Wyświetlenie artykułów z etykietą: undefined

Podsumowanie Lokalnej Grupy Dyskusyjnej na terenie Gminy Grabów nad Prosną

Lokalna Grupa Dyskusyjna została utworzona w powiecie ostrzeszowskim na terenie gminy Grabów nad Prosną w miejscowości Grabów Wójtostwo w gospodarstwie demonstracyjnym Pana Zbigniewa Siedleckiego.

Lokalną Grupę Dyskusyjną tworzą rolnicy zainteresowani zagadnieniami związanymi z integrowaną ochroną roślin oraz działaniem polowej stacji meteorologicznej, która została zamontowana w w/w gospodarstwie w 2013 roku.

Gospodarstwo  Pana Zbigniewa Siedleckiego zajmuje się produkcją roślinną oraz produkcją zwierzęcą – produkcja materiału hodowlanego ( loszki, knurki). Produkcja roślinna oparta jest głównie na uprawie zbóż wykorzystywanych pod potrzeby produkcji zwierzęcej. Prowadzona jest również produkcja ziemniaków sadzeniaków w klasie elita na powierzchni ok. 15 ha.

   

Gospodarstwo produkuje rocznie ok. 140 loszek hodowlanych, które mają znaczny wpływ na podnoszenie poziomu cech użytkowych w pogłowiu tuczników na terenie Wielkopolski. Niezależnie od tego produkuje dodatkowo ok. 750 tuczników rocznie.

Tematem przewodnim spotkań Lokalnej Grupy Dyskusyjnej była integrowana ochrona roślin, ze szczególnym uwzględnieniem  sposobów zwalczania chwastów, szkodników, chorób w roślinach uprawnych. Ponadto przekazywane były bieżące nowości dotyczące rolnictwa, między innymi   system dopłat bezpośrednich jaki ma obowiązywać w 2015 roku oraz Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020.

 

 

ZD Ostrzeszów

Maria Jeziorna

   Wielkopolska jest atrakcyjnym i chętnie odwiedzanym regionem turystycznym. Przyciągają przede wszystkim zabytki: liczne kościoły, ratusze, pałace, dwory, wiatraki, na ogół dobrze utrzymane, a także muzea, szlaki turystyczne, miejsca pamięci, małe miejscowości jak i duże miasta. Ze względu na powierzchnie 29826,50 km2 jest drugim co do wielkości województwem w kraju . Leży w środkowo-zachodniej Polsce, na Pojezierzu Wielkopolskim i Nizinie Południowo wielkopolskiej, w dorzeczu środkowej Warty; dzieli się na 4 miasta na prawach powiatu, 31 powiatów i 226 gmin, które zamieszkuje 3,47  mln osób

   W części północnej i środkowej, występują licznie jeziora Pojezierza Pomorskiego, Poznańskiego i Gnieźnieńskiego, które sprawiły iż w tych rejonach znajdują się wiele  ośrodków wypoczynkowych i kąpielisk. W przeciwieństwie do części południowej , gdzie teren jest bardziej wypłaszczony i ubogi w zbiorniki wodne.

 

Najwyższym wzniesieniem jest Kobyla Góra, która wznosi się 284 m n.p.m. z z kolei najniższy punkt to Brzeg warty Zamyślin 29 m n.p.m.

   Na terenie wielkopolski znajdują się dwa Parki Narodowe : Wielkopolski Park  Narodowy utworzony w 1957 r., znajduje się w powiecie poznańskim, w odległości zaledwie ok. 15  km na południe od Poznania. Park obejmuje fragmenty Pojezierza Poznańskiego oraz Poznańskiego Przełomu Warty. Jego powierzchnia wynosi obecnie 76,2 km2, natomiast otulina obejmuje obszar 73,8  km2 oraz Drawieński Park Narodowy powstał w 1990 r. jego powierzchnia wynosi 114,4 km2 (z czego w województwie wielkopolskim 3,8 km2), a otuliny – 352,7 km2. Park leży na Pojezierzu Myśliborsko-Wałeckim, w dorzeczu Drawy, i obejmuje swym zasięgiem część Puszczy Drawskiej.

 

W Wielkopolsce znajduje się także 12 Parków Krajobrazowych oraz spora liczba rezerwatów przyrody w stanie niezmienionym ekosystemów uznawanych za naturalne, zapewniających różnorodność genetyczną organizmów oraz regenerację procesów ekologicznych,  odgrywają ważną rolę w krajowym systemie obszarów chronionych. Ustanawia je obecnie wojewoda, a zakres ingerencji człowieka w przyrodę reguluje i określa plan ochrony opracowywany dla każdego rezerwatu. W zależności od celu ochrony istnieją różne typy rezerwatów: leśne, łąkowe, wodne, torfowiskowe, florystyczne, faunistyczne, krajobrazowe, przyrody nieożywionej.

   Pierwszy rezerwat w Wielkopolsce powstał już w 1907 r. w okolicach Czeszewa (powiat wrzesiński), jednak nie przetrwał do naszych czasów. Obecnie w województwie wielkopolskim istnieje 97 rezerwatów o łącznej powierzchni 5835 ha, co stanowi 0,20% powierzchni województwa. Na fragmentach regionu pozostających poza województwem wielkopolskim znajduje się 26 rezerwatów. Ogółem najcenniejsze fragmenty przyrody Wielkopolski chronią 123 rezerwaty.

