undefined - WODR Poznań

Wyświetlenie artykułów z etykietą: undefined

 

ZWYCZAJ KISZENIA KAPUSTY W GMINIE

GRABÓW NAD PROSNĄ

 

    Dnia  04 października 2013 roku w Domu Strażaka w Chlewie odbyło się spotkanie ukazujące obyczaj kiszenia kapusty w ramach projektu ,, Jak to drzewiej  bywało , gdy się blisko Prosny pod strzechą mieszkało.”

Organizatorem tego spotkania było  Stowarzyszenie Kulturalno – Edukacyjne ,, Stacja Bukownica” wspieranego przez Miasto i Gminę Grabów nad Prosną.

Kiszona kapusta to nie tylko popularny przysmak, ale i cenne źródło witamin.Tym bardziej warto zrobić ją samemu by uniknąć kapusty zakwaszanej octem, która pozbawiona jest wartościowych składników odżywczych.

Najlepiej do kiszenia nadają się kapusty późnych odmian. Kapusta powinna być dojrzała, biała o zwartej główce. Kapusta zielona z letnich odmian (z racji niskiej zawartości cukru) spowoduje, że nasza kiszonka będzie miała szary kolor i gorzko - cierpki smak. Można również kisić kapustę czerwoną.

Do przygotowania kiszonej kapusty, prócz niej samej będziemy potrzebowali również soli (najlepiej nadaje się do tego sól szara - nie jodowana), kamionkowego garnka, talerza i wyparzonego kamienia, który posłuży nam jako obciążenie. Nie zapominajmy również o  przyprawach. Do tradycyjnych dodatków możemy zaliczyć: kminek, liście laurowe, koper, estragon, nasiona jałowca, ziarna pieprzu, cebulę, czosnek, poszatkowaną marchew lub buraki. Jeśli mamy ochotę poeksperymentować dodać do kapusty można również jabłek, żurawin, ananasa, winogron czy np. papryczek chilli.

Kapustę którą chcemy kisić należy najpierw poszatkować.Przygotowując kapustę wycinamy głąby, ale nie należy ich wyrzucać, tylko również poszatkować i dodać do kiszenia. Głąb zawiera najwięcej cennych witamin!

zwyczaj 5     zwyczaj 4

zwyczaj 1


  
Poszatkowaną kapustę wrzucamy porcjami do wcześniej przygotowanego naczynia. Każdą warstwę (ok. 0,5 - 1kg) należy posypać solą i ew. przyprawami. Ilość soli nie powinna jednak przegraczać 20 gram na 1 kilogram kapusty. Każdą warstwę należy ugnieść rękoma tak by kapusta puściła sok i była jak najbardziej zbita. Należy pilnować by w warstwach nie zostało powietrze, gdyż proces kiszenia musi odbywać się w warunkach beztlenowych. Z ubijanej kapusty zacznie wydzielać się sok. Jeśli będzie go zbyt wiele należy go zlać do oddzielnego naczynia.
Gdy ugnieciemy  całą kapustę przeznaczoną do kiszenia upewnijmy się czy pokrywa ją cieniutka warstwa soku. Zabezpiecza on przed dostępem powietrza. Z wierzchu możemy przykryć całość liściem kapusty lub talerzem, zabezpieczyć gazą lub ściereczką i obciążyć wyparzonym kamieniem.

 

  zwyczaj 2          zwyczaj 3
W początkowej fazie fermentacji kapustę należy przechowywać w temperaturze pokojowej (18 - 22 oC) przez 3-4 dni. Po tym okresie należy zdjąć z kapusty obciążenie i za pomocą np. ostro zakończonego kija przebić wszystkie warstwy w celu uwolnienia nadmiaru gazów i olejków eterycznych.
Następnie kapustę należy przenieść do chłodniejszego pomieszczenia (8-12oC) i tam pozostawić na okres ok. 2 tygodni.

 

Sylwia Rymanowska

Maria Jeziorna

ZD Ostrzeszów

 

 

Rolnicy i doradcy z powiatu grodziskiego na Agro Show w Bednarach

 

W piątek 20 września 2013 roku autokar pełen rolników z powiatu grodziskiego udał się na Międzynarodową Wystawę Rolniczą do Bednar. Organizatorem wyjazdu szkoleniowo – edukacyjnego był Zespół Doradczy w Grodzisku Wielkopolskim. Uczestnicy  mieli okazję zapoznać się z najnowocześniejszymi rozwiązaniami technicznymi dla rolnictwa. W ofercie wystawców, a było ich około 740 można było obejrzeć najnowocześniejsze ciągniki, maszyny i urządzenia rolnicze. Wiele z nich można było obejrzeć podczas pokazów polowych. Wystawa w Bednarach to miejsce spotkań, wymiany poglądów, zdobywania wiedzy oraz umiejętności stąd tak duże zainteresowanie tym miejscem. Poza tym można tam nawiązać kontakty z przedstawicielami agencji rządowych działających na rzecz rolnictwa. Rolnicy nie kryli swojego zadowolenia i  bogatsi w nowe doświadczenia w godzinach popołudniowych wrócili do swoich domów.

01 października 2013

WYSTAWA AGRO – SHOW 2013 BEDNARY

WYSTAWA  AGRO – SHOW 2013 BEDNARY

Zespół Doradczy w powiecie ostrzeszowskim w dniu 21.09.2013 roku  zorganizował wyjazd studyjny dla 43 rolników i 7 doradców na XV Międzynarodową Wystawę Rolniczą Agro –Show w Bednarach w gminie Pobiedziska.  Łączna powierzchnia wystawy to 145 tys. m2 na której zaprezentowało się 740 wystawców.

 bednary 7                  bednary 9

AGRO SHOW to jedna z największych Wystaw w Europie. Impreza organizowana jest od 1999 roku. Początkowo była Wystawą maszyn i urządzeń rolniczych. Obecnie do wystawców z branży techniki rolniczej dołączyli producenci nawozów, nasion, środków ochrony roślin oraz innych branż związanych z rolnictwem, dzięki czemu rolnicy przybywający na AGRO SHOW mogli zapoznać się z kompletną ofertą środków produkcji i usług dla rolnictwa.

 

bednary 1

bednary 4          bednary 3 bednary 6       bednary 8

bednary 2       bednary 10

Uczestnicy z naszego powiatu mieli okazję obejrzeć najnowocześniejsze urządzenia, maszyny oraz wszelkiego rodzaju materiały do produkcji rolnej. Wielkim zainteresowaniem cieszyły się pokazy maszyn podczas pracy na specjalnych do tego celu przygotowanych poletkach.

