Rozpoczynając swoją pracę doradczą w połowie lat 80 kierownictwo WOPR –u zalecało nam doradcom upowszechniać wśród rolników uprawę kukurydzy która w tym czasie była uprawą niszową, zwłaszcza w uprawie na ziarno. Ważnym instrumentem w doradztwie było zakładanie demonstracji na polach rolników i w ten sposób pokazać i upowszechnić intensywną ochronę pszenicy ozimej jako podstawowego zabiegu umożliwiającego ochronę przed patogenami i uzyskanie zamierzonego celu demonstracji to jest zwiększenie plonu i poprawę jakości. Rolnik w ramach demonstracji otrzymywał środek do zwalczania chorób i był zobligowany do zakładania ścieżek technologicznych, które umożliwiały( bez niszczenia roślin) wjeżdżanie w łan pszenicy ozimej po fazie krzewienia. Będąc na początku lat 90 w Danii w czasie odwiedzania tamtejszych gospodarstw można było zaobserwować ze każda plantacja pszenicy posiadała równe w odległości ścieżki przejazdowe po którym mogły przemieszczać się ciągniki z opryskiwaczem czy z innymi maszynami wykonujące nawożenie czy ochronę roślin. Udało się upowszechnić uprawę kukurydzy zarówno na ziarno jak i na kiszonkę Obecna pozycja kukurydzy to głównie olbrzymi postęp hodowlany. Rolnicy mają w tej chwili dobrze opanowaną uprawę, zbiór czy to na ziarno czy na kiszonkę. Gospodarstwa są coraz lepiej wyposażone w maszyny bądź coraz częściej korzystają z specjalistycznych usług w tym zakresie od siewu po zbiór. Dlaczego nie udało się upowszechnić wśród rolników siewu pszenicy czy innych zbóż z ścieżkami technologicznymi. Z obserwacji wynika ze trudno na moim terenie znaleźć takie plantacje. Celowość zakładania ścieżek była od dawna znana natomiast w ówczesnych jak i teraźniejszych warunkach praktycznie nie wykonywana. Jednym z powodów są małe uprawiane plantacje, jest nie dostosowanie parametrów posiadanych w gospodarstwie siewników i opryskiwaczy umożliwiających precyzyjne wykonanie ścieżek. Nawet gdy rolnik posiada zestaw maszyn umożliwiające wykonanie ścieżek to trudność jaką sprawia blokowanie właściwych aparatów wysiewających (w rozumieniu rolnika bezsensowność schodzenia z ciągnika) i zapamiętywanie za którym przejazdem należy je blokować. To wydłuża czasu siewu a wśród rolników nadal panuje przekonanie ze wygodniej i bez znaczenia do uzyskania plonów jest wykonanie ścieżek, ugniatając zboże w czasie wykonania zabiegów ochrony. Zboża należą do roślin uprawnych, których ugniatanie kołami jest w miarę bezpieczne do momentu strzelania w źdźbło. Później takie ich traktowanie kołami ciągnika wiąże się z opóźnionym dojrzewaniem kłosów i sprzyja rozwojowi chorób grzybowych. Ścieżki są wykonywane co któryś przejazd na polu na przykład co 3 przejazd lub co 5, a powierzchnia nie obsiana będzie stanowić 5-10 %, zależnie od szerokości użytych maszyn. Ścieżki przejazdowe powszechnie stosowane są w nowoczesnych dużo obszarowych gospodarstwach gdzie standardem jest osiąganie wysokich i stabilnych plonów dzięki możliwości wjazdu w łan od początku do końca okresu wegetacji w celu wykonania ochrony i nawożenia. W tych gospodarstwach w celu wyeliminowania powyższych wad stosuje się siewnik z automatycznym kontrolerem ścieżek do siewników wykorzystujące elektrycznie sterowane mechanizmy tworzenia ścieżek technologicznych. Naliczenie przejazdów odbywa się automatycznie z użyciem czujnika stanu co pozwala precyzyjne ustalić blokadę aparatów wysiewających o wyliczonej szerokości ścieżki. Pszenica ozima jest rośliną wymagającą wielokrotnych zabiegów związanych z nawożeniem, ochroną. Plony roślin rosnące przy ścieżkach będą rekompensowane dzięki lepszemu naświetleniu (efekt brzegowy). Małe plantacje wykonujące podstawową ochronę będą w dalszym ciągu tworzyć ścieżki ugniatające w czasie przejazdów ochronnych powodując uszkodzenia zbóż. Gdy będą wykonywane zabiegi do okresu strzelania w źdźbło (ugniatanie kołami jest w miarę bezpieczne ) ślady i straty z przejazdu będą zminimalizowane. Jeżeli rolnik zakłada późniejszą ochronę każdy ucisk koła będzie powodował ze w tym miejscu zwiększy się presja na choroby i pogorszy się ilość i jakość kłosa. Tworzenie ścieżek zapobiega powstawaniu omijaków ( to jest pasów roślin nieopryskanych lub nałożenia się oprysków na siebie),a dzięki precyzyjnemu utrzymaniu szerokości roboczej jest możliwość nawożenia i ochrony do zbiorów zbóż bez omijaków i bez możliwości uszkodzenia mechanicznego roślin, przez co zmniejsza się rozwijanie chorób na uszkodzonych roślinach i oszczędza się także na materiale siewnym. W gospodarstwach uprawiających towarowo pszenicę ozimą zastosowanie ścieżek technologicznych powinna być normą z korzyścią dla rolnika. 

Źródło

Hanna Niemczyk, Jerzy Buliński Wpływ ścieżek przejazdowych na plon roślin uprawnych https://ir.ptir.org/artykuly/pl/136/IR(136)

Ścieżki technologiczne (ścieżki dla późniejszych przejazdów ciągnika z maszyną pielęgnacyjną, Tramline System) www.siewniki.info.pl/cieki-technologiczne.