   Obszary chronionego krajobrazu, zajmujące łącznie powierzchnię ponad 900 tys. ha. Jako przykłady można wymienić następujące obszary: „Pojezierze Wałeckie i Dolina Gwdy”, „Dolina Łobżonki i Bory Kujańskie”, „Dolina Noteci”, „Puszcza nad Drawą”, „Puszcza Notecka”, „Powidzko-Bieniszewski”, „Wzgórza Ostrzeszowskie i Kotlina Odolanowska”, „Dąbrowy Krotoszyńskie i Baszków-Rochy”, „Biedrusko”, „Bagna Średzkie” i „Pawłowicko-Sobocki Obszar Chronionego Krajobrazu”. Zespoły przyrodniczo-krajoznawcze: Łęgi Rogalińskie , Łęgi Mechlińskie , Morasko, Michałówka, Głuszyna (zespół łąk i niewielkich terenów leśnych położonych w dolinie rzeki Głuszynki),Glińskie Góry (obszar o powierzchni  1141.31 ha, którego celem jest ochrona  ciągu wydm parabolicznych)

   W województwie wielkopolskim zarejestrowanych jest 3491 pomników przyrody: pojedynczych drzew, grup drzew, alei, głazów narzutowych i stanowisk roślin chronionych, a także jedno źródło. Wśród drzew dominują okazy gatunków rodzimych – dęby szypułkowe i lipy drobnolistne. Najlepiej znane pomniki przyrody to dęby rogalińskie, a wśród nich rosnące w parku pałacowym w Rogalinie (powiat poznański) podziwiane, tysiącletnie, znane w całym kraju, „Lech”, „Czech” i „Rus”, noszące imiona trzech legendarnych braci słowiańskich, a także dąb „Edward”, poświęcony pamięci Edwarda hr. Raczyńskiego.
Do najbardziej okazałych drzew należą: platany klonolistne w parkach pałacowych w Dobrzycy (powiat pleszewski), Włoszakowicach (powiat leszczyński) i Grocholinie (powiat nakielski), kasztanowiec przy kościele oo. Benedyktynów w Lubiniu (powiat kościański), cis w parku w Murowanej Goślinie, najgrubsza w Polsce grusza pospolita w Drawskim Młynie (powiat czarnkowsko-trzcianecki).

 

 

                                                                                                                     www.polskainfo.pl

Godne uwagi są aleje lipowe: posadzona w 1765 r. koło Margońskiej Wsi (powiat chodzieski) i w 2 połowie XVIII w. koło Racotu (powiat kościański), m.in. w okolicach Wyrzyska rosną aleje dębowe, dość często spotyka się stare aleje kasztanowców. Ochroną objęto źródła koło Tomic (powiat poznański) i Wiktorowa (powiat żniński). Powierzchniowym pomnikiem przyrody jest bardzo liczne stanowisko wawrzynka wilczełyko w lesie koło Bieczyn (powiat kościański).

 

Opracowanie :

Grażyna Konieczna

Doradca  ROWPiA

 

Tekst źródłowy Internet: http://regionwielkopolska.pl/

 

 

Wiele roślin ozdobnych występujących w naszych ogrodach wymaga okrycia na zimę. Są to przede wszystkim drzewa i krzewy pochodzące z cieplejszych stref klimatycznych. Okrywanie wykonujemy dopiero po jesiennych przymrozkach, przed nastaniem mrozów. Chodzi o to, żeby rośliny same przyzwyczaiły się do niskiej temperatury i wytworzyły mechanizmy obronne. Zabieg ten robimy na wszystkich roślinach, które wykazują mniejszą tolerancję na zmiany temperatur. Dla roślin najgroźniejsze są bezśnieżne zimy z długotrwałym mrozem bez okresów odwilży. Zabezpieczanie roślin przed mrozem stanowi również dla nich ochronę przed zwierzętami, które w tym okresie przyciśnięte głodem podgryzają młode pędy drzewek owocowych oraz niektórych roślin ozdobnych występujących w naszych ogrodach.
Ochrony przed mrozem wymagają przede wszystkim: budleje, hortensje ogrodowe, azalie oraz różaneczniki, piwonie drzewiaste, ketmie syryjskie, glicynie, lawendy wąskolistne, powojniki wielokwiatowe, ostrokrzewy, pierisy, miliny, róże, mahonie, ogniki, młode okazy magnolii, klonów palmowych, miłorzębów, tulipanowców oraz rośliny wrzosowate.

Do okrywania roślin możemy wykorzystać różnego rodzaju materiały, zarówno te pochodzące z ogrodu jak i materiały zakupione w punktach handlowych. Jeśli chodzi o materiały naturalne to są to przede wszystkim: liście, słoma, stroisz, kora, torf oraz trociny. W centrach ogrodniczych możemy natomiast nabyć różnego rodzaju gotowe osłony np. z worków jutowych, które wystarczy tylko nałożyć na roślinę oraz różnej grubości agrowłókniny, z których osłony wykonujemy samodzielnie.

Krótka charakterystyka poszczególnych materiałów ochronnych.
Liście – nadają się do okrywania roślin cebulowych oraz tych, które tracą swoje części nadziemne przed zimą. Nie powinno się natomiast liśćmi okrywać roślin zimozielonych ponieważ mogą one gnić pod ich warstwą a poza tym mogą być źródłem różnego rodzaju chorób. Pod liśćmi mogą również zimować gryzonie.
Słomiane chochoły – są lepsze od liści, ponieważ przepuszczają powietrze. Mogą chronić rośliny przed naprawdę dużymi mrozami, niestety dają też schronienie gryzoniom.
Stroisz – to nic innego jak gałązki drzew iglastych. Można nimi okrywać wszystkie rodzaje roślin – także zimozielone. Podobnie jak słoma przepuszczają powietrze. Stroisz ma jeszcze jedną zaletę – nie gnieżdżą się pod nim gryzonie.
Kora, torf, trociny – są najlepszym materiałem do okrywania roślin rabatowych oraz do usypywania 20-30 centymetrowych kopczyków zabezpieczających korzenie np. róż, budlei, piwonii, hortensji oraz pnączy. Musimy jednak pamiętać, że kora w pewnym stopniu doprowadza do zakwaszenia gleby a nie wszystkim roślinom taki stan odpowiada.
Agrowłóknina – pojedyncza warstwa włókniny chroni przed mroźnym wiatrem i słońcem, natomiast grubsza jej warstwa znakomicie chroni przed mrozem. Bardzo dobrze przepuszcza powietrze, nie gromadzą się pod nią gryzonie.
Papier – jeżeli już chcemy użyć do okrycia roślin materiał tego typu to najlepszy jest papier pakowy lub falista tektura. Musimy jednak pamiętać o tym, że pomimo tego, że papier przepuszcza powietrze, to nie przepuszcza on światła i jest to materiał nietrwały.

