Burak ćwikłowy to kopalnia cennych pierwiastków. Zawiera witaminy A, B1, B2, B3, B4, B5, B6, B12, C, ponadto pierwiastki: żelazo, potas (tylko 2 buraki to aż 528 mg potasu!), magnez, wapń, fosfor, miedź, chlor, fluor, cynk, bor, lit, molibden, sód, mangan, kobalt, oraz bardzo rzadkie pierwiastki: rubid i cez. Ponadto burak ćwikłowy zawiera cukry, białka, bioflawonidy, karoten, betaninę, mnóstwo kwasu foliowego, kwas jabłkowy, cytrynowy, szczawiowy, nikotynowy, antocyjany i błonnik.

Czerwono-fioletowa barwa buraka to betacyjany. Związki te pełnią ważną rolę w profilaktyce nowotworowej. Badania naukowców udowodniły, że burak jest najskuteczniejszym warzywem w walce z rakiem. Zawdzięcza to zawartości silnych antocyjanów, przeciwutleniaczy, czerwonych pigmentów, których buraki zawierają największe ilości. Zwalczają one wolne rodniki, które uszkadzają DNA i potęgują rozwój raka. Wspomagają organizm po chemioterapii, w niedokrwistości, anemii, białaczce.

Burak dzięki wysokiej zawartości potasu i magnezu skutecznie obniża ciśnienie tętnicze i zapobiega chorobom serca. Badania kliniczne dowiodły, że ze źródeł roślinnych organizm najlepiej potrafi pozyskać żelazo właśnie z buraków, co pomaga w leczeniu anemii. Burak wspomaga wytwarzanie czerwonych krwinek.

Buraki mają też działanie oczyszczające, świetnie wspomagają pracę wątroby, a dzięki właściwościom zasadotwórczym wspaniale znoszą kaca. Betamina reguluje pracę wątroby i przewodów żółciowych, a także woreczka żółciowego – jest to zatem znakomite lekarstwo dla wszystkich chorych na wątrobę lub woreczek żółciowy. Burak dzięki swoim właściwościom „spalającym tłuszcz” i chroniącym wątrobę, polecany jest także w przypadku, gdy wątroba niedomaga z powodu tzw. problemu alkoholowego.

Właściwości gojące soku z buraka mają dobroczynne działanie w przypadkach owrzodzenia w obrębie przewodu pokarmowego, zapalenia żołądka, wrzodów żołądka oraz hemoroidów (żylaków odbytu). Sok z buraków wspaniale zwalcza też zgagę i zaparcia.

Kwaśne środowisko to dobre warunki do rozwoju raka i innych poważnych chorób. Zbyt kwaśny odczyn osłabia również układ kostny – powstaje osteoporoza. Sok z buraka najlepiej pić rozcieńczony ciepłą wodą, gdyż jego silne właściwości alkalizujące (zasadotwórcze) mogą powodować nudności. Klasyczny czerwony barszcz jest doskonały na zgagę, na pieczenie w dołku czy nadkwasotę żołądka.

Burak czerwony jest dobry na odchudzanie ze względu na wysoką zawartość błonnika, daje uczucie sytości, przyśpiesza przemianę materii, wspomaga leczenie otyłości – redukcja tkanki tłuszczowej, hamuje apetyt na słodycze.

Burak wspomaga wydalanie toksyn z organizmu, poprzez lepszą pracę wątroby, jelit i nerek. Oczyszcza również krew, obniża ciśnienie krwi, usuwa kwas moczowy z organizmu. Spożywanie buraka zapewnia efektywną detoksykację organizmu. Korzenie buraka zawierają pektyny, co wpływa na wydalanie z organizmu metali ciężkich, mikroorganizmów niebezpiecznych dla układu trawiennego i nadmiaru cholesterolu.

To cenne warzywo oczyszcza nasz organizm poprzez eliminację mocznika z organizmu i szkodliwych drobnoustrojów, za sprawą substancji pektynowych ułatwia trawienie, obniża poziom cholesterolu, przeciwdziała miażdżycy, hamuje procesy gnilne w jelitach.

W burakach jest betaina pomagająca w depresji, a także tryptofan, który daje poczucie zadowolenia. Kwas foliowy działa kojąco i uspokajająco, więc pomaga w zasypianiu osobom mającym problemy ze snem. Buraki poprawiają ogólne samopoczucie, wzmagają koncentrację, refleks, pamięć, zmniejszają napięcie nerwowe, leczą stres, depresję, apatię, różnego rodzaju nerwice, zaburzenia snu. Dzieje się tak z uwagi na zawarty w burakach lit i magnez.

