Roślina pochodzi z Kaukazu. Sprowadzona na tereny Polski w latach 50 XX wieku w celach  eksperymentalnych,  jako roślina paszowa, jednak dość szybko zaprzestano jej uprawy ze względu na niższą wartość paszową niż się spodziewano. Po zaniechaniu uprawy okazało się,  że roślina samoistnie doskonale się rozprzestrzenia i opanowuje coraz to nowe środowiska. Początkowo występowała w środowiskach ruderalnych, przy drogach, na odłogach, obecnie dość często występuje w lasach, na ich obrzeżach, czasami na użytkach zielonych  i polach uprawnych. Lubi środowisko dość wilgotne, w pobliżu cieków wodnych.

Roślina należy do rodziny baldaszkowatych, jest rośliną dwuletnią. W pierwszym roku wytwarza rozetę, w drugim pędy nasienne, po czym roślina zamiera. Czasami zdarza  się, że nie dochodzi do wytworzenia pędów kwiatostanowych i wtedy roślina  staje się wieloletnią.

W bardzo sprzyjających warunkach rośliny mogą osiągać wysokość  pow. 3 m, wytwarzają korzeń palowy silnie rozgałęziony sięgający do głębokości  ok. 2 m. Nasiona dojrzewają w drugiej połowie lipca i zachowują zdolność kiełkowania przez okres 4 lat. Cechą charakterystyczną jest zapach kumaryny po roztarciu liści lub łodyg.

Roślina pokryta jest włoskami wydzielającymi substancję parzącą. Jej działanie nasila się podczas suchej i słonecznej pogody z wysoką temperaturą. Parzące działanie objawia się zapaleniem skóry, pęcherzami na jej powierzchni, niegojącymi się ranami, czasami powoduje zapalenie spojówek. Działanie to powoduje, że roślina jest szczególnie niebezpieczna dla dzieci i alergików.

Literatura:

Opracowanie – Ulotka  prof. dr hab. Kazimierza Adamczewskiego

                                          inż. Adama Paradowskiego

                                          Instytut Ochrony Roślin w Poznaniu