Należy również pamiętać o zabezpieczeniu roślin uprawianych w pojemnikach, których korzenie osłonięte jedynie cienką warstwą ziemi i doniczką łatwo przemarzają.

Tekst (na podstawie opracowań internetowych i własnego doświadczenia) oraz zdjęcia przygotował:

Łukasz Kowalski
ZD Wągrowiec

Zwyczaje i obrzędy bożonarodzeniowe w różnych krajach

 

Pierwsza wzmianka o Bożym Narodzeniu pochodzi z 354 roku, a zamieszcza ją rzymski kalendarz. Różne były w przeszłości terminy obchodów świąt Bożego Narodzenia. Świętowano w styczniu, marcu, kwietniu, a nawet w maju. Ostatecznie wybrano datę 25 grudnia - dzień przesilenia zimowego. Chrześcijanie ze słońcem utożsamiali Chrystusa, nazywając go "Słońcem Sprawiedliwości". Tajemnica Bożego Narodzenia polega na tym, że druga Osoba Boska stała się człowiekiem, aby w ciele ludzkim dokonać zbawienia rodzaju ludzkiego za grzechy. Jako Bóg jest wieczny, nieskończony, wszechobecny i wszechmocny, jako człowiek jest ograniczony czasem, przestrzenią i mocą.

 Zwyczaj ubierania choinek narodził się wśród ludów germańskich przeszło 300 lat temu. W dniach przesilania zimy i nocy zawieszano u sufitu gałązki jemioły, jodły, świerka, sosny jako symbol zwycięstwa życia nad śmiercią, dnia nad nocą, światła nad ciemnością. Kościół chętnie przejął ten zwyczaj jako zapowiedź, znak i typ Jezusa Chrystusa. Na drzewku zawieszamy światła, bo tak często Jezus o sobie mówił, że jest światłością świata.

 Po adwentowym oczekiwaniu bezpośrednim przygotowaniem do Świąt Bożego Narodzenia jest Wigilia.

 W Polsce wieczerza wigilijna rozpoczyna się po zapadnięciu zmroku, gdy na niebie pojawia się pierwsza gwiazda.

Wtedy cała rodzina gromadzi się w jednym pokoju, przy stole nakrytym białym obrusem. Pod nim rozłożone jest siano. Kiedy już wszyscy domownicy staną wokół stołu, najstarsza osoba w rodzinie rozpoczyna modlitwę, odczytuje fragment Pisma św. o narodzinach Jezusa, następnie bierze z talerzyka biały opłatek, podchodzi do każdego, łamie się nim i składa życzenia. W tym dniu wspomina się wszystkich, którzy nie mogą być z nami. To z myślą o zmarłych i o każdym, kto nie ma gdzie spędzić tego wieczoru, leży na stole dodatkowe, puste nakrycie.

W czasie Wigilii najważniejszy jest opłatek i zawsze pierwszy. Dopiero gdy podzielimy się opłatkiem, możemy skosztować czerwonego barszczu z uszkami, czarnego maku, brązowych orzechów i srebrnych ryb. Przedtem nie wypada śpiewać nawet kolęd.

 Tradycja obchodów Świąt Bożego Narodzenia jest głęboko zakorzeniona nie tylko w narodzie polskim. Na całym świecie katolicy świętują narodzenie Jezusa, ale w każdym kraju panują nieco odmienne zwyczaje. Do rozpowszechniania zwyczaju budowania żłóbków i szopek najwięcej przyczynił się św. Franciszek z Asyżu i jego bracia. To on, chcąc przypomnieć narodziny Pana Jezusa, nakazał nanieść do groty siana i przyprowadzić wołu i osła. Zawołał braci i pobożnych ludzi. Tam odczytał im Ewangelię o narodzeniu Zbawiciela i wygłosił kazanie o wcieleniu Słowa.

 

 W Hiszpanii odpowiednikiem opłatka jest chałwa. Przed  Bożym Narodzeniem każda rodzina hiszpańska zaopatruje się w nową szopkę.

Wigilijna wieczerza rozpoczyna się po pasterce. Następnie wszyscy wychodzą na ulice oświetlone tysiącami barwnych żarówek, śpiewają kolędy, tańczą i bawią się do rana.

Głównym daniem jest pieczona ryba oraz "ciasto Trzech Króli", w który zapieka się drobne upominki.

Prezenty rozdawane są 6 stycznia w święto Trzech Króli, na pamiątkę darów, które Jezus otrzymał od mędrców ze Wschodu.

 

W Wielkiej Brytanii wigilijny posiłek zaczyna się w południe w ścisłym gronie rodzinnym. Obiad, bo trudno tu mówić o wieczerzy, składa się z pieczonego indyka i " płonącego puddingu". Wieczorem w Wigilię angielskie dzieci wywieszają swoje pończochy za drzwi, by nazajutrz rano odnaleźć je wypełnione prezentami.

Tu narodził się zwyczaj pocałunków pod jemiołą wiszącą u sufitu.

Taki pocałunek przynosi szczęście i spełnienie życzeń.

Londyn jest ojczyzną pierwszych  kartek z życzeniami. W 1846 roku Jon Horsley z Anglii zaprojektował  pierwszą kartkę świąteczną z napisem "Wesołych Świąt Bożego Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku".

 

 W  Szwecji Święta Bożego Narodzenia rozpoczynają się w pierwszą niedzielę adwentu. Tradycyjna szwedzka uczta składa się z iutfisk, czyli rozmoczonej suszonej ryby o dość mdłym smaku. Potem podaje się galaretkę wieprzową, głowiznę i chleb, a na deser pierniczki. Nie stawia się wolnego nakrycia na stole, ale za to odwiedza się samotnych. Szwedzi nie śpiewają kolęd, lecz tańczą wokół choinki.

