Wiosenne wypalanie traw związane jest z chęcią usunięcia niezebranego, ostatniego odrostu trawy. Nadal funkcjonuje bowiem mit, że wypalanie traw i  pozostałości roślinnych poprawi żyzność gleby, zniszczy chwasty oraz zwiększy kolejny plon siana.

Wypalenie wierzchniej, najżyźniejszej próchniczej warstwy gleby pociąga za sobą obniżenie jej wartości użytkowej nawet na kilka lat. Zahamowane zostają naturalne procesy rozkładu pozostałości roślinnych, dzięki którym tworzy się urodzajna warstwa gleby. Wysoka temperatura niszczy roślinność, powoduje degradację gleby i stanowi poważne zagrożenie dla zwierząt i wszelkich organizmów żywych. Giną dżdżownice, które niezwykle poprawiają strukturę i właściwości fizyczne gleb, kolonie mrówek i biedronek, które jako zwierzęta drapieżne regulują populacje szkodliwych owadów .

Pożary traw niosą śmierć wielu pożytecznym zwierzętom  takim jak płazy i gady oraz małe ssaki (krety, ryjówki, jeże, młode zające, nornice i inne drobne gryzonie). Zniszczeniu ulegają też miejsca lęgowe ptaków, a pożary stanowią szczególnie poważne zagrożenie dla przedstawicieli gatunków gnieżdżących się na ziemi lub w zaroślach.

Osoby wypalające trawy nie zdają sobie sprawy, że ich działanie może doprowadzić do gwałtownego pożaru, który przenosi się na lasy, zabudowania mieszkalne i gospodarcze.

Zakaz wypalania traw jest  jednym z wymogów dobrej kultury rolnej. Ich przestrzeganie jest konieczne między innymi w ramach systemu dopłat bezpośrednich i stanowi jedną z tzw. zasad wzajemnej zgodności – katalogu wymogów i ograniczeń, jakim podlegają rolnicy korzystający z tych dopłat

KOMUNIKAT

Urząd Miejski w Śremie informuje, że wypalanie roślinności na łąkach, pastwiskach, nieużytkach, szlakach kolejowych, w rowach, pasach przydrożnych oraz trzcinowisk i szuwarów jest prawnie zabronione i podlega karze aresztu lub grzywny.

Obowiązuje również zakaz spalania zgromadzonych pozostałości roślinnych m.in. na powierzchni ziemi. Na terenie gminy prowadzona jest selektywna zbiórka odpadów biodegradowalnych, zatem pozostałości roślinne np. z ogrodów należy gromadzić w przeznaczonych na ten cel pojemnikach i workach lub w przydomowych kompostownikach.
Podstawa prawna: art. 124 i 131 ustawy z dnia 16 kwietnia o ochronie przyrody (Dz. U. z 2018 r. poz. 142); art. 31 ust. 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2018 r. poz. 21); uchwała Nr 146/XV/2015 Rady Miejskiej w Śremie z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy Śrem (Dz. Urz. Woj. Wielk. z 2017 r. poz. 4765 z dnia 3 lipca 2017 r

źródlo: GDOŚ, Urząd Miejski w Śremie

Tegoroczne spotkanie sprawozdawczo – wyborcze  Stowarzyszenia Producentów Rolnych Gminy Baranów zostało  zorganizowane  21 lutego 2018 roku  w Motelu ES Baranów.

Jak podkreślał w swoim sprawozdaniu z działalności Prezes Pan Roman Taborski  „Stowarzyszenie obecnie liczy 63 członków i jest to największa organizacja skupiająca rolników z powiatu kępińskiego. Stowarzyszenie funkcjonuje od 2000 roku. Przez te lata staraliśmy się wspólnie stawiać czoła problemom z jakimi boryka się nasze rolnictwo a było i jest ich niemało”.

Głównymi działaniami  jakimi zajmuje się  Stowarzyszenie  Producentów Rolnych Gminy Baranów jest zaopatrzenie swoich członków  w środki do produkcji rolnej. Bardzo owocna współpraca z firmą Agro-Efekt przynosi korzyści obydwu stronom.  Zorganizowanie wspólnych zakupów a  co za tym idzie zakup większych partii środków do produkcji pozwala na uzyskanie korzystniejszych cen oraz ułatwia logistykę  dystrybucji – podkreślają zgodnie członkowie Zarządu. Również  w tym roku przedstawiciele  firmy Agro Efekt Panowie Marek Duda i Krzysztof Krzak przedstawili zebranym najnowszą ofertę handlową, która cieszyła się sporym zainteresowaniem.