Po wypiciu dwóch szklanek soku z buraka czuje się porządny zastrzyk energii. Dzięki cukrom buraki są słodkie i mają nieco kalorii. Bardzo polecane dla sportowców i osób aktywnych. Burak spowalnia wchłanianie się tlenu (dzięki zawartym w nim azotanom), a co za tym idzie – wolniej się męczymy. Ponadto, szybciej pomaga usuwać zakwasy, przyczynia się do odżywiania fizjologicznego organizmu oraz budowy mięśni i poprawy kondycji. 

Wraz z wiekiem zwiększa się ilość obszarów w mózgu, które są niedostatecznie ukrwione, a to z kolei wpływa na rozwój demencji i zaburza funkcje poznawcze. Naukowcy wykazali, że buraki mogą zwiększyć przepływ krwi w mózgu dzięki wysokiej zawartości w tym warzywie azotanów.

Uwaga!

1. Nie zaleca się buraków chorym na cukrzycę - zawierają one dużo cukru!
2. Osoby z niskim ciśnieniem mogą pić sok z buraków jedynie wieczorem przed snem.
3. Osoby cierpiące na reumatyzm lub kamicę nerkową, ze względu na dużą zawartość szczawianów zaostrzających te choroby, powinni unikać spożywania buraków lub je przyprawiać sporą ilością liści laurowych. Szczawiany znajdują się głównie w liściach.
4. Im mniejszy burak, tym lepszy, bardziej soczysty i smaczny (mniej niż 8 cm).
5. Jeśli chcemy w pełni wykorzystać właściwości buraka, lepiej go nie gotować. Jeśli konieczne jest ich ugotowanie, najlepiej gotować je ze skórką. Wyjątek stanowi gotowanie barszczu.

Najlepszym i najprostszym sposobem na optymalne wykorzystanie niezwykłych właściwości buraka jest spożywanie go w postaci soku. Sok z buraka daje dobre samopoczucie, energię i wysoką koncentracje przez cały dzień. Polecany jest w terapiach takich chorób jak: nowotwory, anemia, depresja, wrzody żołądka, hemoroidy, słaba odporność organizmu, kac, nadciśnienie, otyłość, stłuszczona wątroba, nerwica, bezsenność, brak koncentracji, problemy z pamięcią, zły nastrój, niedobór hormonów płciowych, demencja, niepłodność, grzybica. Wspomaga budowę mięśni, co jest ważne dla osób trenujących i rekonwalescentów, likwiduje zakwasy. Jest zalecany do odkwaszania organizmu i oczyszczania organizmu z toksyn (detoks). 

Przepis na znakomity sok z buraczków

Składniki: 3 średniej wielkości buraki, jabłko, szczypta soli, dwie szczypty majeranku, woda.

Pokrojone w drobniejsze części buraki i jabłka wraz z 2 szklankami wody rozdrabniamy blenderem, po czym dodajemy pod koniec miksowania sól i majeranek. Całość wylewamy na drobniutkie metalowe sito i przecedzamy. Sok z buraka musi być rozcieńczony wodą. Inaczej jego silne działanie zasadotwórcze mogłoby spowodować nudności.

Osoby z niskim ciśnieniem powinny pić ten sok tylko na noc, gdyż w ciągu dnia może on obniżyć ciśnienie i spowodować spadek energii.

Wbrew utartemu sloganowi cukier rafinowany ani nie krzepi, ani też nie jest do życia potrzebny. Choć dodaje nam nieco słodyczy, robi to tylko na chwilę, by szybko odebrać z nawiązką nie tylko to, co ofiarował, ale też okraść nas z witalności, urody i zdrowia.

Cukier biały, rafinowany, czyli czysta sacharoza nie zawiera żadnych składników odżywczych. Stanowi za to bombę pustych kalorii. O ile jednak z nadwagą można żyć i czuć się całkiem nieźle, o tyle z „od cukrowymi” chorobami już niekoniecznie. Wszystko za sprawą toksyczności białej używki, która wyjątkowo zaburza prawidłowe funkcjonowanie organizmu. Cukier to neurotoksyna, która działa na mózg w podobny sposób, co najbardziej uzależniające substancje, takie jak heroina czy kokaina. Uznawany za najpowszechniej stosowaną na świecie substancję o działaniu uzależniającym. To trzeci środek po alkoholu i papierosach pod względem szybkości i ilości uzależnionych osób na świecie. Cukier jest szkodliwą używką niszczącą nasz organizm nie tylko pod względem fizycznym, ale i psychicznym.