Maria Jeziorna

ZD Ostrzeszów

 

DOBÓR  ROŚLIN DO MIĘDZYPLONÓW ŚCIERNISKOWYCH

 

poplony 1

Powszechnie stosowane płodozmiany zbożowe i upraszczanie agrotechniki stwarzają konieczność wprowadzenia do uprawy międzyplonów: ozimego, ścierniskowego, wsiewek poplonowych. Poplony są czynnikiem wzrostu poziomu żyzności i sprawności gleby. Resztki pożniwne poplonów zawierają dużo substancji organicznej i składników mineralnych, wzmagają aktywność drobnoustrojów , poprawiają  właściwości   fizyczne  gleby  i  zwiększają efektywność nawożenia mineralnego. Uprawa poplonów przyczynia się ponadto do lepszego wykorzystania powierzchni uprawnej i znacznego zwiększenia produkcji pasz.  Na terenie powiatu ostrzeszowskiego dominują płodozmiany zbożowe dlatego w swojej pracy doradczej zalecam głównie uprawę w poplonach roślin dwuliściennych  z uwagi na ich znaczącą rolę fitosanitarną. Dodatkową   zachętą  do  uprawy  międzyplonów  jest aktualnie  program  rolnośrodowiskowy, zwłaszcza pakiet 8 w ramach którego rolnicy mogą liczyć na wsparcie finansowe – 420 zł za uprawę międzyplonu ozimego, 400zł za międzyplon ścierniskowy i 330 zł za uprawę wsiewek poplonowych.  Niezależnie od efektów finansowych rolnik przystępując do realizacji pakietu 8 przyczynia się do ochrony środowiska przed zanieczyszczeniami pochodzącymi ze źródeł rolniczych.

Warunki uprawy:

O powodzeniu uprawy poplonów ścierniskowych decyduje:

-długość okresu od zbioru roślin poprzedzających i siewu poplonów do wystąpienia przymrozków wiosennych.

-ilość i rozkład opadów w lipcu, sierpniu i wrześniu.

-nasłonecznienie i temperatura

-kultura gleby i agrotechnika

Dobór roślin:

-na gleby najsłabsze:  łubin żółty ,seradela

-na gleby średnie: peluszka, słonecznik, łubin wąskolistny, gorczyca biała,

rzodkiew oleista

-na gleby żyzne: groch, bobik, wyka jara.

Zalecane normy wysiewu:

-gorczyca biała 15-20 kg/Ha

-łubin                 140-160 kg/Ha

-seradela               50-60 kg/Ha

-peluszka            140-160 kg/Ha

-słonecznik         25-30kg /Ha

-facelia                 10-15 kg/Ha

Dobre  efekty  daje  również  siew  mieszanek  roślin  poplonowych   z uwzględnieniem składu i proporcji  dostosowanego do lokalnych warunków.

 

Opracował: Tomasz Szymański  -  ZD Ostrzeszów

Materiały źródłowe:,, Uprawa roślin rolniczych”  praca zbiorowa pod redakcją prof.dr.hab. Zygmunta Hryncewicza , publikacje –Internet.

 

 

 

 

 


CERTYFIKAT ROLNICTWA EKOLOGICZNEGO DLA PRODUKTÓW LEŚNYCH.

 

las

Nie wszyscy wiedzą, że istnieje możliwość certyfikacji jako ekologiczne produktów przeznaczonych do spożycia pochodzących z lasu typu jagoda czarna, borówka brusznica, żurawina, zioła, grzyby i itp. Na jakich zasadach to się odbywa? Jak zdobyć certyfikat? Zapraszamy do lektury

Rozporządzenia, w oparciu o które pracują jednostki certyfikujące w rolnictwie ekologicznym to rozporządzenie Rady WE 834/2007 i rozporządzenie Komisji WE 889/2008.  W oparciu o te rozporządzenia istnieje możliwość certyfikacji jako ekologiczne produktów przeznaczonych do spożycia pochodzących z lasu typu jagoda czarna, borówka brusznica, żurawina, zioła, grzyby i itp.

Warunki, które trzeba spełnić

W tym celu działalność polegającą na pozyskiwaniu tych produktów z lasu zgłasza się upoważnionej jednostce certyfikującej. Żeby dany obszar leśny (najczęściej jest to nadleśnictwo, rzadziej mniejsze jednostki typu leśnictwo) został dopuszczony do pozyskiwania zeń surowców ekologicznych, producent musi uzyskać oświadczenie nadleśnictwa lub leśnictwa o niestosowaniu na tym obszarze środków niedozwolonych w produkcji ekologicznej (chodzi tu głównie o chemiczne środki ochrony roślin stosowane w leśnictwie) przez okres ostatnich trzech lat przed planowanym terminem zbioru. Dodatkowo dostarcza się mapy obszaru pozyskiwania z zaznaczeniem dokładnego obszaru zbioru, miejsc wykonywania oprysków (jeżeli takie były wykonywane) i lokalizacją punktów skupu, które będą skupowały surowce ekologiczne. Należy też opisać wszelkie działania związane ze strukturą organizacyjną zbioru „roślin dziko rosnących i ich części”, metodami zabezpieczenia siedlisk przed nadmierną eksploatacją (dobra praktyka pozyskiwania), metodami gwarantującymi identyfikowalność zbioru, bezpieczeństwem pozyskiwanych surowców (etykietowanie, pakowanie, sposoby transportu, środki mające zabezpieczyć surowce przed mieszaniem z surowcami pozyskanymi z obszarów niecertyfikowanych i nie objętych kontrolą jednostki) itp.

Kontrola...

Po dosłaniu kompletnego opisu wykonywana jest kontrola weryfikująca przedstawiony system. Polega ona na wizytacji punktów skupu: warunki higieniczno-sanitarne, sposób znakowania, pakowania, transportu na punkcie, odległość od obszarów niecertyfikowanych (opryskanych, innych nadleśnictw) i ryzyko dostarczenia produktów z tych obszarów itp. oraz wizytacji zgłoszonych obszarów (ocena zasobności siedlisk w zgłoszone gatunki, bliskość potencjalnych źródeł zanieczyszczeń) a także ocena dokumentacji (przepływ produktu w strukturze, dokumentacja szkoleń zbieraczy, etykietyzacja itp.). Jeżeli jednostka uzna, iż pozyskiwane produkty pochodzą z „czystych” obszarów a system ich identyfikacji i fizycznej separacji nie stwarza ryzyka ich pomieszania (z produktami z innych obszarów) oraz ich zanieczyszczenia na którymkolwiek etapie przepływu produktu na poziomie kontrolowanego przedsięwzięcia, wystawia certyfikat zgodności w kategorii pozyskiwania.




Zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) 834/2007 „Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych lub krajowych, w zgodności z prawem wspólnotowym dotyczącym produktów wymienionych w tym artykule i obejmującym przepisy dotyczące produkcji, przygotowania, obrotu, znakowania i kontroli, w tym przepisy w zakresie środków spożywczych i żywienia zwierząt” co oznacza, iż certyfikowany podmiot musi podpisać umowy na towarowy zbiór z Nadleśnictwem zgodnie z Ustawą o Lasach, uzyskać pozwolenie organów ochrony środowiska na pozyskiwanie gatunków chronionych zgodnie z Ustawą o Ochronie Przyrody i spełniać wszystkie pozostałe wymogi prawa wspólnotowego i krajowego dotyczące prowadzonej działalności.