W Niemczech "Boże Narodzenie" obejmuje trzy dni: 24 grudnia -"Wigilię", pierwszy dzień Świąt Bożego Narodzenia, narodziny Jezusa Chrystusa (25.12.) i drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia (26.12.). W Wigilię w chrześcijańskich rodzinach przed lub po uczestnictwie w Mszy Świętej zapala się świece na choince i wtedy rozpoczyna się "gwiazdka" tzw. "Bescherung". Śpiewa się lub słucha się kolęd i członkowie rodziny obdarowują się wzajemnie prezentami. Dzieciom opowiada się legendę mówiącą, iż prezenty przyniósł Święty Mikołaj lub Dzieciątko Jezus. Wiele rodzin wynajmuje nawet Mikołaja, którego rolę odgrywają studenci przebrani w kostium. W pierwszym i drugim dniu Świąt Bożego Narodzenia wielu ludzi udaje się do kościoła na świąteczne msze. 25 i 26 grudnia są dniami świątecznymi wolnymi od pracy.

 

Greckie Boże Narodzenie jest spokojnym, uroczystym okresem. Gorący okres rozpoczyna się 6 grudnia w dniu Świętego Mikołaja, kiedy to wszyscy wymieniają się podarunkami i trwa aż do 6 stycznia - święta Trzech Króli. Na dzień przed Bożym Narodzeniem i Nowym Rokiem dzieci śpiewają coś na wzór kolęd, chodząc od domu do domu. Te kolędy mają błogosławić domostwa. Często kolędy te są śpiewane przy akompaniamencie małych metalowych trójkącików i małych glinianych bębenków. Za śpiew dzieci często nagradzane są słodyczami i suszonymi owocami. Na prawie każdym stole można znaleźć Christopsomo (Chleb Chrystusa). Jest to okrągły bochenek ozdobiony na szczycie krzyżem, wokół którego ludzie stawiają symbole z ciasta przedstawiające wszystko to, co oznacza długotrwałość. Jeśli biesiadnicy pochodzą z wyspy i są rybakami na ich stole zobaczysz chleb z rybą. Choinki nie są powszechnie używane w Grecji, a prezenty są wręczane 1 stycznia.

Obecnie w większych miastach można zobaczyć ulice przystrojone w lampki i dekoracje. Powoli zostaje też przejmowana zachodnia tradycja wysłania kart z życzeniami świątecznymi do przyjaciół i rodziny.

 

We Francji świąteczną atmosferę wyczuwa się już na kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem. Wszystkich opanowuje gorączka zakupów. Właściciele sklepów prześcigają się w pomysłach dekorowania wystaw. Ulice miast przystrojone są kolorowymi lampkami i gwiazdkami.

Święta Bożego Narodzenia pełnią we Francji bardzo ważną rolę. Są to święta rodzinne. Francuzi wręczają sobie ręcznie robione kartki świąteczne oraz kupują prezenty.  We Francji, w przeciwieństwie do Polski, nie ma Wigilii.  Francuzi biorą udział we mszy, a 25 grudnia siadają do wspólnego obiadu. W ten dzień je się indyka nadziewanego kasztanami i pije dużo szampana.

We Francji dzieci wierzą, że to mały Jezus przynosi im prezenty, które w wigilijną noc wkłada do bucików ustawionych przy kominku.

 

BOŻE NARODZENIE W CZECHACH I NA SŁOWACJI
Okres Bożego Narodzenia jest w Republice Czeskiej okresem szczególnym. Święta są tu czasem wzajemnych spotkań rodzinnych oraz dniem wolnym, w którym można się dobrze zabawić. Już kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem, zarówno w Czechach, jak i na Słowacji, wystawy sklepowe przyciągają klientów specjalnymi promocjami i kolorowymi świecidełkami.

Prawdziwy okres świąteczny rozpoczyna się jednak dopiero 24 grudnia. Ludzie wierzący przez cały ten dzień zachowują post, następnie składają sobie życzenia i obdarowują się prezentami. W prawie każdym domu stoi choinka, wokół której gromadzą się domownicy zasiadający do wspólnej kolacji, gdy na niebie ukaże się pierwsza gwiazdka.

Na stole nie może na przykład zabraknąć "vánočky" - tradycyjnego białego ciasta przypominającego wyglądem i smakiem polską słodką chałkę z bakaliami. Pierwszą spożywaną potrawą są, podobnie jak w Polsce, opłatki. Następnie na stół wędruje zupa grzybowa oraz obowiązkowo ryba, a najlepszą oczywiście jest karp. Na Słowacji, a przede wszystkim w okolicach Bratysławy, w miejsce zupy grzybowej często podawany jest kapuśniak. Czesi i Słowacy przywiązują też ogromną wagę do suszonych owoców oraz jabłek, które służą nie tylko do jedzenia, ale także do świątecznych wróżb.

W okresie bożonarodzeniowym nasi południowi sąsiedzi śpiewają oczywiście również kolędy, a ludzie nawiedzają kościoły, które w Czechach w ciągu roku świecą pustkami.

 

We Włoszech Święta Bożego Narodzenia mają tysiącletnią tradycję. Włosi wysyłają wiele kartek z życzeniami do rodziny i przyjaciół.

8 grudnia ubiera się choinkę oraz budowane są żłobki w kościołach.

24 grudnia obchodzona jest Wigilia - uroczysta kolacja, podczas której jedzone są typowe włoskie ciasta - penettone i pandoro, a także nugat, migdały i orzechy laskowe.

Włosi biorą udział w Pasterce. W czasie Bożego Narodzenia rozdają prezenty.

Centralne ulice Rzymu zdobią wielkie choinki.