Jest przez większość ludzi (w tym dzieci) powszechnie spożywany – bez problemu można go dostać w każdym sklepie – i mało tego – nikt się tym nie przejmuje i nikt o tym nie mówi. Oznacza to, że nawet, gdy rujnuje nam zdrowie, nie łatwo mu się oprzeć. W dodatku jego wszechobecność – zwłaszcza w żywności przetworzonej w postaci cukrów dodanych (glukoza, fruktoza) – sprawia, że pochłaniany jest w dużych ilościach, często zupełnie nieświadomie. Zmęczenie, stres, depresje, senność, zawroty głowy to dolegliwości, na które uskarżamy się coraz częściej. Wizyta u lekarza nie wnosi nic nowego. Tymczasem wiele różnych schorzeń, zarówno fizycznych, jak i psychicznych ma bezpośredni związek ze spożywaniem czystego rafinowanego cukru, czyli sacharozy.

Już w 1957 roku dr William Coda Martin sklasyfikował cukier rafinowany jako truciznę, ponieważ jest on pozbawiony swoich sił witalnych, witamin i substancji mineralnych.

To co zostaje, zawiera czyste, rafinowane węglowodany. Natomiast to co usunięto – białka, witaminy i substancje mineralne są przyczyną niekompletnego metabolizmu węglowodanów i powodują tworzenie się toksyn takich jak kwas pirogronowy lub nienormalne cukry. Kwas pirogronowy akumuluje się w mózgu i systemie nerwowym, a nienormalne cukry w czerwonych ciałkach krwi. Zakłóca to oddychanie komórek i powoduje brak odpowiedniej ilości tlenu niezbędnego do normalnego funkcjonowania organizmu.

Od dzieciństwa przyzwyczajeni do cukru w formie słodyczy, lodów, napoi, nie zdajemy sobie sprawy, że sami przyczyniamy się do zachwiania równowagi naszego organizmu. Natura sama zabezpiecza nas przed nagłym szokiem spowodowanym dużym spożyciem cukru. Jednak codziennie spożywany cukier powoduje stan ciągłego, nadmiernego zakwaszenia. Często poprzestajemy na twierdzeniu, że cukry obok tłuszczów są w naszym organizmie głównym źródłem energii, a więc są niezbędnym paliwem podtrzymującym procesy życiowe. Zapominamy jednak, że przy prawidłowym żywieniu dostateczną ilość cukru dostarczają nam owoce i warzywa.

Ilość cukru, jaką spożywamy, ma wpływ na każdy organ naszego ciała. Nasza wątroba magazynuje cukier w formie glukozy (glikogenu). Dzienny pobór cukru rafinowanego (powyżej wymaganej ilości naturalnego cukru) wypełnia ją i powiększa do maksymalnej objętości, a nadmiar glikogenu powraca do naszej krwi w formie kwasów tłuszczowych. Te wędrują do każdej części naszego ciała i są magazynowane w najmniej aktywnych miejscach, zaokrąglając nasze brzuchy, pośladki, piersi i biodra. Gdy i te stosunkowo nieszkodliwe miejsca są wypełnione, kwasy tłuszczowe wędrują dalej do aktywnych narządów, takich jak serce i nerki. Następuje osłabienie ich funkcji, tkanki powoli ulegają degeneracji i zmieniają się w tłuszcz. Powstają zakłócenia ciśnienia krwi, uszkodzeniu ulega parasympatyczny układ nerwowy, układ krążenia obwodowego i limfatycznego, a jakość czerwonych ciałek zaczyna się zmieniać. Występuje nadmierna ilość białych ciałek, a proces tworzenia tkanek ulega spowolnieniu.

Począwszy od XIX w. przemysł cukrowniczy przeznaczał miliony dolarów na subsydiowanie nauki, celem znalezienia czegoś, nawet pseudonaukowego, co pozwoliłoby oczyścić krążącą już negatywną opinię o cukrze. Sowicie opłacane badania naukowe i wtedy i dziś nie ogłaszają niczego konkretnego, co mogłoby być użyte do promowania cukru. Do znudzenia niektórzy powtarzają o energetycznej mocy sacharozy, ale energia kaloryczna i smak tworzący nawyk to wszystko, czym jest sacharoza, ponieważ nie zawiera ona nic więcej, a nadzwyczajna szybkość, z jaką sacharoza przenika do krwi, przynosi więcej szkód niż pożytku.

Im bardziej naukowcy rozczarowują propagatorów spożywania cukru, tym bardziej muszą oni polegać na ludziach z reklamy, a tu możliwości i odpowiednie hasła robią swoje. Spryt i dobrze wyeksponowany słodki towar oraz gra słów ogłupiają.

Dziś niektórzy lekarze na całym świecie powtarzają to, co w latach czterdziestych głosił dr Tintera: „...nikt pod żadnym pozorem nie powinien zaczynać tego, co nazywa się leczeniem psychiatrycznym, bez wcześniejszego przeprowadzenia testu tolerancji glukozy w celu ustalenia, czy organizm danej osoby jest zdolny do przyswajania cukru...”. Wywiady dotyczące historii diet pacjentów diagnozowanych jako schizofreników ujawniają, że wybierana przez nich dieta jest bogata w słodycze: cukierki, ciasta, lody oraz kawę, napoje z kofeiną i żywność przygotowaną z użyciem cukru.