Zgodnie ze wspomnianymi rozporządzeniami można uzyskać certyfikat rolnictwa ekologicznego na korę dębu pozyskiwaną jako surowiec zielarski, ale nie jako surowiec opałowy czy farmaceutyczny. Ponadto produkty myślistwa i rybactwa pochodzące od dzikich zwierząt nie są uznawane za produkcję ekologiczną.

Mirosława Kaminik

ZD Ostrzeszów

 


 

PRAWIDŁOWE ODŻYWIANIE Z WYKORZYSTANIEM WARZYW I OWOCÓW.

Warzywa i owoce na piramidzie żywienia zajmują drugie miejsce zaraz po produktach zbożowych. Są one bowiem skarbnicą składników odżywczych, dzięki którym zapobiegają chorobom cywilizacyjnym, chronią przed nowotworami i wzmacniają odporność. Ze względu na ogromne korzyści wynikające ze spożywania warzyw i owoców należy zjeść ich przynajmniej 600-700g dziennie. Powinny być dodawane do każdego posiłku, inaczej trudno będzie spożyć taką ilość jednorazowo. Świeże warzywa i owoce są źródłem wielu witamin, które trudno dostarczyć organizmowi w inny sposób.

Znaczenie warzyw

Warzywa i owoce na piramidzie żywienia zajmują drugie miejsce zaraz po produktach zbożowych. Są one bowiem skarbnicą składników odżywczych, dzięki którym zapobiegają chorobom cywilizacyjnym, chronią przed nowotworami i wzmacniają odporność. Ze względu na ogromne korzyści wynikające ze spożywania warzyw i owoców należy zjeść ich przynajmniej 600-700g dziennie. Powinny być dodawane do każdego posiłku, inaczej trudno będzie spożyć taką ilość jednorazowo. Świeże warzywa i owoce są źródłem wielu witamin, które trudno dostarczyć organizmowi w inny sposób.

1. Zalety spożywania warzyw.

W diecie odchudzającej szczególnie ważne jest prawidłowe spożycie warzyw, ponieważ są one niskokaloryczne. Wartość energetyczna 100g warzyw to średnio 10-40 kcal. Warzywa zawierają dużo wody i mało węglowodanów, przez co nie podnoszą gwałtownie poziomu cukru we krwi i nie powodują nagłych napadów głodu. Kolejną ich zaletą jest to bogactwo zawartych w nich witamin i składników mineralnych, które pozwalają uniknąć niedoborów pokarmowych. Jeśli nie chcesz, by odchudzanie zakończyło się anemią, osłabieniem, wypadaniem włosów, czy brzydką cerą, postaw na warzywa i urozmaiconą dietę.

Pomimo niskiej wartości energetycznej warzyw, zdarzają się wśród nich takie, które mają ich nieco więcej ze względu na wyższą zawartość skrobi. Do warzyw o wyższej zawartości cukrów, a co za tym idzie o wyższym indeksie glikemicznym należą:

  • ziemniaki,
  • gotowana marchew,
  • buraki,
  • groszek zielony,
  • kukurydza,
  • bób,
  • warzywa strączkowe.

Najlepiej spożywać je w ograniczonych ilościach. Rekord wśród warzyw biją strączki, których kaloryczność sięga 300 kcal w 100g, co ma związek z wysoką zawartością białka i stąd zaliczane są do produktów białkowych.

2. Warzywa o najmniejszej ilości kalorii

Najmnijeszą ilość kalorii mają: ogórek, pomidor, bakłażan, boćwina, cukinia, brokuły, cebula, cykoria, dynia, fasolka szparagowa, kalafior, kalarepa, kapusta, papryka, por, rzodkiewka, seler korzeniowy i naciowy, szparagi oraz szpinak. Ich wartość energetyczna nie przekracza 30 kcal w 100g, więc możesz je jadać w większych ilościach.

Szczególnie polecane są warzywa mocno zielone, żółto-pomarańczowe i czerwone, które zawierają: witaminę A niezbędną w procesie widzenia, witaminę E, kwas foliowy oraz przeciwutleniacze. Im bardziej intensywny kolor warzyw, tym więcej w nich cennych składników odżywczych. Wzbogać dietę również o warzywa bogate w witaminę C, która zwiększa odporność na zakażenia, przyspiesza gojenie się ran i siniaków oraz wspomaga osłabiony odchudzaniem organizm. Nieocenione będą: liście pietruszki, czerwona papryka, jarmuż, brokuły, brukselka, kalafior, kalarepa, kapusta oraz szpinak.

Jeśli cierpisz na obrzęki lub twojej nadwadze towarzyszy nadciśnienie, zwróć uwagę na warzywa bogate w potas, takie jak: pomidory, ziemniaki, pietruszka, jarmuż, czosnek, chrzan, buraki, brukselka i brokuły. Z owoców w potas bogate są: banany, awokado, kiwi, melon oraz owoce suszone.

3. Przyrządzanie warzyw

Zdrowe odżywianie wymaga, by spożywać warzywa w postaci surowej z niewielkim dodatkiem oleju roślinnego, który ułatwia przyswajanie witaminy A i E lub naturalnego jogurtu. Polecane są surówki i sałatki, ponieważ straty witamin zachodzące podczas ich przyrządzania są o wiele mniejsze niż podczas gotowania. Doskonałe będą również warzywa gotowane na parze lub lekko duszone. Zimą warto sięgać po mrożonki, a także dodawać je do przyrządzania soków. Unikaj zasmażek, czy panierowania warzyw, a także dużych ilości soli.

4. Owoce w diecie odchudzającej

Warzywa znajdują się na samym szczycie piramidy żywieniowej. W przeciwieństwie do warzyw, które można jadać w dowolnych ilościach, owoce trzeba ograniczyć do 1-2 porcji dziennie, ze względu na wysoką zawartość cukru. Oto przykłady:

  • winogrona 18%,
  • gruszki 14%,
  • czarne porzeczki 15%,                                                                 zd 1
  • banany 23%.

Banana zastąp np. jabłkiem, połówką grejpfruta, garścią malin lub truskawek. Nie rezygnuj całkowicie z owoców w obawie przed przytyciem, ponieważ podobnie jak warzywa, zawierają moc składników odżywczych. Zawarty w nich błonnik wypełnia żołądek i daje uczucie sytości, a witaminy i składniki mineralne korzystnie wpływają na cerę, obniżają poziom cholesterolu, pomagają w walce z nadciśnieniem oraz przeciwdziałają zakwaszeniu organizmu. Od czasu do czasu jedną porcję owoców możesz zamienić na małą szklankę soku owocowego, ale powinien to być sok bez dodatku cukru. Polecane są zwłaszcza soki bogate w witaminę C, które ułatwiają przyswajanie żelaza z posiłków, np. sok pomarańczowy.

