Lokalna Grupa Dyskusyjna to forma doradztwa grupowego. Spotykający się tu rolnicy mają okazje do wymiany doświadczeń i poglądów związanych z problemami współczesnego rolnictwa. W bieżącym roku Lokalna grupa dyskusyjna pogłębiała  swoją wiedzę na temat zasad integrowanej ochrony roślin. Wszyscy rolnicy są świadomi, że w integrowanej ochronie roślin priorytetową rolę powinny pełnić metody niechemiczne . Dlatego też walcząc z patogenami stosujemy profilaktykę.

Do takich zabiegów profilaktycznych możemy zaliczyć:

- stosowanie zasad właściwego zmianowania

- wysiewanie czystego materiału siewnego

- wywożenie nawozów organicznych wolnych od chwastów

- używanie czystego sprzętu do uprawy gleby, siewu, i zbioru

- niedopuszczanie do zakwitnięcia i wydawania nasion przez chwasty rosnące na polach, miedzach, poboczach, nieużytkach, skarpach rowów melioracyjnych

- stosowanie odpowiednich terminów i norm wysiewu roślin uprawnych

- utrzymanie liczebności agrofagów poniżej progu szkodliwości

- zapewnienie roślinom uprawnym w ciągu całego okresu wegetacji optymalnych warunków do wzrostu  i rozwoju, począwszy od stosowania pełnego zespołu uprawy pożniwnej, staranną uprawę roli, poprzez zrównoważone nawożenie  i terminowy zbiór.

- wybór do uprawy odmian odpornych na szkodniki i choroby

 Tematy jakie były poruszane na spotkaniach  w roku 2018 to:

1.Kolekcja odmian roślin uprawnych- dobór odmian do warunków gospodarstwa, postęp biologiczny

2.Integrowana ochrona roślin ze szczególnym uwzględnieniem zwalczania patogenów zbóż.

3.Systemy wspomagania decyzji w integrowanej ochronie roślin.

4.Dobór odmian zbóż do warunków klimatycznych i glebowych regionu.

Członkowie lokalnej grupy dyskusyjnej brali również udział w wyjazdach szkoleniowych na targi rolnicze do Poznania, Łodzi , Bednar, Sielinka . W czasie spotkań poruszano również bieżące tematy związane z bioasekuracją w gospodarstwie rolnym, z nową ustawą o nawozach i nawożeniu ,skutkami suszy.

W 2018 roku na terenie gminy Pyzdry prowadzono dwie demonstracje z zakresu produkcji roślinnej, których celem było wykorzystanie  dostępnych metod w integrowanej ochronie roślin. Obiektem obserwacji było żyto ozime odmiany Dańkowskie Amber oraz pszenżyto ozime odmiany Borowik.

Celem integrowanej ochrony roślin jest stosowanie wybranych środków chemicznych dopiero po przekroczeniu progu ekonomicznej szkodliwości. Dlatego uważnie prowadzono obserwacje plantacji pod kątem występowania chwastów, chorób i szkodników.

 Żyto ozime uprawiane na powierzchni dwóch hektarów wysiane było na słabej glebie V klasy bonitacji, w pierwszym roku po oborniku. Odmiana żyta Amber cechuje się niskimi wymaganiami klimatycznymi . Pomimo tradycyjnej długości słomy jest odporna na wyleganie. Ma bardzo dobrą odporność na choroby podstawy źdźbła mączniaka oraz fuzariozy. Norma wysiewu to ok 300 ziaren na m2 czyli 90-110 kg na ha. W naszym przypadku rolnik zwiększył ilość wysiewanych nasion do 130 kg, ponieważ nie ma przekonania do niższych norm wysiewu  żyta na glebach lekkich. Staranna uprawa gleby zaowocowała dobrym rozkrzewieniem zboża na jesieni, oraz niskim zachwaszczeniem. Jednakże wiosną zaobserwowano siewki miotły zbożowej ,chabra bławatka, komosy białej  dlatego zastosowano Tolurex  500sc oraz Chwastox turbo 340 sl.  Chorób grzybowych ani szkodników w łanie zboża nie zaobserwowano. Długotrwały niedobór wody, wysokie temperatury już na początku czerwca spowodowały jednak znaczne obniżenie plonowania. Brak wody spowodował słabe wykształcenie ziarna oraz jego przedwczesne zaschnięcie.