 

We współczesnej Rosji bardziej uroczyście, niż Boże Narodzenie, świętowana jest noc z 31 grudnia na 1 stycznia. To czas prezentów, które w Rosji przynoszą Dziadek Mróz i jego wnuczka Śnieżynka. Boże Narodzenie jest obchodzone po świętach Nowego Roku, 7 stycznia. To święto bardzo radosne,  wiele osób udaje się wtedy do cerkwi, wszyscy składają sobie życzenia. Rozpoczyna je uroczysta, rodzinna kolacja, czyli Wigilia. Przygotowuje się postne danie z ziaren pszenicy, miodu i kaszy  zmieszanymi z migdałowym lub makowym mlekiem. Do kaszy dodaje się orzechy lub mak. Takim daniem rozpoczyna się Wigilia. Na rosyjskim stole wigilijnym obowiązkowo powinno znaleźć się 12 dań - zgodnie z liczbą apostołów - m.in. bliny, ryba i mięsa w galarecie, pieczyste i pierniki miodowe. Wieczerzę wigilijną poprzedza ścisły post, który przestrzegany jest, aż do pojawienia się pierwszej gwiazdki, symbolizującej gwiazdę Betlejemską.

Do tradycji Świąt Bożego Narodzenia należy m.in. zapalanie świec w oknach i ognisk na ulicach, które mają rozgrzać w zimową, mroźną noc narodzone Dzieciątko. Dzieci z papierowymi gwiazdami i lampionami w rękach pukają do tych domów, w których zapalono świece, aby złożyć życzenia domownikom, zaśpiewać kolędy, a nawet odegrać całe przedstawienia. Gospodarze zapraszają ich do domu, do swojego stołu lub nagradzają świątecznymi smakołykami.

Na Węgrzech w czasie świąt organizuje się wielkie bale dla dzieci.

Najważniejszy z nich odbywa się w stolicy kraju, Budapeszcie, w budynku Parlamentu. Uczestniczą w nim znani aktorzy i artyści. Pod obrus leżący na stole wkłada się sianko. Wyciągnięcie najdłuższego źdźbła wróży długie życie. W czasie Wigilii i Świąt Bożego Narodzenia Węgrzy jedzą pieczonego indyka, zupę rybną oraz rosół z kury. Na stole nie może zabraknąć ciasta z makiem, bo mak zapewnia rodzinie miłość.

 

W Austrii po piątej po południu rozbrzmiewa w oknach mały dzwoneczek.

To znak, że rozpoczyna się świąteczna kolacja. Austria jest ojczyzną jednej z najpiękniejszych kolęd na świecie "Stalle Nacht, heilige nacht" (Cicha noc, święta noc).

 

W Danii na Wigilię podaje się słodki ryż z cynamonem i pieczoną gęś z jabłkami. Tradycyjnym daniem jest budyń z ryżem, w którym gospodyni ukrywa migdał. Kto go znajdzie, ten dostaje świnkę z marcepanu, która zapewnia szczęście przez cały rok.

W Meksyku już 15 grudnia wiesza się pod sufitem piniatę - gliniane naczynie wypełnione słodyczami. Pod nią gromadzą się dzieci. Jedno z nich rozbija piniatę kijem, co rozpoczyna wyścig w zbieraniu słodyczy. Głównym daniem wigilijnym jest wędzony dorsz z papryką i oliwą oraz małymi grzankami. Podaje się również pieczonego indyka, owoce, słodycze.

 

Święta Bożego Narodzenia w Stanach Zjednoczonych - choć raczej właściwie należałoby użyć zwrotu święto - gdyż tradycyjna amerykańska rodzina nie obchodzi

Wigilii, a 26 grudnia jest normalnym dniem pracy. Nie umniejsza to jednak roli, jaką Boże Narodzenie pełni w kulturze USA. Każda amerykańska rodzina pieczołowicie i z dużym wyprzedzeniem przygotowuje się na ich nadejście. Ulice i domy przystrajane są tysiącem migocących światełek i lampek.

W ogródkach i witrynach sklepowych pojawiają się świąteczne dekoracje. Wszędzie rozbrzmiewa dźwięk kolęd, a w powietrzu unosi się zapach choinek. Jedną z ważniejszych tradycji związanych z Bożym Narodzeniem w Stanach Zjednoczonych jest dawanie prezentów - wzajemne obdarowywanie się. W każdym domu pod choinką piętrzą się prezenty, a ich otwarcie następuje w świąteczny poranek przed śniadaniem. Kulminacyjnym punktem Bożego Narodzenia  jest uroczysty obiad, na którym nie może zabraknąć bliższej i dalszej rodziny.

 

Sylwia Rymanowska

ZD Ostrzeszów

Posiedzenie otworzył i przywitał przybyłych gości przewodniczący Zarządu Powiatowego WIR pan Szymon Tomaszewski. Następnie głos i przewodniczenie spotkaniu przekazał Kierownikowi ZD w Wolsztynie p. A. Grubińskiemu.

W spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele WIR w osobach pp. Szymon Tomaszewski – przewodniczący Zarządu powiatowego WIR w Wolsztynie, Wojciech Kazubski – kierownik Biura Powiatowego WIR oraz członkowie Zarządu Powiatowego WIR z każdej gminy 2 osoby, pracownicy ZD w Wolsztynie oraz zaproszeni rolnicy z powiatu wolsztyńskiego, oraz Jacek Skrobisz wicestarosta powiatu wolsztyńskiego.

Kierownik ZD w Wolsztynie omówił krótko charakterystykę powiatu oraz główne czynniki i zagadnienia, które bierze się pod uwagę przy konstruowaniu programu działania na rok 2015.

Omówił kolejne etapy opracowania programu działalności WODR w Poznaniu ze szczególnym naciskiem na okres wstępny gdzie analizowane są potrzeby doradcze rolników i mieszkańców obszarów wiejskich.

Następnie szczegółowo omówił potrzeby doradcze, które wynikały z ankiet wypełnionych przez rolników na szkoleniach specjalistycznych oraz porad rejestrowanych elektronicznie w okresie od kwietnia 2013 do marca 2014 roku.