Zdrowe odżywianie wymaga również, byś pamiętał o owocach suszonych, które są bogatym źródłem błonnika likwidującego zaparcia, a także skoncentrowanym źródłem składników mineralnych i witamin. Ze względu na wysoką zawartość cukrów (60-80%) i wysoką ilość kalorii powinny stanowić raczej odżywczy dodatek do potraw, czy płatków śniadaniowych. Kilka suszonych moreli bogatych w żelazo lub fig będących skarbnicą wapnia może też zastąpić przekąskę na podwieczorek.

Chyba nie masz już wątpliwości co do tego, że warzywa i owoce powinny znaleźć się w każdym twoim posiłku. Oto kilka praktycznych wskazówek, jak zwiększyć ilość warzyw i owoców w diecie odchudzającej:

  • dodawaj jak najwięcej warzyw do zup oraz dań na bazie ryżu i makaronu,
  • ukrywaj warzywa w zapiekankach lub sosach,
  • ścieraj warzywa na tarce i dodawaj je do zup, sosów, kotletów, surówek, a nawet ciast np. marchewkowego,
  • zamiast jajecznicy zrób omlet z dodatkiem pora, pieczarek, pomidora, papryki szczypioru lub cebuli,
  • przyrządzaj kolorowe kanapki z sałatą, rzodkiewką, pomidorem lub papryką,
  • noś do pracy proste sałatki na lunch,
  • przygotuj sobie krojone warzywa i owoce w pojemniku i chrup je podczas pracy,
  • rób koktajle na bazie kefiru lub maślanki z dodatkiem owoców,
  • dodawaj owoce do porannego musli ,
  • zmiksuj ulubione owoce i warzywa (np. marchewkę) na gęsty napój smoothie.

Możesz powiesić listę warzyw i owoców na lodówce i każdego dnia próbować czegoś nowego, to ułatwi ci wprowadzenie ich do codziennego jadłospisu.

 

Mirosława Kaminik

ZD Ostrzeszów

 PIECKI NAJLEPSZYM PRODUKTEM XIII EDYCJI KONKURSU ,,NASZE KULINARNE DZIEDZICTWO SMAKI REGIONÓW''

     Dnia 16.08.2013 roku w siedzibie Wagi Miejskiej na Starym Rynku w Poznaniu odbył się regionalny finał XIII edycji konkursu ,, Nasze Kulinarne Dziedzictwo – Smaki Regionów” na najlepszy regionalny i lokalny produkt żywnościowy oraz na najlepsze danie i potrawę regionalną i lokalną. Organizatorem centralnym tego wydarzenia jest Polska Izba Produktu Regionalnego i Lokalnego wspólnie ze Związkiem Województw RP. Jego regionalnym organizatorem jest Urząd Marszałkowski  Województwa Wielkopolskiego i Wielkopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego  w Poznaniu.

konkurs3 konkurs4

konkurs5

Do konkursu na najlepszy regionalny produkt żywnościowy 2013 roku zakwalifikowano 66 produktów. Wśród nich,  powiat ostrzeszowski , zaprezentował cztery produkty lokalne w nastepujących kategoriach:

  1. Produkty mleczne :

- PIECKI  - Pani Bożena Wysota Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Gminy Czajków

2.    Produkty zbożowe:

- CHLEB Z DYNI  - Pani Anna Smardz Koło Gospodyń Wiejskich  Gmina Czajków

3.    Napoje alkoholowe:

-  NALEWKA Z DZIURAWCA – Pani Mirona Polańska  Książenice, gmina Grabów nad Prosną

4.  Produkty pochodzenia roślinnego –przetwory owocowe :

-  DŻEM BORÓWKOWO – JABŁKOWY – Pani Mirona Polańska Książenice, gmina Grabów nad Prosną

konkurs7

Piecki okazały się najlepszym produktem i zajeły pierwsze miejsce w kategorii  produkty mleczne .Pani Bożenie gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów w promowaniu lokalnych specjałów.

konkurs1 konkurs2

 

 

Maria Jeziorna

ZD Ostrzeszów

 

Powiatowa Wystawa Koni oraz Dni Zagrody w powiecie ostrzeszowskim

     Prawdziwy rumak winien mieć oczy i nogi jelenia, chód wilka, chrapy łosia, a pierś niewiast. Takich koni oczekiwano podczas  kolejnej już Powiatowej Wystawy  Koni  w dniach 6-7 lipca 2013r.  na terenie Gospodarstwa Hodowlanego w Korpysach pod Niedźwiedziem Pana Marka Kubackiego.kon8 Organizatorem przedsięwzięcia był Powiat Ostrzeszowski oraz Powiatowe Koło Wielkopolskiego Związku Hodowców Koni oraz Ośrodek Hodowli Koni Marka Kubackiego jak również Zespół Doradczy w powiecie ostrzeszowskim Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu , który to zorganizował na terenie wystawy Dni Zagrody w powiecie ostrzeszowskim, gdzie wszyscy zainteresowani mogli uzyskać interesujące ich informacje  z różnych dziedzin rolnictwa jak i porozmawiać z doradcami.

kon10 kon7

Aponadto oglądać obiekty inwentarskie w zagrodzie Pana marka Kubackiego - rozwiązania techniczne stosowane w hodowli koni są dość specyficzne. Zainteresowani mogli zobaczyć nowoczesne systemy pojenia, karmienia i treningu dla koni. Podawane były poszczególne wymiary i dane techniczne stosowanych urządzeń oraz obiektów służących hodowli koni w powiecie. Doradcy WODR ZD w Ostrzeszowie uczestniczyli w pracach organizacyjnych całej imprezy, rozmawiali z czołowymi hodowcami koni ale również informowali  o elektronicznym systemie doradztwa.

kon3

     Nagrody w poszczególnych kategoriach fundowali i wręczali wójtowie i burmistrzowie poszczególnych gmin powiatu ostrzeszowskiego:  starosta ostrzeszowski Lech Janicki, wiceprzewodniczący Rady Powiatu w Ostrzeszowie Zbyszko Szmaj, wójt gminy Kraszewice Józef Olszewki, wójt Gminy Czajków Henryk Plichta, wiceburmistrz miasta i gminy Ostrzeszów Paweł Uścinowicz, sekretarz gminy Mikstatu Grzegorz Pawlak..

kon11  kon2

Całość zakończyły zawody w skokach przez przeszkody.

kon5  kon9

 

Magdalena Sowizdrzał

ZD Ostrzeszów

 

WYNIKI XI Powiatowej Wystawy Koni w Korpysach

Komisja Oceny Wystawy:

- Jarosław Szymoniak  - przewodniczący

- Mirosław Konarczak

- Marek Winiecki

W wycenie wzięło udział 44 konie

Nagrodzone konie:

Wycena Koni

Kategorie

I.                    Ogiery stadne ( jeden koń zgłoszony do wyceny)

1.BANKIET   G. R. - H. Żydowo

II.                  Klacze solo

1.       CAPRI   -  Niedźwiecki Włodzimierz

2.       PIURELLA – P – Łukasz Wylega

3.       BITKA – Łukasz Jędrzejak (powiat ostrzeszowski - Mikstat)

III.                Klacze 2-letnie

1.CYRKONIA – N  -  Namysł Kazimierz

2. ULOTKA – K – Marek Kubacki (powiat ostrzeszowski - Ostrzeszów)

3.ORIANA EX OTULINA – Leszek Garstka

IV.           Klacze roczne

1.       CORINA – N - Niedźwiecki Włodzimierz

2.       ORCHIDEA – G – Tadeusz Godek (powiat ostrzeszowski - Doruchów)

3.       PIRAMIDA – Tomasz Stryjak

V.                  Klacze ze źrebiętami

1.DAMA BANKIETOWA – N-  Łukasz Wylęga

2. ARGENTYNA – Marek Siudziński

3. PRIMA VERA – P – Łukasz Berski

VI.           Fryzy

1.       BRECHIE V.D ELENHOF  - Rudnik Marzena (powiat ostrzeszowski - Rojów)

2.       XENA LENA – Marzena Rudnik (powiat ostrzeszowski - Rojów)

3.       INGRIT – R I BULINKA – Marzena Rudnik (powiat ostrzeszowski - Rojów)

VI.                KUCE I KONIE MAŁE

1.       SARENKA – G -  Stempin Zygmunt

2.       TORNADO – G - Jan Godek (powiat ostrzeszowski - Doruchów)

3.      TAJFUN – G - Jan Godek  (powiat ostrzeszowski - Doruchów)

WYNIKI XII zawodów w skokach przez przeszkody

*                                   Klasa LL, L, dokładności -wszyscy mają 1 miejsce:

Fiona, zawodnik Katarzyna Góra

Bramin, zawodnik Jacek Olejnicki

Czeremis-Leon, zawodnik Oliwia Kucharska

Fela, zawodnik Katarzyna Góra

Tajfun, Marta Wylęga

*                                    Klasa N

1. Gandi, zawodnik Łukasz Wylęga

2. Palmera, zawodnik Hubert Polawczyk

3. Golden Ball, zawodnik Joanna Grabowska

4. Ula Baju, zawodnik Sebastian Snela

5. Contender, zawodnik Mariusz Kąkol

*                                     Klasa P

1. Gandi, zawodnik Łukasz Wylęga

2. Marilanda P, zawodnik Łukasz Wylęga

3. Liberatto P, zawodnik Marta Wylęga

4. Kolia Jk, zawodnik Jacek Olejnicki

5. Golden Ball, zawodnik Joanna Grabowska

*                                    Potęga skoku

Contender, zawodnik Mariusz Kąkol

 