 Pszenżyto  ozime było uprawiane także na powierzchni dwóch hektarów gleby klasy IVb. Pod jego uprawę zastosowano obornik bydlęcy w ilości 30t/ha. W starannie uprawioną glebę w połowie września agregatem uprawowo-siewnym zasiano zaprawiane ziarno pszenżyta odmiany Borowik. Jest to odmiana charakteryzująca się wysoką mrozoodpornością oraz bardzo dobrą odpornością na wyleganie. Cechuje ją także wysoka odporność na choroby podstawy źdźbła, mączniaka prawdziwego, rdze brunatną , fuzariozy. Wcześnie się kłosi i ma wysoką masę tysiąca ziaren. Jesienią nie stwierdzono zachwaszczenia plantacji, które wskazywałoby na konieczność wykonania oprysku chemicznego. Dopiero na wiosnę zaobserwowano zachwaszczenie plantacji wyką ptasią i chabrem bławatkiem dlatego zastosowano Chwastox turbo 340 sl. W maju w celu zabezpieczenia plantacji przed chorobami grzybowymi zastosowano preparat o działaniu wgłębnym i systemicznym Amistar 250sc. Na plantacji również dał się odczuć brak wody, który również obniżył plonowanie pszenżyta ozimego.

Wyniki obu demonstracji były omawiane podczas spotkań z rolnikami na szkoleniach i w czasie spotkań lokalnej grupy dyskusyjnej.

Na terenie powiatu wolsztyńskiego działają dwie Lokalne Grupy Dyskusyjne. Jedna począwszy od roku 2012 skupiająca rolników z gmin Wolsztyn i Siedlec oraz jedna działająca na terenie gminy Przemęt.

Początkowo Grupa z Wolsztyna na swych cyklicznych spotkaniach omawiała i dyskutowała o nowych technologiach w produkcji roślinnej. Wraz z wprowadzeniem zasad Integrowanej Ochrony Roślin tematy nowego podejścia do ochrony roślin stały się wiodące w pracach Grupy. Mimo, że zasady takiej ochrony obowiązują od 2014 roku, to temat wdrażania zasad jest ciągle aktualny. Maleje ilość substancji czynnych i środków ochrony, które można wykorzystać w rolnictwie. Również zaczyna się pojawiać temat odporności niektórych patogenów na substancje czynne, które poprzednio dobrze działały.

Specyfiką wolsztyńskiego rolnictwa jest fakt, że dominuje tu rozbudowana produkcja zwierzęca, szczególnie towarowa hodowla trzody chlewnej.

Produkcja roślinna jest podporządkowana produkcji zwierzęcej. W uprawie dominują zboża paszowe. W niektórych gospodarstwach 100 % upraw to zboża paszowe. Taka struktura niesie ze sobą wiele zagrożeń, szczególnie wzrasta zagrożenie chorobami grzybowymi zbóż. Zasady Integrowanej Ochrony Roślin to nowe podejście do metod ochrony. Szczególnie duży nacisk kładzie się na „nie chemiczne zasady ochrony roślin”. Rolnicy z uwagi na koszty często rezygnują z metod agrotechnicznych.

W roku 2018 na spotkaniach Lokalnej Grupy Dyskusyjnej omawiano następujące tematy:

• Integrowana ochrona roślin strączkowych. Występuje tu problem małej ilości dostępnych i skutecznych herbicydów do zwalczania chwastów w roślinach strączkowych. Są to ważne rośliny jako element przerywający monokulturę roślin zbożowych w gospodarstwach specjalizujących się w produkcji żywca wieprzowego. Przedstawiono oprócz agrotechniki uprawy zasady ochrony roślin strączkowych w kontekście zasad Integrowanej Ochrony Roślin.
• Systemy wspomagania decyzji w Integrowanej Ochronie Roślin. Na spotkaniach skupiono się na praktycznym wykorzystaniu systemów wspomagania decyzji w Integrowanej Ochronie Roślin. Przedstawiono  także praktyczne wykorzystanie wyników stacji meteo działającej w Tuchorzy zamontowanej przez WODR Poznań.
• Zwalczanie chwastów zgodnie z zasadami Integrowanej Ochrony Roślin. Przedstawiono zagadnienia odporności na niektóre substancje czynne stosowane w ochronie i zjawisko kompensacji chwastów.
• Integrowana Ochrona Roślin w zakresie zwalczania chorób grzybowych, głównie w roślinach zbożowych. Ochrona fungicydowa zbóż zgodna z wymogami Integrowanej Ochrony Roślin to ważne zagadnienie pozwalające uzyskiwać wysokie plony. Położono nacisk na praktyczne zapoznanie się z najgroźniejszymi patogenami, określanie ekonomicznych progów szkodliwości. Przedstawiono profilaktykę w ramach ochrony roślin uprawnych.

