W roku 2016 odbyły się w Sompolnie, w powiecie konińskim, cztery spotkania Lokalnej Grupy Dyskusyjnej sadowniczej, której tematem wiodącym była „Produkcja owoców wysokiej jakości”.

Pierwsze spotkanie miało miejsce 25 stycznia. Omówiono zagadnienia związane z ochroną sadów przed chorobami w początkowym okresie wegetacji a w szczególności ochronę przed parchem jabłoni oraz uzupełnienie niedoboru składników pokarmowych. Przypomniano o zwalczaniu nasionnicy trześniówki w uprawach drzew pestkowych - czereśni i wiśni. Przeprowadzono wykład na temat integrowanej ochrony roślin sadowniczych: metody, które można wykorzystać przy zagrożeniu wystąpieniem muszki plamoskrzydłej Drosophila suzuki z uwzględnieniem tego, co owad ten atakuje w pierwszym momencie: owoce jagodowe: truskawki, maliny, borówki, jeżyny oraz owoce pestkowe: czereśnie, wiśnie, brzoskwinie, morele, śliwki. Na końcu spotkania sadownicy zaproponowali zorganizowanie wyjazdu na targi specjalistyczne. Poruszono również sprawę obowiązku prowadzenia ewidencji zabiegów środkami ochrony roślin, uczestnictwa w kursach chemizacyjnych oraz okresowych badaniach technicznych opryskiwaczy.

Drugie spotkanie odbyło się 4 maja. Na spotkaniu omówiono ochronę jabłoni przed chorobami i szkodnikami, które będą występowały w okresie wegetacyjnym: parch i mączniak jabłoni, mszyce, przędziorki, zwójki, owocówki i pordzewiacze. Zwrócono uwagę na niedobory składników pokarmowych w roślinach sadowniczych i uzupełnienie ich w formie poza korzeniowej, min: na niedobór wapna, a zwłaszcza na temperatury, w jakich może być wapno stosowane w zależności od formy użytkowej i składu. W uprawach drzew pestkowych przypomniano o zwalczaniu brunatnej zgnilizny drzew pestkowych, a także drobnej plamistości liści drzew pestkowych. Wspomniano też muszce plamoskrzydłej Drosophila suzuki, o monitoringu upraw sadowniczych przy wykorzystaniu pułapek feromonowych, które na terenie gminy Sompolno są założone w trzech miejscach: na plantacji czereśni i na dwóch plantacjach borówki amerykańskiej. Poruszono też tematy finansowania inwestycji w gospodarstwie rolnym z uwzględnieniem funduszy unijnych i krajowych, w tym kredytów preferencyjnych i klęskowych.

Trzecie spotkanie odbyło się 4 października. Poruszono na nim temat chorób przechowalniczych występujących u jabłoni tj.: gorzka zgnilizna, szara pleśń, parch przechowalniczy oraz gorzka plamistość podskórna. Dyskutowano również o tym, że po wystąpieniu gradu konieczne jest jak najszybsze wykonanie zabiegów zabezpieczających uszkodzone owoce i drzewa przed atakiem chorób np.: jednym z preparatów Merpan, Captan lub Topsin osobno lub razem oraz o tym, że pod koniec okresu wegetacji, wraz z początkiem opadania liści (najczęściej po pierwszych przymrozkach) należy wykonać zabieg mocznikiem w ilości 40-50 kg/ha. Ograniczy on występowanie parcha w roku przyszłym poprzez brak warunków do przezimowania grzybni parcha (szybszy rozkład liści).

Czwarte spotkanie odbyło się 8 listopada. Głównym tematem dyskusji był zbyt owoców i trudności związane z eksportem jabłek oraz omówienie skutków tych trudności. Poruszono również tematy: zasad wycofania nadprodukcji jabłek z rynku przy wsparciu Agencji Rynku Rolnego oraz kwestii negatywnego wpływu przymrozków wiosennych na wielkość i ilość plonów w roku bieżącym na poszczególne gatunki upraw sadowniczych.

W ciągu roku oprócz spotkań LGD sadownicy wzięli udział w wyjeździe studyjnym do Warszawy na „Targi Sadownictwa i Warzywnictwa” oraz w imprezach masowych: „Święto Sadownika” i „Sompoleńskie Święto Sadów”.