Badania kliniczne prowadzone z dziećmi nad aktywnymi lub psychotycznymi, a także dziećmi z uszkodzeniami mózgu lub zaburzeniami w uczeniu, wykazały niezwykle dużą liczbę przypadków niskiego poziomu glukozy we krwi lub hipoglikemię – uzależnienie od wysokiego poziomu cukrów w diecie wielu dzieci, których organizm nie daje sobie rady z jego przyswajaniem.

Wielu z nas nie wyobraża sobie życia bez słodyczy (np. lody...) lekceważąc fakt, że nie wolno nimi zastępować normalnych posiłków. Objadając się słodyczami, eliminujemy z jadłospisu owoce, warzywa oraz inne cenne produkty, pozbawiając w ten sposób organizm witamin i składników mineralnych. Istnieją różne teorie wyjaśniające, dlaczego słodycze tak bardzo kuszą. Według jednej z nich po prostu kojarzą się nam z dzieciństwem, kiedy bywały formą nagrody. Należy pamiętać, że apetyt na słodycze bywa również sygnałem, że spada poziom cukru we krwi.

Niekorzystny wpływ słodyczy polega również na tym, że często odbierają one dzieciom apetyt, wpływają na nadwagę, zmieniają przyzwyczajenia i powoli zaczynają uzależniać.

Candida albicans jest niepozornym organizmem bakteryjno-drożdżowym zamieszkującym dolną cześć przewodu pokarmowego od momentu naszego przyjścia na ten świat. Spełnia ona ważną rolę trawienną pomagając w procesie rozkładu cukru przez organizm, jednak tylko do czasu, gdy nie spowodujemy jego przerostu. Grzyb rośnie i ofiaruje nam alkohol, gazy i wzdęcie brzucha. W jelitach może przetwarzać cukier w szkodliwy, a nawet trujący alkohol. Może doprowadzić do perforacji jelita, a niestrawione części pokarmowe dostają się do krwioobiegu powodując bezpośrednie lub opóźnione alergie pokarmowe przejawiające się plamkami na ciele, szybkim biciem serca po posiłku lub bólami głowy. Oprócz zasilania candidy, cukier żywi rożnego rodzaju patologiczne bakterie.

Cukier jako produkt niepełnowartościowy i szkodliwy dla zdrowia („porywa” z ustroju witaminę B) powinien mieć jedynie zastosowanie w kuchni jako „przyprawa” kuchenna i być użyty w celu uzyskania smaku.

Rodzaje cukrów:

• dekstoza – zwana również „cukrem zbożowym”, jest wydobywana syntetycznie ze skrobi;
• fruktoza – jest cukrem owocowym;
• glukoza – jest cukrem znajdującym się normalnie wraz z innymi cukrami w owocach i warzywach, jest podstawową substancją w metabolizmie wszystkich roślin i zwierząt; wiele naszych podstawowych produktów żywnościowych jest zamienianych w naszych ciałach na glukozę; glukoza jest zawsze obecna w naszej krwi i często zwana jest również „cukrem krwi”;
• laktoza – to cukier mleczny;
• maltoza –- jest cukrem pochodzącym ze słodu;
• sacharoza – jest rafinowanym cukrem produkowanym z trzciny cukrowej i buraków cukrowych.

Ponad 100 krajów produkuje cukier. Największym producentem cukru trzcinowego jest Brazylia, a największym konsumentem są Indie. W Indiach cukier trzcinowy wytwarzano od co najmniej 2 000 lat. Kiedy Aleksander Wielki dotarł ze swoją armią do Indii, był zafascynowany tym, że można wyprodukować miód bez udziału pszczół...

Aby uchronić się przed zgubnym działaniem rafinowanego cukru, może już teraz możemy zacząć usuwać go ze wszystkich form, w jakich go stosujemy. Zacznijmy używać go jako przyprawę. Ale czy jest to możliwe, gdy wzrasta spożycie cukru, a wyroby przemysłu cukierniczego tak dobrze się sprzedają?

W 1747 roku niemiecki chemik Andreas Marggraf odkrył, że cukier uzyskiwany z buraka cukrowego jest identyczny z tym pozyskiwanym z trzciny cukrowej. Dzięki temu w krajach o chłodniejszym klimacie cukier stał się łatwiej dostępny i tańszy.

Na początku XIX wieku we Francji spożywano zaledwie 700 gramów cukru rocznie na osobę, bo cukier był nadal drogi. Później jego roczne spożycie wzrastało w sposób następujący: 7,2 kg na osobę w 1880, 27 kg w 1930 i 36 kg w 1960 – to i tak mniej niż w innych krajach zachodnich.

