MENDEL F1 i MENDELSON F1

– gwarancja odporności na podstawowe rasy kiły kapustnych

 

Kiła kapustnych jest jedną z najgroźniejszych chorób mogących powodować duże straty w uprawach rzepaku. Sprawcą kiły jest grzyb (pierwotniak) Plasmodiophora brassicae.

Kiła powoduje deformację korzeni, objawiając się w postaci narośli, zgrubień oraz guzów. Początkowo mają one kolor żółty, lecz z czasem brunatnieją doprowadzając do uszkodzenia i zamierania roślin.

Głównym źródłem porażenia są zarodniki przetrwalnikowe. Są one bardzo trwałe, odporne na działanie niekorzystnych warunków środowiska takich jak susza, mróz czy brak żywiciela i posiadają zdolność przetrwania w glebie przez wiele lat.

Rozwojowi choroby sprzyja niskie pH gleby, wysoka temperatura (ok. 20-22^o C) oraz duża wilgotność. Żywicielami kiły kapustnych są warzywa kapustne, chwasty z rodziny krzyżowych (np. samosiewy rzepaku), rośliny rolnicze (rzepak, rzepik, gorczyca) oraz inne gatunki (nawet niektóre gatunki traw).

Rozprzestrzenianie się choroby następuje najczęściej poprzez maszyny rolnicze, obuwie, deszcz, dziką zwierzynę, wodę gruntową oraz obornik. Może być ona również przenoszona przez wiatr z drobinami gleby.

Obecnie nie ma metody doraźnego skutecznego zwalczania kiły, a jedyną metodą uzdrowienia zainfekowanej gleby jest zastosowanie przynajmniej 7-8 letniej przerwy w uprawie rzepaku i innych roślin żywicielskich.

Możemy zapobiegać pojawieniu się kiły, a jeżeli już wystąpiła to ograniczać rozwój choroby poprzez:

• Stosowanie płodozmianu z zachowaniem 3-4 letnich przerw w uprawie rzepaku na danym polu
• Utrzymanie prawidłowej struktury i stosunków wodnych w glebie
• Dbanie o odpowiednie pH gleby np. poprzez wapnowanie
• Stosowanie optymalnego nawożenia mineralnego, nie zapominając o związkach boru
• Dokładne przyoranie resztek pożniwnych, niszczenie samosiewów i chwastów po zbiorze rzepaku
• Ograniczenie nawożenia pól obornikiem pochodzącym od zwierząt karmionych roślinami porażonymi przez kiłę kapusty
• Ograniczenie do minimum zabiegów uprawowych na polach porażonych kiłą, jednocześnie pamiętając o dokładnym czyszczeniu i dezynfekcji maszyn i obuwia
• Opóźnianie terminu siewu rzepaku na obszarach o podwyższonym ryzyku wystąpienia choroby – niższa temperatura utrudnia rozwój choroby
• Stosowanie odmian o dużej odporności na kiłę kapustnych takich jak np. MENDEL F1 oraz MENDELSON F1

 

Przedstawione w artykule informacje oraz charakterystyka odmian opracowane zostały m.in. na podstawie materiałów firmy RAPOOL Polska Sp. z o.o. oraz informacji uzyskanych od hodowców.

Zdjęcie autorstwa prof. dr hab. Marka Korbasa zaczerpnięte z opracowań internetowych.

 

 

Łukasz Kowalski

ZD Wągrowiec

WODR Poznań