Roślina jest organizmem żywym, samożywnym, który przy udziale energii pozyskiwanej w procesie fotosyntezy (w niektórych przypadkach chemosyntezy) syntetyzuje z prostych składników mineralnych i wody na cukry, tłuszcze i białka, tj. złożone substancje organiczne. Rośliny są produktywne, tzn. intensywnie gromadzą energię pod postacią substancji organicznej (intensywność tego czynnika wyraża się w jednostce g/cm²/godz) oraz produkcyjne, tj. wytwarzają biomasę (wyrażane jednostką masy g, kg, t), która jest, co najważniejsze z punktu gospodarczego, użyteczna – a cecha ta nazywana jest plennością (przedstawiana w jednostkach g/roślinę, g/m² lub t/ha). Komponentem użytecznym mogą być części roślin w postaci plonu głównego, np. nasiona, kwiaty, korzenie, bulwy, jak również plonu ubocznego, np. słoma zbóż, liście buraka cukrowego, nasiona lnu włóknistego. Fundamentalną właściwością roślin jest produkcja tlenu, który jest nam niezbędny do życia, a co ciekawe, tworzy aż w 80% spożywaną przez ludzkość żywność. Rośliny stanowią podstawę łańcucha pokarmowego, stąd ich znaczenie jest niezaprzeczalne dla funkcjonowania naturalnych ekosystemów, rolnictwa, wiążącym się z nim bezpieczeństwem żywnościowym, a co za tym idzie szeregiem gałęzi gospodarki, np. przemysł chemiczno-farmaceutyczny czy spożywczy. Posiadając tę wiedzę, rok 2020, decyzją członków Organizacji Narodów Zjednoczonych, został ogłoszony Międzynarodowym Rokiem Zdrowia Roślin pod hasłem „Chroniąc rośliny, chronisz siebie”, a wydarzeniem inaugurującym w Polsce była konferencja pt. „Zdrowie Roślin w dobie zmian klimatu”.

                 Należy uzmysłowić sobie jednak z jak szeroką gamą czynników szkodliwych rośliny muszą się zmierzyć, by móc egzystować w danym środowisku i w pełni wykorzystać swój potencjał. Należą do nich zarówno organizmy zwierzęce, jak i patogeny (grzyby, bakterie, wirusy, wirusoidy), które łącznie z chwastami w rolnictwie określane są mianem agrofagów. To właśnie agrofagi, pośrednio lub bezpośrednio, odpowiadają za choroby roślin, przyczyniając się do strat w plonach, a nawet klęsk głodowych (przykład katastrofy demograficznej w Irlandii w wyniku pojawienia się w kraju grzyba Phytophthora infestans, wywołującego zarazę ziemniaka, zmarło 1 mln osób, 1,5-2 mln osób emigrowało, a populacja w kraju zmniejszyła się o 20%). Choroby roślin powodowane są przez dwie grupy czynników: nieinfekcyjne, tj. glebowe, np. nadmiar czy niedobór wody i składników pokarmowych oraz atmosferyczne, np. niedostateczna lub nadmierna wilgotność powietrza, zbyt niska czy zbyt wysoka temperatura oraz infekcyjne, tj. patogeny. z czynnikami nieinfekcyjnymi walczymy m.in. poprzez zabiegi melioracyjne, właściwą uprawę roli i nawożenie, stosowanie urządzeń pochłaniających szkodliwe gazy czy uprawę odmian mrozoodpornych. z kolei działalność organizmów, które wnikają do tkanek roślin, powodując zakłócenia wzrostu i rozwoju roślin, możemy zahamować metodą niechemiczną i chemiczną. Natomiast zgodnie z zasadami integrowanej ochrony roślin wprowadzonej 1 stycznia 2014 r. nad metody chemiczne należy przekładać metody niechemiczne- biologiczne, fizyczne i inne, zapewniające ochronę przed organizmami szkodliwymi, a więc odpowiedni płodozmian, odpowiednia agrotechnika, stosowanie odmian odpornych lub tolerancyjnych, zrównoważongo nawożenia, wapnowania, nawadniania i melioracji, stosowanie środków zapobiegających introdukcji organizmów szkodliwych oraz środków higieny fitosanitanej (systematyczne czyszczenie maszyn i sprzętu wykorzystywanego w uprawie roślin). Przed wykonaniem zabiegu chemicznego na danym polu należy przeprowadzić lustrację w celu określenia głównego sprawcy oraz przekroczenia progu ekonomicznej szkodliwości , np. łamliwość źdźbła zbóż i traw: 20-30% źdźbeł z objawami porażenia. Można posiłkować się również systemem wspomagania decyzji, który jest pomocny w określeniu optymalnych terminów wykonywanych zabiegów chemicznych, co przekłada się na ich skuteczność. Spośród wszystkich dostępnych środków należy wybierać te bezpieczne dla środowiska, nie stanowią zagrożenia dla ludzi, najlepiej nietoksyczne oraz takie, które można zastosować w możliwie najniższych zarejestrowanych w etykiecie dawkach. Od 2009 r. na państwach UE ciąży obowiązek publikowania wskaźników ryzyka związanych ze stosowaniem na ich terenie środków ochrony roślin. Pierwszy z nich jest oparty na ilości sprzedanych konkretnych grup środków i wskazuje na potencjalne zagrożenie, drugi natomiast bazuje na liczbie wydanych zezwoleń na wprowadzenie środków ochrony roślin do obrotu w sytuacjach nadzwyczajnych. o ile w przypadku pierwszego z nich w Polsce utrzymuje się tendencja spadkowa, o tyle w przypadku drugiego z nich obserwujemy tendencję wzrostową, co wiąże się z wycofywaniem substancji czynnych przez KE, zmiany klimatu i sposób uprawy roli oraz pojawiające się coraz to nowe zagrożenia fitosanitarne.

                Obecnie w rejestrze widnieją 2403 środki ochrony roślin dopuszczone do obrotu przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Jednakże Komisja Europejska systematycznie wycofuje z obrotu substancje czynne uznane za szkodliwe, np. do dnia 30.01.2020 r. możliwe było stosowanie zapraw nasiennych zawierających substancję czynną tiuram, do dnia 16.04.2020 r. możliwe było stosowanie insektycydów zawierających substancję czynną chloropiryfos oraz chloopiryfos metylu, polecaną szczególnie do zwalczania słodyszka rzepakowego, do dnia 05.10.2020 r można korzystać ze środków zawierających substancję czynną benalaksyl . Oprócz substancji czynnych dostępne są także substancje podstawowe, które: „nie są stosowane głównie do celów ochrony roślin, ale mimo to są przydatne w ochronie roślin, bezpośrednio lub w środku składającym się 
z substancji podstawowej i prostego rozpuszczalnika, oraz nie są wprowadzane do obrotu jako środek ochrony roślin”. Należą do nich m.in. serwatka jako środek grzybobójczy w uprawach ogórka siewnego i dyni zwyczajnej do zwalczania mączniaka właściwego czy sacharoza przydatna we Francji w uprawach kukurydzy słodkiej do walki z omacnicą prosowianką.