Holendrzy wydają rocznie na słodycze ponad 2 miliardy euro, a według oficjalnych danych spożycie cukru na obywatela USA wynosi rocznie około 150 funtów, czyli 1,5 kg na tydzień lub 200 g dziennie. Nic dziwnego, że telewizja alarmuje, że co piąte dziecko w USA ma problemy psychiatryczne. Może warto wziąć pod uwagę, że alkohol będący produktem połączenia cukru i drożdży zawiera znaczne ilości chemikaliów nie wspominając o cukrze (1 kieliszek = 7 łyżeczek cukru), a przeciętna puszka coli? Przez pierwsze 10 minut od wypicia coli przyjmujemy dawkę cukru równą 10 łyżeczkom. Mniej więcej tyle wynosi nasze całodobowe zapotrzebowanie na cukier. 

Dlaczego zatem nie wymiotujemy przyjmując naraz aż tyle cukru? Ponieważ zdradliwie słodki smak „białej śmierci” jest maskowany przez dodawany do napojów gazowanych kwas fosforowy. Regulacja kwasowości napojów to zresztą nie jedyne popularne zastosowanie kwasu fosforowego – jest on też wykorzystywany m.in. do odkamieniania armatury czy odrdzewiania stali... przecież już o tym wiemy i co z tym zrobimy?

Czaszki zaprojektowane przez grupę Snow Violent przypominają ludziom, że cukier to biała śmierć i nie powinniśmy go spożywać.

Cukier jest bezpośrednią przyczyną psucia zębów. Odpowiedzialne są bakterie, które żywią się cukrem i powodują próchnicę zębów. Może warto więc zrezygnować z chwilowej smakowej przyjemności na korzyść długotrwałego podwyższonego poziomu naszego funkcjonowania w ciągu dnia. Innymi słowy – jedzmy, żeby dobrze żyć, a nie żyjmy, żeby „dobrze” jeść.

Największym problemem, jak pisałam wcześniej, po zjedzeniu cukru jest szybka absorpcja. Cukier przechodzi przez ścianki przewodu pokarmowego bez trawienia, pobudza nadmierną produkcję insuliny w trzustce i powoduje brak równowagi metabolicznej. Trzustka u większości osób jest powiększona z powodu nadmiernego przeciążenia. Insulina, produkowana by poradzić sobie z dużą ilością spożywanego cukru rafinowanego, powoduje, że poziom glukozy we krwi spada. Ma to niezwykle negatywny wpływ na tkankę mózgową. Bardzo delikatna równowaga biochemiczna tego organu, gdzie zachodzi 25% aktywności metabolicznej, zostaje zachwiana. Znerwicowane i rozgrymaszone dzieci i nastolatki nie kontrolują swoich emocji – to najczęściej skutek nadmiernego spożywania cukru w różnej formie. Agresja młodocianych wyraźnie maleje, gdy ograniczy się cukier, a zwiększy spożycie warzyw i owoców.

Obniżenie stężenia glukozy we krwi, spowodowane zwiększoną podażą cukru, powoduje depresję, irytację, niepokój i uczucie zmęczenia. Zjedzenie cukru powoduje podwyższenie poziomu serotoniny w mózgu, ta z kolei powoduje senność. Dlatego wiele osób reaguje na stresy zwiększonym apetytem na słodycze, których działanie przypomina działanie alkoholu. Cukier powoduje podobne uzależnienie.

Spożycie cukru rafinowanego doprowadza do nadmiernego zakwaszenia tkanek i zaburza równowagę kwasowo-zasadową ustroju. By ją przywrócić, nasz mądry organizm pobiera minerały pochodzące z innych pokarmów, a gdy to nie wystarcza, pobiera je z naszych tkanek, a przede wszystkim z kości.

Gdy trzustka otrzymuje sygnał o pojawieniu się cukru i zaczyna produkować insulinę, zachodzą następujące zjawiska: insulina przekazuje cukier do komórek, niezużyta jako paliwo glukoza zamienia się w glikogen odkładany w mięśniach i wątrobie, trzustka zamienia pozostały cukier w trójglicerydy, czyli upraszczając w tłuszcz. Jedzenie cukru wstrzymuje spalanie tłuszczu!

Cukier jest szybkim źródłem energii i gdy mamy go pod dostatkiem, organizm wykorzystuje go zamiast naruszać odłożone zapasy tłuszczu, a ty przecież nie chcesz spalać cukru, jeśli twoim celem jest spalenie tłuszczu.

Jedzenie cukru powoduje też zaparcia. Rafinowany cukier, oczyszczona mąka i inne składniki słodyczy nie zawierają błonnika koniecznego do sprawnego funkcjonowania jelit.