Niemniej ważnym elementem działalności  jest współpraca z organizacjami okołorolniczymi. Wymienić tutaj należy przede wszystkim Powiatowy Zespół Doradztwa Rolniczego w Kępnie, BP ARiMR w Kępnie, PIORIN oraz Powiatowy Inspektorat Weterynarii w Kępnie.  Przedstawiciele tych instytucji co roku są mile witani na spotkaniu. W tym roku również nie zawiedli.

 Kierownik Powiatowego Zespołu Doradczego w Kępnie przedstawił aktualny program działalności Ośrodka zasygnalizował również możliwość korzystania z aplikacji „epsu”. Pozostali zaproszeni goście zaprezentowali bieżący zakres swojej działalności.

W wyniku przeprowadzonych wyborów w skład Zarządu weszli: Roman Taborski – prezes, Stanisław Kulak – wiceprezes, Jerzy Florczak – skarbnik, Marian Latusek – członek oraz Bogdan Nasiadek – członek. Zarząd Stowarzyszenia może pochwalić się  kilkunastoletnim dorobkiem. Doświadczenie i współpraca to podstawa działalności, a niemalże niezmieniony od lat skład świadczy o  sporym zaufaniu członków. Jak wynika ze sprawozdania finansowego przedstawionego przez Skarbnika Pana Jerzego Florczaka rok 2017 zamknął się dodatnim wynikiem finansowym. To ważne i cieszy bo jak wiadomo nie da się funkcjonować  nie mając zaplecza finansowego.

Grupy nieformalne są popularną formą współpracy rolników. Wiadomo, że często łatwiej jest coś zrobić we współpracy z innymi ludźmi. Rolnicy pożyczają sobie zatem wzajemnie maszyny, czy wymieniają między sobą usługi. Czasami okazuje się, że można taniej kupić np. nawozy, ale trzeba "wziąć" większą ilość – rolnicy umawiają się wtedy, że kupią je razem. Taka forma współpracy ma długą tradycję i jest atrakcyjna  - nie trzeba jej rejestrować, nie ma żadnej biurokracji - tak nie lubianej nie tylko na wsi. Jednakże coraz częściej docierają do nas głosy o chęci zmierzania do formalizacji działania grupy. Rolnicy dostrzegają korzyści nie tylko we wspólnym zaopatrywaniu ale również sprzedaży a formalizacja grupy sprawi, że będą dobrym, stabilnym  i pewnym partnerem  dla potencjalnych  kontrahentów.

Paweł Stasiak

Jak co roku w okresie poprzedzającym Wielkanoc Dom Kultury w Golinie przygotował dla mieszkańców gminy ofertę warsztatową. Bogaty plan zajęć pod okiem pani instruktor Edyty Jachnik zainteresował wielu mieszkańców. Były to trzy dni tworzenia przeróżnych ozdób świątecznych i każdy mógł wybrać coś dla siebie. Uczestnicy warsztatów zapisywali się na wszystkie zajęcia, ponieważ każde z osobna pozwalało nauczyć się nowej techniki i stworzyć niecodzienne ozdoby. Liczył się też czas spędzony w miłym towarzystwie.

Za symboliczną opłatę wpisową w wysokości 5zł za warsztat uczestnicy mieli dostęp do szerokiej palety materiałów, które pozwalały wykazać się wyobraźnią nawet tym mniej uzdolnionym uczestnikom, i co najważniejsze każdy miał dostęp do pani Edyty, która z wielką cierpliwością tłumaczyła zawiłości technik, pokazywała i pomagała wykonać ozdoby.
20 marca był dniem tworzenia pisanek wielkanocnych metodą decoupage. Uczestnicy na styropianowe jajka nanosili warstwę farby, naklejali wzory wycięte z papierowych serwetek i zabezpieczali je lakierem. Powstały przepiękne pisanki, które z pewnością ozdobią niejeden wielkanocny stół.
Dnia 21 marca uczestnicy zmierzyli się z techniką wyrabiania ozdobnych wianków z młodych, giętkich gałązek brzozowych czy wierzbowych witek. Materiał jest ogólnie dostępny a odpowiednio uformowany i przyozdobiony jest niebanalną ozdobą na stoły, drzwi czy okna.
W ostatnim dniu 22 marca warsztaty polegały na pomalowaniu i przyozdobieniu według własnych upodobań, wyciętych z płyty zarysów symboli świątecznych tj.: zajączki, kurczaczki, gąski czy kaczuszki. Wycięte figurki przygotowała pani Edyta wcześniej a pomysłów na ozdobienie było bez liku. Jedni szli w kierunku tradycyjnym inni bardziej cepeliowym.
Pani Edyta Jachnik stworzyła również wiele ozdób – pisanek i figurek, które pojadą do Brukseli z przedstawicielami Stowarzyszenia Solidarni w partnerstwie na Śniadanie Wielkanocne.

