Dziedzictwo kulturowe wsi -Miejsca, Historia, Region

Po 1945 r. w naszym kraju odbywała się swoista wędrówka ludów. Wiele rodzin z Kresów Wschodnich i Polski Centralnej zostało przesiedlonych na Ziemie Zachodnie i Północne. I choć stosowano tzw. Przesiedlenia równoleżnikowe, które nakazywały, aby w nowym miejscu znajdowało się najmniej 10 rodzin z dawnej wsi, to przemieszczenia te doprowadzały często do zerwania więzi kulturowych i zniszczenia poczucia tożsamości. Władze niechętne były kultywowaniu tradycyjnych zwyczajów, gdyż uznano, że utrudni to szybką integrację mieszkańców pochodzących z różnych stron Polski. W szkołach nauczyciele tępili gwarę, wstydzono się jej. Sami repatrianci też niechętnie przyznawali się do swojej odmienności. Na szczęście dziś regionalna różnorodność została doceniona i przeżywa prawdziwy renesans. Społeczności lokalne odzyskują z dumą swoją tożsamość. Wychodzą publikacje zwracające uwagę na te zagadnienia. Zbiera się legendy, przepisy kulinarne, odtwarza stare umiejętności, zwyczaje i obrzędy, przypomina lokalną historię, tradycyjne nazwy miejsc, zaczyna się używać gwary, chroni stare domy. Dziś nikt nie ma wątpliwości, że tradycja może być jednym z istotnych elementów aktywności lokalnej, a twórczo przekształcana (np. muzyka folk lub agroturystyka) spotyka się z szeroką akceptacją odbiorców z innych regionów kraju.

Katarzyna Kowalska
Wykorzystano materiały z książki „ Każde miejsce opowiada swoją historię „