Problematyka zastosowania energetyki odnawialnej w gospodarce globalnej znajduje początki w działaniach związanych z rozwiązywaniem problemów świata, w odniesieniu do podjęcia koniecznych rozwiązań w celu ochrony ludzkości przed katastrofą ekologiczną. Aktywność w tym zakresie rozpoczęła się pierwotnie na poziomie ruchów naukowych i politycznych. Przejawem tego było organizowanie się przede wszystkim naukowców, polityków oraz instytucji gospodarczych.
Klub Rzymski.
Potrzeba uświadomienia stanu rzeczy dotyczącego przyszłości Ziemi i człowieka była podstawą podjęcia inicjatywy włoskiego finansisty Aurelio Peccei, dotyczącej powstania Klubu Rzymskiego. Celem utworzonej w roku 1968 organizacji zrzeszającej naukowców, polityków i biznesmenów jest inicjowanie i sporządzanie raportów na tematy dotyczące demografii, ekologii i informatyki, dla ujawniania istotnych problemów stanowiących o przyszłości globu ziemskiego. We wnioskach zaprezentowanego w roku 1972 pierwszego raportu „Granice wzrostu”, przedstawiono groźbę globalnej katastrofy ekologicznej. Raport przewidywał niekorzystne trendy rozwojowe w najważniejszych dziedzinach życia społeczno – gospodarczego, w wyniku których planeta miała osiągnąć końcową granicę wzrostu już w ciągu niespełna 100 lat. We wnioskach raportu stwierdzono także, że można poprzez świadome działania zmienić niekorzystne, światowe trendy rozwojowe, ustanawiając warunki ekologicznej i ekonomicznej stabilizacji, możliwe do utrzymania przez długi czas. W dwóch kolejnych raportach z roku 1974 „Ludność w punkcie zwrotnym” i z 1976 roku „O nowy ład międzynarodowy”, autorzy potwierdzili ustalenia I – go raportu, że wzrost wykładniczy nie może trwać bez przerwy na wyznaczonym, skończonym obszarze. Stwierdzono także, że w dłuższym okresie nie da się utrzymać wysokiego wzrostu gospodarczego, gdyż wystąpią znaczące bariery ekologiczne.
Deklaracja Sztokholmska.
W roku 1972 w Sztokholmie odbyła się Konferencja ONZ „Środowisko człowieka”.W trakcie tej konferencji podpisano tzw. Deklarację Sztokholmską, której przedmiotem były prawne aspekty ochrony środowiska. Przewodnią myślą było stwierdzenie, że kontynuacja dotychczasowego sposobu rozwoju doprowadzi do katastrofy w postaci zużycia zasobów przyrody. W Deklaracji zawarto zbiór zasad dotyczących zagadnień związanych z ochroną środowiska, a także zaproponowano m.in. utworzenie nowej agencji ONZ – Programu Narodów Zjednoczonych do spraw Ochrony Środowiska (UNEP). Utworzony w ten sposób UNEP stał się jednym z katalizatorów rozwoju międzynarodowego prawa ochrony środowiska na szczeblu ogólnoświatowym.
Deklaracja z Rio.
Zwołana w roku 1992 w Rio de Janeiro Konferencja ONZ przebiegała pod hasłem „Środowisko i rozwój”. Podczas tej konferencji, popularnie zwanej „Szczytem Ziemi”, przyjęto 5 dokumentów określających zasady ochrony środowiska w polityce społeczno – gospodarczej: – Ramową Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, – Agendę 21 – kompleksowy program wprowadzający zasadę zrównoważonego rozwoju, – Konwencję o zachowaniu różnorodności biologicznej, – Deklarację dotyczącą kierunku rozwoju, ochrony i użytkowania lasów, – Kartę Ziemi (27 zasad zrównoważonego rozwoju w nawiązaniu do Deklaracji Sztokholmskiej z 1972 r.).
Światowy Szczyt Zrównoważonego Rozwoju w Johannesburgu.
Celem Szczytu zorganizowanego w 2002 r. w Johannesburgu była ocena wdrażania zasad zrównoważonego rozwoju przyjętych na konferencji w Rio de Janeiro. Podczas Szczytu opracowano dokument pt. „Plan Działania” przewidujący zwiększenie dostępu do czystej wody i urządzeń sanitarnych, usług energetycznych, poprawy zdrowia, stanu rolnictwa (szczególnie na terenach suchych), do lepszej ochrony biologicznej różnorodności ekosystemów. Zwrócono także uwagę na konieczność ułatwienia dostępu do tanich odnawialnych źródeł energii.
Protokół z Kioto.
Protokół z Kioto jest prawnie wiążącym porozumieniem, w ramach którego kraje uprzemysłowione zobowiązały się do ograniczenia antropopresji, zwłaszcza poprzez zmniejszenia emisji głównych gazów cieplarnianych na drodze: redukcji ich emisji, wdrażania mechanizmu czystego rozwoju (CDM) oraz rynku handlu emisjami. Podczas konferencji w Kioto Unia Europejska zobowiązała się do zmniejszenia w latach 2008 – 2012 emisji gazów cieplarnianych o 8% w porównaniu z rokiem 1990. Polska przyjmując ustawę z dnia 26 lipca 2002 r. o ratyfikacji Protokołu z Kioto do Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, (Dz. U. 2002 nr 144, poz. 1207), zobowiązała się do 6% redukcji emisji gazów cieplarnianych w stosunku do poziomu emisji w roku bazowym (w przypadku: dwutlenku węgla, metanu, podtlenku azotu był to rok 1988, natomiast dla pozostałych gazów rok 1995). Konieczność realizacji tych zobowiązań znacząco wpływa na usprawnienie i przyspieszenie możliwości wykorzystania potencjału odnawialnych źródeł energii.
http://nape.pl/Portals/NAPE/docs/akty_prawne/prawo_polityka/prawo/Protokol_z_Kioto.pdf
Na podstawie: Energetyka odnawialna w Wielkopolsce