W roku 2018 członkowie Lokalnej Grupy Dyskusyjnej mieli okazję uczestniczyć w wyjeździe studyjnym na AGROSHOW Bednary, który zorganizowano 23 września 2018 roku. Prezentowano tam nowoczesne technologie i nowe rozwiązania technologiczne proponowane do wdrażania w praktyce do produkcji. Uczestnicy lokalnej grupy działania wnoszą o zapraszanie przedstawicieli nauki i Instytutów badawczych na spotkania grup, aby członkowie grup mieli na bieżąco najnowsze informacje od wiodących przedstawicieli nauk rolniczych. Takich spotkań brakuje lokalnej społeczności rolniczej, a nie wszystkich stać na wyjazdy na duże imprezy szkoleniowe organizowane przez TOP AGRAR, czy Farmer-a.

Wilk  - canis lupus - jest ssakiem należącym do drapieżnych psowatych. W Polsce wilk podlega ścisłej ochronie zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 26 września 2001, zakazane są polowania na wilki. Dopuszczalne są jedynie odstrzały osobników niebezpiecznych lub atakujących stada, w oparciu o zgodę Generalnego Dyrektowa Ochrony Środowiska na wniosek Konserwatora Przyrody. Za szkody poczynione przez wilki odpowiada Skarb Państwa.

Wilki zamieszkujące Polskę  mają umaszczenie płowo-beżowe, z brązowo-czarnym grzbietem i rudym tyłem uszu i głowy; wilki czarne, jasno-szare i białe w Polsce nie występują. Bronią wilków są zęby, dlatego osobniki z uszkodzonym uzębieniem, mają małe szanse na przeżycie. Mają świetny węch i słuch, dzięki którym komunikują się z osobnikami swojego gatunku oraz pozyskują informacje o otaczającym środowisku. Wzrok wilków jest słabszy, za dnia widzą nieostro i lepiej dostrzegają  obiekty ruchome, są daltonistami i rozpoznają głównie kolor szary, żółty i niebieski. Nocą widzą zdecydowanie lepiej co ułatwia im dostrzeżenie zdobyczy. Wilk jest zwierzęciem bardzo inteligentnym o dobrej pamięci i szybko kojarzącym wypadki, zagrożenia i łatwej adaptacji do nowych warunków.

Wilk żyje w grupach rodzinnych. Rodzina składa się  z pary rodziców, potomstwa obecnego i  poprzedniego sezonu lub dwóch.  W Polsce wilcze rodziny liczą 4-6 osobników, ale zdarzają się rodziny 2-12 wilków. W wilczych rodzinach  nie ma bezwzględnej walki o przywództwo, czy też o możliwość rozrodu, para rodzicielska naturalnie kieruje całą aktywnością rodziny wilczej. Budowanie statusu u wilków zaobserwowano pomiędzy wilkami żyjącymi w niewoli. Wilki wiążą się w pary trwale, rozpad związku wilków następuje głównie na skutek śmierci osobnika. Młode wilki opuszczające rodzinę potrafią wędrować  setki kilometrów w poszukiwaniu partnera i wolnego miejsca do założenia własnego terytorium.

W zachodniej Polsce wilcza rodzina  przeciętnie zajmuje terytorium 250 km². Średnie zagęszczenie 2-2,5 osobnika na 100km². Terytorium jest ustabilizowane przez  grupę kilka lat.  Członkowie rodziny wilczej codziennie wędrują w obrębie swojego terytorium. Polują czasem razem, czasem w podgrupach. Nory i miejsca wychowu szczeniąt położone są w centralnej części terytorium. Grupy rodzinne nie są do siebie nastawione przyjaźnie a częste naruszanie granic terytorialnych skutkuje w groźnych potyczkach.

Podstawą diety wilków są dzikie  ssaki kopytne – jelenie, sarny, dziki, łosie. Mniejszymi ich ofiarami mogą być bobry, zające, borsuki, lisy, bezpańskie psy i koty. Bardzo rzadko zjadają gryzonie. Zwierzęta gospodarskie stanowią 1-3% masy zjedzonej. Wilki nie gardzą również padliną. Mogą nie jeść tydzień, ale potem jednorazowo są w stanie zjeść do  15 kg pokarmu, dzienne zapotrzebowanie to ok 3-5 kg.