Zwrócono uwagę na błędy popełnione przy ich wypełnianiu szczególnie pytania II dotyczącego działalności komercyjnej, które w ankiecie jest rozdzielone na dwie kolumny i rolnicy traktują to jak dwa oddzielne pytania.

W trakcie dyskusji zwrócono uwagę aby ankiety dotyczące badania potrzeb doradczych były imienne, ponieważ rolnicy mają różne potrzeby indywidualne dotyczące szkoleń a przy wypełnianiu anonimowym nie ma możliwości lokalizacji konkretnego rolnika i jego potrzeb szkoleniowych czy doradczych.

Następnie p. Cz. Bachorz przedstawił wykład dotyczący gospodarstw demonstracyjnych, którego temat  to „Rola i znaczenie gospodarstw demonstracyjnych w transferze innowacji z nauki do praktyki”, po zapoznaniu z tematem w trakcie dyskusji stwierdzono zasadność powołania takich gospodarstw których, rola w przekazywaniu nowości jest i będzie duża ze względu na  bezpośredni kontakt z praktyką rolniczą. Pan Bachorz wspomniał również o powstaniu sieci stacji agro meteo na terenie województwa oraz możliwości korzystania z ich pomiarów przez rolników, szczególnie w wsparciu rolników w decyzjach dotyczących ochrony roślin. Na tym spotkanie zako.
Jerzy Michalski - ZD Wolsztyn

Pod pojęciem żywności ekologicznej rozumiemy żywność uzyskiwaną z produktów roślinnych lub zwierzęcych, które wytwarzane są w gospodarstwach ekologicznych.
Żywność ekologiczna oznacza żywność produkowaną w sposób zbliżony do naturalnego, bez użycia nawozów sztucznych i pestycydów, przy zachowaniu żyzności gleby oraz bioróżnorodności. Gospodarstwa i przetwórnie ekologiczne, poddawane są ścisłej kontroli przynajmniej raz w roku i spełniają kryteria określone w ustawie o rolnictwie ekologicznym. Jeśli dane gospodarstwo (przetwórnia) spełnia wszystkie kryteria, otrzymuje certyfikat upoważniający do obrotu produktami rolnictwa ekologicznego.
Najwięcej żywności produkowanej w ten sposób stanowią owoce miękkie i warzywa, a najmniej nabiał i wędliny. 30% całej produkcji ekologicznej odbywa się w Polsce Wschodniej, gdzie powstała Dolina Żywności Ekologicznej jednocząca producentów, dystrybutorów oraz instytucje zajmujące się promowaniem takiego rolnictwa. Gospodarowanie ekologiczne wykorzystuje w możliwie największym stopniu naturalne metody produkcji, opierając się na środkach pochodzenia biologicznego i mineralnego nieprzetworzonych technologicznie.
W Polsce żywności ekologicznej spożywamy na poziomie 1 euro w przeliczeniu na jednego mieszkańca. To bardzo mało w porównaniu z innymi krajami. Jednak obecnie rolnictwo ekologiczne zaczyna bardzo prężnie rozwijać się.
Jakie są zalety takiej żywności?
• dużo witamin oraz składników mineralnych. - jest ich na pewno więcej niż w produktach z upraw konwencjonalnych
• metody produkcji wykorzystywanie przy tworzeniu żywności ekologicznej są przyjazne środowisku
• zawiera dużo mniej metali ciężkich, fosforanów, azotanów i pozostałości pestycydów
• osoby preferujące tą żywność chwalą ja za walory smakowe
• łatwiej jest ją przechowywać.
Jakie są wady żywności ekologicznej?
• cena ekologicznych produktów, produkty wytwarzane metodami ekologicznymi są droższe od produktów konwencjonalnych.
• dostępność żywności ekologicznej. taka żywność pojawia się tylko w specjalnych sklepach, stąd też często istnieją problemy z jej nabyciem..
• wygląd takiej żywności. Ze względu na rezygnacje ze szkodliwych składników przy tworzeniu produktów ekologicznych, żywność taka nie cieszy się już tak dorodnym i kolorowym wyglądem jak produkty konwencjonalne.
Warto wiedzieć, że o żywności ekologicznej możemy mówić tylko wtedy, gdy zaopatrzona jest w odpowiednie certyfikaty.
Uwaga na hasło "Zdrowa żywność". Takim napisem może oznaczyć swój produkt każdy, bo żadne przepisy tego nie regulują. To po prostu chwyt marketingowy i nie dajmy się na to nabrać. Nawet w sklepach z tzw. zdrową żywnością można znaleźć nafaszerowane chemią produkty, które z żywnością bio i eko nie mają nic wspólnego od produktów z supermarketów nie różnią się niczym oprócz dużo wyższej ceny. Warto zawsze zerknąć na skład, czy aby nie ma tam żadnych dodatków.

Warzywa i owoce ekologiczne zawierają znacznie więcej działających antyrakowo przeciwutleniaczy, w tym resweratrolu, który opóźnia proces starzenia się. Mają więcej błonnika, minerałów i witamin.

W uprawie konwencjonalnej rośliny nawożone są azotem, który wspomaga ich wzrost. Niestety jego nadmiar gromadzi się w liściach, tworząc azotyny. W naszych organizmach zamieniają się one w szkodliwe substancje. Zjawisko to nie występuje w produktach eko.