Metabolizm węglowodanów reguluje metabolizm białek i odwrotnie. Jeśli spożywamy za dużo słodkich produktów, szczególnie pod postacią rafinowanych cukrów, to zwiększa się nasze zapotrzebowanie na białko. Im większe spożycie skoncentrowanych, rafinowanych węglowodanów, tym silniejsze pragnienie białek.

Podsumujmy, dlaczego cukier to wróg naszego zdrowia i życia:

1. Upośledza aktywność układu obronnego organizmu – spożycie już 1 łyżeczki cukru blokuje system immunologiczny na ponad godzinę.
2. Sprzyja powstawaniu chorób serca i układu krążenia podnosząc poziom homocysteiny, trójglicerydów i „złego” cholesterolu. Prowadzi do cukrzycy typu 2, a także jej następstw: utraty wzroku, amputacji palców i kończyn.
3. Zwiększa ryzyko wystąpienia nowotworów, m.in. piersi, jajników, prostaty, wątroby, przewodu pokarmowego i płuc.
4. Okrada z cennych minerałów, nie dając nic w zamian. W szybkim tempie zakwasza organizm, wykorzystując zmagazynowany w tkankach wapń, potas, magnez i fosfor do przywrócenia zaburzonej homeostazy.
5. Zaburza funkcjonowanie przewodu pokarmowego, sprzyjając rozwojowi kandydozy, choroby Crohna, zespołu jelita drażliwego, owrzodzenia jelita grubego, hemoroidów.
6. Sprzyja zaburzeniom widzenia: krótkowzroczności, katarakcie, zwyrodnieniu plamki żółtej.
7. Wyraźnie postarza, powoduje utratę gęstości tkanki łącznej, degradację elastyny i kolagenu, wzrost wolnych rodników i oksydantów. Osłabia pamięć i zdolność koncentracji, pogłębiając wiele problemów emocjonalnych i mentalnych.
8. Zaburza męskość poprzez obniżenie poziomu testosteronu na rzecz estrogenu.
9. Naraża na wystąpienie takich dolegliwości jak np.: próchnica, otyłość, PMS, policystyczne jajniki, endometrioza, astma, padaczka, choroby autoimmunologiczne, problemy skórne i stawowe, nadciśnienia, osteoporozy, choroby wirusowe, grzybice.

Może więc warto zastanowić się nim znów sięgniemy po ulubiony batonik, popijając go puszką coli. Zwłaszcza, że wyłączenie cukru z diety nie musi oznaczać rezygnacji ze słodkiego smaku. Wbrew pozorom istnieje wiele zdrowych, naturalnych zamienników cukru, które nie tylko z niczego nas nie okradną, ale wręcz zaoferują cenne składniki odżywcze. Mowa tu przede wszystkim o owocach – śliwkach, gruszkach, jabłkach, brzoskwiniach itp., które warto wprowadzić do diety w postaci przekąsek (1-2 owoce dziennie), ale też jako „słodzik” do wszelkiego rodzaju deserów, koktajli i wypieków. Do słodzenia można także zastosować wyciąg z rośliny o nazwie stewia: 1 łyżeczka – 5 g stewii odpowiada 1,5 kg cukru. Doskonale sprawdzają się też melasy, a także – choć nieco droższe – słynące ze swoich właściwości zdrowotnych: ksylitol i erytrytol.

Poniżej przykłady, że można podać deser bez cukru.

Mus czekoladowy z awokado dla 2 osób

Składniki: 1 duże lub 2 małe miękkie awokado, 2 miękkie banany, 2 czubate łyżki naturalnego kakao lub więcej (bez cukru oczywiście!), do ozdoby płatki migdałowe, wiórki kokosowe lub owoce sezonowe.

Obrane ze skórki awokado zmiksuj z bananami na gładką masę, dodaj kakao, wymieszaj – i gotowe. Nałóż do miseczek i udekoruj płatkami migdałowymi, wiórkami kokosowymi lub ulubionymi owocami. Pyszne z malinami.

Kulki energii

Składniki: garść pestek słonecznika, garść migdałów, garść orzechów włoskich, garść rodzynek, 4 suszone daktyle, 2 suszone śliwki, szczypta soli, opcjonalnie: 1 łyżka tahiny (pasty sezamowej) oraz do wyboru kakao, cynamon, wiórki kokosowe.