Ofiarami wilków  przeważnie są osobniki w słabszej kondycji: zwierzęta stare, zranione lub chore. Bytowanie wilków w lesie obniża zagęszczenie jeleni, saren i dzików. Drapieżnictwo reguluje tempo wzrostu zwierząt kopytnych i zapobiega  osiąganiu maksymalnych ich zagęszczeń. Zaledwie co dziesiąte polowanie wilka na jelenia i co piąte na sarnę kończy się sukcesem.

Wilk jest po części sprzymierzeńcem leśników i rolników, jest ważnym elementem leśnego ekosystemu. Zmniejsza liczebność jeleni i saren, które powodują szkody w uprawach leśnych i rolnych. Wilk ogranicza również liczebność wałęsających się po lasach psów i kotów, które przenoszą na dzikie zwierzęta choroby i pasożyty. Pozostałości wilczego pokarmu służą również innym gatunkom rzadkim ( niedźwiedź, ryś, żbik, bielik, orzeł przedni, orlik krzykliwy, dzięcioł, borsuk, kuna, łasica, gronostaj, lis, kruk, sójki, sikorki).

Wilki w naszych lasach nie są już przyrodniczą sensacją. Wilków w wielkopolskich lasach przybywa. Ślady pozostawiane na ziemi lub śniegu, odchody, pozostałości po upolowanej zwierzynie oraz bezpośrednie obserwacje wilków, również te, które udało się zarejestrować na fotopułapce – wszystko to nie jest już czymś niezwykłym. Wilki można już spotkać we wszystkich większych kompleksach leśnych złotowskiego nadleśnictwa.  Dotychczas najbliżej zlokalizowana populacja rozrodcza występowała w Nadleśnictwie Jastrowie. Wśród młodych osobników jest bardzo duża śmiertelność. Giną na drogach oraz wskutek chorób głównie świerzbowca.

Wilki nie stanowią  zagrożenia dla człowieka. Stronią  od ludzkich siedlisk. Panika i niepokój  nie są potrzebne. Problemem mogą okazać się krzyżówki wilka i psa. Mieszańce takie mogą okazać się zagrożeniem dla ludzi i zwierząt, gdyż tracą swoją nieufność, czujność i brak strachu w podchodzeniu do domostw.

 W skrajnym głodzie wilki mogą atakować zwierzęta hodowlane. Rolnicy  powinni stosować nakazane środki ostrożności przy trzymaniu zwierząt, zabezpieczać pastwiska i miejsca hodowli zwierząt gospodarskich.

Na noc powinni spędzać zwierzęta z pastwisk do odpowiednio zabezpieczonych zagród lub budynków gospodarczych. Zagrody można zabezpieczać przy wykorzystaniu wysokiego ogrodzenia, pastucha elektrycznego lub psa stróżującego. Jednoczesne stosowanie kilku metod gwarantuje lepszą ochronę.

Na nieogrodzonych pastwiskach leżących w pobliżu lasów, wąwozów, gęstych zagajników nie należy pozostawiać zwierząt bez nadzoru również w ciągu dnia, szczególnie podczas złej pogody. Nadzór może sprawować człowiek lub odpowiednio wyszkolony pies stróżujący.

Po wystąpieniu szkody koniecznie należy zwiększyć nadzór nad stadem. Zabite zwierzęta leżące na pastwisku, zaraz po sporządzeniu protokołu z szacowania szkody, należy bezzwłocznie usunąć, aby nie zwabiać drapieżników.

Nie wolno wywozić padłego inwentarza do lasu, ponieważ sprzyja to przyzwyczajaniu się drapieżników do żerowania na zwierzętach gospodarskich.

W ekosystemie może zdarzyć się tak, że stare wilki, które nie będą potrafiły znaleźć pożywienia w inny sposób, zaatakują zwierzęta hodowlane. Tym samym młode osobniki obserwując stare będą uczyły się polowania na zwierzęta zagrodowe. Leśnicy informują ,że tego typu ataki zdarzają się głównie jesienią, kiedy samice uczą młode polować, a zwierzęta na ogrodzonym terenie są dla nich łatwą zdobyczą, bo nie mają szans na ucieczkę.

Doświadczenia innych krajów pokazują, że bez wsparcia rolników, leśników i myśliwych, ochrona danego gatunku ma niewielkie szanse powodzenia. Generalna Dyrekcji Ochrony Środowiska powinna podjąć decyzję o zarządzaniu gatunkami konfliktowymi i przyczynić się do utrzymania zdrowej i odpowiednio licznej populacji wilków. Powinno być ustalone jak postępować z populacją wilków, jak z nimi postępować, kiedy i jak redukować ich stan, gdzie można by jeszcze je przesiedlić w przypadku nadmiernego zagęszczenia.