Choć niektóre produkty ekologiczne, jak wędliny czy mleko, mają krótszy okres przydatności do spożycia, to akurat w przypadku owoców i warzyw jest odwrotnie. Dzięki wyższej zawartości witaminy C, która jest naturalnym konserwantem, np. ekologiczne truskawki po kilku dniach obeschną, ale nie zgniją jak te z supermarketu.
Organiczne produkty pochodzenia zwierzęcego mają nie tylko więcej smaku, lecz także wartości odżywczych. Ekozwierzęta jedzą bardziej różnorodną paszę - ich mięso jest mniej tłuste i wodniste, mają więcej "mięsa w mięsie". Nie dziwmy się, gdy w składzie wędliny bio znajdziemy konserwant - w ekożywności dopuszczalne jest do 5 proc. substancji dodatkowych. Gdyby w wędlinach nie było ich wcale, szybko by się psuły, grożąc zatruciem. Unia Europejska zezwala bioproducentom na wybór spośród 48 sztucznych barwników, wzmacniaczy smaku i zapachu. Producenci konwencjonalnie mogą korzystać aż z 316 dodatków do żywności.

Jeśli nie musimy oszczędzać każdej złotówki, przymknijmy oko na cenę. Albo zapłacimy farmerowi albo lekarzowi. Jednak uważajmy na produkty z zagranicy i wspierajmy polskiego ekorolnika.

Mirosława Kaminik
ZD Ostrzeszów

Ostanie dni na stosowanie nawozów naturalnych

Zgodnie z obowiązującymi przepisami od 1 grudnia do końca lutego będzie każdego rolnika obowiązywał trzymiesięczny zakaz stosowania nawozów naturalnych.

To ostatni moment na wywiezienie na pole nadwyżki wyprodukowanych w gospodarstwie nawozów naturalnych (obornik, gnojówka, gnojowica). Nawożenie naturalne możemy wykonać tylko do końca tygodnia, później będzie obowiązywać ustawowy zakaz ich stosowania. Warto przed zimą opróżnić ich miejsca składowania. Zabiegi nawozowe będzie można wznowić (o ile warunki na to pozwolą) dopiero 1 marca.

Za niedotrzymanie tych terminów rolnik może otrzymać karę w postaci sankcji nałożonej przez ARiMR z tytułu nieprzestrzegania wymogów wzajemnej zgodności.

Dodatkowo nawozów naturalnych nie można stosować:
• na glebach zalanych wodą oraz przykrytych śniegiem lub zamarzniętych do głębokości 30 cm, oraz podczas opadów deszczu,
• płynnych nawozów naturalnych (gnojowica, gnojówka) na glebach bez okrywy roślinnej, położonych na stokach o nachyleniu większym niż 10 proc.,
• płynnych nawozów naturalnych (gnojowica, gnojówka) podczas wegetacji roślin przeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

W przypadku rolników gospodarujących na obszarach OSN (obszary szczególnie narażone na zanieczyszczenia związkami azotu) termin stosowania nawozów naturalnych minął 15 listopada.

Jednocześnie przypominamy, że zgodnie z prawem, zastosowana w okresie roku dawka nawozu naturalnego nie może zawierać więcej niż 170 kg azotu (N) w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych. Oznacza to, że w przypadku obornika, jego ilość nie powinna przekraczać 33t/ha.

źródło: www.farmer.pl

Magdalena Sowizdrzał

ZD Ostrzeszów

                                                               

Otyłość i nadwaga u dzieci staje się palącym problemem. Według badań Instytutu Żywności i Żywienia odsetek dzieci i młodzieży z nadwagą i otyłością w Polsce w 1995 r. wynosił niecałe 9 proc., a w 2000r. już ponad 11 proc. W kolejnych latach systematycznie wzrastał. Obecnie wynosi niemal 16 proc. Z dorosłymi nie jest lepiej. Aż co drugi boryka się z nadmiarem kilogramów. Badanie stanu zdrowia Polaków przeprowadzone w 16 województwach potwierdziło, że – według wskaźnika BMI – 62 proc. mężczyzn i 50 proc. kobiet w wieku od 20 do 74 lat ma nadwagę lub jest otyłych. To groźna sytuacja, ponieważ otyłość jest schorzeniem – to nie tylko kwestia estetyki, ale przede wszystkim zdrowia.

W Europie otyłe jest co czwarte dziecko. W Polsce nadwagę ma obecnie aż 29 proc. 11-latków i prawie tyle samo 14-latków. Światowa Organizacja Zdrowia objęła badaniami 207 tys. najmłodszych mieszkańców Europy i Ameryki Północnej. Na tym tle wypadliśmy bardzo źle. Nasze dzieci znalazły się w czołówce najbardziej otyłych. Odsetek 11-latków z nadwagą w Polsce jest najwyższy na świecie. Wśród 12-latków wielu waży nawet ponad 100 kilogramów.

Otyłość i nadwaga u dzieci: co to jest otyłość?
Najprostsza definicja otyłości mówi, że jest to patologiczne zwiększenie ilości tkanki tłuszczowej w organizmie, wynikające z zaburzenia stanu odżywienia - przyjmowania większej ilości energii w pożywieniu, niż wynosi jej zużycie. U zaledwie 5 proc. dzieci i młodzieży z nadmierną masą ciała otyłość ma związek z chorobami układu dokrewnego (np. niedoborem hormonu wzrostu, niedoczynnością tarczycy), zespołami uwarunkowanymi genetycznie czy przyjmowaniem leków, np. kortykosteroidów. U pozostałych 95 proc. nadwaga i otyłość są wynikiem przekarmienia, czyli spożywania większej liczby kalorii, niż wynosi zapotrzebowanie organizmu.

Co sprzyja otyłości u dzieci i młodzieży?
Poza tym u dzieci tych nie stwierdza się innych schorzeń. Na podstawie analizy danych zebranych przez Instytut Żywności i Żywienia można stwierdzić, że otyłości u dzieci sprzyja:
• płeć męska,
• bycie jedynakiem,
• wyższe dochody na głowę członka rodziny (dotyczy jedynie chłopców),
• zamieszkiwanie w miastach (dotyczy tylko chłopców).

Ze statystyk wynika również, że najwięcej otyłych dzieci jest w województwie mazowieckim, a najmniej w świętokrzyskim.

