Sprawcą choroby są trzy grzyby należące do klasy grzybów niedoskonałych. Powodują one powszechnie znaną chorobę przechowalniczą cebuli.
W latach wilgotnych już na polu pod koniec okresu wegetacji pojawia się na obumierających, leżących na ziemi liściach szary, pylący nalot. Taki sam nalot może pokazać się na dojrzewających nasiennikach, których łodygi łamią się. Nasiona mają zmniejszoną zdolność kiełkowania. W przechowalniach objawy choroby występują najpierw na szyjce cebuli w postaci brunatnych, lekko zagłębionych plam. W miejscu plam tkanki miękną i gniją. Zgnilizna obejmuje stopniowo całą cebulę. Po pewnym czasie w okolicy szyjki pojawia się gęsty, szary nalot, a między łuskami cebuli i na jej powierzchni czarne grudki. Są to przetrwalniki grzyba. W końcu cebula całkowicie zasycha.
Grzyby zimują na przechowywanej cebuli. Z wysadkami cebuli przedostają się na pole. Z przetrwalników rozwija się grzybnia żyjąca na obumarłych łuskach. W odpowiednich warunkach grzybnia wytwarza zarodniki, które przenoszone przez wiatr i deszcz przedostają się na rośliny cebuli, porażając liście i wnikając przez szyjkę do wnętrza cebuli. Najczęściej jednak infekcja następuje po obcięciu szczypioru. Sprzyja jej wysoka wilgotność powietrza i niedosuszenie cebul po zbiorze.
W zwalczaniu tej choroby najważniejszym jest racjonalne nawożenie plantacji azotem – cebuli nie można przenawozić tym składnikiem. Należy zbierać cebulę w pełni dojrzałą możliwie podczas suchej pogody. Po wyrwaniu cebulę suszyć na polu przez 5-10 dni i po tym czasie obcinać szczypior. W razie potrzeby dosuszyć cebulę w temperaturze 37-48oC. Porażonej cebuli nie wolno magazynować. Zdrową cebulę przechowywać w temperaturze 0-1oC i wilgotności powietrza około 65%.
Opracował: Jarosław Górski
Żródło: A. Studziński „Atlas Chorób i Szkodników Roślin Warzywnych”