Mięta pieprzowa powstała w wyniku skrzyżowania trzech dziko rosnących gatunków mięty. Liście wszystkich gatunków mięty mają takie same właściwości i podobne zastosowanie. Różnią się natomiast składem chemicznym. Mięta pieprzowa to leczniczy dar natury. Jest byliną o silnie rozgałęzionych łodygach, wyrastającą do 90 cm wysokości. Ma czterokanciaste purpurowe lub fioletowo-białawe łodygi. Liście są podłużne, nierówno, ostro piłkowane. Różowe lub lila kwiaty są zebrane w kłosokształtne kwiatostany złożone z nibyokółków. Owocem jest rozłupnia. Ten gatunek mięty wydziela lekko pieprzowy zapach, któremu zawdzięcza swoją nazwę. Liście zbiera się w pierwszym, a ziele w drugim roku wegetacji. Zbiór ziela rozpoczyna się na początku kwitnienia.

Liście mięty pieprzowej używa się w postaci naparów. Z ziela otrzymuje się olejek eteryczny poprzez destylację z parą wodną. Liście lub olejki są składnikami różnych preparatów. Mięta pieprzowa zawiera olejek eteryczny do 3%. Z kilograma suszonego ziela otrzymuje się 10-30 ml olejku eterycznego. Zawartość poszczególnych składników zależy od czynników atmosferycznych w danym sezonie i od okresu, w którym odbywa się zbiór. Olejek zawiera głównie mentol. Jest to krystaliczny składnik, który stosuje się w farmacji i w przemyśle spożywczym, na przykład w gumach do żucia.

Dzięki zawartości olejku eterycznego i flawonoidów mięta pieprzowa wykazuje właściwości rozkurczające, żółciotwórcze i żółciopędne. Olejek ma właściwości odświeżające, orzeźwiające, antyseptyczne i przeciwbólowe. Mięta pieprzowa jest zalecana doustnie, aby złagodzić objawy zaburzeń trawienia takie jak wzdęcia, złe trawienie, odbijanie się, utrudnione wydawanie gazów, zaburzenia czynności pęcherzyka żółciowego. Zewnętrznie zaleca się ją jako środek łagodzący swędzenia i podrażnienia skóry. Olejek stosuje się w postaci inhalacji w nieżytach górnych dróg oddechowych, np. w przypadku kataru, a także do płukania jamy ustnej w stanach zapalnych. Stosowanie świeżych, jak i suszonych liści mięty nie pociąga za sobą żadnych skutków ubocznych. Nie należy natomiast stosować olejku eterycznego doustnie bez porozumienia z lekarzem. Nie powinno się również podawać go małym dzieciom, gdyż istnieje niebezpieczeństwo wywołania skurczu krtaniowego.

Miętę pieprzową można stosować doustnie i zewnętrznie. Przy stosowaniu doustnym sporządza się napar. Łyżeczkę suszonych liści zalewa się 150 ml wrzątku i pozostawia pod przykryciem na 10-15 minut. Gotowy napar można pić po każdym posiłku, najlepiej po jednej filiżance. Działa on bardzo dobrze na układ trawienny. Zewnętrzne stosowanie polega na robieniu inhalacji lub płukanki. Wówczas garść suszonych liści mięty pieprzowej wrzuca się do wrzątku lub kilka kropli olejku wlewa do wrzącej wody. Roztwór można wdychać w postaci inhalacji, używać do płukania lub przemywać nim miejsca w przypadku stanów zapalnych. Można też w sytuacji podrażnienia skóry stosować olejek eteryczny po rozcieńczeniu w proporcji 1:20 w oleju roślinnym.