Uprawa roli i siew w integrowanej produkcji pszenicy ozimej

Integrowana produkcja jest systemem gospodarowania, w którym w sposób harmonijny wykorzystuje się postęp techniczny i biologiczny w uprawie, nawożeniu i ochronie roślin.pszenica3
Dlatego duże znaczenie w integrowanej produkcji pszenicy ma odpowiednia uprawa roli, z mniejszym lub większym wykorzystaniem elementów uprawy konserwującej. Celem uprawy roli jest poprawa warunków rozwoju rośliny uprawnej poprzez napowietrzanie gleby, udostępnianie składników pokarmowych, sprzyjanie gromadzeniu wody oraz redukcję liczebności agrofagów. Tradycyjna uprawa płużna ma szereg wad, do których zaliczyć trzeba sprzyjanie erozji wodnej i wietrznej oraz konieczność dużych nakładów pracy oraz energii. Dawniej, głęboka orka oraz liczne uprawki były istotnym element tem wzrostu plonów, ale w miarę postępu w agrotechnice znaczenie ich zmalało. Konwencjonalna uprawa gleby z użyciem pługa może być w dalszym ciągu stosowana w integrowanej technologii produkcji pszenicy, pod warunkiem uwzględniania kilku modyfikacji oraz zmian służących ochronie gleby, które zapobiegają
szkodliwym zmianom struktury. Zabiegi uprawowe należy wykonywać po wystarczającym obeschnięciu gleby, zwracając uwagę na ograniczenie nacisku kół na powierzchnię oraz minimalizację poślizgu. Dzięki zastosowaniu pługa obrotowego w wersji „On–land” (ciągnik jedzie po caliźnie) można chronić warstwę podorną przed szkodliwym ugniataniem głębszych warstw, gdyż koła ciągnika nie toczą się w bruździe. Erozji i zamulaniu wierzchniej warstwy gleby można przeciwdziałać poprawiając strukturę gruzełkowatą (np. nawożenie organiczne, wapnowanie oraz stosowanie płodozmianów z uprawą roślin wieloletnich i międzyplonów).
Rozwijana w ostatnim dwudziestoleciu konserwująca uprawa roli stwarza możliwości wytworzenia stabilnej struktury gleby, o małych skłonnościach do zamulania. Przy takim systemie ogranicza się liczbę zabiegów uprawowych, a pług zastępuje się narzędziami spulchniającymi bez odwracania roli. Dzięki konserwującej uprawie gleby powstaje sprawniejsza struktura o stabilnych właściwościach powietrzno-wodnych. Uprawa ta jest najbardziej skutecznym środkiem zapobiegającym erozji (erozja wodna i wietrzna), a także zagęszczeniu gleby.
Podstawowym elementem uprawy konserwującej jest częściowa lub całkowita rezygnacja z orki, na rzecz zabiegów narzędziami nieodwracającymi rolę (grubery podcinające – tzw. zrywacze ścierni, brony rotacyjne i talerzowe).
Uprawa roli pod pszenicę ozimą
  pszenica3 pszenica4
Metoda uprawy i rodzaj przedplonu decydują o liczbie i kolejności czynności uprawowych pod pszenicę ozimą. W uprawie integrowanej ważną rolę odgrywa właściwe zagospodarowanie ścierniska, przez wzruszenie go pługiem podorywkowym, kultywatorem ścierniskowym lub talerzówką. Podstawowym zadaniem tego zabiegu jest przerwanie parowania oraz przykrycie osypanych nasion chwastów i pobudzenie ich do kiełkowania. Dlatego trzeba wykonać go natychmiast po zbiorze przedplonu. Grubość wzruszonej warstwy gleby powinna być jak najmniejsza, a gleba zagarnięta, np. broną. Dokładne przykrycie ścierniska nie jest konieczne, a czasami wręcz szkodliwe, ponieważ wymaga zbyt głębokiej pracy narzędzi i przesusza rolę. Po przedplonach zbieranych wcześnie, powinno się wykonać pełny zespół uprawek pożniwnych, w skład którego, oprócz podorywki, wchodzi kilkakrotne bronowanie. Bronowanie dobrze jest powtórzyć kilka razy, niszcząc kiełkujące chwasty. Dobra uprawa pożniwna, sprzyjając kiełkowaniu osypanych w okresie zbioru nasion, rozwiązuje problem zachwaszczenia, którego źródłem są rośliny uprawne. Dotyczy to
zwłaszcza samosiewów rzepaku i zbóż. Samosiewy zbóż powinny być szybko niszczone, ponieważ stanowią one pomost dla szkodników i chorób, które przenoszą się łatwiej na roślinę następczą, czyli pszenicę.
Jeśli zastosowano wsiewkę poplonową, unika się uprawy pożniwnej, a szybko rozwijająca się roślina zabezpiecza glebę przed bezproduktywnym parowaniem, przyspiesza rozkład ścierniska oraz zapewnia doskonały nawóz zielony. Jeśli sieje się pszenicę po zbożach (owies, mieszanki zbożowo-strączkowe), bardzo wskazana jest uprawa poplonu ścierniskowego. Konieczny jest zasiew szybko rosnącej rośliny (gorczyca biała, rzodkiew oleista, „rzepakopochodne” rośliny poplonowe) nawet wtedy, kiedy do dyspozycji pozostaje tylko 35–40 dni. W niektórych stanowiskach lepszym rozwiązaniem jest siewka poplonowa. Najlepsze wyniki daje międzyplon w stanowisku po wcześnie schodzących przedplonach, np. jęczmieniu ozimym, rzepaku. Gęsto rosnąca roślina poplonowa zagłuszy samosiewy zbóż i poprawi biologię gleby. Gdy przedplonem był rzepak, często można uniknąć zasiewu, wykorzystując osypane nasiona. Skiełkowany rzepak trzeba pozostawić jak najdłużej, by rósł jako „poplon ścierniskowy”.
Metoda uprawy i rodzaj przedplonu decydują o liczbie i kolejności czynności uprawowych pod pszenicę ozimą. W uprawie integrowanej ważną rolę odgrywa właściwe zagospodarowanie ścierniska, przez wzruszenie go pługiem podorywkowym, kultywatorem ścierniskowym lub talerzówką. Podstawowym zadaniem tego zabiegu jest przerwanie parowania oraz przykrycie osypanych nasion chwa-
stów i pobudzenie ich do kiełkowania. Dlatego trzeba wykonać go natychmiast po zbiorze przedplonu. Grubość wzruszonej warstwy gleby powinna być jak najmniejsza, a gleba zagarnięta, np. broną. Dokładne przykrycie ścierniska nie jest konieczne, a czasami wręcz szkodliwe, ponieważ wymaga zbyt głębokiej pracy narzędzi i przesusza rolę. Po przedplonach zbieranych wcześnie, powinno się wykonać pełny zespół uprawek pożniwnych, w skład którego, oprócz podorywki, wchodzi kilkakrotne bronowanie. Bronowanie dobrze jest powtórzyć kilka razy, niszcząc kiełkujące chwasty. Dobra uprawa pożniwna, sprzyjając kiełkowaniu osypanych w okresie zbioru nasion, rozwiązuje problem zachwaszczenia, którego źródłem są rośliny uprawne. Dotyczy to zwłaszcza samosiewów rzepaku i zbóż. Samosiewy zbóż powinny być szybko niszczone, ponieważ stanowią one pomost dla szkodników i chorób, które przenoszą się łatwiej na roślinę następczą, czyli pszenicę. Jeśli zastosowano wsiewkę poplonową, unika się uprawy pożniwnej, a szybko rozwijająca się roślina zabezpiecza glebę przed bezproduktywnym parowaniem, przyspiesza rozkład ścierniska oraz zapewnia doskonały nawóz zielony. Jeśli sieje
się pszenicę po zbożach (owies, mieszanki zbożowo-strączkowe), bardzo wskazana jest uprawa poplonu ścierniskowego. Konieczny jest zasiew szybko rosnącej rośliny (gorczyca biała, rzodkiew oleista, „rzepako-pochodne” rośliny poplonowe) nawet wtedy, kiedy do dyspozycji pozostaje tylko 35–40 dni. W niektórych stanowiskach lepszym rozwiązaniem jest wsiewka poplonowa. Najlepsze wyniki daje
międzyplon w stanowisku po wcześnie schodzących przedplonach, np. jęczmieniu ozimym, rzepaku. Gęsto rosnąca roślina poplonowa zagłuszy samosiewy zbóż i poprawi biologię gleby. Gdy przedplonem był rzepak, często można uniknąć zasiewu, wykorzystując osypane nasiona. Skiełkowany rzepak trzeba pozostawić jak najdłużej, by rósł jako „poplon ścierniskowy”. W systemie uprawy płużnej dominującym zabiegiem jest orka. Powoduje ona częściowe lub całkowite odwrócenie wierzchniej warstwy roli. Zabieg taki bardzo silnie zmienia i narusza układ, jaki panował w glebie. Zmienia się proporcja między fazą stałą gleby, a zawartością wody i powietrza. Następuje napowietrzenie gleby i mniejsze lub większe przesuszenie. Poza tym orka radykalnie obniża aktywność mikroorganizmów w przeoranej warstwie. Żyjące na powierzchni, pożądane organizmy tlenowe trafiają na dno bruzdy, zaś beztlenowe mikroorganizmy wydobywane są na powierzchnie. W efekcie orka radykalnie na pewien okres obniża ilość i aktywność mikroorganizmów. Musi upłynąć dość długi okres czasu, zwany wydobrzeniem roli, kiedy stosunki biotyczne w glebie wrócą do normy. W rolnictwie integrowanym dużą rolę przypisuje się naturalnej