Pestki, orzechy i suszone owoce namoczyć przez 4 godziny w wodzie. Po 2 godzinach zmienić wodę. Namoczone składniki przełożyć do pojemnika i zmiksować. Aby dodać masie spoistości, można dolać trochę wody z moczenia, ale ostrożnie, żeby masa nie zrobiła się za rzadka. Do smaku dodać 1 łyżkę tahiny i 2 szczypty soli, ewentualnie 4 łyżeczki kakao, jeśli chciałoby się uzyskać kulki czekoladowe. W dłoniach formować kulki i obtaczać wedle uznania w wiórkach kokosowych, cynamonie lub kakao. Baaardzo słodkie i sycące. Znakomicie zaspokoją zachciankę na słodycze.

Lody malinowe dla 2 osób

Skladniki: 3 dojrzałe banany, ½ kg malin.

Pokrojone w plasterki banany i maliny włożyć do zamrażarki na kilka godzin. Po wyjęciu odczekać 15 minut, a następnie zmiksować. Przełożyć do miseczek i podawać. Można posypać świeżymi owocami. Takie lody są pyszne! Aż trudno uwierzyć, że nie ma w nich śmietany i cukru.

Czy wiesz, że cytryny zawierają więcej cukru niż truskawki?

I na tym koniec. Jeśli czytelnik dotrwał do końca artykułu, życzę, aby udało się podjąć jedyną słuszną decyzję – uwolnić się od nałogu.

Żródło informacji: http://versus-online.de, http://studylib.net, www.turborotfl.com

Tak jak prawie wszystkie rośliny, trawy także atakowane są przez szkodniki, a lista gatunków jest długa. Uchodzą jednak uwadze, gdyż są na ogół drobne i przez rolników często niedostrzegane. Najczęściej spotykane i powodujące największe straty w plonie są następujące agrofagi:

Wciornastki

Występują prawie na wszystkich gatunkach traw pastewnych, uszkadzając liście i pochwy liściowe od wewnątrz bądź wiechy i kwiatostany. Mogą również powodować białokłoskowość. Wysysają sok komórkowy z liści, powodując powstawanie srebrzystych plamek, które brązowieją i zasychają. Żerując na kwiatostanach uszkadzają zarodki nasienne.

Skoczki

Uszkadzają liście przez ich wysysanie i wydzielanie fermentów, które zmniejszają smakowitość trawy i zawartość karotenu. Obniżają produktywność traw i przenoszą wirusy sinej karłowatości roślin.

Mszyce (najbardziej rozpowszechnione)

Powodują żółknięcie pędów i ograniczenie wzrostu. Atakują korzenie, węzeł krzewienia, podstawy źdźbeł, pochwy liściowe, liście i kwiatostany. Na opanowanych częściach roślin powstają drobne plamki i przebarwienia. Mszyce przenoszą wirusy i mogą także powodować białokłoskowość.

Skrzypionka błękitna

Powoduje wyżerki w postaci pasków na górnej stronie liścia. Żerują chrząszcze i ślimakowate larwy. Zazwyczaj atakują trawy pastewne o szerokich liściach (wyczyniec, tymotka, mozga, stokłosa i życice).

Komarnica

Wyrządza znaczne szkody na wilgotnych łąkach i pastwiskach, zwłaszcza torfowych, oraz na plantacjach traw nasiennych. Żerowanie następuje zwykle gniazdowo, a place z obumierającymi roślinami rozszerzają się stopniowo. Liście traw, szczególnie przyziemne, są postrzępione na brzegach, często z brunatniejącymi plamami. Owady podgryzają również pędy, a ich larwy żerują przeważnie nocą. Najbardziej są atakowane: kupkówka, tymotka, kostrzewa, życice.

Pryszczarki źdźbłowe

Larwy żerują nad pierwszym kolankiem od ziemi, powodując żółknięcie źdźbła, zahamowanie wzrostu oraz wypuszczanie zmarniałych kwiatostanów.

Ploniarka i niezmiarka

Powodują znaczne straty gospodarcze. Przez żerowanie w części przyziemnej powodują żółknięcie i zamieranie liści sercowych. Zaatakowane rośliny wykazują skłonność do zbytniego rozkrzewiania się i nie tworzą pędów kwiatostanowych.

Są jeszcze: kłośnica tymotnica, muchówki minujące, kośniczki i sówki, drutowce, nicienie, szpeciele i inne.

No cóż, nie przyglądamy się raczej „co w trawie piszczy”, ale to piszczenie powoduje całkiem realne straty :)

1. Posiadacz trzody chlewnej zobowiązany jest oznakować należące do niego zwierzęta w terminie 30 dni od dnia urodzenia. Oznakowania dokonuje się poprzez założenie na lewą małżowinę uszną kolczyka z numerem identyfikacyjnym. Numer identyfikacyjny jest numerem siedziby stada, w której zwierzę się urodziło, albo innej siedziby stada, w której zwierzę przebywało powyżej 30 dni.
    
2. W przypadku, gdy zwierzę opuszcza siedzibę stada przed upływem 30 dni od dnia urodzenia, rolnik jest zobowiązany oznakować świnię kolczykiem przed dniem opuszczenia przez to zwierzę siedziby stada.
    