Projekt ENERGYFEED „Strategia zapewnienia i ewaluacji bazy tanich, efektywnych i bezpiecznych paszowych surowców energetycznych do produkcji zwierzęcej w oparciu o zasoby krajowe ze szczególnym uwzględnieniem nowoczesnych odmian żyta”, finansowany ze środków Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, w ramach programu „Środowisko naturalne, rolnictwo i leśnictwo” BIOSTRATEG,
na podstawie umowy nr BIOSTRATEG2/297910/12/NCBR/2016.

Pan Jan Wujczak z Drzęczewa Pierwszego gmina Piaski w powiecie gostyńskim prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 82 ha (w tym 45 ha gruntów własnych). Grunty orne to 44 ha i 38 ha trwałe użytki zielone. Główne uprawy w gospodarstwie: pszenica ozima, żyto ozime, kukurydza na kiszonkę, lucerna. Prowadzona jest również produkcja zwierzęca – bydło 67 szt. W tym 36 szt. krów mlecznych oraz trzoda chlewna w cyklu otwartym, roczna sprzedaż ok.1800 tuczników.

Gospodarstwo rolne Pana Jana Wujczaka w 2016 roku zostało zaangażowane w realizację projektu badawczego pt. „Strategia zapewnienia i ewaluacji bazy tanich, efektywnych i bezpiecznych paszowych surowców energetycznych do produkcji zwierzęcej w oparciu o zasoby krajowe ze szczególnym uwzględnieniem nowoczesnych odmian żyta”, wykonywanego przez Konsorcjum naukowe pod nazwą ENERGYFEED, którego liderem jest Uniwersytet Rolniczy im. H. Kołłątaja w Krakowie. Projekt jest realizowany w oparciu o wykorzystanie środków publicznych pozyskanych za pośrednictwem Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz środków prywatnych stanowiących wkład własny gwarantowany udziałem podmiotów komercyjnych, do których zalicza się także gospodarstwo Pana Jana. Celem projektu jest wszechstronna analiza wartości użytkowej zbóż jako kluczowych energetycznych surowców paszowych dla zwierząt gospodarskich. Badania obejmą testowanie zdolności plonowania i odporności roślin w uprawie, wartość paszową w zakresie składu chemicznego ziarna oraz strawności, bezpieczeństwo stosowania w zakresie zawartości substancji antyodżywczych oraz koncentracji substancji toksycznych ze szczególnym uwzględnieniem mikotoksyn i metali ciężkich oraz wpływu na zdrowotność i funkcjonalność przewodu pokarmowego. Istotnym elementem badań będzie wpływ stosowanych surowców na wskaźniki produkcyjne zwierząt, oraz jakość pozyskiwanych surowców dla konsumpcji i przetwórstwa. W ramach projektu określona zostanie efektywność stosowania zbóż w produkcji świń, drobiu (kury nioski, brojlery kurze, gęsi nioski, gęsi tuczone), oraz bydła (krowy mleczne i opasy). W gospodarstwie Pana Jana Wujczaka zaplanowano realizację doświadczenia obejmującego zastosowanie żyta w tuczu trzody chlewnej w skali komercyjnej, na stawce łącznej około 3000 szt. zwierząt. Obecnie dobiega końca pierwszy etap obejmujący tucz 450 świń z zastosowaniem żyta w dawce 30% w growerze i 60% w finiszerze. O wynikach prowadzonych doświadczeń będziemy informować na bieżąco po realizacji kolejnych etapów projektu.

Źródło: Katedra Hodowli Trzody Chlewnej i Małych Przeżuwaczy, Uniwersytet Rolniczy w Krakowie

W tym roku już po raz czwarty „Głos Wielkopolski” przeprowadził plebiscyt „superrolnik”. Współorganizatorem został również Wielkopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego. Zwycięzcy otrzymali liczne nagrody: pierwsze trzy miejsca — nagrody w formie voucherów na zakup sprzętu rolniczego, środków ochrony roślin oraz innych produktów rolniczych; miejsce czwarte, piąte i szóste — weekend w Olandii dla 4 osób. Dodatkowo pierwsze dziesięć osób pojedzie do Brukseli, aby zwiedzić Parlament Europejski.