Metoda uprawy i rodzaj przedplonu decydują o liczbie i kolejności czynności uprawowych pod pszenicę ozimą. W uprawie integrowanej ważną rolę odgrywa właściwe zagospodarowanie ścierniska, przez wzruszenie go pługiem podorywkowym, kultywatorem ścierniskowym lub talerzówką. Podstawowym zadaniem tego zabiegu jest przerwanie parowania oraz przykrycie osypanych nasion chwastów i pobudzenie ich do kiełkowania. Dlatego trzeba wykonać go natychmiast po zbiorze przedplonu. Grubość wzruszonej warstwy gleby powinna być jak najmniejsza, a gleba zagarnięta, np. broną. Dokładne przykrycie ścierniska nie jest konieczne, a czasami wręcz szkodliwe, ponieważ wymaga zbyt głębokiej pracy narzędzi i przesusza rolę. Po przedplonach zbieranych wcześnie, powinno się wykonać pełny zespół uprawek pożniwnych, w skład którego, oprócz podorywki, wchodzi kilkakrotne bronowanie. Bronowanie dobrze jest powtórzyć kilka razy, niszcząc kiełkujące chwasty. Dobra uprawa pożniwna, sprzyjając kiełkowaniu osypanych w okresie zbioru nasion, rozwiązuje problem zachwaszczenia, którego źródłem są rośliny uprawne. Dotyczy to zwłaszcza samosiewów rzepaku i zbóż. Samosiewy zbóż powinny być szybko niszczone, ponieważ stanowią one pomost dla szkodników i chorób, które przenoszą się łatwiej na roślinę następczą, czyli pszenicę. Jeśli zastosowano wsiewkę poplonową, unika się uprawy pożniwnej, a szybko rozwijająca się roślina zabezpiecza glebę przed bezproduktywnym parowaniem, przyspiesza rozkład ścierniska oraz zapewnia doskonały nawóz zielony. Jeśli sieje się pszenicę po zbożach (owies, mieszanki zbożowo-strączkowe), bardzo wskazana jest uprawa poplonu ścierniskowego. Konieczny jest zasiew szybko rosnącej rośliny (gorczyca biała, rzodkiew oleista, „rzepakopochodne” rośliny poplonowe) nawet wtedy, kiedy do dyspozycji pozostaje tylko 35–40 dni. W niektórych stanowiskach lepszym rozwiązaniem jest siewka poplonowa. Najlepsze wyniki daje międzyplon w stanowisku po wcześnie schodzących przedplonach, np. jęczmieniu ozimym, rzepaku. Gęsto rosnąca roślina poplonowa zagłuszy samosiewy zbóż i poprawi biologię gleby. Gdy przedplonem był rzepak, często można uniknąć zasiewu, wykorzystując osypane nasiona. Skiełkowany rzepak trzeba pozostawić jak najdłużej, by rósł jako „poplon ścierniskowy”. W systemie uprawy płużnej dominującym zabiegiem jest orka. Powoduje ona częściowe lub całkowite odwrócenie wierzchniej warstwy roli. Zabieg taki bardzo silnie zmienia i narusza układ, jaki panował w glebie. Zmienia się proporcja między fazą stałą gleby, a zawartością wody i powietrza. Następuje napowietrzenie gleby i mniejsze lub większe przesuszenie. Poza tym orka radykalnie obniża aktywność mikroorganizmów w przeoranej warstwie. Żyjące na powierzchni, pożądane organizmy tlenowe trafiają na dno bruzdy, zaś beztlenowe mikroorganizmy wydobywane są na powierzchnie. W efekcie orka radykalnie na pewien okres obniża ilość i aktywność mikroorganizmów. Musi upłynąć dość długi okres czasu, zwany wydobrzeniem roli, kiedy stosunki biotyczne w glebie wrócą do normy. W rolnictwie integrowanym dużą rolę przypisuje się naturalnej żyzności gleby i jej aktywności biologicznej, dlatego liczbę orek i ich głębokość należy żyzności gleby
i jej aktywności biologicznej, dlatego liczbę orek i ich głębokość należy ograniczyć, stosując zamiast nich inne narzędzia głęboko spulchniające glebę, bez jej odwracania (np. ciężkie grubery, głębosz) ). Głębsze spulchnianie gleby głęboszem (35–60 cm) wystarczy wykonać raz na 3–5 lat.
Orkę siewną pod pszenicę ozimą powinno wykonać się 2–4 tygodnie przed siewem, co umożliwia naturalny proces osiadania i stabilizacji warstwy ornej. Siewki pszenicy znoszą wprawdzie dość dobrze osiadanie roli, ale korzenie rozwijają się trudniej, a krzewienie jest płytsze, co zmniejsza zimotrwałość. Ponadto brak wydobrzenia roli odbija się na jakości siewu, tworzeniu kolein i orszym przykryciu ziarna. Dlatego orka na kilka dni przed siewem jest niekorzystna i należy jej unikać. W przypadku opóźnionej orki konieczne jest zastosowanie wału Campbella, który służy do wgłębnego kruszenia brył i przyspiesza osiadanie roli.
Właściwie i terminowo wykonana uprawa roli jest podstawowym sposobem ograniczania liczby chwastów zagrażających uprawom pszenicy. Szczególne znaczenie mają zabiegi pożniwne, przykrywające osypane w czasie zbioru niedojrzałe nasiona oraz pobudzające, znajdujące się już w glebie, nasiona chwastów do kiełkowania. Szybkie wykonanie płytkiej podorywki, a następnie zniszczenie skiełkowanych chwastów przez bronowanie i rozłożone w czasie uprawki przedsiewne, pozwalają wydatnie zmniejszyć zagrożenie ze strony chwastów.
Siew pszenicy ozimej
pszenica siew
Dobrze wykonany siew jest jednym z podstawowych elementów integrowanej uprawy pszenicy. Już w momencie siewu są w dużym stopniu determinowane dwa z trzech podstawowych komponentów plonowania pszenicy, tj. liczba roślin i kłosów na jednostce powierzchni oraz liczba ziaren w kłosie. Terminowy i dobry jakościowo siew pozwala pszenicy w pełni wykorzystać okres wegetacji i tak ukształtować łan, aby uzyskać możliwie najwyższy plon. Rośliny powinny mieć możliwość samoregulacji, aby dostosować się do warunków siedliska i harmonijnie rozwijać się oraz kształtować elementy struktury plonu. Nieterminowość i błędy popełnione w trakcie siewu są w wielu przypadkach nie do odrobienia, a próba korekty w trakcie wegetacji jest bardzo kosztowna i mało efektywna.
Przygotowanie materiału siewnego
W integrowanej produkcji trzeba stawiać na odmiany pszenicy wszechstronnie przebadane, zarówno pod względem wartości gospodarczej, jak i przystosowania do naszego klimatu. Takie warunki spełniają odmiany wpisane do polskiego Rejestru, które dodatkowo badane są jeszcze w systemie badań porejestrowych Polowego Doświadczalnictwa Odmianowego (PDO). Po wejściu Polski do UE w obrocie pojawił się materiał siewny odmian ze Wspólnotowego Katalogu Odmian (CCA), których właściwości z punktu widzenia krajowych warunków siedliskowych są nierozpoznane stąd – z założenia – nie powinny być brane pod uwagę w integrowanej produkcji pszenicy.
Oferta zarejestrowanych odmian pszenicy ozimej jest bardzo bogata i wszech stronna. Zapewnia to dobór odpowiedniej formy nie tylko pod względem właściwości użytkowych, ale – co bardzo istotne w integrowanej produkcji – o określonych wymaganiach siedliskowych, zimotrwałości, terminie i gęstości siewu oraz odporności czy podatności na uszkodzenia powodowane przez patogeny i szkodniki. Materiał siewny wybranej odmiany pszenicy najlepiej zakupić w wyspecjalizowanych firmach nasiennych, co gwarantuje czystość odmianową i odpowiednie przygotowanie ziarna. Wymiana materiału siewnego wskazana jest co 2–3 lata, bo chociaż pszenica jest zbożem w dużym
stopniu samopylnym, to po kilku latach uprawy następuje pogorszenie jakości i utrata czystości odmianowej. W badaniach Grabińskiego i Mazurka (1998) stwierdzono, że pszenica z własnej reprodukcji plonowała średnio o 3 dt/ha niżej od ziarna kwalifikowanego, a w przypadku braku zaprawiania – różnice przekraczały 5 dt/ha.
Pszenica wykazuje dość silną reakcję fotoperiodyczną. Jako roślina dnia długiego, w warunkach krótkiego dnia, czyli jesienią i wiosną, krzewi się i rozwija masę wegetatywną. Im później pszenica zostanie zasiana, tym krótsza będzie faza wegetatywnego rozwoju, a roślina wchodzi w okres rozwoju generatywnego słabo rozwinięta fizycznie i bez zapasów. Pszenica ozima w zależności od terminu siewu, może mieć do dyspozycji różną liczbę dni wegetacji jesiennej: wcześnie siane – 60–70 dni; siane późno tylko 15, a nawet 0 dni. Wczesny termin siewu daje gwarancję dobrego rozkrzewienia i ukorzenienia. Opóźnienie siewu powoduje, że wskutek obniżającej się temperatury spowalnia się tempo wschodów i tworzenia kolejnych liści, a wówczas pszenica nie osiąga fazy krzewienia i jest słabo przygotowana do zimy. W okresie wiosennym dzień jest znacznie dłuższy, co powoduje skrócenie fazy krzewienia, a nawet redukcję niektórych wytworzonych pędów. Spóźniona w wegetacji pszenica, w kolejne fazy wchodzi również przy relatywnie dłuższym dniu, co powoduje skrócenie rozwoju i pogorszenie kształtujących się wtedy komponentów plonu, a więc liczby kłosów oraz liczby kłosków w kłosie i ziaren w kłosku. Pszenica powinna wejść w zimę w fazie przynajmniej 4–5 liści, a więc musi być odpowiednio wcześnie zasiana. Należy podkreślić, że dobrze rozwinięta pszenica pobiera przed zimą znaczne ilości składników pokarmowych, a zwłaszcza łatwo wymywalnego azotu. Wczesne siewy pszenicy ozimej (II–III dekada września), trzeba traktować jako niezbędny element integrowanej produkcji. Zróżnicowanie odmian pod względem wymagań świetlnych powoduje, że reakcja niektórych odmian na opóźnienie siewu jest słabsza, a innych silniejsza. W przypadku problemów z wczesnym zasiewem, trzeba wykorzystać odmiany o większej tolerancji na długość dnia, które lepiej znoszą opóźniony siew. W uprawie integrowanej nie powinno stosować się siewów późnojesiennych (tzw. siew pod grudę), w których zakłada się, że pszenica wschodzić będzie dopiero wiosną. Siew pod grudę daje zawsze wyniki gorsze, niż siew w terminie optymalnym.
Termin siewu pszenicy zależy przede wszystkim od warunków klimatycznych w danym regionie. Jako optymalne przyjąć należy następujące terminy siewu, z założeniem jednak, aby go w miarę możliwości realizować na początku, a nie na końcu tych terminów:
– 5–20 września w północno-wschodniej części kraju i terenach wyżynnych,
– 10–25 września w rejonie centralnym i południowo-wschodnim,
– 15 września do 1 października na zachodzie kraju i Kotlinie Sandomierskiej,
– 20 września do 5 października na Nizinie Śląskiej i nizinach nadmorskich.
Maria Jeziorna
ZD Ostrzeszów

