Do zwalczania mszyc w zbożach ozimych można zastosować m.in. Arkan 050 CS, DECIS MEGA 50 EW, Karate Zeon 050 CS czy Wojownik 050 C

Zgnilizna twardzikowa na fasoli jest chorobą, której sprawcą jest grzyb należący do klasy workowców. Występuje w Polsce powszechnie. Poraża przeważnie starsze strąki i pędy fasoli. Jest szczególnie groźny podczas długotrwałego utrzymywania się wilgotnej i chłodnej pogody. Występuje wówczas wcześniej, porażając młodsze części roślin.

Miejsca opanowane przez grzyb są wodniste, brunatnieją i gniją, pędy nadłamują się. Podczas wilgotnej pogody na strąkach i pędach pojawia się biała pleśń. Podczas suchej pogody następuje tylko odbarwienie tkanki. W białej pleśni tworzą się niekształtne, często duże – o średnicy od 2 do 10 mm czarne grudki – są to tzw. sklerocja.

Grzyb zimuje w resztkach opanowanych roślin i w glebie w postaci sklerocjów. Infekcji wczesną wiosną dokonuje grzybnia rozwijająca się na sklerocjach i zarodniki workowe, które również rozwijają się w tym okresie. W okresie wegetacji grzyb rozprzestrzenia się zwykle za pomocą fragmentów grzybni. Rozwojowi grzyba sprzyjają częste opady deszczu połączone z niską temperaturą powietrza.

W celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby należy stosować właściwe zmianowanie z wyłączeniem co najmniej na 3 lata roślin porażanych przez zgniliznę twardzikową i uprawiać w tym czasie zboża, kukurydzę i trawy. Dobrze jest wykonać głęboką orkę, nasiona wysiewać stosując właściwą rozstawę i zagęszczenie roślin. Silniej nawozić fosforem i potasem, a słabiej azotem. Po zbiorach fasoli należy niszczyć resztki porażonych roślin wraz ze sklerocjami.

Źródło: A. Studziński „Atlas Chorób i Szkodników Roślin Warzywnych”.

Odpowiednio wczesne wykrycie ulatniającego się gazu lub czadu (tlenku węgla) może zapobiec wielu nieszczęściom, dlatego warto mieć w domu urządzenie, które ostrzeże nas przed zagrożeniem.

Z gazem zawsze trzeba obchodzić się ostrożnie. w pomieszczeniach, w których są zainstalowane urządzenia gazowe, musi sprawnie działać wentylacja samoczynna i wentylacja spalinowa. Przewody muszą być szczelne i wytwarzać ciąg kominowy. Co najmniej trzykrotnie w ciągu roku należy przeprowadzić przegląd instalacji gazowej, przewodów spalinowych i wentylacyjnych. Aby zwiększyć poczucie bezpieczeństwa w naszym domu, warto również zainstalować detektory gazów. Detektor umożliwia ciągłą kontrolę stężenia niebezpiecznych substancji  w pomieszczeniach (gazu ziemnego płynnego oraz tlenku węgla). w domu można zamontować pojedyncze detektory lub cały system wykrywania i wyłączania gazu.

Detektory do wykrywania gazu mierzą stężenie gazów wybuchowych: ziemnego, płynnego (propanu-butanu) oraz oparów benzyny. Już stężenie 15 razy mniejsze od tego, przy którym może nastąpić wybuch, powoduje włączenie sygnalizacji optycznej i dźwiękowej.

Detektor wykrywający czad (tlenek węgla) działa podobnie, a załącza się gdy stężenie tlenku węgla osiągnie 0,01%. Już przy dwukrotnie mniejszym stężeniu detektor włącza sygnalizację optyczną, a gdy to stężenie utrzymuje się ponad 10 minut również sygnalizację dźwiękową. Gdy włączy się alarm, należy natychmiast otworzyć okna powodując przeciąg powietrza, zamknąć zawór gazowy i wezwać osobę posiadającą uprawnienia do przeglądu instalacji gazowych.

