Głównym źródłem infekcji są porażone samosiewy rzepaku i chwasty. Na powierzchni zainfekowanych organów występuje biały nalot, początkowo luźny, potem zwarty, który tworzy grzybnia, trzonki i cylindryczne, bezbarwne zarodniki konidialne. Brunatne kleistotecja wraz z workami oraz askosporami występują rzadko i tylko niekiedy są źródłem infekcji. Patogen najczęściej rozprzestrzenia się przez zarodniki konidialne przenoszone przez wiatr. Choroba występuje powszechnie na wielu roślinach uprawnych z rodziny kapusiowatych, m.in. na rzepaku ozimym i jarym, gorczycy oraz na chwastach z tej rodziny (np. tasznik pospolity i tobołki polne).

Sprawca choroby poraża wszystkie nadziemne części roślin przez cały okres wegetacji rzepaku, najczęściej jednak pod koniec dojrzewania roślin. Na liściach, głównie na górnej stronie blaszki, pojawia się mączysty, biały nalot struktur grzyba, który stopniowo się rozrasta obejmując coraz większą powierzchnię. Silnie porażone liście żółkną i stopniowo zamierają. Na łodygach i ich rozgałęzieniach oraz na łuszczynach można zaobserwować podobne objawy. Na porażonych łodygach i ich rozgałęzieniach na jeszcze zielonych tkankach, pod białym nalotem grzybni, mogą wystąpić brunatno-fioletowe plamy. Porażone łuszczyny są słabo rozwinięte i wydają drobne nasiona. Objawy choroby mogą być niekiedy mylone z symptomami porażenia spowodowanymi przez sprawcę cylindrosporiozy.

Rozwój patogena następuje podczas ciepłej i wilgotnej pogody, już jesienią, ale najczęściej dopiero w okresie kwitnienia i dojrzewania roślin. Optymalna temperatura powietrza to 17-25 stopni Celcjusza. Wysokie nawożenie azotowe i zbyt duża gęstość siewu także sprzyjają rozwojowi mączniaka prawdziwego.

Występowanie sprawcy choroby można ograniczać poprzez przestrzeganie zasad prawidłowej agrotechniki, w tym odpowiedniego płodozmianu, właściwej normy wysiewu nasion i izolacji przestrzennej form jarych od ozimych, a także optymalnego poziomu nawożenia i zwalczania chwastów.