Gleby torfowe charakteryzują się dużą zawartością substancji organicznej głównie węgla i azotu. Właściwe wykorzystanie uwalnianego azotu w procesie mineralizacji zapewnia zwarta okrywa roślinna.
W gminie Kościelec część łąk położona jest na glebach torfowych, które są użytkowane jako półnaturalne łąki jedno lub dwukośne, ale również prowadzone intensywnie. Gospodarowanie na takich łąkach jest utrudnione z uwagi na częste podtopienia.
Aby użytek zielony spełniał oczekiwane efekty rolnika musi być właściwie pielęgnowany i nawożony. Podstawową zasadą decydującą o wielkości plonowania jest skład gatunkowy runi łąkowej dla danego typu siedliska.
Zwarta, gęsta ruń gwarantuje duży plon. Duży plon i dobrą jakość pokarmową uzyskuje się przy udziale w runi: 60-70% traw szlachetnych, do 20% roślin bobowatych i do 10% ziół.
Koniecznym zabiegiem pielęgnacyjnym łąk na glebach torfowych jest wałowanie. Poprzez wałowanie dociska się wierzchnią warstwę gleby, usuwa zbędne powietrze z gleby i zwiększa podsiąk kapilarny. Następuje również przyspieszenie rozkładu materii organicznej w wyniku namnażania się pożytecznych mikroorganizmów glebowych. Stworzone są odpowiednie warunki dla właściwego krzewienia się traw. Przed zabiegiem wałowania trzeba każdorazowo sprawdzać stan wilgotności gleby, która ma zasadnicze znaczenie powodzenia tego zabiegu.
Kolejnym zabiegiem pielęgnacyjnym wykonywanym wiosną jest włókowanie. Zabieg ten wyrównuje powierzchnię łąki, rozgarnia kretowiska i łajniaki, które przyczyniają się do zachwaszczenia oraz zanieczyszczeń zbieranej paszy. Zabieg włókowania wykonuje się wiosną. Momentem, który decyduje o możliwości jego przeprowadzenia jest obsychanie kretowisk. Istnieje możliwość przesunięcia w czasie ze względu na duże uwilgotnienie, ale do mementu gdy wysokość runi wynosi ok. 10 cm.
Dla właściwego zachowania składu botanicznego w runi jej trwałości, produktywności i wartości pokarmowej masy roślinnej niezbędnym zabiegiem jest nawożenie. Najważniejszymi wskaźnikami decydującymi o urodzajności łąk jest odczyn gleby i zasobność w przyswajalny fosfor, potas i magnez (badania wykonywane co 3-5 lat). Ocena zasobności gleby pozwala określić wielkość nawożenia. Gleby torfowe o odczynie poniżej 5,0 wymagają wapnowania.
Nawożenie azotem decyduje w największym stopniu o wysokości plonu. Azot wpływa na zawartość białka, włókna, cukrów, składników mineralnych, lepsze ulistnienie, strawność zielonki.
Nawożenie fosforem niezbędne w celu lepszego wykorzystania przez ruń azotu i potasu oraz poprawę jakości paszy. Wpływa na skład botaniczny runi stymuluje rozwój bobowatych.
Nawożenie potasem stosuję się w celu zwiększenia wykorzystania azotu i fosforu oraz uzyskania wysokich plonów. Gleby organiczne, a szczególnie torfowe zawierają mają ilość potasu dlatego wymagają większego nawożenia tym składnikiem.
Na gleby torfowe zalecana jest bezorkowa metoda renowacji użytku zielonego ze względu na zachodzące procesy silnej mineralizacji przy pełnej uprawie. O powodzeniu podsiewu decyduje wilgotność gleby. W siedliskach torfowych posusznych najlepiej wykonać podsiew wczesną wiosną gdy w glebie znajduje się dostateczny poziom wilgoci. W siedliskach nadmiernie wilgotnych możliwy będzie termin późnoletni – pod koniec sierpnia lub na początku września (po zbiorze II lub III pokosu). Na prawidłowy rozwój młodych siewek wpływa bezpośrednio zawartość składników pokarmowych. Najpóźniej na 30 dni przez podsiewem należy wprowadzić do gleby niezbędną ilość składników pokarmowych (w oparciu o analizę gleby). Ze względu na konkurencyjność starej darni należy ją nisko skosić przed planowanym podsiewem.
Literatura:
Racjonalne użytkowanie łąk niżowych
Wydawnictwo ITP. Falenty