3. W przypadku gdyby świnia została przemieszczona do innej siedziby stada niż ta, w której się urodziła, i w tej innej siedzibie przebywałaby dłużej niż 30 dni, to takie zwierzę należy dodatkowo oznakować poprzez wytatuowanie numeru identyfikacyjnego zgodnego z numerem siedziby stada, w której przebywało lub przebywa powyżej 30 dni.
    
4. W terminie 7 dni od dnia oznakowania zwierząt należy zgłosić kierownikowi Biura Powiatowego ARiMR łączną liczbę oznakowanych zwierząt.
    
5. W przypadku utraty kolczyka, także elektronicznego, posiadacz zwierzęcia (bydła, owiec, kóz i świń) jest zobowiązany oznakować zwierzę duplikatem kolczyka albo duplikatem kolczyka zawierającym elektroniczny identyfikator w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego duplikatu. Te same zasady obowiązują w przypadku utraty duplikatu kolczyka. Posiadacz zwierzęcia gospodarskiego odpowiada za jego prawidłowe oznakowanie.
    
6. Posiadacz świń zobowiązany jest zgłosić kierownikowi Biura Powiatowego ARiMR zmianę liczebności stada trzody chlewnej w terminie 7 dni od dnia następujących zdarzeń: zwiększenia lub zmniejszenia liczebności stada z wyjątkiem urodzenia, przywozu z państw trzecich albo państw członkowskich, uboju zwierzęcia gospodarskiego. Rolnik musi podać liczbę zwierząt, które przybyły lub ubyły ze stada, oraz miejsca pochodzenia lub przeznaczenia zwierzęcia.
    
7. W przypadku zagrożenia wystąpienia lub gdy dojdzie do wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt, podlegającej obowiązkowi zwalczania i zostanie określony obszar zapowietrzony, zagrożony lub inny obszar podlegający ograniczeniom, posiadacz świń zobowiązany jest zgłosić kierownikowi Biura Powiatowego ARiMR zmianę stanu stada świń w terminie 24 godzin od dnia następujących zdarzeń: zwiększenia lub zmniejszenia liczebności stada, uboju zwierzęcia gospodarskiego. Rolnik musi podać liczbę zwierząt, które przybyły lub ubyły ze stada, oraz miejsca pochodzenia lub przeznaczenia zwierzęcia.
    
8. Posiadacz zwierzęcia gospodarskiego (bydła, owiec, kóz i świń) jest zobowiązany do dokonania spisu zwierząt przebywających w siedzibie stada co najmniej raz na dwanaście miesięcy, nie później jednak niż w dniu 31 grudnia. Ustalone podczas spisu – liczba i numery identyfikacyjne tych zwierząt posiadacz zwierząt przekazuje kierownikowi Biura Powiatowego w terminie 7 dni od dnia dokonania tego spisu i umieszcza w księgach rejestracji.
    
9. Aby nadać numer w Rejestrze zwierząt gospodarskich oznakowanych, prowadzonym przez ARiMR, należy zgłosić kierownikowi Biura Powiatowego ARiMR siedzibę stada, miejsce prowadzenia działalności nadzorowanej przez Inspekcję Weterynaryjną. Obowiązek ten spoczywa na:
   • posiadaczu zwierzęcia gospodarskiego,
   • podmiocie prowadzącym miejsce gromadzenia zwierząt,
   • podmiocie prowadzącym działalność nadzorowaną w zakresie targów, wystaw, pokazów i konkursów zwierząt,
   • podmiocie prowadzącym działalność nadzorowaną w zakresie obrotu zwierzętami, pośrednictwa w tym obrocie lub skupu zwierząt,
   • podmiocie prowadzącym rzeźnię,
   • podmiocie prowadzącym zakład przetwórczy lub spalarnię.
   Zgłoszenia należy dokonać:
   • nie później niż w dniu:
     • wprowadzenia pierwszego zwierzęcia gospodarskiego do siedziby stada lub miejsca gromadzenia zwierząt,
     • uboju pierwszego zwierzęcia gospodarskiego,
     • unieszkodliwienia zwłok zwierzęcia gospodarskiego w zakładzie przetwórczym lub spalarni;
   • w terminie 14 dni od dnia:
     • wydania decyzji powiatowego lekarza weterynarii o nadaniu weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego podmiotowi prowadzącemu działalność w zakresie organizowania targów, wystaw, pokazów lub konkursów zwierząt,
     • wydania decyzji stwierdzającej spełnianie wymagań weterynaryjnych do prowadzenia działalności w zakresie obrotu zwierzętami, pośrednictwa w tym obrocie lub skupu zwierząt.