 

Sylwia Rymanowska

ZD Ostrzeszów

Szkolenie z zakresu stosowania środków ochrony roślin  w ZD Ostrzeszów

 

W ramach realizacji projektu FAPA „Szkolenia z zakresu stosowania środków ochrony roślin z uwzględnieniem zasad integrowanej ochrony roślin w  województwie wielkopolskim” w dniu 27.10.2014 r. w gminie Kobyla Góra odbyło się pierwsze  z  zaplanowanych  do realizacji we wszystkich gminach powiatu ostrzeszowskiego spotkanie z rolnikami, posiadaczami opryskiwaczy, dotyczącymi aktualizacji wiedzy w zakresie stosowania środków ochrony roślin oraz integrowanej ochrony roślin. Są to szkolenia bezpłatne. Szkolenia prowadzone są przez  pracowników WODR w Poznaniu, trwało1 dzień . Wykładowcami na szkoleniu byli pracownicy ZD w Ostrzeszowie w osobach;

Jan Kałużny , Maria Jeziorna oraz Tomasz Szymański.

Zrealizowany został cały 7 – godzinny program zajęć. Tematyka szkolenia obejmuje następujące zagadnienia:

1. Wybrane zagadnienia z zakresu obowiązujących przepisów, ze szczególnym uwzględnieniem zmian tych przepisów.

2. Charakterystyka i stosowanie środków ochrony roślin - aktualizacja wiedzy.

3. Integrowana ochrona roślin - aktualizacja wiedzy.

4. Technika wykonywania zabiegów w ochronie roślin - aktualizacja wiedzy.

5. Zapobieganie negatywnemu wpływowi środków ochrony roślin na środowisko - aktualizacja wiedzy.

6. Bezpieczeństwo i higiena pracy przy stosowaniu środków ochrony roślin - aktualizacja wiedzy.

W szkoleniu  udział wzięło  30 rolników. W czasie intensywnego , wyczerpującego dnia podano kawę oraz obiad. Szkolenie zakończyło się  egzaminem w formie testu, po zdaniu egzaminu każdy uczestnik otrzymał zaświadczenie dające mu uprawnienia stosowania środków ochrony roślin na 5 lat.

Pozytywne opinie o celowości takich szkoleń wyrazili uczestnicy w rozmowach w czasie obiadu oraz po zakończonym spotkaniu.

 

Opracował: Grzegorz Orzechowski

ZD Ostrzeszów

Zakres kontroli PIORiN odnośnie integrowanej ochrony roślin

Obowiązek stosowania zasad integrowanej ochrony roślin przez wszystkich profesjonalnych użytkowników środków ochrony roślin w Polsce oraz pozostałych państwach członkowskich UE, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. wynika z zapisów ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o środkach ochrony roślin (Dz.U. poz. 455), art. 35, ust. 3 oraz postanowień art. 14 dyrektywy 2009/128/WE oraz rozporządzenia nr 1107/2009.

Inspektorzy PIORiN będą nie tylko sprawdzali dokumenty, ale również przeprowadzali kontrolę pól w celu weryfikacji przestrzegania przez rolnika zasad integrowanej ochrony.

Przeprowadzane kontrole będą dotyczyły:

• czy stosowany jest płodozmian - inspektor zapisze jakie gatunki i ich areał;
• pochodzenie materiału siewnego (zwłaszcza zbóż) - korzystanie z własnego przez szereg lat to błąd. Stare odmiany są bardziej podatne na choroby, a materiał siewny silniej porażony przez choroby;
• inspektor sprawdzi, czy wykorzystywane są odmiany tolerancyjne na najpowszechniej występujace choroby w danym rejonie;
• kontrolowany będzie termin siewu - wczesny siew ozimin sprzyja nasilonemu występowaniu patogenów;
• rolnik zostanie przepytany z zasad stosowanej agrotechniki każdej uprawy - uwaga na kukurydzę i niszczenie ścierniska po jej zbiorze. To element niechemicznej walki z jej szkodnikami;
• padnie pytanie czy wykorzystywane są mechaniczne i biologiczne metody zwalczania agrofagów ( przynajmniej jeden zabieg odchwaszczania wykonany mechanicznie).Plantatorzy kukurydzy mogą zostać przepytani, dlaczego nie korzystają z kruszynka przeciwko omacnicy prosowiance;
• inspektor przeanalizuje system nawożenia pod względem jego zrównoważenia (zbilansowania) - wymaga to przedstawienia wyników analiz glebowych, stosowania się do przekazanych zaleceń - w tym wapnowania, w tym celu poprosi o faktury poświadczające zakup nawozów. W ramach zrównoważonego nawożenia, trzeba się będzie także wykazać wprowadzaniem mikroelementów do gleby. Z całą pewnośćią spyta czy ich źródłem jest np. obornik, czy też nawozy doglebowe - znowu potwierdzenie w fakturach( stosowanie mikroelementowych nawozów nalistnych nie uzupełnia niedoborów tych pierwiastków w glebie -  tym samym nie jest elementem zrównoważonej gospodarki nawozowej);
• kolejnym punktem kontroli bedzie zapobieganie przenoszeniu czynników chorobotwórczych poprzez czyszczenie sprzętu rolniczego - szczególnie ważne na terenach opanowanych przez kiłę kapusty, mątwika buraczanego, ziemniaczanego, czy bakteriozę pierścieniową
• stosowane środki ochrony roślin; inspektor bedzie sprawdzał, czy są selektywne, w jakich dawkach są stosowane ( zalecanych czy też zredukowanych). zapyta o liczbę zabiegów w poszczególnych uprawach, termin ich wykonania,sprawdzi w dokumentach przemienność stosowania substancji czynnych
• bardzo ważnym punktem będzie też wykazanie efektów wykonanej chemicznej ochrony - czy była skuteczna i w jakim stopniu.

Kto nie będzie stosować zasad integrowanej ochrony roślin lub nie będzie prowadził dokumentacji wskazującej sposób realizacji tych wymagań podlegać będzie karze grzywny.

 

 

Maria Jeziorna

ZD Ostrzeszów