Oprócz oferty wielkanocnej w Domu Kultury w Golinie prowadzone są planowe warsztaty co dwa tygodnie. Cieszą się coraz większym zainteresowaniem, niektóre mają już stałych fanów, ale nowi chętni są zawsze mile widziani.

Wielkanoc jest najstarszym i najważniejszym świętem chrześcijańskim upamiętniającym śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, i wiąże się z wieloma tradycjami. Część tych tradycji ma wymiar duchowy i wiąże się z naszą chrześcijańską wiarą w ukrzyżowanie Syna Bożego, druga część to tradycja ludowa oraz świat przyrody, które splatają się w jedną całość. Barwne zwyczaje Wielkanocne wiążą się z wieloma tradycjami, sięgającymi nawet XIV wieku. Wielkanoc wypada u nas w okresie wiosennym, czyli mniej więcej wtedy, gdy nasi pogańscy praojcowie urządzali święto wiosny. Nic więc dziwnego, że wiele tradycyjnych obrzędów wielkanocnych, korzeniami tkwi w zamierzchłych czasach pogańskich. Do nich należy topienie „marzanny” symbolizującej zimę, zwyczaj to starodawny, ale kultywowany do dzisiaj szczególnie przez dzieci w szkołach i przedszkolach.

Staropolskie „święcone” ma także swoją wielowiekową tradycję, dzieloną na ludową, dworską i mieszczańską. Stare kroniki utwierdzają nas w przekonaniu, że współczesne święcone równać się nie może z tym, co można było zobaczyć w przeciętnym staropolskim dworze, gdzie były całe góry jadła szczególnie: mięsiwa pieczone, kiełbasy wędzone, pasztety, oraz różnego rodzaju ciasta. Dziki i jelenie, nadziewane i upieczone w całości, garnirowane drobniejszą zwierzyną, przystrojone złocistymi rogami. Mieszczaństwo polskie również nie ustępowało szlachcie w trosce o przystrojenie stołu wielkanocnego. Zaściankowe dwory nie miały takiego przepychu, ale i tu stoły uginały się pod ciężarem mięsiwa, ciast, babek i mazurków.

Święta wielkiej nocy są dla nas symbolem zwycięstwa dobra nad złem, prawdy nad kłamstwem. Są niezwykle barwne, towarzyszy im wiele obrzędów, o wielu z nich pamiętamy do dziś. Religia i obyczaj przenikają się wzajemnie i dzięki temu świąteczne dni są bardziej radosne i pełniejsze. Prace związane z obchodem święta Zmartwychwstania rozpoczynały się w poniedziałek po niedzieli palmowej. Niedziela Palmowa nazywana była kiedyś kwietną lub wierzbną. Palma czyli gałązki wierzbowe ozdabiano kwiatkami z bibuły lub zasuszonymi suchołuskami, bukszpanem, barwinkiem, ziołami. Palma wielkanocna to nie tylko akcent zdobniczy, dawniej przypisywano jej ogromną moc magiczną, była dobra na wszystko. W Wielki czwartek zaczyna się Triduum Paschalne, z ołtarza znikają wszelkie przedmioty, dzwony milkną do czasu Zmartwychwstania. W wielki piątek odbywają się Drogi Krzyżowe podczas, których składa się ciało Chrystusa do grobu. Tego dnia wiernych obowiązuje ścisły post, spożywa się jeden posiłek do syta i dwa w mniejszej ilości, oczywiście bez mięsa.

W wielkim tygodniu rozpoczynano generalne porządki z nieodłącznym myciem okien i zmianą firanek. Kiedyś koniecznie w tym czasie bielono wapnem chałupy, do wapna dodawano ultramarynę zwaną „farbką” w zależności od ilości jaka była dodana otrzymywano różne odcienie błękitu. Bielono też izby w środku, stosowany kolor błękitu odstraszał różne robaki grasujące w domu. Szorowano drewniane podłogi, wietrzono pościel. Tradycja robienia wielkich porządków przed Wielkanocą, była i jest do dzisiaj, nie chodzi tylko o to, by dom lśnił czystością. Porządki mają także symboliczne znaczenie, wymiatamy z domu ponurą zimę, a wraz z nią wszelkie zło i choroby, otwieramy się na wiosnę i odrodzenie się na nowo. Gospodynie wysiewały i wysiewają czasem teraz, w donicach owies lub  rzeżuchę, aby potem na zielonej łączce ułożyć kolorowe pisanki. Przygotowywano świąteczne wypieki: baby, mazurki, serniki, oraz świąteczne potrawy.

