa produkujące zieloną energię są dobrym przykładem pozarolniczej działalności na obszarach wiejskich przynosząc nie tylko zyski sobie ale także miejscowej społeczności. Dynamika powstawania zakładów produkujących zieloną energię w ostatnim czasie nabiera dużego tempa .Ich lokalizacja na obszarach wiejskich nie zawsze wzbudza pozytywną akceptację jej mieszkańców .Ważne jest aby przekazywana wiedza o energii odnawialnej trafiła do jak największej grupy społecznej, była obiektywna i bezstronna a lokalizacje zakładów produkujących energię odnawialną były uzasadnione ekonomicznie i środowiskowo na danym terenie.
Zespól Doradczy w Powiecie Śrem
Artur Tokarek
Dożynki w gminie Murowana Goślina
Tergoroczne obchody dożynek na terenie gminy Murowana Goślina miały miejsce 3 września bieżącego roku w Łopuchówku.
Zdjęcia: doradca WODR Roman Stańko
