Dziedzictwo kulturowe wsi to dorobek poprzednich pokoleń – mieszkańców obszarów wiejskich. To nie tylko budynki, dobra ruchome (meble, wyposażenie kościołów), produkty (gatunki roślin, lokalne rasy zwierząt), produkty przetworzone (wędliny, sery) to także krajobraz polskiej wsi, muzyka, sztuka, zwyczaje i święta. Niewiele z tych elementów przetrwało – dlatego tak ważne są działania, których celem jest ochrona spuścizny po naszych przodkach.

Trzeba tu podkreślić wielką rolę, jaką odegrała wieś w budowaniu naszej ojczyzny. Polska przez wieki to była wieś, to do wsi przynależał dwór. Wymiana towarów początkowo opierała się na płodach rolnych pochodzących ze wsi. Przez lata polska wieś się zmieniała. Jeszcze nie tak dawno kojarzona była z zacofaniem, młodzi ludzie emigrowali do miast w poszukiwaniu lepszego życia, nie widząc perspektyw do życia na wsi.

W dzisiejszych czasach zauważamy ciekawą tendencję wśród mieszkańców miast. Zaczynają  życie wiejskie doceniać i na wsi się osiedlają a nierzadko na wieś wracają. Często słychać, że rzucają miasto, pracę w wielkiej korporacji ponieważ chcą żyć z dala od zgiełku i hałasu. Życie na wsi to nie tylko domek z ogródkiem ale kontakt z naturą, zielenią, przestrzenią. To cisza i harmonia, kontakt z bogactwem kulturowym wsi.

My współcześni powinniśmy dbać i pielęgnować to, co otrzymaliśmy po naszych przodkach, bo to stanowi naszą tożsamość kulturową. Należy pamiętać, że my także tworzymy to, co nasi następcy w przyszłości nazwą dziedzictwem.