Wielka Sobota była i jest dniem radosnego oczekiwania, koniecznie należy tego dnia poświęcić koszyczek z jedzeniem. Kiedyś pokarm święcono w domach, dlatego że święcono wszystko co miało się znaleźć się na wielkanocnym stole. Później znoszono kosze jadła do najbogatszego gospodarza we wsi, gdzie w najparadniejszej izbie rozstawiony był stół przykryty białym obrusem, ustawiali tam swoje pokarmy, a ksiądz przychodził i święcił zgromadzony pokarm. Z czasem zaczęto chodzić ze święconką do Kościoła. Błogosławieństwo pokarmów, zwane powszechnie święconką ma bardzo długą tradycję, początki tego obrzędu sięgają VIII wieku, w Polsce ten obrządek jest datowany na XIV wiek.

A co powinno znaleźć się w koszyczku wielkanocnym:

- chleb – symbol dobrobytu i pomyślności, w kościele chleb jest symbolem nad symbolami- przedstawia Ciało Chrystusa, jest pokarmem niezbędnym do życia,

- baranek- symbol Zmartwychwstałego Jezusa, może być z masła cukru czy czekolady, ozdobiony czerwoną chorągiewką.- jajko jest symbolem zwycięstwa nad śmiercią, jest dowodem odradzającego się wciąż nowego życia,

– sól to życiodajny minerał, dawniej wierzono że posiada moc odstraszania wszelkiego zła, bez soli trudno było by żyć, posiada właściwości konserwujące,

– wędlina miała zapewnić zdrowie i płodność oraz dostatek, nie zawsze gospodyni mogła sobie pozwolić choćby na kawałek tego „rarytasu”,

– chrzan – symbol męki Pańskiej, w wierzeniach ludowych oznaczał siłę i krzepę fizyczną,

– ser – symbol pojednania człowieka z naturą, stanowił gwarancję rozwoju stada zwierząt domowych.

- babka – symbol umiejętności i doskonałości gospodyni, oraz gospodarstwa domowego prowadzonego przez nią.

Koszyczek przedtem i dziś, wyłożony białą serwetą, czasem wyszywany kolorową nicią, na niej układamy wszystkie wiktuały, koszyczek ozdabiamy bukszpanem, barwinkiem lub borówką brusznicą, i zabieramy do kościoła. Ostatnie dwa dni przed świętami tj. Wielki Piątek i Wielką Sobotę poświęcano na przygotowywanie potraw i ciast świątecznych oraz malowanie jajek. W malowaniu używano i używa się różnych technik, farbowanie w różnych wywarach: z cebuli można uzyskać różne odcienie żółtopomarańczowego aż do burgundu w zależności od gęstości wywaru, takie jajka po przetarciu skorupki odrobiną oleju lub masła, cudnie prezentują się w koszyczku.

– wywar z czerwonej kapusty – kolor niebiesko-liliowy

- kora dębu na brązowy

- wywar z młodego żyta – kolor zielony

Po powrocie w Wielką Niedzielę z rannej mszy zwanej mszą Rezurekcyjną cała rodzina spożywa wielkanocne śniadanie, dzieląc się święconym jajkiem i składając sobie życzenia. Śniadanie jest najważniejszym posiłkiem, podczas Świąt Wielkanocnych. Gospodynie zawsze przywiązywały wielką wagę do nakrycia wielkanocnego stołu, najczęściej na białym lub haftowanym obrusie, na środku stawia się koszyczek ze święconką, obok różne inne wiktuały, zimne mięsa przygotowane na różne sposoby, pasztety, sałatki, jajka faszerowane, baby i mazurki. Śniadanie tradycyjnie zaczyna się święconym i życzeniami. Po śniadaniu kiedyś gospodarze wyruszali w pole aby obejść pola z krzyżykami i święconą wodą, krzyżyki wykonane były z dolnej części palmy wielkanocnej, zatykano je na końcach działek i polewano święconą wodą, aby zapewnić sobie dobre urodzaje. Drugi dzień świąt - lany poniedziałek śmigus-dyngus, to zabawa którą wszyscy dobrze znają dzień zabawy i śmiechu.

źródło zdjęcia: www.wiadomosci.wp.pl