Porzeczki czerwone i białe
Porzeczki te są blisko ze sobą spokrewnione, ponieważ pochodzą od tych samych gatunków botanicznych. Owoce porzeczek czerwonych i białych spożywane są w stanie świeżym lub po przetworzeniu na kompot, dżem, galaretkę czy sok. Większość materiału szkółkarskiego porzeczek czerwonych i białych produkowana jest w formie krzaczastej. Dla potrzeb amatorskich produkowane są również formy pienne szczepione na porzeczce złotej lub wyprowadzone z pędu odmiany szlachetnej. Pienne formy porzeczek kolorowych sadzimy w rzędzie co 1,0 m.
Po posadzeniu umieszczamy przy drzewku palik, do którego w trzech miejscach przymocowujemy drzewko. Taśmę mocującą należy wiązać w kształcie ósemki, tak aby drzewko nie ocierało się korą o palik. Wiosną pędy koronki przycinamy nad drugim oczkiem (jeżeli w koronce jest jeden pęd to nad trzecim oczkiem).
Krzewy sadzimy w rzędzie co 1,2-1,5 m. Odstępy między rzędami powinny wynosić podobnie jak u porzeczki czarnej od 2,5 do 3,0 m. Porzeczki czerwona i biała zawiązują pąki kwiatowe na krótkopędach osadzonych na starszych wieloletnich gałązkach. Już od czwartego roku po posadzeniu trzeba wiosną krzewy prześwietlać tak jednak, aby w późniejszych latach w krzewie rosły również pędy starsze – do 6 letnich.
Uformowany krzew porzeczki czerwonej czy białej powinien zawierać 8-10 pędów w różnym wieku.
Porzeczki kolorowe można prowadzić również szpalerowo przy drutach. Sadzimy wówczas krzewy co 0,5 m w rzędzie i pozostawiamy w krzewie tylko dwa pędy szkieletowe, które silnie rosną – nawet do 1,7 m, przywiązujemy je do drutów. Uprawę szpalerową koniecznie należy nawadniać, a cięcie szpaleru polega na skracaniu bocznych pędów do długości 15-20 cm przy końcu czerwca, gdy zaczynają się przebarwiać pierwsze owoce.
W uprawie porzeczek czerwonych i białych dawki nawozów mineralnych są takie same jak dla porzeczek czarnych czyli przykładowe dawki nawozów mineralnych jakie można stosować w uprawie porzeczek czerwonych i białych mogą być następujące: jesienią wokół krzewów rozsiewamy na 100 m2 3 kg siarczanu potasu i 3 kg superfosfatu, w maju 4,5 kg saletry amonowej. Bardzo wygodne jest stosowanie wieloskładnikowych mieszanek nawozowych np. Polifoski, czy Azofoski wg zaleceń podanych na opakowaniu.
Odmiany o owocach czerwonych.
Jonkheer Van Tets – odmiana o owocach dużych, najwcześniej dojrzewająca. Tworzy grona luźne, długie lub bardzo długie. Odmiana wrażliwa na wiosenne przymrozki o średniej odporności na choroby grzybowe.
Heros – odmiana o owocach dużych, wczesna. Tworzy grona bardzo długie, dość luźne. Odmiana polecana do uprawy szpalerowej przy drutach, mało odporna na antraknozę.
Holenderska Czerwona – późna, plenna odmiana, której owoce dojrzewają pod koniec lipca. Główną zaletą Holenderskiej Czerwonej jest mała wrażliwość na choroby grzybowe. Z tego powodu jest chętnie sadzona w ogródkach. Krzewy rosną silnie i późno wchodzą w pełnię owocowania.
Macherauchs Rote Spatlese – odmiana o owocach średniej wielkości, zdecydowanie najpóźniejsza. Owoce dojrzewają dopiero na początku sierpnia i często wiszą do września. Tworzy grona bardzo długie, zwarte. Odmiana bardzo plenna, o dużej odporności na choroby.
Odmiany o owocach białych.
Biała z Juterbog – odmiana o owocach żółtobiałych, średniej wielkości o średniej porze dojrzewania. Tworzy grona średniej długości, zwarte. Odmiana plenna, o średniej odporności na choroby grzybowe, ceniona ze względu na słodkowinne, smaczne owoce, spożywane przeważnie w stanie świeżym.
Jarosław Górski