Wśród nominowanych nie mogło zabraknąć przedstawicieli naszego powiatu. W tegorocznej edycji reprezentował nas pan Kazimierz Grodzki z miejscowości Krzyżanki, gmina Pępowo. Rolnik prowadzi 35‑hektarowe gospodarstwo rolne, gdzie uprawia zboża paszowe, groch pastewny oraz kukurydzę na ziarno. Główny kierunek produkcji stanowi tucz trzody chlewnej w cyklu zamkniętym. Pan Kazimierz został uhonorowany w zeszłym roku w konkursie „Agroliga”.

Więcej informacji na jego temat można znaleźć: TUTAJ

W plebiscycie rolnik zajął dziesiąte miejsce spośród 55 kandydatów województwa wielkopolskiego. Pan Kazimierz zdobył 719 głosów i tym samym w nagrodę pojedzie z pierwszą dziesiątką do Brukseli.

W dzisiejszych czasach przemysłowe metody produkcji wędlin coraz bardziej odbiegają od tego, do co dawniej znaliśmy pod pojęciem wędliny domowe, przygotowywane z naciskiem na jakość i walory sensoryczne, a nie na ilość jak ma to dziś miejsce.

Nasi przodkowie znali bardzo proste i skuteczne przepisy na konserwację mięsa, jedną z takich metod jest przygotowanie mięsa typu dojrzewającego. Poniżej opiszę mój sposób , w jaki przygotowuję ten typ mięsa.

Oczywiście, przed podjęciem pierwszej próby, miałem obawy, czy się uda, czy nie zepsuje się mięso i cała praca pójdzie na marne – obawy były bezzasadne – naprawdę , to nic trudnego.

Przygotowanie schabu wieprzowego
W moim przypadku  przygotowanie schabu wyglądało następująco:
zakupiłem 1,1g schabu, umyłem pod bieżącą wodą i oczyściłem dokładnie z błon i tłuszczu ,
w płaskim naczyniu zasypałem mięso  cukrem w ilości około 70 gr/kg mięsa i dokładnie obtoczyłem, naczynie przykryłem folią aluminiową i wstawiłem na trzy doby  do lodówki zlewając w międzyczasie odciek płynu, który gromadził się w naczyniu – jest to bardzo ważne!
Po trzech dobach dokładnie umyłem schab z cukru pod bieżącą wodą (naczynie również), osuszyłem ręcznikami papierowymi i zasypałem solą w ilości około 50gr/kg mięsa dokładnie wcierając sól w mięso i znów ułożyłem schab w naczyniu, przykryłem naczynie folią alu wstawiając  do lodówki na 5 dni - w międzyczasie zlewałem odciek, który się zbierał na dnie naczynia, i regularnie odwracałem mięso. Następnie po pięciu dobach dokładnie obmyłem mięso z soli pod wodą, bardzo dokładnie osuszyłem ręcznikami papierowymi  i natarłem mięso dwoma ząbkami czosnku przeciśniętymi przez praskę, obsypałem i wtarłem świeżo mielony pieprz czarny i odstawiłem na 12 godzin do lodówki.

Kolejny etap, to wcieranie w mięso suchych mielonych przypraw – ja używam mieszanki majeranku, kolendry i tymianku, czasem dodaję suszoną i mieloną słodką paprykę – skład tych przypraw każdy musi sobie dobrać indywidualnie w zależności od preferencji. Przyprawami nacieramy tak długo mięso, aż przestaną się przyklejać. Kiedy przyprawy już się nie chciały przyklejać do mięsa umieściłem schab w pończosze/skarpetce z pończochy (można zawinąć w pieluchę tetrową – materiał musi przepuszczać wilgoć i powietrze) i zawiesiłem na karniszu przy oknie w kuchni – wewnątrz oczywiście.

Wyrób powinien wisieć w temperaturze 18-23 st. C przez minimum 5 dni – po tym czasie – jeżeli wszystkie wcześniejsze etapy zostały poprawnie wykonane  wyjmujemy schab i można przystąpić do degustacji krojąc mięso w bardzo cienkie plasterki .

Praktycznie w taki sam sposób można przygotować wołowinę – ja używam do tego ligawy wołowej. Różnica jest taka, że czas etapu „cukru” wydłużam do pięciu dni, etap „soli” do siedmiu dni, natomiast czas suszenia/dojrzewania bez zmian, czyli pięć dni.

Zachęcam do wypróbowania przepisu.