Gaz ulatnia się przez nieszczelności mogące powstać w urządzeniach gazowych, w przewodach, a zwłaszcza w miejscu ich połączeń. Nieszczelności może spowodować zawarty w gazie siarkowodór, który działa korozyjnie na przewody metalowe, może napływać do pomieszczeń również z zalanego wrzątkiem palnika kuchenki gazowej lub gazowego podgrzewacza wody, z którego pobiera się ciepłą wodę użytkową przy zgaszonym płomieniu. Gaz ziemny dostarczany do domów jest szczególnie niebezpieczny, nie widać go, ani nie czuć, więc jest trudno wykrywalny. Nawaniany jest okresowo dla wykrycia ewentualnych nieszczelności w instalacji. Gaz napływa do pomieszczenia, a gdy jego stężenie osiągnie 5-15% objętości powietrza, tworzy mieszaninę wybuchową. Wystarczy wtedy iskra – włączenie światła czy latarki, zapalenie papierosa – i następuje wybuch w pomieszczeniu.

Urządzenia opalane węglem, drewnem, peletem wymagają określonej ilości powietrza (tlenu) do spalania. Jeśli dopływa do nich za mało tlenu, spalanie nie jest pełne, w wyniku czego powstaje silnie trujący tlenek węgla zwany również czadem. Wdychanie go nawet przez krótki czas może spowodować trwałe uszkodzenie mózgu, a nawet śmierć. Trudno go wykryć, bo podobnie jak gaz ziemny nie ma barwy i zapachu.

Gazy lżejsze od powietrza (np. metan) unoszą się w kierunku sufitu, czujnik umieszcza się maksymalnie 30 cm od sufitu, zawsze powyżej górnej krawędzi drzwi lub okien, z dala otworów wentylacyjnych lub okien.

Gazy cięższe (np. gaz płynny) opadają w kierunku podłogi, czujnik powinien być umieszczony maksymalnie 30 cm nad podłogą, z dala od drzwi.

Gazy o ciężarze przybliżonym do powietrza (tlenek węgla – czad) unosząc się wypełniają całe pomieszczenie, czujnik powinien być zamontowany ok. 180 cm nad podłogą.

Gdzie montujemy detektory:

• detektor tlenku węgla:
  • w kuchni i łazience z gazowym podgrzewaczem wody,
  • w kotłowni z piecem opalanym drewnem, węglem lub peletem,
  • w pomieszczeniu z kominkiem,
  • w garażu przyległym do kotłowni;
• detektor gazu:
  • w kotłowni z kotłem gazowym,
  • w kuchni wyposażonej w kuchenkę gazową i gazowy podgrzewacz wody,
  • w łazience z gazowym podgrzewaczem wody,
  • w pomieszczeniach gdzie znajdują się urządzenia gazowe, liczniki, butle, zbiorniki i przewody gazowe.

Kupując detektory należy upewnić się, czy urządzenia posiadają znaki bezpieczeństwa „B”. Przed okresem jesienno-zimowym udrożnijmy wszystkie przewody wentylacyjne i dymowe, dokonajmy oczyszczenia źródeł ciepła (piece c.o., kominki) w naszym budynku mieszkalnym.

Zakup detektorów do wykrywania gazów w budynku to wydatek rzędu ok. 200 zł. Polecam do zakupu i montażu ww. urządzenia w pomieszczeniach budynku mieszkalnego. Sezon grzewczy już rozpoczęty – jak donoszą nasze publikatory, niestety już są ofiary nieszczelnych przewodów dymowych, wentylacyjnych i gazowych.