Tradycyjnie już po raz XIX w powiecie grodziskim, w dniu 27 czerwca br., w Konajadzie gm. Kamieniec odbył się „Dzień Pola 2013” organizowany przez ZD WODR w Grodzisku Wlkp., Starostwo Powiatowe w Grodzisku Wlkp., oraz Market Rolniczy „Minge” Granowo.

Impreza skupiła wielu rolników, przedstawicieli władz samorządowych, instytucji obsługujących rolnictwo z powiatu grodziskiego.

Program imprezy był bardzo bogaty, a ważną i interesującą częścią spotkania było seminarium na tematy związane z nowoczesną wiedzą rolniczą z uwzględnieniem ochrony środowiska.  Rolnicy z zainteresowaniem wysłuchali wykładów na tematy związane  z nowoczesną technologią uprawy zbóż i rzepaku, oraz  zagadnień związanych z ochroną roślin uprawnych. Chętni rolnicy mieli możliwość skorzystania z indywidualnych konsultacji i porad.

Kolejną częścią spotkania, był objazd pól demonstracyjnych z przewodnikiem – kolekcja odmian zbóż i rzepaku, pokazy oraz otwarte doradztwo rolnicze. W tym roku na polach demonstracyjnych mogliśmy zobaczyć: jęczmień jary odmiana Olof i Shannon, jęczmień ozimy odmiana Souleyka oraz Titus, owies Typhon, pszenicę (odmiany przewódkowe) Granus i Monsun, pszenicę ozimą Famulus, Tobak, Arktis, Florian, Hester F1, Julius, pszenżyto ozime Tulus, żyto ozime SU Skaltio F1, SU Drive F1, Brasetto F1, oraz rzepak ozimy odmiany DK Exstorm F1, DK Exquisite F1, DK Casper, Olano F1, Cantate F1, Visby F1, Arot, Marathon F1, Sherpa F1, Primus F1. Demonstrację polową przygotowali państwo Ewa i Józef Juskowiak, prowadzący produkcję roślinną na powierzchni około 100 ha.

Zebrani rolnicy i goście ubolewali nad ekstremalnymi warunkami pogodowymi coraz częściej pojawiającymi się w naszym regionie, ale po lustracji pół z pewną dozą optymizmu wrócili na salę.

W ramach spotkania odbył się również konkurs wiedzy rolniczej, a wyróżnieni uczestnicy konkursu otrzymali nagrody rzeczowe ufundowane przez firmę- Market Rolniczy „Minge” Granowo, główną możliwą do zdobycia nagrodą była wycieczka do Lwowa dla 3 osób.

Po części seminaryjnej odbyła się integracja przy przepysznych potrawach przygotowanych przez panie z Koła Gospodyń Wiejskich w Konojadzie i akompaniamencie Kapeli” Lwowska Fala”. Po wspólnym posiłku i biesiadowaniu odbyły się podziękowania organizatorom  i sponsorom, co świadczy o celowości organizacji tego typu imprez na rzecz środowiska wiejskiego. Kończąc pani Genowefa Feldgebel – kierownik ZD WODR już teraz zapraszała na przyszłoroczny jubileuszowy  dwudziesty „Dzień Pola”.