  Obszar, na którym wyznaczono Naturę 2000, w Polsce w 31% położony jest na użytkach rolnych. Głównie są to trwałe użytki zielone (TUZ) a  pozostałe to tereny leśne. Wyznaczone obszary w ramach sieci Natura 2000 nie są terenami ścisłej ochrony przyrody ani nie mają charakteru rezerwatu czy parku narodowego. Są obszarami, na których mają być zachowane istniejące wartości przyrodnicze w warunkach, które w danym miejscu istnieją, włączając w to gospodarkę leśną, rolną i przemysłową, transport, budownictwo oraz inne formy aktywności człowieka. Fakt przynależności danego obszaru do sieci Natura 2000 może stanowić szansę dla rozwoju lokalnego do skorzystania z dodatkowych płatności unijnych. Łatwiej jest zdobyć fundusze na realizację różnych projektów poprawiających stan infrastruktury np.: kanalizację, drogi, ścieżki rowerowe czy też programy edukacyjne i szkoleniowe.

Najważniejszą zasadą odnoszącą się do obszarów Natura 2000 jest ta, która mówi: „zabronione jest podejmowanie działań mogących w znaczący sposób pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków roślin i zwierząt a także w znaczący sposób wpłynąć negatywnie na rośliny i zwierzęta gatunków, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000”. Zamierzenia inwestycyjne i technologiczne muszą być tak dostosowane, aby w jak najmniejszym stopniu oddziaływały negatywnie. Jednocześnie powinny być też takie, które zrekompensują powstałe straty. Postępowanie w sprawie oddziaływania na środowisko dla planowanych przedsięwzięć kończy się wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Najczęściej przeprowadza je wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Jednak w niektórych bardziej skomplikowanych przypadkach postępowanie w sprawie decyzji w o środowiskowych uwarunkowaniach prowadzone jest przez inne organy administracyjne tj.:                                                                                                                     Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska lub,
Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska lub,
Starostę lub,
Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych.                                                                 

Przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać na te obszary wymagają przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, czyli sprawdzenia rodzaju i skali zagrożenia, jakie mogą te działania wywołać. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wnioski inwestycyjne kwalifikowane są albo do I grupy przedsięwzięć – „mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko - §2” lub do II grupy przedsięwzięć – „mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko - §3”. Przedsięwzięcia nienależące do kategorii mogących znacząco oddziaływać na środowisko, ale mogących w znaczny sposób oddziaływać na obszar Natura 2000 należą do z III grupy. Procedura oddziaływania na środowisko dla tej grupy przeprowadzona jest tak samo jak dla przedsięwzięć z II grupy.

Jeżeli przedsięwzięcie zostanie zakwalifikowane do „zawsze znacząco oddziaływujących na środowisko - §2” (I grupa), wówczas przedsiębiorca zobowiązany jest do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia dołączyć Raport Oddziaływania na środowisko. Zakres raportu o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia powinien być zgodny z wymogami art. 66 ust 1 ustawy z dnia 3 października 2008 o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (DZ.U.2013 r. poz.1235 ze zmianami).

Inwestor do wniosku o wydanie ww. decyzji zobowiązany jest dołączyć następujące obowiązkowe załączniki:

1. Poświadczona przez właściwy organ kopia mapy ewidencyjnej obejmująca teren, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie, oraz obejmująca obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie – 3 sztuki;

2. W przypadku przedsięwzięć „mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko” - raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (RO), a w przypadku, gdy wnioskodawca wystąpił o ustalenie zakresu raportu w trybie art.69 – kartę informacyjną przedsięwzięcia (KIP) – 3 sztuki;

3. W przypadku przedsięwzięć „mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko” - kartę informacyjną przedsięwzięcia (KIP) – 3 sztuki;

4. Raport o oddziaływaniu (RO) przedsięwzięcia na środowisko i kartę informacyjną przedsięwzięcia (KIP) przedkłada się w trzech egzemplarzach wraz z ich zapisem w formie elektronicznej na informatycznych nośnikach danych;

5. Wypis z ewidencji gruntów obejmujący przewidywany obszar, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie oraz obejmujący obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie – 1 sztuka;

6. Potwierdzenie opłaty skarbowej w wysokości 205,00 zł;

7. W przypadku prowadzenia sprawy przez pełnomocnika inwestora – oryginał pełnomocnictwa zgodnie z art. 33 KPA wraz z dowodem wniesienia opłaty skarbowej w wysokości 17 zł;

8. Wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony, albo informację o jego braku – 1 sztuka.

  Jeżeli przedsięwzięcie zostanie zakwalifikowane do przedsięwzięć „mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko - §3” lub „mogących w znaczny sposób oddziaływać na obszar Natura 2000” (II i III grupa), wówczas o sporządzeniu raportu o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia zadecyduje wójt, burmistrz lub prezydent w oparciu o uzyskaną wcześniej opinię od Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska (RDOŚ) w Poznaniu i Państwowego Powiatowego Inspektoratu Sanitarnego (PPIS) w Koninie. Jeżeli ww. opinie nie nakładają obowiązku sporządzenia raportu oddziaływania (RO) na środowisko wówczas wójt, burmistrz czy prezydent, po ponownym przeanalizowaniu wniosku, wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Decyzja zawiera warunki, jakie musi spełnić inwestycja pod względem bezpieczeństwa, ochrony środowiska i zastosowanych technologii, minimalizujące jej szkodliwy wpływ na obszary chronione: siedliska ptasie, roślinne i zwierzęce oraz życie i zdrowie ludzi.

Organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia dotyczącej przedsięwzięć: „mogących znacząco oddziaływać na środowisko” lub „mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko”, na każdym etapie postępowania podaje do publicznej wiadomości następujące informacje:

• o wszczęciu postępowania,
• o przedmiocie decyzji, która ma być wydana,
• o organie właściwym do wydania decyzji oraz właściwych organach do wydawania opinii i dokonywania uzgodnień,
• o możliwości zapoznania się z niezbędną dokumentacją sprawy,
• o możliwości składania uwag i wniosków,
• o sposobie i miejscu ich składania,
• o organie właściwym do ich rozpatrzenia.

Barbara Gęziak ZD Konin/Krzymów 

Źródło:

1. strona internetową Misja Natura
2. stronę internetowa Przewodnik dla Przedsiębiorcy
3. Ocena oddziaływania na środowisko w procesie inwestycyjnym LAWARDS Sule j& Wójcik
4. Ustawa z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2013r. poz. 1235 ze zmianami)
5. Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko z dnia 9 listopada 2010r. (Dz. U. Nr 213, poz.1397)

Na terenie powiatu konińskiego wyróżniamy 6 obszarów Natura 2000, które nie są położone w całości, ale w jakiejś części. Są to:

Obszary szczególnej ochrony (OSO)

PLB 040004 „Ostoja Nadgoplańska"

PLB 300002 „Dolina Środkowej Warty"

PLH040007 „Jezioro Gopło" (fot. www.edupedia.pl)

PLH300009 „Ostoja Nadwarciańska"

Obszary mające znaczenie dla Wspólnoty (OZW)

PLH300011 „Puszcza Bieniszewska" (fot www.rowers.pl)

PLH300026 „Pojezierze Gnieźnieńskie".

Przed nowym sezonem wegetacyjnym warto zastanowić się, czy nie wprowadzić do warzywnika mniej znanych gatunków warzyw lub ciekawych form gatunków dobrze znanych, np. kalafiorów o różnych kolorach róży.

Są odmiany kalafiorów tworzące róże o nietypowej barwie – zielonej (Noverde Zielony), żółto-łososiowej (Sunset) i fioletowej (Graffiti). Odmiany te podczas uprawy nie wymagają osłony przed słońcem (co jest regułą u kalafiorów tworzących róże białe). Wśród odmian nietypowych wyjątkowo ciekawe są odmiany należące do grupy „romanesco” formujące róże piramidalnego kształtu o zabarwieniu zielonkawym.

Odmiany kolorowych kalafiorów podane do stołu gwarantują atrakcyjny sukces kulinarny i estetyczny dla osób  przygotowujących je do spożycia, jak i przyjemność ich konsumowania.

Rozsadę kalafiorów tego typu najlepiej wysadzać około 20 czerwca.

Źródło: „Działkowiec” nr 11/2014